บททั้งหมดของ ดลรวีที่รัก: บทที่ 61 - บทที่ 70

 ไกรวิชญ์ในเช้าวันศุกร์กำลังจัดแจงเครื่องแบบตำรวจบนตัวให้เข้าที่พร้อมสำหรับการออกทำงาน เมื่อเห็นว่าเรียบร้อยสิ่งสุดท้ายคือการหยิบนาฬิกาเรือนโปรดขึ้นมาสวมยังข้อมือข้างซ้ายพร้อมตรวจเวลาไปด้วย เขาติดนิสัยตื่นเช้าตามน้องชายหลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จตอนนี้จึงเป็นเวลาเพียงตีห้าห้าสิบ เขาเหลือเวลาอีกเหลือเฟือสำหรับการทานมื้อเช้าจู่ ๆ เมื่อเขาบังเอิญมองไปยังหัวเตียงซึ่งเป็นที่ประจำของนาฬิกาปลุกและมันเคยเป็นที่วางถุงหอมทุกครั้งที่เขาเคยได้รับมาจากน้องชาย ว่าแล้วก็ชวนให้คิดถึง จำได้ว่าครั้งล่าสุดที่เขาได้รับคงจะเป็นวันเกิดตัวเองเมื่อกลางปี จนตอนนี้เขาก็ยังไม่ทิ้งมันไปและเก็บรักษาพวกมันทั้งหมดไว้เป็นอย่างดีแม้ดอกไม้จะแห้งกรอบไปแล้วก็ตาม เขาติดนิสัยนี้มาตั้งแต่ได้รับถุงหอมทำมือครั้งแรกเมื่อสมัยเด็กแล้ว ทีแรกก็ว่าจะทิ้งเมื่อมันหมดกลิ่นทว่าเมื่อเอาเข้าจริงเขากลับทำใจทิ้งไม่ลงเมื่อรู้ว่าด้วงเป็นคนเย็บเองกับมือ ดังนั้นตอนนี้ซองทั้งหมดจึงถูกเก็บไว้ในกล่องที่เขาซื้อมาโดยเฉพาะตอนนี้เขาชักอยากได้มันอีกแล้วสิ เพราะเวลาได้กลิ่นโชยมามันชวนให้หลับสบายจริง ๆ ไหนลูกชายเขาเมื่อหลาย

 เพราะจดหมายที่เขาเขียนไม่ได้มีผลต่อพฤติกรรมหรือจิตใจของผู้เป็นน้องเลยแม้แต่น้อย เขาจึงยืนตั้งสติอยู่หน้าประตูแล้วสัญญากับตัวเองว่าจะเปลี่ยนเป็นคนใหม่ที่ไม่ทำให้ด้วงต้องน้ำตาตกอีก*ก๊อก ก๊อก* เมื่อคิดเรียบเรียงคำถามในหัวแล้วเขาจึงค่อยยกมือขึ้นเคาะบานประตูเนื้อหนาพอให้อีกคนได้ยิน แล้วจึงเอ่ยระบุตามปกติ“พี่เองครับ ขอเข้าไปได้ไหม?”ภายในห้องนั้นเขาไม่ได้ยินเสียงอะไรหลังจากสิ้นประโยค เขาจึงตัดสินใจรอไปอีกสักพักเผื่อว่าเจ้าของห้องกำลังใช้เวลาตัดสินใจ ทว่าผ่านไปนานสองนานจนผิวเขาเริ่มสัมผัสได้ถึงไอเย็นที่เพิ่มขึ้น ไกรวิชญ์จึงตั้งใจจะเคาะอีกครั้งและหากครั้งนี้เจ้าตัวไม่ออกมาเขาจะยอมแพ้และผลัดการสนทนาไปเป็นวันอื่นแทนทว่าระหว่างที่เขาวางแผน เสียงกลอนที่ถูกไขจากด้านในก็ดังขึ้นพร้อมประตูที่แง้มออก เจ้าตัวไม่ได้รอรับเขาแต่เมื่อเปิดประตูเสร็จกลับเดินไปนั่งขอบเตียงทันที ภายในห้องไม่ได้มีจุดกำเนิดแสงใดนอกจากตะเกียงที่เขาติดมือมาด้วยเขาพาตัวเองมานั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามน้องชายที่สีหน้าดูจะไม่อยากคุยกับเขาสักเท่าไรนัก ดวงตาไร้แววนิ่งเฉย ไม่เปิดเ

 เมื่อได้เวลามื้อกลางวันเขาจึงเดินทางจากบ้านพักเพื่อมารับนายสถานีคนโปรดไปทานมื้อเที่ยงด้วยกัน เขารู้สึกว่าท้ายปีที่เขาไม่มีงานใหญ่เข้ามาแบบนี้ช่างเป็นเวลาอันเหมาะที่จะได้เอาใจใส่คุณดลรวีเป็นที่สุดหากเป็นวันที่อยู่ห้องเตรียมการสอนหรือใช้เวลาว่างไปกับการทำงานอดิเรกก็จะสวมเพียงกางเกงและเสื้อเชิ้ตเปล่า ๆ ทว่าแม้จะมีกิจเพียงออกไปเจอหวานใจเขาก็อยากรักษาภาพลักษณ์ที่ดีต่อหน้าเจ้าตัวจึงเลือกหยิบเนกไทสีม่วงและเสื้อกั๊กน้ำเงินเข้าคู่ขึ้นสวม และตรวจทานตัวเองเป็นอย่างดีก่อนออกมาเมื่อมาถึงเขาจึงไปนั่งรอยังที่เดิมนอกเขตชานชาลา นั่งมองผู้คนเตะฝุ่นเล่นไปสักพักก็มีสัมผัสของปลายนิ้วมาแตะบนไหล่ด้านขวาเมื่อเขาหันไปถึงเห็นเป็นฝ่ามือสีน้ำผึ้งและ ‘คุณคนรัก’ ในเครื่องแบบนายสถานีมอบรอยยิ้มมุมปากให้เขาอยู่“ผมบอกกี่ครั้งแล้วไงว่าไม่ต้องมาก่อนเวลานาน ผมเกรงใจนะครับ”“ไม่เป็นไรเลยครับ”“คุณเอาแต่พูดแบบนี้ ถ้าผมนิสัยเสียขึ้นมาจะทำยังไง”อาจารย์ชาวญี่ปุ่นได้ยินคำตำหนิมาก็ไม่น้อยแต่เพราะเขามีใจจะรอและเคยชินกับการมาก่อนเวลาจึงขอขัดคำสั่งคุณคนรักข้อหนึ่งก็แล้ว

 “ขอความกรุณาทุกท่านยืนขึ้นเพื่อเคารพศาล”เมื่อสิ้นประโยคนั้นผู้คนที่เกี่ยวข้องต่างก็ยืนขึ้นในขณะที่ผู้พิพากษาทั้งสองคนเดินขึ้นมายังบัลลังก์ ผู้ดำเนินงานกล่าวอีกครั้งก่อนที่ทุกคนจะนั่งลงรวมไปถึงจำเลยอย่างเขาด้วยเช่นกันห้องหับสี่เหลี่ยมขนาดย่อมทำจากไม้ล้วน ใจกลางประดับตาชั่งแสดงจุดประสงค์ของสถานที่แห่งนี้ ไกรวิชญ์เหลือบมองทนายมีอายุที่นั่งข้าง ๆ ในเครื่องแบบชุดครุยเนติบัณฑิตจัดแจงเอกสารบนโต๊ะ ซักซ้อมบทพูดกับเขาก่อนเป็นครั้งที่เท่าไรก็ไม่รู้แล้วเพราะมันเป็นจำนวนเกินกว่าเขาจะนับได้ตลอดเวลาก่อนวันนัดพิจารณาคดีทนายวิรัศมาบ้านเขาแทบจะทุกวัน และเพราะว่ามันเป็นคดีอาญาซึ่งยอมความกันได้ พวกเขาระหว่างนั้นจึงตระเวนไปพูดคุยทำข้อตกลงกับผู้เสียหาย แต่ฝ่ายนั้นไม่ยอมให้ไกล่เกลี่ยอยากจะให้ศาลเป็นผู้ตัดสินลูกเดียว ทว่ายังดีที่มีบางส่วนยอมผ่อนปรนเนื่องจากเห็นว่าเป็นอดีตที่ผ่านมานานมากแล้ว ทั้งการกระทำของเขาแม้จะเป็นการคุกคามแต่ท้ายที่สุดก็ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ แต่อย่างไรเขาก็รู้สึกผิดต่อผู้คนเหล่านั้นแม้ตนจะได้รับคำสั่งจากบิดามาอีกที เขาจึงไม่กระดากอายต่อการคุกเ

 เพราะตอนนี้ที่สำนักงานตำรวจพระนครขาดผู้กำกับ ภาระงานส่วนใหญ่ของลูกพี่ไกรวิชญ์ถึงตกมาอยู่ในมือเขานายตำรวจพดุงกิตติ์ ชยธาดา ซึ่งมันไม่ใช่ตัวเขาเลยสักนิด! เขารู้ว่าไอ้ไกรมันทำผิดก็ต้องโดนโทษตามกฎหมายแต่นี้มันคล้ายกับการโยนขี้ชัด ๆ ดีหน่อยที่มันตั้งใจจะมอบตัวจึงจัดการงานเอาไว้จนเหลือส่วนน้อยแล้ว แต่คำว่า ‘น้อย’ ของคนเรามันไม่เท่ากัน และเขาซึ่งต้องก้มหน้าทำงานงก ๆ กับเอกสารกองพะเนิน ในตอนเย็นจึงต้องมารบกวนบ้านก้องภัชรกุล เพราะที่สน.ไม่มีใครจะให้บ่นให้ฟัง เนื่องจากเจ้าคนฟังมันกำลังนั่งจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์สบายใจเฉิบอยู่ ณ โต๊ะทานข้าวชั้นสองพูนในเครื่องแบบตำรวจนอนฟุบหลอมเหลวไปกับโต๊ะไม้ ส่งเสียงโอดโอยด้วยความเหนื่อยล้า แล้วก็เชื่อเขาเลยว่าไอ้ไกรมันจะปิดบังเรื่องพวกนี้เอาไว้ ถึงมันจะนานมากมากกว่า ๑๐ ปีทั้งยังไม่ใช่ความผิดของเจ้าตัวเต็มประดาก็ตามทีเถอะ แต่หากมองในมุมไอ้ไกรเรื่องพวกนี้ก็ไม่ควรเอาไปพูดสุ่มสี่สุ่มห้าอยู่ดี“เฮ้อ”“เอ็งถอนหายใจมาจะสิบรอบแล้วนะไอ้พูน”“ก็มันเหนื่อย เอ็งทำงานแบบนั้นเข้าไปได้ยังไงทุกวันวะ”“มันชินมือไปแล้ว”