บทที่ ๒๓ ความในใจ (๕๐%)

เมื่อได้เวลามื้อกลางวันเขาจึงเดินทางจากบ้านพักเพื่อมารับนายสถานีคนโปรดไปทานมื้อเที่ยงด้วยกัน เขารู้สึกว่าท้ายปีที่เขาไม่มีงานใหญ่เข้ามาแบบนี้ช่างเป็นเวลาอันเหมาะที่จะได้เอาใจใส่คุณดลรวีเป็นที่สุด

หากเป็นวันที่อยู่ห้องเตรียมการสอนหรือใช้เวลาว่างไปกับการทำงานอดิเรกก็จะสวมเพียงกางเกงและเสื้อเชิ้ตเปล่า ๆ ทว่าแม้จะมีกิจเพียงออกไปเจอหวานใจเขาก็อยากรักษาภาพลักษณ์ที่ดีต่อหน้าเจ้าตัวจึงเลือกหยิบเนกไทสีม่วงและเสื้อกั๊กน้ำเงินเข้าคู่ขึ้นสวม และตรวจทานตัวเองเป็นอย่างดีก่อนออกมา

เมื่อมาถึงเขาจึงไปนั่งรอยังที่เดิมนอกเขตชานชาลา นั่งมองผู้คนเตะฝุ่นเล่นไปสักพักก็มีสัมผัสของปลายนิ้วมาแตะบนไหล่ด้านขวาเมื่อเขาหันไปถึงเห็นเป็นฝ่ามือสีน้ำผึ้งและ ‘คุณคนรัก’ ในเครื่องแบบนายสถานีมอบรอยยิ้มมุมปากให้เขาอยู่

“ผมบอกกี่ครั้งแล้วไงว่าไม่ต้องมาก่อนเวลานาน ผมเกรงใจนะครับ”

“ไม่เป็นไรเลยครับ”

“คุณเอาแต่พูดแบบนี้ ถ้าผมนิสัยเสียขึ้นมาจะทำยังไง”

อาจารย์ชาวญี่ปุ่นได้ยินคำตำหนิมาก็ไม่น้อยแต่เพราะเขามีใจจะรอและเคยชินกับการมาก่อนเวลาจึงขอขัดคำสั่งคุณคนรักข้อหนึ่งก็แล้ว