All Chapters of ดลรวีที่รัก: Chapter 31 - Chapter 40

 ความอ่อนแอของเขาถูกตอกย้ำเมื่อคราวอายุย่างสิบแปดที่พ่อจำต้องย้ายไปปฏิบัติงานที่พระนคร ที่อยู่อาศัย ผู้คนรอบข้าง สิ่งแวดล้อมล้วนแปลกตาไปเสียหมด นครปฐมที่รายล้อมด้วยแมกไม้ช่างต่างจากเมืองหลวงอันมากมายด้วยผู้คนและสิ่งปลูกสร้างอย่างตะวันตก ถนนหนทางหาได้กว้างขวางเท่าหน้าโรงเรียนนายร้อยที่เขาจบมา ทีแรกก็ว่าอึดอัดแต่อยู่ ๆ ไปก็พอคุ้นชินขึ้นมาได้บ้างใครก็ไม่รู้กล่าวไว้ว่าเกิดเป็นผู้ชายต้องบวชอย่างน้อยหนึ่งพรรษา ส่วนเหตุผลนั้นเพราะมันไม่ได้สลักสำคัญเขาจึงลืมมันไปโดยง่าย ดีเสียกว่าจำได้และมัวแต่ครุ่นคิดให้รำคาญใจคงเพราะทำกรรมมาเยอะคราวนี้บิดาจึงยกตนเป็นเจ้าภาพออกเงินบวชสามเณรหนึ่งร้อยคน และเหมือนจะได้ผลดีเสียด้วย เนื่องจากเหตุผลนั้นชื่อของบิดาก็ดังกระฉ่อนไปทั่วทั้งเขต เป็นที่เชิดชูภายในไม่ถึงเดือนเต็ม เขาในระหว่างที่รอเข้าสน. จึงขอเวลาสามเดือนมาบวชไกรวิชญ์เหนื่อยหน่ายจะอยู่ท่ามกลางผู้คนจึงปลีกตัวมานั่งบนม้าหินใต้ร่มไม้ เขาเห็นว่ามีม้วนผ้าวางพิงโต๊ะอยู่คงจะมีใครสักคนนำมาวางพักไว้แต่หาใช่เรื่องที่จำเป็นต้องใส่ใจ สูดอากาศไอเย็นเข้าปอดหลังต้องฝืนยืนตากแดดข้าง

 “ไม่ต้องทำหรอก ถ้ามาช่วยทำงานของวัดแล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปดูแลแม่ล่ะ มาเอาเงินกับตานี่มา”“จริงเหรอจ๊ะ!?”ด้วงดีใจจนล้นเอ่อ เมื่อหลวงตาเอื้อมมือไปหยิบกล่องไม้มาวางไว้บนหน้าตักของเขาหยิบซองปัจจัยขึ้นมาให้ดู ด้วงจับมือเหี่ยวย่นด้วยความตื้นตันพิงหลังมองจำนวนเงินที่ตนจะได้ไปซื้อยาโอสถมาให้มารดา เขาดีใจนักที่ยังได้รับการเอื้อเอ็นดู แม้จะโตขึ้นมามากแล้ว“ได้แล้วก็เอาไปซื้อยา อย่าเอาไปซื้อขนมจนหมดล่ะ”“หลานไม่ซื้อขนมหรอกจ้ะ เปลืองตังค์”“ฮ่า ๆ เด็ก ๆ กินขนมบ้างก็ได้ อะนี่ ข้าได้มา เอาไปกินซะสิ”ชายแก่หยิบห่อขนมสามห่อโต ๆ มายื่นให้เด็กชายบนตัก เจ้าตัวดูจะตื่นตาตื่นใจกับมันมาก รีบดึงไม้กลัดออกเปิดให้เห็นเป็นเนื้อแป้งสีเหลืองอร่ามโรยหน้าด้วยเนื้อมะพร้าวขูด เป็นขนมฟักทองที่เขาไม่เคยกินมาก่อน แม้ส่วนตัวจะไม่คุ้นเคยกับของหวานจนกลายเป็นไม่ถนัดทาน แต่หากมีเจ้ามะพร้าวเค็ม ๆ ก็พอกินได้“เมื่อวานมีคนเอาม้วนผ้ามาถวาย แต่พวกข้ามีกันไม่กี่รูป เห็นเอ็งใส่แต่ผ้าเก่า ๆ เอาไปตัดทำเครื่องนุ่งห่มไป”“ขอบคุณจ๊ะ!”“เอ้อ ๆ เอ็งนั่งกินขนมต

 “อย่ามาใส่ร้ายคนอื่นนะ!”ด้วงเปล่งเสียงดัง ทำไมพวกเขาจะไม่ใช่คนดี พวกเขาเป็นพระที่อยู่ในศีลในธรรมนะ แม่เขาก็พร่ำสอนมาตลอดว่าให้เคารพพระสงฆ์องค์เจ้า ทั้งพ่อเขาก็ดำรงพระธรรมอยู่ที่นี่จนลมหายใจสุดท้ายของชีวิตโดยไม่มีเรื่องราวเสียหาย การบอกให้เขาปฏิเสธคนที่มีพระคุณ คอยเป็นเพื่อน เป็นผู้ใหญ่ที่ไว้ใจไม่ต่างอะไรกับการดูถูกความเชื่อของเขาและมารดาสักนิดยิ่งคิดมากสมองก็โยงใยไปถึงเรื่องของตาลุงคนนั้นที่เข้าหาแม่เพราะจะเอาไปทำเมีย เขาไม่ชอบในสิ่งที่แม่ไม่ชอบ เพียงเพราะเข้าตาจน พวกเขาจึงไม่มีสิทธิ์เลือกเขาเกลียดที่สุด พอได้เริ่มตั้งคำถาม ในหัวมันก็รู้สึกปั่นป่วนไปหมด แม่กำลังป่วยแต่หลังจากนั้นก็มีคนมาช่วยเพราะหวังผล ต้องมานั่งเรียนกับว่าที่พี่ชายถึงแม้ใจจะรู้สึกสนิทขึ้นมาบ้างแล้วทว่ายังไม่อาจเปิดใจได้ทั้งหมด ต้องมารับฟังว่าเหล่าคนที่เขาเชื่อใจมาตลอดเป็นคนไม่ดีจากปากคนอื่น ไหนจะอนาคตที่ไม่รู้เขาและแม่จะสามารถหาเงินมาใช้คืนตำรวจคนนั้นได้หรือเปล่า หากไม่ได้แม่จะต้องทำในสิ่งที่ใจไม่ได้ปรารถนา เขาจะต้องปรับตัว จะต้องทำสิ่งที่ต่างออกไปจากตอนนี้ จะต้องเข้าไปอยู่ในที

 เนื่องด้วยเสียงตะโกนของเขาเมื่อครู่จึงทำให้ผู้คนโดยรอบหันมาสนใจ เขาและแม่จึงไม่มีทางเลือกต้องกลับมาสงบเสงี่ยมเพราะการที่ออกมาขายนอกพื้นที่ตลาดวางของขวางทางคนเดินแบบนี้มันผิดกฎหมายตามที่ตาลุงนั่นว่าจริงเด็กชายถูกจับจูงมาพูดคุยกันในจุดอับสายตาผู้คน ทำให้ด้วงไม่อาจลอบมองสถานการณ์ระหว่างแม่กับชายคนนั้นได้อย่างเต็มที่ เขาอยากจะเข้าไปเอากระจาดฟาดหัวตาแก่นั่นเหลือเกินแต่เพราะครอบครัวเขาได้รับการดูแลทั้งเรื่องการรักษาไข้มารดาและการบวชเรียนของเขาจึงขยับตัวไม่ได้มากประหนึ่งถูกกรงขังที่เรียกว่าหนี้บุญคุณครอบเอาไว้“พี่ พาน้องมาที่นี่ทำไม?”ด้วงเอ่ยถามแต่ไม่ได้มีสมาธิสักเท่าไรนักเพราะอยากให้ความสนใจ ณ มารดาด้านหลังรั้วเหล็กมากกว่า“ปล่อยให้ผู้ใหญ่เขาคุยกัน”“ทำไมพี่ต้องยอมผู้ชายคนนั้นไปซะทุกเรื่องเลย”“พี่...”ไกรวิชญ์นิ่งค้าง เขาไม่รู้จะตอบคำถามนั้นว่าอย่างไรไปนอกจากคำว่า ‘ขี้ขลาด’ กระนั้นหากพูดมันออกไป เขาจะกลายเป็นลูกแหง่ตัวหนึ่งที่ไม่แม้จะออกปากห้ามปรามสิ่งอันไม่เหมาะสม“แม่เขา...ไม่ได้อยากแต่งงานกับพ่อพี่”“เรื่อ

 ด้วงเดินมาด้อม ๆ มอง ๆ เงยหน้าจากพื้นมองขึ้นไปยังหน้าต่างกุฏิเก่าด้วยความตื่นเต้น เมื่อคล้ายว่าได้ยินคำกล่าวลาเขาจึงเดินไปแอบแถวหลังพุ่มไม้ส่วนหน้าเรือน เห็นว่าเด็กคนนั้นเดินลงมาคนเดียวพร้อมกล่องเครื่องไม้เครื่องมือ จึงอาศัยจังหวะนี้เดินเข้าไปทักทาย“นี่เอ็งน่ะ!”“เฮือก!!... นายเป็นใคร!”เมื่อหันมามองหน้าชัด ๆ และได้ฟังเสียงที่เริ่มทุ้มต่ำไม่ต่างกันยิ่งยืนยันว่าเป็นรุ่นราวคราวเดียวกันน่าจะเข้ากันได้ ทว่าสีหน้าแววตาที่ถึงจะสะสวยน่ารักแต่คิ้วกลับขมวดจ้องเขาอย่างกับเป็นศัตรูคู่แค้นมาแต่ชาติปางไหน“เอ่อ...ข้าชื่อด้วง เป็นเด็กวัดที่นี่ แล้วเอ็งชื่ออะไร”“แก้ว”อีกฝ่ายตอบเสียงแข็ง แสดงออกว่าไม่อยากคบหาสมาคมด้วยเป็นที่สุด โฉมงามกอดตะกร้าสานในมือแน่นยืนเก็บเนื้อเก็บตัวแต่แววตายังคงมุ่งร้าย จนด้วงทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่“เอ็งเป็นลูกคุณหนูไม่ใช่เหรอ แล้วมาอยู่ที่นี่ทำไม?”เขาถามออกไปตามสิ่งที่อยู่ในหัวทว่าคู่สนทนากลับไม่พอใจยิ่งกว่าเดิม ขบเม้มริมฝีปากและคราวนี้คล้ายจะน้ำตาคลอเบ้าอีกเสียด้วย“ฮึก! เป็นใครก็ไม่รู้ ยะ...ย