LOGINShare
บทสลับฉาก ๔ สายตาที่มองมา (๕๐%)
Last Updated:
2024-11-27 18:00:30ด้วงเมื่อได้รับรู้ความจริงจากปากคนที่มองเข้ามาอย่างพี่ไกรก็เก็บมานั่งวิตก ไม่น่าเชื่อว่าทั้งสองคนนั้นจะกระทำสิ่งที่ผิดจารีต เด็กชายนั่งกอดเข่าครุ่นคิดอยู่มุมกระท่อมน้อยด้วยสายตาเหม่อลอย แม้จะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแต่ร่างกายเขาดันออกตัวปฏิเสธกับคนเหล่านั้นไปเสียแล้ว
หลังจากบรรพชาแม้จะหลอกตัวเองว่าตนสนิทกับไอ้ทอง หรือหลวงตาขนาดไหนแต่เพราะเขาหันไปอยู่กับพี่ไกรมากกว่าการสุงสิงกับกลุ่มพี่เก่า
‘ด้วง ไปกวาดลานตรงนั้นกันไหม’
‘ฉะ...ฉันกวาดตรงนี้นี่แหละ’
เขาเลือกที่จะยืนอยู่ข้างว่าที่พี่ชายตั้งใจก้มหน้าจับไม้กวาดทางมะพร้าวลาดปัดเศษใบไม้ เพราะไม่อยากมองหน้าสบตาพี่ทองที่คล้ายจะมองออกว่าเขากำลังตีตัวออกหาก ทว่าทำอย่างไรดี ความคิดภายในใจของเขามันดันสวนทางกัน เขาอยากสนิทกับทุกคนเหมือนเดิม แต่อบายมุขเหล่านั้นเป็นของต้องห้าม
‘พี่ทอง...คือว่ายาสูบน่ะ มันไม่ดีนะ”
เมื่อเขาทำใจกล้าจับมือพี่คนสนิทมาพูดคุยเป็นการส่วนตัวพร้อมโพล่งประโยคนั้นออกไป เจ้าตัวก็หาได้มีทีท่าตกอกตกใจ แต่กลับส่งยิ้มมาทางเขาย่อตัวยกมือขึ้นลูบศีรษะแผ่วเบา
‘ข้าเป็นพระ ใช้ข
Related chapters
ดลรวีที่รัก บทสลับฉาก ๔ สายตาที่มองมา (๑๐๐%)
เนื่องด้วยเสียงตะโกนของเขาเมื่อครู่จึงทำให้ผู้คนโดยรอบหันมาสนใจ เขาและแม่จึงไม่มีทางเลือกต้องกลับมาสงบเสงี่ยมเพราะการที่ออกมาขายนอกพื้นที่ตลาดวางของขวางทางคนเดินแบบนี้มันผิดกฎหมายตามที่ตาลุงนั่นว่าจริงเด็กชายถูกจับจูงมาพูดคุยกันในจุดอับสายตาผู้คน ทำให้ด้วงไม่อาจลอบมองสถานการณ์ระหว่างแม่กับชายคนนั้นได้อย่างเต็มที่ เขาอยากจะเข้าไปเอากระจาดฟาดหัวตาแก่นั่นเหลือเกินแต่เพราะครอบครัวเขาได้รับการดูแลทั้งเรื่องการรักษาไข้มารดาและการบวชเรียนของเขาจึงขยับตัวไม่ได้มากประหนึ่งถูกกรงขังที่เรียกว่าหนี้บุญคุณครอบเอาไว้“พี่ พาน้องมาที่นี่ทำไม?”ด้วงเอ่ยถามแต่ไม่ได้มีสมาธิสักเท่าไรนักเพราะอยากให้ความสนใจ ณ มารดาด้านหลังรั้วเหล็กมากกว่า“ปล่อยให้ผู้ใหญ่เขาคุยกัน”“ทำไมพี่ต้องยอมผู้ชายคนนั้นไปซะทุกเรื่องเลย”“พี่...”ไกรวิชญ์นิ่งค้าง เขาไม่รู้จะตอบคำถามนั้นว่าอย่างไรไปนอกจากคำว่า ‘ขี้ขลาด’ กระนั้นหากพูดมันออกไป เขาจะกลายเป็นลูกแหง่ตัวหนึ่งที่ไม่แม้จะออกปากห้ามปรามสิ่งอันไม่เหมาะสม“แม่เขา...ไม่ได้อยากแต่งงานกับพ่อพี่”“เรื่อ
Last Updated : 2024-11-28ดลรวีที่รัก บทสลับฉาก ๕ ความรู้สึกปั่นป่วน (๕๐%)
“พี่ด้วง ๆ! ได้ยินว่ามีเด็กคนใหม่มาอยู่ด้วยล่ะ!”เด็กจิ๋วคนหนึ่งตะโกนขึ้นเรียกพี่โตสุดในกลุ่ม ผ่านมาเพียงครึ่งปีร่างกายของด้วงก็เติบใหญ่จนไม่สามารถใช้คำว่าเด็กชายได้อีกต่อไปกายสูงโปร่งผิวสีน้ำผึ้งมือชะงักจากการต้มทำยาหม้อเงยหน้าขึ้นสบตาเด็กชายตัวเล็กเท่าเอวซึ่งวิ่งเข้ามาหา คำรายงานสถานการณ์ทำให้แววตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้นเพราะนั่นเป็นสัญญาณว่าเขากำลังจะมีเพื่อนใหม่ใบหน้าอ่อนเปื้อนคราบดินดอนยกยิ้มก่อนจะจัดการข้าวของร้อนตรงหน้าให้พอเหมาะ หันไปสนทนากับเด็กจิ๋วคนสนิท“เป็นใครเหรอ!?”น้ำเสียงซึ่งพึ่งเริ่มทุ้มต่ำถามด้วยความรู้สึกกระปรี้กระเปร่า จะเป็นคนที่เด็กกว่า รุ่นราวคราวเดียวกัน หรือแก่กว่ากันแน่นะ“เห็นว่าหนีออกจากบ้านแล้วไม่มีที่ไป... ได้ข่าวว่าเป็นลูกเศรษฐีด้วยนะ”เด็กน้อยกล่าวประโยคสุดท้ายพร้อมยกมือป้องปากกระซิบกระซาบ แล้วจึงเล่าความต่อว่าเจ้าตัวมีรูปพรรณสัณฐานอย่างไร นั่นยิ่งทำเขาสนอกสนใจเข้าไปใหญ่ลูกคุณหนูอย่างนั้นเหรอ ไม่ว่าจะเป็นใครถ้าจะได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่แล้วละก็ เขาอยากจะทำความรู้จักด้ว
Last Updated : 2024-11-29ดลรวีที่รัก บทสลับฉาก ๕ ความรู้สึกปั่นป่วน (๑๐๐%)
ด้วงเดินมาด้อม ๆ มอง ๆ เงยหน้าจากพื้นมองขึ้นไปยังหน้าต่างกุฏิเก่าด้วยความตื่นเต้น เมื่อคล้ายว่าได้ยินคำกล่าวลาเขาจึงเดินไปแอบแถวหลังพุ่มไม้ส่วนหน้าเรือน เห็นว่าเด็กคนนั้นเดินลงมาคนเดียวพร้อมกล่องเครื่องไม้เครื่องมือ จึงอาศัยจังหวะนี้เดินเข้าไปทักทาย“นี่เอ็งน่ะ!”“เฮือก!!... นายเป็นใคร!”เมื่อหันมามองหน้าชัด ๆ และได้ฟังเสียงที่เริ่มทุ้มต่ำไม่ต่างกันยิ่งยืนยันว่าเป็นรุ่นราวคราวเดียวกันน่าจะเข้ากันได้ ทว่าสีหน้าแววตาที่ถึงจะสะสวยน่ารักแต่คิ้วกลับขมวดจ้องเขาอย่างกับเป็นศัตรูคู่แค้นมาแต่ชาติปางไหน“เอ่อ...ข้าชื่อด้วง เป็นเด็กวัดที่นี่ แล้วเอ็งชื่ออะไร”“แก้ว”อีกฝ่ายตอบเสียงแข็ง แสดงออกว่าไม่อยากคบหาสมาคมด้วยเป็นที่สุด โฉมงามกอดตะกร้าสานในมือแน่นยืนเก็บเนื้อเก็บตัวแต่แววตายังคงมุ่งร้าย จนด้วงทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่“เอ็งเป็นลูกคุณหนูไม่ใช่เหรอ แล้วมาอยู่ที่นี่ทำไม?”เขาถามออกไปตามสิ่งที่อยู่ในหัวทว่าคู่สนทนากลับไม่พอใจยิ่งกว่าเดิม ขบเม้มริมฝีปากและคราวนี้คล้ายจะน้ำตาคลอเบ้าอีกเสียด้วย“ฮึก! เป็นใครก็ไม่รู้ ยะ...ย
Last Updated : 2024-11-30ดลรวีที่รัก บทสลับฉาก ๖ โชยกลิ่นหอม (๕๐%)
เวลาไหลผ่านมาจวบจนเข้าปีที่สาม ตำรวจคนนั้นก็ยังไม่ยอมลดราวาศอกกับผู้เป็นมารดาเสียทีทั้งยังคงยืนกรานว่าแม่เขาน่ะ ไม่สามารถฝืนโชคชะตาได้หรอกด้วงนำมันมาคิดแล้วก็ได้แต่กัดฟัน หากโชคชะตามีจริงทำไมต้องเล่นตลกกับพวกเขาสองแม่ลูกได้ถึงขนาดนี้ ใจเขาไม่ได้เกลียดพี่ไกรแม้สักนิดกลับมีแต่ความรู้สึกดีให้กันเสียด้วยซ้ำแต่สำหรับตาแก่นั่นแค่เขาเห็นก็อยากจะเข้าไปปะทะให้หน้าหงายเด็กหนุ่มในเสื้อผ้าเย็บใหม่ออกมานั่งปาหินเล่นที่ริมลำธารพลอยนึกถึงเมื่อหลายปีก่อนที่ตนเองได้รับโอกาสบรรพชาอย่างบ้านอื่นเขา ทิวทัศน์ลำธารใสฝั่งตรงข้ามฉายภาพตึกรามบ้านช่องเรียงเป็นแนวยาวโดยมีท่าเรือน้อยใหญ่ให้เห็นประปราย ผืนน้ำสะท้อนแสงระยิบระยับยิ่งชวนให้หน้าเจ้าพี่ลอยเข้ามา เขาไม่เข้าใจเอาเสียเลยว่าเมื่อใดที่เป็นทุกข์เพียงนึกถึงก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาได้เสียอย่างนั้นด้วงนั่งเอาเท้าจุ่มน้ำแกว่งรับความเย็นผ่านผิวกาย บัดนี้ผ่านมาหลักปีเด็กหนุ่มแม้เมื่อเทียบกับคนเมืองจะยังดูผอมกะหร่องทว่าหากเทียบเมื่อครั้งอดีตกลับอุดมสมบูรณ์ขึ้นผิดหูผิดตา ยามแตกเนื้อหนุ่มย่อมมีสิวมีกระขึ้นเป็นบางจุดกระนั้นผ่านไปเพี
Last Updated : 2024-12-01ดลรวีที่รัก บทสลับฉาก ๖ โชยกลิ่นหอม (๑๐๐%)
ในวันรุ่งขึ้นด้วงซึ่งพึ่งเดินกลับมาจากการทำงานก็วิ่งแทด ๆ มุ่งตรงเข้ามาในกระท่อมเพื่อล้างหน้าล้างตัวและเหงื่อไคลจากการทำงานตลอดครึ่งวัน แล้วจึงมุ่งตรงไปหยิบเจ้าถุงหอมถุงน้อยขึ้นมาดมตรวจทานกลิ่น เมื่อเห็นเป็นแม่นเหมาะจึงพาตัวเองออกมาคีบรองเท้าแตะเดินหาเจ้าแก้วหวังจะให้สิ่งนี้เพื่อเป็นตัวเชื่อมความสัมพันธ์นั่งรออยู่ที่ม้าหินเขตลานวัด มองไปยังศาลาการเปรียญเห็นเหล่าเด็กน้อยวิ่งไล่จับกันสนุกสนานเขาในฐานะคนเป็นพี่ใหญ่จึงยกยิ้มมุมปากขึ้นมาอย่างเป็นไปเอง พอโตขึ้นเพียงได้มองภาพเด็ก ๆ วิ่งเล่นยิ้มแย้มกันเขาก็รู้สึกสนุกไปด้วยแล้ว นี่หรือช่วงเวลาที่เขากำลังค่อย ๆ โตเป็นผู้ใหญ่ไม่นานเพื่อนโฉมงามก็เดินผ่านซุ้มประตูวัดเข้ามาพร้อมกับตะกร้าของฝากที่คงจะเป็นสิ่งของจากเหล่าพี่สาวพี่ชายชาวลิเกแก้วเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เข้ามาก่อนจะต้องหยุดเดิน จากที่ทำหน้าตาดี ๆ อยู่ก็ต้องหุบยิ้มเพราะเจอเจ้าด้วง ซึ่งส่วนตัวแล้วเคมีไม่ค่อยถูกกันสักเท่าไรนักเพราะเจ้าตัวชอบเข้าหาเขาแบบแปลก ๆ ทำหน้าทำตาเหมือนคนปวดท้องถ่ายอยู่ตลอดเวลา กล่าววาจาก็โผงผางไม่รื่นหูสักนิด“แก้ว”“
Last Updated : 2024-12-02ดลรวีที่รัก บทสลับฉาก ๗ ผลผลิต (๕๐%)
ลูกชายของเธอขวัญเสียอยู่นานหลักวัน ไม่กล้าเดินออกจากกระท่อมสุ่มสี่สุ่มห้าหากไม่ใช่เวลาเข้างาน หกโมงเช้ามักมีท่าทีระแวดระวังเป็นพิเศษเธอกลับมาตอนเที่ยง ๆ บ่าย ๆ ลูกเธอก็ไม่ออกไปช่วยกิจของทางวัดอย่างเคย แม่มาลีเห็นบุตรชายที่ตกบ่ายมาก็ยังนั่งขลุกช่วยหล่อนตำยาสมุนไพรก็นึกสงสัยขึ้นมาเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ ไม่ว่าจะถามไถ่ว่าไปเจออะไรมา ด้วงก็มักจะหลีกเลี่ยงไม่ตอบเสียทุกครั้ง‘มันไม่มีอะไรหรอก’‘สงสัยฉันคงคิดไปเอง’‘ฉันโตแล้วนะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก’ลูกเธอเป็นคนโกหกไม่เป็น หรือต่อให้พูดโป้ปดก็เป็นคนเผยพิรุธออกมาอย่างชัดเจน เจ้าตัวคงรู้ดีว่าหากโกหกแม่จะรู้ได้ทันทีจึงใช้วิธีหนีจากคำตอบนั้นแม่มาลีนั่งหั่นตะไคร้ใบมะกรูดเมื่อแล้วเสร็จจึงกวาดพวกมันลงถาดสังกะสี พลอยมองเจ้าลูกจอมดื้อโขลกเครื่องแกงอยู่ข้าง ๆ สีหน้านั้นเคร่งเครียดเรียบนิ่งผิดปกติประหนึ่งคนคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา คราวอยากจะรู้อีกฝ่ายก็ไม่ปริปากบอกจนเธอเริ่มมีความคิดจะเค้นคอถามหากลูกคนนี้ไม่นำเรื่องมาปรึกษาแม่แท้ ๆ“ด้วง เอ็งออกไปช่วยพระท่านกวาดลานพระธรรมไป”“แต่ว
Last Updated : 2024-12-03ดลรวีที่รัก บทสลับฉาก ๗ ผลผลิต (๑๐๐%)
คิดเอาไว้ว่าเป็นเช่นนั้นเอาเข้าจริงการฝืนตื่นขึ้นมากลางดึกแม้เวลาจะผ่านไปแล้วเกือบสามชั่วโมงนับตั้งแต่เขาเข้านอนตอนหกโมงครึ่งมันก็เพลียเอาการรอบข้างภายในกระท่อมมืดสนิทนอกจากเครื่องเรือนอย่างง่ายตามชั้นและพื้นฟากที่เขาห้ามทำให้เกิดเสียงแล้ว ก็ยังต้องเอื้อมมือไปหยิบเชิงเทียนอยู่เหนือศีรษะของผู้เป็นแม่อีก ด้วงเม้มริมฝีปากกลั้นลมหายใจแผ่วค่อย ๆ ชันข้อศอกดันตัวขึ้นอย่างช้า ๆ เพื่อไม่ให้มารดารู้สึกตัว แล้วจึงเอื้อมมือไปจับเชิงเทียนมาไว้ในมือได้สำเร็จ“ด้วง...”“!!!”เจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือกก่อนจะก้มมองแล้วเห็นว่ามารดาเพียงพลิกตัวละเมอเอ่ยชื่อเขาขึ้นมาแต่เพียงเท่านั้น ด้วงโล่งใจจากที่เหงื่อตกมาก็นานพอสมควรเขาตั้งใจออกมาจุดเทียนให้แสงสว่างเมื่อเดินออกมาจากกระท่อมได้พอสมควรแล้ว ตอนนี้ภายในบ้านหลังน้อยมีเพียงมารดาที่นอนหลับพักผ่อนกับหมอนและผ้าห่มของเขาที่ระเกะระกะแต่เพียงเท่านั้นอากาศตอนกลางคืนเพราะไม่เคยได้ออกมาจริง ๆ จัง ๆ เขาจึงพึ่งมารู้อายุสิบเจ็ดว่ามันเย็นยะเยือกแม้อยู่ในฤดูร้อน ประกายแสงจากเทียนส่องสะท้อนใบหน้ากลมกลึงจ้องมองเรือนไ
Last Updated : 2024-12-04ดลรวีที่รัก บทสลับฉาก ๘ ไม่อาจปกป้องได้ (๕๐%)
“สงสัยอยู่ใช่ไหมล่ะเอ็ง ก็อุตส่าห์เลี้ยงมาตั้งนาน ขอเก็บเกี่ยวหน่อยจะเป็นอะไรไป...ใช่ไหม?” มันพูดปนเสียงขำในลำคอ พูดเรื่องทุเรศแบบนั้นออกมาอย่างไม่รู้สึกรู้สาเนี่ยนะ ด้วงปากสั่นไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาก่นด่าเดรัจฉานพวกนี้ดี กรามฟันกัดกรอดจนกรอบหน้าแข็งเกร็ง เขาต้องหาจังหวะขึ้นไปช่วยไอ้แก้วออกไปจากที่นี่พร้อมกันให้จงได้เด็กหนุ่มคล้ายจะหมดแรงจากการขัดขืนและรอยบอบช้ำที่ได้จากการต่อสู้เมื่อครู่ จึงไม่อาจขัดขืนได้มากมายจนไม่อาจลากจับลากพาขึ้นแคร่เก่าได้อย่างไม่ยากเย็นแขนทั้งสองที่พยายามออกแรงเท่าที่ไหวไม่ได้ทำประโยชน์อะไรให้แก่เจ้าตัวเลยสักนิดนอกจากเพิ่มความกระเส่าเร้าใจให้แก่ชายเบื้องบน จนเมื่อเด็กหนุ่มคงจะสำเหนียกตนได้แล้วว่าไม่มีทางหลุดรอดไปได้จึงยอมละทิ้งร่างกายทั้งหมดให้เป็นที่พอใจ“เหอะ กว่าจะยอมกันได้-*พลั่ก!!*ด้วงใช้โอกาสที่ไอ้ทองชะล่าใจ หยิบคว้าท่อนไม้ที่คงจะหักกลิ้งลงมา และเพราะมันกลืนไปกับดินดอนเมื่ออยู่ในความมืดพวกมันที่ไม่สังเกตจึงมองไม่เห็นด้วงรวบรวมแรงทั้งหมดไว้ที่มืออีกครั
Last Updated : 2024-12-05
Latest chapter
ดลรวีที่รัก เรื่องในจวน ๓ ขจัดภัย
“ตื่นมาก็ทำงานเลยหรือ?”องค์กษัตริย์ไถ่ถามมเหสี ที่เคยนอนด้วยกันปกติจะเป็นเขาที่ออกมาทันทีหลังแต่งองค์ทรงเครื่องเสร็จเนื่องจากมีราชกิจกับเหล่าเสนาบดี แต่วันนี้เนื่องจากเป็นวันดีที่จะได้ไปส่งมเหสีขึ้นเกี้ยวกลับไปเยี่ยมมารดาพวกเขาจึงตื่นสายหน่อยและให้เวลาส่วนตัวแก่มเหสีคนใหม่ จึงมาอาบน้ำด้วยตัวเอง“ข้าไม่คิดว่าท่านจะทำได้จึงมีงานวังหลังเหลืออยู่”“เช่นนั้นเจ้าก็เลือกสนมรองขึ้นมาช่วยงานสิ งานบัญชีเยอะเช่นนี้เจ้าทำคนเดียวไม่ไหวหรอก”“หากข้าเลือกขึ้นมาแล้วท่านสัญญาได้ไหมว่าจะปันเวลาให้พวกนาง”เขาไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบเดิมซ้ำสอง อย่างไรพระสนมส่วนใหญ่ถึงบางรายอาจไม่แสดงออกแต่ลึก ๆ ทุกคนล้วนต้องการความรักจากองค์จักรพรรดิทั้งสิ้น“ข้าทำไม่ได้มเหสี”“เช่นนั้นก็สมควรแล้วที่ข้าจำต้องตื่นแต่เช้ามาทำงานแต่เพียงผู้เดียว”ว่าแล้วอดีตพระสนมจึงวางพู่กันลงลุกขึ้นจากเบาะรองนั่งเดินตรงไปยังส่วนอาบน้ำโดยไม่แม้แต่จะสบตาพระสวามีผู้ทำทุกอย่างเพื่อให้ตนเองได้ปิ่นปักผมหงส์กนกมาครองแม้วันนี้พวกเขาจะมีนัดไปเยี่ยมมารดาแต่ก็ยังคงตื่
ดลรวีที่รัก เรื่องในจวน ๒ ลำบากใจ
“ท่านพี่ ท่านพี่เพคะ ท่านพี่ว่าปิ่นปักผมชิ้นนี้เข้ากับน้องไหมเพคะ?”เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กหญิงในชุดผ้าแพรยาวสีสันสดใสพร้อมด้วยสองมวยผมที่จับมักเป็นมวยกลมตกแต่งด้วยดอกไม้หยกห้อยระย้าประดับกรอบหน้างามอย่างคุณหนูลูกสาวขุนนางใหญ่ เธอหยิบปิ่นปักผมดอกกล้วยไม้ขึ้นมาทาบศีรษะกล่าวถามเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันที่ปลอมตัวเป็นคนรวยเข้ามาเดินเล่นในชุมชนในกลางเมืองเด็กหนุ่มผมหยักศกสีน้ำตาลผินใบหน้าแววตาเหยียดมองคู่หมั้นที่ติดสอยห้อยตามเขามาด้วย ทำเอาเสียอารมณ์ไม่ใช่น้อย แทนที่จะได้เดินดูทุกข์ราษฎรแล้วเอาไปเขียนรายงานส่งท่านอาจารย์กลายเป็นต้องมาดูแลประคบประหงมลูกคุณหนูเสียอย่างนั้น“กระจกก็มีเจ้าไม่ส่องดูเอาเองล่ะ”ไร้ซึ่งความเห็นใจ เด็กหนุ่มตอบเสียงแข็งเดินสะบัดก้นหนีจนองครักษ์ซึ่งติดตามมาด้วยถึงกับทำตัวไม่ถูกเฉกเช่นเดียวกับพระคู่หมั้นที่ยืนตัวแข็งทื่อไปแล้วองค์รัชทายาทในวัยสิบสองขวบปีเดินกระชับปีกหมวกคล้องลูกปัดหลบเลี่ยงมายังตรอกซอกซอยหนึ่งโดยมีองครักษ์ในชุดชาวบ้านเดินติดสอยห้อยตามมาคุ้มครองด้วย‘เดินถัดจากตลาดมานิดเดียวก็เจอศพคนตายแล้ว’
ดลรวีที่รัก เรื่องในจวน ๑ สถานะ
ชนชั้นในสถานที่อันปวงประชาภายนอกรั้วมองเข้ามาล้วนบอกเป็นเสียงเดียวกันถึงสิ่งปลูกสร้างอันประณีตงดงาม สวนดอกไม้อันเขียวชอุ่มและอาหารเลิศรสที่สามัญชนแม้เฝ้าเก็บเงินมาทั้งชีวิตก็ไม่สามารถลิ้มลองจานของโอรสสวรรค์ได้ท่ามกลางความอู้ฟู่โอฬารเหล่านั้น ภาพสวยหรูที่ใครต่อใครซึ่งพรายกระซิบกันมาผ่านกำแพงสูงกลับถูกสกัดด้วยมุมมืดของวังหลวงแห่งนี้พระราชโอรสได้ขึ้นดำรงตำแหน่งเป็นกษัตริย์เมื่อพระราชบิดาสิ้นอายุขัย พระคู่หมั้นเข้าพิธีอภิเษกสมรสและได้ครอบครองปิ่นปักผมหงส์กนกซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของพระมารดาแห่งแผ่นดิน ทั้งสองปกครองเคียงคู่กันมาจนให้กำเนิดองค์รัชทายาท เป็นที่รักใคร่เอ็นดูต่อเหล่านางกำนัลน้อยใหญ่พระราชโอรสชาญฉลาดนัก ใฝ่เรียนใฝ่รู้ทุกสิ่งรอบตัวเป็นอาจิณ กระนั้นยังคงไว้ซึ่งประกายสดใสในแววตาเปล่งปลั่ง ประหนึ่งดวงตะวันน้อยที่ค่อย ๆ เจริญเติบโตและกลายมาเป็นที่พึ่งพิงของผืนฟ้าจนมาวันหนึ่ง ท่ามกลางโต๊ะไม้สักลายมังกรวางเรียงรายด้วยจานอาหาร เมื่อพระมเหสีได้ตักเนื้อข้าวเสวยเข้าไปเพียงคำเดียว เสียงช้อนเงินซึ่งค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีดำร่วงหล่น
ดลรวีที่รัก บทพิเศษ ๑๑ หนึ่งวันธรรมดา (NC)
"กันต์มาทำงานใกล้บ้านไม่ได้เหรอ อาไม่อยากให้เราไปอยู่ที่ไหนนาน ๆ เลย”“ผมไปอยู่นั่นแค่ปีเดียว เดี๋ยวก็ได้ย้ายมาศูนย์พระนครแล้วครับ”จนแล้วจนรอดคุณอาที่เลี้ยงดูหลานชายมาตั้งแต่ยังแบเบาะจนยามนี้มีงานมีการทำก็ยังเป็นห่วงแล้วเป็นห่วงอีก กลับมาบ้านครั้งหนึ่งก็จัดอาหารชุดใหญ่เอาไว้ให้เสียอลังการ พอจะกลับไปวิทยาลัยอาเจ้าก็เอาของกินใส่ปิ่นโตมาให้ทั้งยังหาอาหารที่เก็บได้นาน ๆ จัดใส่กระเป๋าเอาไว้ กลัวว่าหลานชายจะไม่มีอะไรกินเมื่ออยู่ที่นั่นตอนนี้กันต์ธีร์โตเป็นหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาได้พ่อ กำลังเรียนต่อชั้นป.โทจากทุนที่ได้มาทันทีหลังจบป.ตรี ขณะเดียวกันก็ทำหน้าที่เป็นหนึ่งในนักวิจัยพรรณพืชของวิทยาลัยแม้เป็นที่ภาคภูมิใจของคนในครอบครัว ทว่าคุณอาไม่ชอบใจเท่าไรที่ที่เรียนที่ทำงานไกลจากบ้านเหลือเกิน เขาอดใจรอหลานเรียนจบ หวังจะได้กลับมาเห็นหน้าค่าตาทุกวันเหมือนวันวานกลายเป็นต้องเหินห่างกันเหมือนเดิมไปอีกหนึ่งปีเสียได้“เดี๋ยวผมจะพยายามกลับมาให้ได้ทุกสัปดาห์นะครับ”“มันจะไม่รบกวนเราไปใช่ไหมกันต์?”เดินทางครั้งหนึ่งนอกจากจะมีค่าใช้จ่ายแล้วยั
ดลรวีที่รัก บทพิเศษ ๑๐ ปัญหาของคนหน้าตาดี
กันต์ธีร์ × อาจารย์น้ำหวานคุณอานายสถานีในวัยสามสิบสี่ย่างสามสิบห้านั่งปักผ้าเตรียมทำถุงหอมให้พี่ชายคนรักและกันต์ธีร์ที่จะกลับมาเยี่ยมบ้านในสัปดาห์นี้ โดยมีพี่ชายนั่งกกกอดอยู่ด้านหลังซุกไซ้ใบหน้าไปมาตามกิจวัตรอยู่บนเตียงนุ่ม แทนที่จะเรียกว่าเอือมระอาให้เรียกว่าชินชาเสียมากกว่า ทว่าอย่างไร ณ จุดจุดนี้อ้อมกอดของพี่ก็ไม่ได้ทำให้เขาปักผ้าลำบากขึ้นมากนักหรอกเห็นว่ามหาวิทยาลัยกันต์ธีร์อยู่ไกลจึงจำต้องไปอาศัยพักหอในที่ทางมหาวิทยาลัยจัดเอาไว้ให้ ดีที่เจ้าตัวเก่งพอจะได้ทุนการศึกษา ค่าใช้จ่ายส่วนใหญ่จึงไม่ได้หนักหนาอะไรมาก เผลอ ๆ อาจราคาพอกันกับสมัยมัธยมเลยกระมังทว่าแม้จะผ่านมาครบหนึ่งปีที่หลานชายที่รักต้องออกไปใช้ชีวิตคนเดียวก็ยังมีเรื่องที่คุณอาคนนี้กังวลใจอยู่ไม่หาย“เฮ้อ...”“ถ้าเหนื่อยก็พักก่อนก็ได้ครับ ค่อยเย็บใหม่วันพรุ่งนี้”“น้องไม่ได้เหนื่อยเรื่องนั้น น้องแค่เป็นห่วงน้องกันต์”“กันต์โตเป็นหนุ่มแล้ว ปล่อยให้เขามีชีวิตเป็นของตัวเองบ้างก็ได้ ไว้มีปัญหาพี่เชื่อว่ากันต์จะมาบอก
ดลรวีที่รัก บทพิเศษ ๙ เรื่องหนวด ๆ
“ด้วง เรามาโกนหนวดให้พี่ได้ไหมครับ?”ไกรวิชญ์ในทุกอาทิตย์มักจะเข้ามาอ้อนขอน้องชายถึงสิ่งนี้เป็นประจำ บางครั้งด้วงก็งงงวยว่าทำไมเจ้าพี่เมื่อก่อนก็จัดการเคราบนหน้าได้เองตามปกติแต่ทำไมหลังจากที่เขาโกนให้ครั้งแรกถึงได้ติดอกติดใจนัก“พี่เตรียมของไว้นะ เดี๋ยวผมตามเข้าไป”ด้วงซึ่งอาสาเช็ดโต๊ะทานอาหารหลังมื้อเช้าเสร็จบอกดังนั้นก่อนจะเห็นพี่ไกรเดินเข้าห้องอย่างอารมณ์ดี หากเทียบตัวตนของพี่ไกรวิชญ์เมื่อปีที่เรื่องราวเกิดขึ้นล้านแปดแล้วเหมือนเป็นคนละคนตอนนั้นเขามองหน้าพี่แทบไม่ติดคล้ายจะมีรังสีความน่ากลัวแผ่ออกมาตลอด คุยกันครั้งหนึ่งต้องมีทะเลาะเบาะแว้งไม่ลงรอย แต่มาเดี๋ยวนี้พี่เจ้าแค่มองหน้าเขาก็ยิ้มร่า มักจะชอบวิ่งเข้าหามาช่วยเขาไม่ว่าเรื่องนั้นเป็นเรื่องเล็กแค่ไหน จนบางครั้งก็เหมือนได้เห็นภาพซ้อนของกันต์ธีร์ในวัยเยาว์อย่างไรอย่างนั้น คิดแล้วก็ขำกับตัวเอง นี่เขาเห็นพี่มีนิสัยเหมือนเด็กเล็กอย่างนั้นหรือด้วงคิดสะระตะก่อนเดินไปพาดตากผ้าขี้ริ้วกับระเบียงด้านนอก จัดแจงเก้าอี้ให้เข้าที่แล้วจึงพาตัวเองเดินเข้าห้องนอนไปทำตามที่พี่เจ้าร้องขอไว้
ดลรวีที่รัก บทพิเศษ ๘ ประชุมแบบใด
“ไอ้ไกร ยังหมัดหนักเหมือนเดิมเลยนะ”“ขอบคุณครับ”ไกรวิชญ์รู้สึกว่าตัวเองห่างหายจากการซ้อมมวยมานานจำได้ว่าครั้งล่าสุดที่มาเห็นจะเป็นเมื่อต้นปีที่แล้วก่อนที่จะเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นจนเขาไม่มีเวลามากพอจะมาให้เวลากับการฝึกซ้อมที่นี่เป็นลานอเนกประสงค์ซึ่งตำรวจในพื้นที่หากมีเวลาก็จะมานั่งสังสรรค์พักผ่อนจากการทำงานในกรณีวันไหนไม่อยากกลับไปเจอหน้าเมีย (ไอ้พูนที่ก๊งเหล้าประจำนั้นเป็นคนบอกมา) ทว่าสำหรับเขาแล้วที่นี่เหมือนเป็นที่ออกกำลังเสียมากกว่า แถมทำไมเขาจะไม่อยากกลับเจอหน้าคนรักเล่าไกรวิชญ์ซึ่งปลดเสื้อเครื่องแบบออกเหลือเพียงเสื้อกล้ามสีขาวเปื้อนเหงื่อเดินกลับมานั่งพักบนแคร่ไม้ไผ่พลางถอดผ้าพันข้อมือ เขาค่อนข้างภาคภูมิใจมากที่วันนี้ข้อนิ้วเขาไม่ได้รับบาดเจ็บจนถลอกจากการต่อยถุงทราย ทั้งยังสภาพการณ์ดีขึ้นเยอะ แบบนี้ด้วงก็ไม่ต้องมาสละเวลานั่งทายาให้แล้ว“โอ๊ย ๆ ปวดไหล่จังเว้ย ไอ้ไกรเอ็งเมื่อก่อนมาซ้อมทุกวันเลยดิ”พูนเดินกลับมาจากลานหลังลองวัดฝีมือกับชาวบ้านในวงท่านหนึ่ง เพราะอยากรู้ว่าตัวเองอยู่ในระดับไหน แต่เอาเข้าจริงเขาที่ถนัดลอบเร้นม
ดลรวีที่รัก บทที่ ๗ รถคันเก่า (NC)
ย้อนกลับไปวันที่ทุกคนจะไม่อยู่บ้านเนื่องจากคุณแม่ที่กลับมาอยู่บ้านหลักสักพักก็คิดจะย้ายกลับมาอย่างเต็มตัว ยิ่งไปกว่านั้นก็อยากพาเจ้าหมึกมาพระนครด้วย ทั้งกันต์ธีร์นัดกับเพื่อนว่าจะไปนอนค้างคืนเล่นอะไรตามประสาในช่วงวันศุกร์-เสาร์ ทำให้เขาและพี่ไกรเหลือกันอยู่สองคนในบ้าน เพราะลุงแดงก็อาสาตามไปช่วยขนสัมภาระกับพี่ชมพู่เมื่อรู้ดังนั้นพวกเขาเลยตกลงกันว่าจะออกไปเที่ยวกันสองคน พี่ไกรจึงเสนอว่าจะพาไปขับรถเล่นหลังจากปล่อยรถนอนในอู่มานานหลายปีจนต้องมีล้างทำความสะอาดไล่ฝุ่นกันนิดหน่อย เมื่อลองเปิดปิดใช้งานเครื่องยนต์ก็ยังสามารถทำงานได้ดีเหมือนเดิมพี่ไกรบอกว่าจะกลับมาขับรถให้มากขึ้น เวลาพาครอบครัวไปไหนมาไหนจะได้ไม่ต้องรอระบบขนส่งสาธารณะไกรวิชญ์ในชุดพร้อมเที่ยวเปิดประตูหน้าคนขับเข้ามาในรถ เมื่อเห็นว่าเครื่องปรับอากาศทำงานได้ดีไม่ร้อนอบอ้าวเขาจึงเดินขึ้นไปตามด้วงให้ลงมา“ไปวันเดียวเอง เราขนอะไรไปเยอะจัง”“ผมไม่ชินเลย ไปกันแค่สองคน”ปกติหากไปเที่ยวจะไปกันทั้งครอบครัว หรืออย่างน้อยก็จะมีกันต์ธีร์มาด้วยอีกคนเสมอ แต่ครั้งนี้เพราะเป็นครั้งแรกมัน
ดลรวีที่รัก บทพิเศษ ๖ คุณตำรวจสายตาสั้น
ด้วงเข้าใจดีว่าพี่ชายเป็นตำรวจก็มีล้มลุกคลุกคลานบ้างเวลาไล่ตามโจรผู้ร้ายน้องชายในชุดเครื่องแบบนายสถานีพึ่งเลิกงานมาหมาด ๆ นั่งมองพี่ชายบนเตียงคนไข้ตาเขม็งโดยที่ไกรวิชญ์ไม่สามารถปฏิเสธข้อกล่าวหาได้เป็นพี่พูนที่เอาความมาเล่าสู่กันฟังกับเจ้าแผนและเขาที่สถานีรถไฟ เห็นว่าคราวนี้งานไม่ยากเย็นอะไรเพราะได้ข้อมูลครบถ้วนสมบูรณ์ ตัวพี่เองไม่ต้องลงไปอยู่ในสนามรบเองก็ได้ ทั้งพี่พูนเห็นว่าช่วงนี้พี่ไกรมีปัญหาด้านสายตา เริ่มมองระยะไกลๆ ไม่ค่อยชัด จะเอื้อมหยิบเอกสารที่อยู่ห่างออกไปสักหน่อยก็หยิบผิด ๆ ถูก ๆ เพ่งสายตามองนานเป็นนาทีก็ยังอ่านตัวอักษรบนกระดานไม่ออกซึ่งพี่พูนก็ปรามแล้วแต่พี่ไกรก็ยังดื้อแพ่งจับปืนไปลงพื้นที่โดยเมินคำเตือนเหล่านั้นจนได้กระสุนฝังหน้าขามาจนได้ แบบนี้เขาขอหยิกให้เนื้อเขียวหน่อยเถอะ“หายแล้วพี่ไปตัดแว่นใส่เลยนะ”“ไว้ค่อยรอช่างมาตัดให้แม่รอบหน้า-“ไม่ต้องเลย แล้วก็พากันต์ไปด้วย เผื่อมันส่งต่อทางพันธุกรรม”“ครับ...”ไกรวิชญ์เย็นวันนั้นกลับมาบ้านขากะเผลกจนต้องให้น้องชายช่วยประคอง ทั้งที่เมื่อก่อนสมัยยี
