Home / วาย / ดลรวีที่รัก / บทที่ ๓๑ แต่เช้า (๕๐%)

Share

บทที่ ๓๑ แต่เช้า (๕๐%)

last update Last Updated: 2025-01-12 18:00:59

เปลือกตาสีน้ำผึ้งกะพริบถี่เมื่อม่านตาด้านใต้สัมผัสได้ถึงแสงอาทิตย์ภายนอก เพราะความเคยชินจึงยกมือขึ้นกะจะยืดเส้นยืดสาย ลูบหน้าลูบตา จนเมื่อร่างกายปรับสภาพได้แล้วลืมตาขึ้นมามองภาพตรงหน้าชัด ๆ กลับเห็นเป็นเจ้าพี่นอนเท้าคางมองอยู่ ซึ่งดูจากท่าทางคงจะทำแบบนี้มารวมหลายนาทีแล้ว

ไกรวิชญ์นอนมองเด็กบิดขี้เกียจเพลินตา มองไปก็ยิ้มไปกระทั่งเจ้าตัวตื่นมาทำหน้ามุ่ยใส่เขาก็ยังคงยิ้มอยู่

“พี่แอบมองกันมันไม่ดีนะ”

“เรามานอนบนเตียงพี่เองไม่ใช่เหรอ?”

“มันไม่เกี่ยวกันสักหน่อย”

เมื่อคืนด้วยอารมณ์มันพาไปสุดท้ายเขาเลยไม่ได้กลับห้องตัวเอง โดนพี่นั่งกอดไปจนเที่ยงคืนกว่าจะเอนตัวลงนอนก็ปาไปตีหนึ่ง ดังนั้นจะมาบอกว่าเขามานอนเตียงเจ้าตัวไม่ได้ เพราะเป็นพี่ไกรต่างหากที่กอดเขาเป็นลูกลิงไม่ยอมปล่อย

ไกรวิชญ์ยังคงมองเจ้าน้องไม่วางตา ไม่รู้อีกฝ่ายมีอะไรดึงดูดเขานัก อาจเป็นท่าทางอันน่ารักยามเจ้าตัวนอนซุกไซ้ไปกับหมอนและผ้าห่ม อาจเป็นเสื้อผ้าที่ใส่ขับเน้นผิวสีน้ำผึ้ง หรืออาจเป็นใบหน้าที่มองเท่าไรก็ไม่มีวันเบื่อ ทว่าอย่างไรเขาก็ชอบมันทั้งหมด

“อือ! พี่! ผมต้องรีบ

Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Related chapters

  • ดลรวีที่รัก   บทที่ ๓๑ แต่เช้า (๑๐๐%)

    “แหม อารมณ์ดีมาเชียวนะวันนี้”เสียงของเพื่อนพูนกล่าวแซะแซวพ่อตำรวจที่กำลังขับรถอยู่ ตอนนี้พวกเขากำลังออกเดินทางไปลงพื้นที่จับกุมเสือร้ายสุพรรณที่ถูกทางการหมายหัวมานาน และเพราะพูนขับไม่เป็นทั้งยังเมารถเป็นทุนเดิมอีก คันที่พวกเขาสองคนขึ้นมาจึงต้องพึ่งมือหนุ่มสายเลือดพระนครอย่างผู้กำกับการ ส่วนเพื่อนร่วมทางคนอื่นนั่งรวมกับคันใหญ่จนเต็ม เหลือเพียงพวกเขาสองคนกับรถหนึ่งคัน“ก็นะ”“จ้า ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครทำให้มีความสุข-อุบ!”พูนแม้จะเมารถแต่ก็เหม็นเบื่อคนมีเมีย วันก่อนที่มันมาทำงานก็ยิ้มมาตั้งแต่หน้าสน.ทำเอาลูกนงลูกน้องกลัวขนหัวลุกคิดว่าผู้กำกับการไปโดนของมาอย่างไรอย่างนั้น หรือไม่บางกลุ่มก็นินทาว่าไอไกรมันอาจจะเป็นบ้าจริง ๆ เพราะทำงานก็นั่งยิ้ม อ่านสำนวนก็นั่งยิ้ม เดินไปกินข้าวก็ยืนยิ้ม ที่ถึงเขาเป็นเพื่อนรู้ใจอาจเชื่อก็ได้ว่ามันผีเข้า“จะว่าไปเอ็งเรียนขี่ม้าจากไหนเหรอ?”“พ่อฉันสอน เมื่อก่อนบ้านอยู่แถบภูเขาน่ะ”“ตอนฝึกก็ขอฝากด้วยนะ”“มันได้อยู่แล้ว”หึหึ! ไอ้พวกมีเมียแล้วอวดรัศมีน่ะ จะเอาให้ร้องเลยคอยดู!

    Last Updated : 2025-01-13
  • ดลรวีที่รัก   บทที่ ๓๒ แขนป่วยตัวเปื่อย (๕๐%)

    มันเป็นจังหวะที่เขาไม่ทันได้รู้ตัว เป็นไปได้ว่าเขาอาจจะเหลิงกับการที่ตัวเองสามารถขี่ม้าได้จึงไม่ทันได้ระวังเท่าที่ควร หรืออาจเป็นสิ่งแวดล้อมอื่นที่เขามองข้ามมันไป“ไอ้ไกร เดี๋ยวค่อย ๆ ตามพวกฉันไปตรงตีนเขานะ”“เอ้อ”นายตำรวจยศสูงพยักหน้าตอบเสียงดังฟังชัด เมื่อนั้นพูนจึงถีบตัวเองเหยียบโกลนขึ้นหลังม้าเดินนำขบวนไปก่อน เมื่อเขาเห็นว่าม้าของเขาพักกินน้ำอะไรเรียบร้อยเขาจึงจูงมายังพื้นที่โล่งก่อนจะขึ้นขี่ตามกันไป โดยที่เขาไม่รู้เลยว่ามันจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นเสียงปืนดังสนั่นเมื่อเข้าสู่เขตพื้นที่ของพวกโจร ท้องฟ้าโล่งเปิดให้แสงอาทิตย์สาดลงมาบนพื้นส่งให้หน้าดินร้อนระอุเหมือนเตาไฟ รอบข้างเต็มไปด้วยต้นหญ้าสูงเทียมเอวและต้นไม้รายทาง ไม่ใช่ที่ที่คนจะเข้ามาตัวเปล่าได้เลยพวกนั้นมันมีกันมากกว่ายี่สิบคนกับตำรวจจำนวนสิบนายซึ่งเป็นครึ่งต่อครึ่ง ทั้งพวกมันยังชำนาญเส้นทางและการต่อสู้บนหลังม้า ทางเดียวที่จะลากหัวพวกมันลงมาให้ฝ่ายตำรวจได้เปรียบคือเล็งปลายกระบอกปืนไปที่ตัวม้าอย่างเดียวไกรวิชญ์เมื่อได้จังหวะไล่โจรลูกกระจ๊อกคนหนึ่งจึงตั้งสติชะลอควา

    Last Updated : 2025-01-14
  • ดลรวีที่รัก   บทที่ ๓๒ แขนป่วยตัวเปื่อย (๑๐๐%)

    ทว่าเมื่อมาถึงเจ้าตัวคงไม่ต้องการกำลังใจจากเขาแล้วกระมัง เพราะรอบตัวรายล้อมไปด้วยของฝากของเยี่ยมไข้เต็มไปหมด มาจากตำรวจชั้นผู้ใหญ่บ้าง เพื่อนร่วมงานบ้าง แต่ส่วนใหญ่จากที่ได้ยินมาจากเสียงซุบซิบของพยาบาลเห็นจะเป็นเหล่าภรรยาตำรวจ และสาวเล็กสาวใหญ่ที่เจ้าพี่เคยได้ทำความรู้จักในวงการตำรวจ แล้วเขาที่ถือมาเพียงถุงเดียว จะเอาอะไรไปสู้กระเช้าดอกไม้ผลไม้เล่าไกรวิชญ์นั่งเหม่อมองอะไรต่ออะไรในห้องพักส่วนตัวไปเรื่อย จนเมื่อได้ยินเสียงกลอนประตูพร้อมเผยให้เห็นเป็นร่างน้องชายในเครื่องแบบนายสถานีเดินเข้ามาเยี่ยมตั้งแต่วันแรกที่เข้าพระนครก็ใจฟูฟ่อง จากที่ต้องนั่งแสดงละครยิ้มให้เจ้าขุนมูลนายและคนที่อ้างตัวว่ารู้จักเขามานาน ตอนนี้เพียงแค่ได้เห็นหน้าน้องชายที่รักก็เหมือนพลังงานทั้งหมดมันฟื้นฟูกลับมาอย่างไรอย่างนั้น“แขนพี่ ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม?”“ครับ หมอเขาผ่าตัดให้แล้ว พึ่งเสร็จไปเมื่อบ่าย ตอนนี้รอดูอาการไปก่อน”ไกรวิชญ์มองคุณอานายสถานีจัดแจงวางกระเป๋าด้วยความตื่นเต้นที่เก็บซ่อนไว้ในใจ ก่อนจะเห็นว่าในมือคือขนมปังสังขยาร้านโปรดดวงตาก็เป็นประกาย ยิ่งไปกว่านั้นคนท

    Last Updated : 2025-01-15
  • ดลรวีที่รัก   บทที่ ๓๓ อ้อย (๕๐%)

    ด้วงยังคงอยู่ในชุดนอนเพราะวันนี้กะจะออกสายสักหน่อยเนื่องจากวันก่อนเขาอยู่กะดึกแทนคุณลุงที่ป่วยจึงได้ใช้เวลาช่วงเช้ามาระหว่างการทำข้อตกลง“เรื่องสารวัตรคนนั้น พี่จะทำยังไงเหรอ?”ด้วงพูดเพื่อเปิดบทสนทนาทำลายความเงียบขณะเจ้าพี่เดินออกมาจากห้องน้ำ อย่างไรเมื่อวันแรกที่พี่เข้าโรงพยาบาลพระนครนอกจากพี่พูนจะคาบข่าวเรื่องอาการของเจ้าตัวแล้ว ยังบอกเรื่องที่ว่าใครปองร้ายเจ้าพี่อยู่ด้วย เพราะเมื่อขอความร่วมมือ ให้ตำรวจภาคพื้นที่ตรวจสอบหญ้าและน้ำที่ม้าของพี่กินเข้าไปในวันนั้นก็ผมว่ามียาซึ่งเป็นพิษต่อม้าอยู่นอกจากนั้นสายบังเหียนที่ไม่ควรจะขาดง่าย ๆ ดันมาขาดกลางคันก็เพราะมีคนเอามีดไปเฉือน และทั้งหมดเมื่อสืบจากพยานแวดล้อมมาจนเมื่อวานนี้ทั้งหมดให้การต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเป็นสารวัตรคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนร่วมงานของพี่มีโอกาสเป็นผู้กระทำสูง“พี่ติดต่อทนายดำเนินเรื่องให้แล้ว”“ทำไมเขาต้องขนาดนี้ด้วย พี่เกือบเอาชีวิตไม่รอดเลยนะ”ด้วงมองเจ้าพี่ที่ถอดเฝือกแขนแล้วกำลังแต่งเนื้อแต่งตัวสวมเครื่องแบบตำรวจจัดแต่งผมอยู่หน้ากระจก แขนทั้งสองข้างรวมทั้งข้

    Last Updated : 2025-01-16
  • ดลรวีที่รัก   บทที่ ๓๓ อ้อย (๑๐๐%)

    เนื่องจากตลอดมาสน.ของพวกเรารับแต่งานหนัก ๆ เข้ามากันทั้งนั้น วันนี้จึงเหมือนเป็นวันสรุปรวบยอดผลงานทั้งหมดที่ทำเพื่อส่งไปให้สำนักงานใหญ่ประเมินไหนตอนกลางวันยังมีเรื่องแปลก ๆ ของชาวบ้านที่เข้ามาร้องทุกข์ใส่ร้ายคนอื่นว่าเป็นปอบมาขโมยไก่อีก เป็นเรื่องวุ่นวายเพราะต่างคนต่างตีกันไม่เลิกกลางสน. กว่าจะจัดการอะไรเสร็จก็ปาไปสองทุ่มเศษ สุดท้ายกว่าเขาจะพาตัวเองเข้าบ้านมาได้ก็ปาไปสามทุ่มตรง อยากนอนกอดด้วงจะตายอยู่แล้ว!’ไกรวิชญ์หอบร่างกายอันเหนื่อยอ่อนของตัวเองขึ้นมายังชั้นสอง เพราะทานมื้อเย็นเป็นของฝากจากเพื่อนตำรวจมาแล้วจึงสามารถอาบน้ำเข้านอนได้เลยทันที ดูจากการที่ไม่มีไฟออกมาจากร่องประตูบานเลื่อน ป่านนี้ทุกคนในบ้านคงเข้านอนกันหมดแล้วกระมังคุณพ่อตำรวจเดินเข้าไปเปิดไฟกลางบ้านให้มองเห็นอะไรได้ชัด ๆ วางกระเป๋าบนโต๊ะทานข้าว วกกลับมาล็อกกลอนประตูระหว่างชั้นสองกับระเบียง กะจะจุดตะเกียงเดินไปปิดไฟอีกครั้ง ทว่าเมื่อทั้งบ้านมีเพียงแสงตะเกียง เขากลับสังเกตเห็นว่าหลังบานประตูห้องนอนเขายังมีแสงลอดออกมาอยู่ ป่านนี้แล้วด้วงยังไม่เข้านอนอีกหรือไรไกรวิชญ์เดินถือตะเกี

    Last Updated : 2025-01-17
  • ดลรวีที่รัก   บทที่ ๓๔ เฝ้าถนอม (NC) (๕๐%)

    ไกรวิชญ์อดทนมาตลอด ไม่ใช่แค่ตอนที่น้องชายเปลี่ยนมาใส่เสื้อผ้าวับ ๆ แวม ๆ ทว่าตั้งแต่วันแรกที่ได้นอนเตียงเดียวกัน เขาไม่อยากเป็นตาแก่ตัณหากลับในสายตาด้วงจึงควบคุมอารมณ์ที่พลุ่งพล่านของตัวเองมาเสมอมา ไหนจะเรื่องในอดีตที่เป็นปมฝังใจ แม้จะไม่ถึงขั้นถูกกระทำชำเราแต่เพียงแค่รู้ว่าร่างกายตัวเองมีคนจ้องจะเอาเปรียบอยู่ ด้วงก็คงเสียความรู้สึกไปไม่ใช่น้อย และเขาไม่อยากเป็นคนคนนั้นในวันที่เขาเปิดประตูเข้ามาแล้วพบว่าด้วงไม่ได้สวมกางเกง ทั้งยังสะลึมสะลือตื่นขึ้นมานั่งคุดคู้บอกต้อนรับเขาเป็นสิ่งที่น่ารักน่าชังเกินจะบรรยาย ทว่าเขารู้ตัวเองดีว่าหากมองไปมากกว่านี้มันจะไม่จบแค่กล่าวราตรีสวัสดิ์แล้วเข้านอนแน่ ๆ เขาจึงรีบโผเข้าไปคว้าผ้าห่มมาห่อตัวน้องชายเอาไว้มิดชิด ปิดตาสนิทไม่ให้มันไปแทะโลมสัดส่วนโค้งเว้าใต้เสื้อตัวบาง จัดแจงหากางเกงกันหนา

    Last Updated : 2025-01-18
  • ดลรวีที่รัก   บทที่ ๓๔ เฝ้าถนอม (NC) (๑๐๐%)

    สองเต้าเต่งตึงจากการบีบเคล้นด้วยแรงมหาศาล แต่งแต้มด้วยรอยขบเม้มฝังเขี้ยวมากเกินจะบรรยาย การที่เขาติดใจมันมากถึงขนาดนี้คงเพราะทุกครั้งที่ได้ลิ้มรสเหมือนตัวเองกำลังได้กัดกินก้อนแป้งนุ่มหยุ่นอย่างไรอย่างนั้น“อ๊ะ!”นั่นส่งผลให้ไม่ว่าจะเป็นการลากนิ้วผ่านหรือแตะเบา ๆ ไปยังยอดอกชูชัน เจ้าของร่างบนตักจึงเปล่งเสียงครางหวานออกมาให้สดับฟังได้ตลอดเวลาไกรวิชญ์ตลอดการนั่งฟังน้องชายอธิบายใช่ว่าจะกักเก็บอารมณ์ได้มิดชิดเพราะมันไปรวมกันยังส่วนกลางกายจนครั้งนี้มันบ

    Last Updated : 2025-01-19
  • ดลรวีที่รัก   บทที่ ๓๕ บรรจบ (จบบริบูรณ์) (๕๐%)

    “อือ...อื้อ...”ไอร้อนจากอากาศนอกหน้าต่างชวนให้คนที่ยังนอนคุดคู้อยู่ใต้ผ้าห่มต้องลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ทว่าเมื่อหรี่ตาขึ้นมองบรรยากาศแวดล้อมห้องยังคงมืดสนิท แต่สิ่งที่ทำให้รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลากลางวันคงจะเป็นแสงที่เล็ดลอดเข้ามาผ่านรูหน้าต่างด้วงในตอนนี้รู้สึกปวดเนื้อปวดตัวมากกว่าเมื่อคืนหลังร่วมเตียงกันเสร็จใหม่ ๆ เสียอีก แต่มันก็ใช่จะทำให้เขาเดินไม่ได้แต่ถ้าเลือกได้ก็ขอนอนอยู่เฉย ๆ จนกว่าจะหายปวดดีกว่าเมื่อคืนเขาไม่ได้ส่องกระจกตรวจสภาพตัวเองชัด ๆ เพราะกว่าจะจบคืนเขาก็ง่วงงุนจนคิดอยากจะนอนลูกเดียว ทว่าหากให้เดาบนผิวส่วนที่คันยุบยิบไม่หยุดมาตั้งแต่ตื่นคงจะเต็มไปด้วยรอยฝังเขี้ยวของพี่ไกรเป็นแน่ด้วยนิสัยอยากรู้อยากเห็นด้วงจึงมุดตัวเข้าไปในผ้าห่มเพื่อลองกดนิ้วไปตามจุดต่าง ๆ ของร่างกาย“อึก!”เจ็บ...ทุกตรงเลยด้วงพลิกตัวเพราะความเมื่อยล้าบริเวณหลัง พอได้นอนคว่ำแบบนี้แล้วค่อยสบายขึ้นมาหน่อยถึงแผลช่วงอกจะถูกทับจนคันขึ้นมาบ้างก็ตามตอนนี้พี่ไกรไม่อยู่ในห้อง และเขาได้ยินเสียงพูดคุยระหว่างสองย่าหลานแว่วเข้ามา กัน

    Last Updated : 2025-01-20

Latest chapter

  • ดลรวีที่รัก   เรื่องในจวน ๓ ขจัดภัย

    “ตื่นมาก็ทำงานเลยหรือ?”องค์กษัตริย์ไถ่ถามมเหสี ที่เคยนอนด้วยกันปกติจะเป็นเขาที่ออกมาทันทีหลังแต่งองค์ทรงเครื่องเสร็จเนื่องจากมีราชกิจกับเหล่าเสนาบดี แต่วันนี้เนื่องจากเป็นวันดีที่จะได้ไปส่งมเหสีขึ้นเกี้ยวกลับไปเยี่ยมมารดาพวกเขาจึงตื่นสายหน่อยและให้เวลาส่วนตัวแก่มเหสีคนใหม่ จึงมาอาบน้ำด้วยตัวเอง“ข้าไม่คิดว่าท่านจะทำได้จึงมีงานวังหลังเหลืออยู่”“เช่นนั้นเจ้าก็เลือกสนมรองขึ้นมาช่วยงานสิ งานบัญชีเยอะเช่นนี้เจ้าทำคนเดียวไม่ไหวหรอก”“หากข้าเลือกขึ้นมาแล้วท่านสัญญาได้ไหมว่าจะปันเวลาให้พวกนาง”เขาไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบเดิมซ้ำสอง อย่างไรพระสนมส่วนใหญ่ถึงบางรายอาจไม่แสดงออกแต่ลึก ๆ ทุกคนล้วนต้องการความรักจากองค์จักรพรรดิทั้งสิ้น“ข้าทำไม่ได้มเหสี”“เช่นนั้นก็สมควรแล้วที่ข้าจำต้องตื่นแต่เช้ามาทำงานแต่เพียงผู้เดียว”ว่าแล้วอดีตพระสนมจึงวางพู่กันลงลุกขึ้นจากเบาะรองนั่งเดินตรงไปยังส่วนอาบน้ำโดยไม่แม้แต่จะสบตาพระสวามีผู้ทำทุกอย่างเพื่อให้ตนเองได้ปิ่นปักผมหงส์กนกมาครองแม้วันนี้พวกเขาจะมีนัดไปเยี่ยมมารดาแต่ก็ยังคงตื่

  • ดลรวีที่รัก   เรื่องในจวน ๒ ลำบากใจ

    “ท่านพี่ ท่านพี่เพคะ ท่านพี่ว่าปิ่นปักผมชิ้นนี้เข้ากับน้องไหมเพคะ?”เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กหญิงในชุดผ้าแพรยาวสีสันสดใสพร้อมด้วยสองมวยผมที่จับมักเป็นมวยกลมตกแต่งด้วยดอกไม้หยกห้อยระย้าประดับกรอบหน้างามอย่างคุณหนูลูกสาวขุนนางใหญ่ เธอหยิบปิ่นปักผมดอกกล้วยไม้ขึ้นมาทาบศีรษะกล่าวถามเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันที่ปลอมตัวเป็นคนรวยเข้ามาเดินเล่นในชุมชนในกลางเมืองเด็กหนุ่มผมหยักศกสีน้ำตาลผินใบหน้าแววตาเหยียดมองคู่หมั้นที่ติดสอยห้อยตามเขามาด้วย ทำเอาเสียอารมณ์ไม่ใช่น้อย แทนที่จะได้เดินดูทุกข์ราษฎรแล้วเอาไปเขียนรายงานส่งท่านอาจารย์กลายเป็นต้องมาดูแลประคบประหงมลูกคุณหนูเสียอย่างนั้น“กระจกก็มีเจ้าไม่ส่องดูเอาเองล่ะ”ไร้ซึ่งความเห็นใจ เด็กหนุ่มตอบเสียงแข็งเดินสะบัดก้นหนีจนองครักษ์ซึ่งติดตามมาด้วยถึงกับทำตัวไม่ถูกเฉกเช่นเดียวกับพระคู่หมั้นที่ยืนตัวแข็งทื่อไปแล้วองค์รัชทายาทในวัยสิบสองขวบปีเดินกระชับปีกหมวกคล้องลูกปัดหลบเลี่ยงมายังตรอกซอกซอยหนึ่งโดยมีองครักษ์ในชุดชาวบ้านเดินติดสอยห้อยตามมาคุ้มครองด้วย‘เดินถัดจากตลาดมานิดเดียวก็เจอศพคนตายแล้ว’

  • ดลรวีที่รัก   เรื่องในจวน ๑ สถานะ

    ชนชั้นในสถานที่อันปวงประชาภายนอกรั้วมองเข้ามาล้วนบอกเป็นเสียงเดียวกันถึงสิ่งปลูกสร้างอันประณีตงดงาม สวนดอกไม้อันเขียวชอุ่มและอาหารเลิศรสที่สามัญชนแม้เฝ้าเก็บเงินมาทั้งชีวิตก็ไม่สามารถลิ้มลองจานของโอรสสวรรค์ได้ท่ามกลางความอู้ฟู่โอฬารเหล่านั้น ภาพสวยหรูที่ใครต่อใครซึ่งพรายกระซิบกันมาผ่านกำแพงสูงกลับถูกสกัดด้วยมุมมืดของวังหลวงแห่งนี้พระราชโอรสได้ขึ้นดำรงตำแหน่งเป็นกษัตริย์เมื่อพระราชบิดาสิ้นอายุขัย พระคู่หมั้นเข้าพิธีอภิเษกสมรสและได้ครอบครองปิ่นปักผมหงส์กนกซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของพระมารดาแห่งแผ่นดิน ทั้งสองปกครองเคียงคู่กันมาจนให้กำเนิดองค์รัชทายาท เป็นที่รักใคร่เอ็นดูต่อเหล่านางกำนัลน้อยใหญ่พระราชโอรสชาญฉลาดนัก ใฝ่เรียนใฝ่รู้ทุกสิ่งรอบตัวเป็นอาจิณ กระนั้นยังคงไว้ซึ่งประกายสดใสในแววตาเปล่งปลั่ง ประหนึ่งดวงตะวันน้อยที่ค่อย ๆ เจริญเติบโตและกลายมาเป็นที่พึ่งพิงของผืนฟ้าจนมาวันหนึ่ง ท่ามกลางโต๊ะไม้สักลายมังกรวางเรียงรายด้วยจานอาหาร เมื่อพระมเหสีได้ตักเนื้อข้าวเสวยเข้าไปเพียงคำเดียว เสียงช้อนเงินซึ่งค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีดำร่วงหล่น

  • ดลรวีที่รัก   บทพิเศษ ๑๑ หนึ่งวันธรรมดา (NC)

    "กันต์มาทำงานใกล้บ้านไม่ได้เหรอ อาไม่อยากให้เราไปอยู่ที่ไหนนาน ๆ เลย”“ผมไปอยู่นั่นแค่ปีเดียว เดี๋ยวก็ได้ย้ายมาศูนย์พระนครแล้วครับ”จนแล้วจนรอดคุณอาที่เลี้ยงดูหลานชายมาตั้งแต่ยังแบเบาะจนยามนี้มีงานมีการทำก็ยังเป็นห่วงแล้วเป็นห่วงอีก กลับมาบ้านครั้งหนึ่งก็จัดอาหารชุดใหญ่เอาไว้ให้เสียอลังการ พอจะกลับไปวิทยาลัยอาเจ้าก็เอาของกินใส่ปิ่นโตมาให้ทั้งยังหาอาหารที่เก็บได้นาน ๆ จัดใส่กระเป๋าเอาไว้ กลัวว่าหลานชายจะไม่มีอะไรกินเมื่ออยู่ที่นั่นตอนนี้กันต์ธีร์โตเป็นหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาได้พ่อ กำลังเรียนต่อชั้นป.โทจากทุนที่ได้มาทันทีหลังจบป.ตรี ขณะเดียวกันก็ทำหน้าที่เป็นหนึ่งในนักวิจัยพรรณพืชของวิทยาลัยแม้เป็นที่ภาคภูมิใจของคนในครอบครัว ทว่าคุณอาไม่ชอบใจเท่าไรที่ที่เรียนที่ทำงานไกลจากบ้านเหลือเกิน เขาอดใจรอหลานเรียนจบ หวังจะได้กลับมาเห็นหน้าค่าตาทุกวันเหมือนวันวานกลายเป็นต้องเหินห่างกันเหมือนเดิมไปอีกหนึ่งปีเสียได้“เดี๋ยวผมจะพยายามกลับมาให้ได้ทุกสัปดาห์นะครับ”“มันจะไม่รบกวนเราไปใช่ไหมกันต์?”เดินทางครั้งหนึ่งนอกจากจะมีค่าใช้จ่ายแล้วยั

  • ดลรวีที่รัก   บทพิเศษ ๑๐ ปัญหาของคนหน้าตาดี

    กันต์ธีร์ × อาจารย์น้ำหวานคุณอานายสถานีในวัยสามสิบสี่ย่างสามสิบห้านั่งปักผ้าเตรียมทำถุงหอมให้พี่ชายคนรักและกันต์ธีร์ที่จะกลับมาเยี่ยมบ้านในสัปดาห์นี้ โดยมีพี่ชายนั่งกกกอดอยู่ด้านหลังซุกไซ้ใบหน้าไปมาตามกิจวัตรอยู่บนเตียงนุ่ม แทนที่จะเรียกว่าเอือมระอาให้เรียกว่าชินชาเสียมากกว่า ทว่าอย่างไร ณ จุดจุดนี้อ้อมกอดของพี่ก็ไม่ได้ทำให้เขาปักผ้าลำบากขึ้นมากนักหรอกเห็นว่ามหาวิทยาลัยกันต์ธีร์อยู่ไกลจึงจำต้องไปอาศัยพักหอในที่ทางมหาวิทยาลัยจัดเอาไว้ให้ ดีที่เจ้าตัวเก่งพอจะได้ทุนการศึกษา ค่าใช้จ่ายส่วนใหญ่จึงไม่ได้หนักหนาอะไรมาก เผลอ ๆ อาจราคาพอกันกับสมัยมัธยมเลยกระมังทว่าแม้จะผ่านมาครบหนึ่งปีที่หลานชายที่รักต้องออกไปใช้ชีวิตคนเดียวก็ยังมีเรื่องที่คุณอาคนนี้กังวลใจอยู่ไม่หาย“เฮ้อ...”“ถ้าเหนื่อยก็พักก่อนก็ได้ครับ ค่อยเย็บใหม่วันพรุ่งนี้”“น้องไม่ได้เหนื่อยเรื่องนั้น น้องแค่เป็นห่วงน้องกันต์”“กันต์โตเป็นหนุ่มแล้ว ปล่อยให้เขามีชีวิตเป็นของตัวเองบ้างก็ได้ ไว้มีปัญหาพี่เชื่อว่ากันต์จะมาบอก

  • ดลรวีที่รัก   บทพิเศษ ๙ เรื่องหนวด ๆ

    “ด้วง เรามาโกนหนวดให้พี่ได้ไหมครับ?”ไกรวิชญ์ในทุกอาทิตย์มักจะเข้ามาอ้อนขอน้องชายถึงสิ่งนี้เป็นประจำ บางครั้งด้วงก็งงงวยว่าทำไมเจ้าพี่เมื่อก่อนก็จัดการเคราบนหน้าได้เองตามปกติแต่ทำไมหลังจากที่เขาโกนให้ครั้งแรกถึงได้ติดอกติดใจนัก“พี่เตรียมของไว้นะ เดี๋ยวผมตามเข้าไป”ด้วงซึ่งอาสาเช็ดโต๊ะทานอาหารหลังมื้อเช้าเสร็จบอกดังนั้นก่อนจะเห็นพี่ไกรเดินเข้าห้องอย่างอารมณ์ดี หากเทียบตัวตนของพี่ไกรวิชญ์เมื่อปีที่เรื่องราวเกิดขึ้นล้านแปดแล้วเหมือนเป็นคนละคนตอนนั้นเขามองหน้าพี่แทบไม่ติดคล้ายจะมีรังสีความน่ากลัวแผ่ออกมาตลอด คุยกันครั้งหนึ่งต้องมีทะเลาะเบาะแว้งไม่ลงรอย แต่มาเดี๋ยวนี้พี่เจ้าแค่มองหน้าเขาก็ยิ้มร่า มักจะชอบวิ่งเข้าหามาช่วยเขาไม่ว่าเรื่องนั้นเป็นเรื่องเล็กแค่ไหน จนบางครั้งก็เหมือนได้เห็นภาพซ้อนของกันต์ธีร์ในวัยเยาว์อย่างไรอย่างนั้น คิดแล้วก็ขำกับตัวเอง นี่เขาเห็นพี่มีนิสัยเหมือนเด็กเล็กอย่างนั้นหรือด้วงคิดสะระตะก่อนเดินไปพาดตากผ้าขี้ริ้วกับระเบียงด้านนอก จัดแจงเก้าอี้ให้เข้าที่แล้วจึงพาตัวเองเดินเข้าห้องนอนไปทำตามที่พี่เจ้าร้องขอไว้

  • ดลรวีที่รัก   บทพิเศษ ๘ ประชุมแบบใด

    “ไอ้ไกร ยังหมัดหนักเหมือนเดิมเลยนะ”“ขอบคุณครับ”ไกรวิชญ์รู้สึกว่าตัวเองห่างหายจากการซ้อมมวยมานานจำได้ว่าครั้งล่าสุดที่มาเห็นจะเป็นเมื่อต้นปีที่แล้วก่อนที่จะเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นจนเขาไม่มีเวลามากพอจะมาให้เวลากับการฝึกซ้อมที่นี่เป็นลานอเนกประสงค์ซึ่งตำรวจในพื้นที่หากมีเวลาก็จะมานั่งสังสรรค์พักผ่อนจากการทำงานในกรณีวันไหนไม่อยากกลับไปเจอหน้าเมีย (ไอ้พูนที่ก๊งเหล้าประจำนั้นเป็นคนบอกมา) ทว่าสำหรับเขาแล้วที่นี่เหมือนเป็นที่ออกกำลังเสียมากกว่า แถมทำไมเขาจะไม่อยากกลับเจอหน้าคนรักเล่าไกรวิชญ์ซึ่งปลดเสื้อเครื่องแบบออกเหลือเพียงเสื้อกล้ามสีขาวเปื้อนเหงื่อเดินกลับมานั่งพักบนแคร่ไม้ไผ่พลางถอดผ้าพันข้อมือ เขาค่อนข้างภาคภูมิใจมากที่วันนี้ข้อนิ้วเขาไม่ได้รับบาดเจ็บจนถลอกจากการต่อยถุงทราย ทั้งยังสภาพการณ์ดีขึ้นเยอะ แบบนี้ด้วงก็ไม่ต้องมาสละเวลานั่งทายาให้แล้ว“โอ๊ย ๆ ปวดไหล่จังเว้ย ไอ้ไกรเอ็งเมื่อก่อนมาซ้อมทุกวันเลยดิ”พูนเดินกลับมาจากลานหลังลองวัดฝีมือกับชาวบ้านในวงท่านหนึ่ง เพราะอยากรู้ว่าตัวเองอยู่ในระดับไหน แต่เอาเข้าจริงเขาที่ถนัดลอบเร้นม

  • ดลรวีที่รัก   บทที่ ๗ รถคันเก่า (NC)

    ย้อนกลับไปวันที่ทุกคนจะไม่อยู่บ้านเนื่องจากคุณแม่ที่กลับมาอยู่บ้านหลักสักพักก็คิดจะย้ายกลับมาอย่างเต็มตัว ยิ่งไปกว่านั้นก็อยากพาเจ้าหมึกมาพระนครด้วย ทั้งกันต์ธีร์นัดกับเพื่อนว่าจะไปนอนค้างคืนเล่นอะไรตามประสาในช่วงวันศุกร์-เสาร์ ทำให้เขาและพี่ไกรเหลือกันอยู่สองคนในบ้าน เพราะลุงแดงก็อาสาตามไปช่วยขนสัมภาระกับพี่ชมพู่เมื่อรู้ดังนั้นพวกเขาเลยตกลงกันว่าจะออกไปเที่ยวกันสองคน พี่ไกรจึงเสนอว่าจะพาไปขับรถเล่นหลังจากปล่อยรถนอนในอู่มานานหลายปีจนต้องมีล้างทำความสะอาดไล่ฝุ่นกันนิดหน่อย เมื่อลองเปิดปิดใช้งานเครื่องยนต์ก็ยังสามารถทำงานได้ดีเหมือนเดิมพี่ไกรบอกว่าจะกลับมาขับรถให้มากขึ้น เวลาพาครอบครัวไปไหนมาไหนจะได้ไม่ต้องรอระบบขนส่งสาธารณะไกรวิชญ์ในชุดพร้อมเที่ยวเปิดประตูหน้าคนขับเข้ามาในรถ เมื่อเห็นว่าเครื่องปรับอากาศทำงานได้ดีไม่ร้อนอบอ้าวเขาจึงเดินขึ้นไปตามด้วงให้ลงมา“ไปวันเดียวเอง เราขนอะไรไปเยอะจัง”“ผมไม่ชินเลย ไปกันแค่สองคน”ปกติหากไปเที่ยวจะไปกันทั้งครอบครัว หรืออย่างน้อยก็จะมีกันต์ธีร์มาด้วยอีกคนเสมอ แต่ครั้งนี้เพราะเป็นครั้งแรกมัน

  • ดลรวีที่รัก   บทพิเศษ ๖ คุณตำรวจสายตาสั้น

    ด้วงเข้าใจดีว่าพี่ชายเป็นตำรวจก็มีล้มลุกคลุกคลานบ้างเวลาไล่ตามโจรผู้ร้ายน้องชายในชุดเครื่องแบบนายสถานีพึ่งเลิกงานมาหมาด ๆ นั่งมองพี่ชายบนเตียงคนไข้ตาเขม็งโดยที่ไกรวิชญ์ไม่สามารถปฏิเสธข้อกล่าวหาได้เป็นพี่พูนที่เอาความมาเล่าสู่กันฟังกับเจ้าแผนและเขาที่สถานีรถไฟ เห็นว่าคราวนี้งานไม่ยากเย็นอะไรเพราะได้ข้อมูลครบถ้วนสมบูรณ์ ตัวพี่เองไม่ต้องลงไปอยู่ในสนามรบเองก็ได้ ทั้งพี่พูนเห็นว่าช่วงนี้พี่ไกรมีปัญหาด้านสายตา เริ่มมองระยะไกลๆ ไม่ค่อยชัด จะเอื้อมหยิบเอกสารที่อยู่ห่างออกไปสักหน่อยก็หยิบผิด ๆ ถูก ๆ เพ่งสายตามองนานเป็นนาทีก็ยังอ่านตัวอักษรบนกระดานไม่ออกซึ่งพี่พูนก็ปรามแล้วแต่พี่ไกรก็ยังดื้อแพ่งจับปืนไปลงพื้นที่โดยเมินคำเตือนเหล่านั้นจนได้กระสุนฝังหน้าขามาจนได้ แบบนี้เขาขอหยิกให้เนื้อเขียวหน่อยเถอะ“หายแล้วพี่ไปตัดแว่นใส่เลยนะ”“ไว้ค่อยรอช่างมาตัดให้แม่รอบหน้า-“ไม่ต้องเลย แล้วก็พากันต์ไปด้วย เผื่อมันส่งต่อทางพันธุกรรม”“ครับ...”ไกรวิชญ์เย็นวันนั้นกลับมาบ้านขากะเผลกจนต้องให้น้องชายช่วยประคอง ทั้งที่เมื่อก่อนสมัยยี

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status