บทที่ ๓๑ แต่เช้า (๕๐%)

เปลือกตาสีน้ำผึ้งกะพริบถี่เมื่อม่านตาด้านใต้สัมผัสได้ถึงแสงอาทิตย์ภายนอก เพราะความเคยชินจึงยกมือขึ้นกะจะยืดเส้นยืดสาย ลูบหน้าลูบตา จนเมื่อร่างกายปรับสภาพได้แล้วลืมตาขึ้นมามองภาพตรงหน้าชัด ๆ กลับเห็นเป็นเจ้าพี่นอนเท้าคางมองอยู่ ซึ่งดูจากท่าทางคงจะทำแบบนี้มารวมหลายนาทีแล้ว

ไกรวิชญ์นอนมองเด็กบิดขี้เกียจเพลินตา มองไปก็ยิ้มไปกระทั่งเจ้าตัวตื่นมาทำหน้ามุ่ยใส่เขาก็ยังคงยิ้มอยู่

“พี่แอบมองกันมันไม่ดีนะ”

“เรามานอนบนเตียงพี่เองไม่ใช่เหรอ?”

“มันไม่เกี่ยวกันสักหน่อย”

เมื่อคืนด้วยอารมณ์มันพาไปสุดท้ายเขาเลยไม่ได้กลับห้องตัวเอง โดนพี่นั่งกอดไปจนเที่ยงคืนกว่าจะเอนตัวลงนอนก็ปาไปตีหนึ่ง ดังนั้นจะมาบอกว่าเขามานอนเตียงเจ้าตัวไม่ได้ เพราะเป็นพี่ไกรต่างหากที่กอดเขาเป็นลูกลิงไม่ยอมปล่อย

ไกรวิชญ์ยังคงมองเจ้าน้องไม่วางตา ไม่รู้อีกฝ่ายมีอะไรดึงดูดเขานัก อาจเป็นท่าทางอันน่ารักยามเจ้าตัวนอนซุกไซ้ไปกับหมอนและผ้าห่ม อาจเป็นเสื้อผ้าที่ใส่ขับเน้นผิวสีน้ำผึ้ง หรืออาจเป็นใบหน้าที่มองเท่าไรก็ไม่มีวันเบื่อ ทว่าอย่างไรเขาก็ชอบมันทั้งหมด

“อือ! พี่! ผมต้องรีบ