All Chapters of Captive by Lust Lover: Chapter 11 - Chapter 20

JACOB SOBELHabang tahimik akong nagmumuni muni sa aking opisina. Hindi ko namamalayang napapahigpit na pala ang pagkapit ko sa aking computer table dahil sa kakaisip ko kay Marielle. Hindi na ako makapaghintay na maging sakin na ulit siya gayunpaman hindi ko kinakalimutan ang kapalit ng kaniyang pagpayag na maikasal sa akin. Nagulat ako sa biglang pagpasok ni Harry sa loob ng aking opisina."Boss " pagbungad niyang bati sa akin."Harry , siguraduhin mong mamayang gabi ay nasa bahay na si Marielle,” sabi ko sa kaniya ng mga malamig na boses. Ramdam ni Harry ang bagsik sa bawat salitang binibitiwan ko. Kilala ako ni Harry kaya alam niya kung anong tumatakbo sa isip ko. “Gusto ko, pagdating ko, nandoon na siya. Huwag mo na siyang dalhan ng gamit, ako na ang bahala roon binilinan ko na ang sekretarya ko. Nagpabili na ako ng mga damit ni Marielle.“Boss,” bulong niya, bahagyang natitigilan, “paano nga pala ang nanay ni Marielle? May nahanap na tayong donor para sa kidney. Ikaw lang ang hi

PROLONGUE;Makalipas ang ilang minuto ay tumawag si Jacob kay Harry. “Harry, nakaalis na ba kayo ng ospital? Dumeretso na kayo kay Chelsea,siguraduhin mong aabot kayo sa oras ng appointment niya. Siya na ang bahala sa inyong dalawa.” matigas na tono ni Jacob. “Oo Jacob, nakaalis na kami. Pero, medyo alanganin kami sa oras. Traffic dito sa daan.” sagot ni Harry "pwes gawan mo ng paraan, hindi pwedeng mahuli kami sa okasyon mamaya" sagot ni Jacob sa tono niya ay alam ni Harry ang kahihinatnan niya kung hindi niya ito masusunod. "wag kang mag-alala, gagawan ko ng paraan. Aabot kami sa schedule namin" sagot ni Harry “Sige, basta pagdating niyo kay Chelsea, sabihin mo lang na pinapunta ko kayo. Siya na bahala sa fitting at sa lahat.” Sa tabi ni Harry, tahimik na nakikinig si Marielle. Nakatitig siya sa bintana ng sasakyan, ang mga mata niya’y puno ng lungkot at panghihinayang. Alam niyang wala na siyang magagawa, dahil pinipilit siyang kumapit sa kasunduan nila ni Jacob. Hindi siya

Maya-maya, bumukas ang kurtina ng dressing room, at dahan-dahang lumabas si Marielle. Suot niya ang simpleng gown na napili ni Chelsea, walang sobrang detalye ngunit eleganteng bumagay sa kanya, parang ipinanganak siya para dito. Napahinto ang buong paligid, nagulat at napangiti ako ng hindi inaasahan. Para bang sa unang pagkakataon, nakikita ko ang tunay na Marielle. Napakagandang pagmasdan ni Marielle. , para akong nakatingin sa isang obra. Nakamamanghang tanawin sa kanyang bagong ayos na nilikha ni Chelsea. Nakasuot siya ng isang strapless na gown na gawa sa malambot na itim na chiffon at satin, na umaagos sa kanyang katawan at nagdadala ng isang eleganteng aura. Sa kanyang mga paa, nakasuot siya ng mga satin na sapatos na mataas ang takong, kumikislap sa kaniyang bawat hakbang. Ang kanyang buhok ay inayos sa isang classy bun, na may mga maliliit na alon na bumabagsak sa kanyang mukha, na pinagdikit ng isang delicate na hairpin na may perlas at crystals. Ang kanyang make-up ay pe

Pakiramdam ko’y tinutulak ako pababa sa putik. Napatingin ako sa kanya, nagpipilit na maging matatag, pero kahit anong tapang ang pilit kong ipakita, nararamdaman ko ang pamumuo ng luha sa mga mata ko. Aalis na sana ako kaya lang humigpit ang hawak niya sa braso ko, halos masaktan ako “Ano? Wala ka bang sasabihin? Alam mo, masyado kang ilusyunada. Alam mo bang hindi akong kayang iwan ni Jacob kaya lang siya nagkakaganyan dahil nasaktan siya. Pero ngayong nandito na ko, tignan natin kung pipiliin ka pa rin ni Jacob. Ang taas ng tingin mo sa sarili mo. E ano ngayon kung pinili ka ni Jacob ngayon? Hindi ibig sabihin nun na karapat-dapat ka. Isang araw, iiwan ka rin niya. Magigising din siya at makikita niya kung gaano ka… kababaw.” Sa sobrang sakit ng mga salita niya, hindi ko na napigilan ang pagtulo ng luha ko. Alam kong hindi ko dapat ipakita ang kahinaan ko, pero hindi ko na kayang labanan pa. Ramdam kong hinuhusgahan niya ako, binabasag ang kahit anong natitira kong pag-asa na ba

Pilit kong pinapakalma ang sarili, pero wala akong magawa kundi ang magngitngit sa galit. Hindi ako titigil hanggang hindi ko siya nakikita, hindi ako susuko kahit pa mapagod ako, kahit pa mawala ang hininga ko. Tumatagal na ang mga sandali at wala pa ring tumatawag sakin para magbalita. Kaya naman ako na ang tumawag sa aking mga tauhan , bawat isa’y mahigpit kong kinukulit. “Harry, saang area na kayo?!” tanong ko nang may matinding galit sa telepono. “Nasa harap na kami ng isa pang eskinita, boss. Hindi kami titigil. Binabaybay namin bawat sulok ng kanto sa lugar na to, wag kang mag-alala boss” nanginginig na sagot ni Harry "pasensya na boss medyo magulo dito sa lugar na to kaya nahihirapan kami dahil madaming tao" sagot ko sa kaniya “Hindi ko kailangan ng paumanhin niyo, Harry,” sagot ko sa malamig na boses. “Kapag hindi siya nakita sa loob ng oras na i