บททั้งหมดของ เด็กมันยั่ว BAD LOVE 20+ : บทที่ 21 - บทที่ 30

ดีที่ตอนนี้ฉันใส่กางเกงยีนขายาวอยู่ หากเป็นกระโปรงหรือกางเกงขาสั้นคงจะถูกอลันล้วงไปแล้ว “อลันพอได้ อื้อ~” เสียงท้วงมันขาดหายไปเมื่ออลันก้มลงมาจูบริมฝีปากของฉัน เขาบดขยี้ริมฝีปากอย่างหนักจนรู้สึกเจ็บจี๊ด และด้วยความไม่ทันระวังตัวฉันก็ถูกอลันล้วงมือเข้ามาในเสื้อ ตอนนี้ทำได้แค่พยายามจะรั้งมืออลันไว้พร้อมๆ กับทุบที่แผงอกของเขา แต่ทว่าอลันกลับไม่ได้เห็นใจ ตะขอเสื้อชั้นในหลุดออกจากกันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ตอนนี้ฝ่ามือใหญ่กำหน้าอกของฉันแล้วขยำมันเบาๆ ฉันกัดริมฝีปากแน่นพยายามห้ามปรามความรู้สึกบ้าๆ เอาไว้ “นมใหญ่จนกำไม่รอบ ซ่อนรูปเก่งจริงๆ” อลันถอนจูบออกแถวพูดขึ้นทั้งที่ริมฝีปากยังอยู่ใกล้ๆ กับริมฝีปากของฉัน จึงรีบดันเขาออก“ฉะ ฉันมานานแล้วเดี๋ยวเพื่อนจะสงสัยเอา”“กลัวเพื่อนสงสัยหรือกลัวไอ้บาสสงสัย ?” จู่ๆ อลันก็มองหน้าฉันอย่างหาเรื่อง “เกี่ยวอะไรกับบาส” “หึ!!” ฉันไม่รู้ว่าอลันเป็นอะไร ทำไมต้องทำเหมือนว่าหงุดหงิดขนาดนี้“อ๊ะ ดะ เดี๋ยว หยุดก่อนฉันบอกว่าพอไง” ฉันเบิกตากว้างเมื่ออลันจับชายเสื้อของฉันเลิกขึ้นมากองไว้บนเนินหน้าอก อลันก้มใบหน้าคมคายลงมาใช้ริมฝีปากตะโบมดูดดุนหน้าอกโดยไม่ส

ฉันถึงกับเบิกตากว้างเมื่ออลันพูดคำเมียออกไปอย่างโจ่งแจ้ง ไม่ต่างอะไรกับพี่เพิร์ทที่พอได้ยินก็ถึงกับขมวดคิ้วชนกันจ้องอลันเขม็ง “เมีย ?” พี่เพิร์ททวนคำพูดของอลันอีกครั้ง ก่อนจะถามต่อ “หมายถึงแพร ?”“ใช่….”“ไม่ใช่ค่ะ” ฉันรีบค้านขึ้นเสียงดัง ด้วยความที่ร้านมันเป็นแบบนั่งชิวเพลงไม่ดังมากทำให้โต๊ะข้างๆ หันมามองเมื่อได้ยินเสียงของฉันแล้วพอฉันตอบว่าไม่ใช่อลันก็หันควับมาจ้องหน้าจ้องฉันแทน ก่อนที่เขาจะพูดประโยคน่าอายออกมา “เมื่อวานเพิ่งจะเอากันไปลืมแล้วหรือไง ?”“อลัน!!” เป็นอีกครั้งที่ฉันตวาดเสียงดังลั่นจากนั้นก็ผลักอลันให้ออกห่าง อย่างน้อยเขาควรให้เกียรติฉันบ้างสิ ไม่ใช่พูดอะไรที่มันน่าอับอายแบบนี้ออกมา “ไหนแพรเคยกับพี่ว่าบอกว่ายังไม่พร้อมไงครับ แล้วที่เด็กคนนี้พูดคืออะไร ?” พี่เพิร์ทถาม สีหน้าของเขาดูตกใจกับคำพูดของอลันไม่น้อย “แพรยังไม่มีอะไรกับเขาค่ะ เราแค่คบหาดูใจกันยังไม่เลยเถิดถึงขั้นนั้น” ฉันรีบพูดแก้ต่างให้ตัวเอง ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่คำโกหกแต่มันก็ยังดีว่าพูดให้ตัวเองเสียหาย “หึ!” อลันหัวเราะในลำคอออกมาพร้อมกับใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มด้วยท่าทางที่ไม่สบอารมณ์ “นายไม่ควรพูดให้แพรเสีย

“ยัยแพร ไปนานจังแล้วไหนพาวเวอร์แบงค์ล่ะ” พอได้ยินขวัญถามแบบนั้นฉันก็เพิ่งรู้ตัวเองว่าลืมหยิบมา เพราะรีบเดินหนีอลัน “ฉะ ฉันหาแล้วแต่ไม่เจอ”“อื้อๆ ช่างเถอะ” ขวัญตอบปัดๆ แล้วยกเหล้าดื่ม ฉันนั่งลงที่เดิมพร้อมกับดื่มเหล้าติดกันหลายแก้วเพราะเหตุการณ์เมื่อครู่ที่มันเกิดขึ้น ความอับอายที่ทำอะไรแบบนั้นในที่โจ่งแจ้งมันประเดประดังเข้ามาในหัว“ฉันอยากให้น้องอลันมานั่งคุยที่โต๊ะเราด้วยจัง แค่แป๊บเดียวก็ยังดี” มินนี่พูด “ยัยมิน แกดูเพ้อถึงน้องมันเกินไปแล้วนะ”“นี่! แกว่าฉันกับน้องเขาจะเป็นเนื้อคู่กันหรือเปล่าเจอกันหลายครั้งแล้วนะ” “เพ้อเจ้อค่ะ” ขวัญบอกมินนี่อย่างเอือมละอาในความมโน “น้องอลันหล่อนี่นา ใบหน้าหวานๆ แต่สายตาคู่นั้นมันดุดัน รอยยิ้มมุมปากที่แสนร้ายกาจ ลองจินตนาการถ้าฉันได้อยู่ใต้ร่างน้องมันนะ….”“ก็งั้นๆ มันน่าตื่นเต้นตรงไหน” ฉันเผลอพูดขัดขึ้นออกมา ทำให้ถูกขวัญกับมินนี่หันควับมามองเป็นตาเดียว “แกพูดเหมือนเคยนอนอยู่ใต้ร่างน้องมันแล้วอย่างนั้นแหละ” มินนี่จ้องฉันเหมือนกำลังจับผิด “บะ บ้าหรอฉันจะไปทำอะไรแบบนั้นได้ยังไง” ฉันรีบปฏิเสธออกไปทันที“นั่นสิ ยัยแพรยังบริสุทธิ์อยู่นะแกลืมไปแล้

อลันยังคงเอาแต่กระแทกเอวสอบเข้ามาหนักๆ เขาใช้นิ้วบดขยี้ติ่งเกสรของฉันเพื่อให้หลุดครางออกมา มันทรมานยิ่งกว่าทรมานซะอีกที่ต้องอดกลั้นเสียงห้ามเล็ดลอดออกมาแบบนี้ ปัก ปัก ปัก~ เสียงกระแทกกระทั้นมันยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าหวานของอลันมันดุดัน สายตาของเขากำลังจ้องฉันเขม็ง เมื่อไม่มีทางเลือก สิ่งที่ตัดสินใจทำคือเอื้อมมือไปหวังจะหยิบโทรศัพท์แต่ทว่าอลันกลับปัดโทรศัพท์ให้ห่างออกไปจากมือฉัน “อึก อื้อ~” ฉันกัดริมฝีปากตัวเองแน่นจนห้อเลือดเมื่อถูกแก่นกายใหญ่รุกล้ำเข้ามาอย่างป่าเถื่อน“ครางให้มันฟังหน่อยสิ ซี๊ด” อลันบอก ฉันยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองแล้วส่ายหน้ารัวๆ การที่ฉันปฏิเสธมันยิ่งทำให้เขาไม่พอใจ ตอนนี้อลันเร่งจังหวะอัดกระแทกให้รุนแรงและเร็วมากขึ้นจนแทบหายใจไม่ทัน จากนั้นไม่นานเขาก็ดึงแก่นกายใหญ่ออกมารีดน้ำสีขุ่นลงบนหน้าท้องที่แบนราบของฉัน อลันก้มหน้าบงมามองแล้วพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ ก่อนที่เขาจะเก็บแก่นกายใหญ่ของตัวเองไว้ในกางเกงเหมือนเดิมแล้วลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำ พอเห็นว่าอลันเดินไปแล้วฉันรีบลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์มาดูโดยไม่สนใจคราบน้ำกามที่มันเปรอะเปื้อนอยู่ที่หน้าท้องของตัวเอง แต่เมื่อหยิ

พอฉันห้ามอลันพูดบาสก็ยิ่งมองด้วยแววตาสงสัย ฉันจะแก้ตัวยังไงดี “ผมอยากรู้แค่ข้อเดียวว่ามันเข้ามาในห้องพี่ได้ยังไง ในเมื่อห้องต้องใช้คีย์การ์ดหรือรหัส”“…….” ฉันเม้มปากแน่นอย่างคนที่จนมุม ไม่รู้จะตอบไปว่ายังไงดี “เป็นอะไรกับมันงั้นหรอพี่แพร” บาสถามอีกครั้ง “อะ อลันเป็นน้องชายเพื่อนพี่น่ะ” “เป็นน้องชายเพื่อนแล้วมีสิทธิ์เข้าห้องพี่ได้แบบนี้หรอครับ แล้วผมที่รู้จักกับพี่มาตั้งแต่เด็กๆ ล่ะ ทำไมถึงไม่รู้รหัสห้องเลย” คำถามของบาสมันทำให้ฉันจนมุมอีกครั้ง ตอนนี้ฉันได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อไม่รู้ว่าจะพูดยังไงต่อ กลัวพูดไปแล้วจะถูกจับพิรุธได้ แต่การนิ่งแบบนี้มันก็ทำให้ถูกจับพิรุธเหมือนกัน “กูคงเป็นกรณีพิเศษ” เสียงของอลันพูดขึ้น เขาเดินมาหาฉันพร้อมกับเอามือมาจับดึงแขนของฉันให้ขยับเข้ามาใกล้ๆ ตัวเอง แล้วก้มหน้าลงมาเล็กน้อยก่อนจะพูด “ใช่ไหมครับพี่แพร” “ผมต้องการให้มันออกไปจากห้อง” บาสบอก เขาหยุดพูดแล้วจ้องอลันเขม็งก่อนจะเอ่ยเสียงเย็น “เกลียดขี้หน้ามัน” “คนที่ต้องออกไปจากห้องคือมึงไม่ใช่กู” อลันบอกสวนคำพูดของบาสทันที แถมเขายังใช้สายตาข่มขู่ฉันอีกด้วย “นายมีธุระอะไร ?” ฉันไม่ได้ไล่ใครออกไปจากห้องในท