All Chapters of เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD: Chapter 231 - Chapter 240

Talk - มิลาหลังวางสายจากมินฉันก็พยายามไม่คิดอะไรมากปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไป แต่ให้หลังจากที่วางสายได้ไม่นานเบอร์ของมาลิคก็โทรมาคิดว่าจะไม่รับสายแต่ไม่รู้อะไรดลใจให้กดรับในที่สุด(น่าแปลกที่ครั้งนี้เธอรับสาย)ฉันเงียบฟังว่าปลายสายจะพูดอะไรต่อ อยากรู้ว่าเขาตั้งใจขู่อะไรอีก(ไม่คิดจะกลับมาหาว่าที่คู่หมั้นหน่อยหรือไงมิลา)“ทำไมต้องกลับไป ในเมื่อตอนนี้มิลาไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว”(น้องสาวของเธอล่ะ ไม่ห่วงแล้วรึไง)“หยุดเอาเรื่องมินมาขู่ได้แล้ว มิลาไม่เชื่อคุณอีกแล้วมาลิค”(คิดไว้แล้วว่าเธอคงรู้ความจริง) เสียงหัวเราะในลำคอเบา ๆ ดังขึ้น เขาดูอารมณ์ดีคงไม่รู้เรื่องที่คาแลนกำลังวางแผนจะโค่นตัวเอง“มิลาโง่เองที่ถูกหลอกมาได้ตั้งหลายปี โง่เองที่ทิ้งความสุขไปจมอยู่กับความทุกข์ตั้งนาน”(น้องสาวเธอมันโง่ที่แสดงออกให้รู้ตัว ฉันจะจัดการผู้หญิงคนนี้ยังไงดี บอกมาสิมิลาถ้าเธอเกลียดมินแล้วก็ช่วยแนะนำฉันทีว่าควรฆ่าด้วยวิธีไหนที่จะทรมานมากที่สุด)“…” คำ ๆ นั้นทำให้ฉันเม้มริมฝีปากแน่น หัวใจกระตุกวูบไหว มือเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ถึงจะรู้ความจริงแต่จะให้แนะนำวิธีบ้า ๆ นั่นกับน้องสาวของตัวเองฉันทำไม่ลง(ถ้าน้อง

ห้าวันผ่านไป ฉันนั่งเล่นกับเจ้าแมวน้อยอยู่ในห้อง คลุกอยู่แบบนี้ทั้งวันไม่ได้ออกไปไหน ส่วนคาแลนออกไปคุยแผนกับเพื่อนของเขา พรุ่งนี้แล้วที่ทุกอย่างมันจะจบ ขอให้ผ่านพ้นไปด้วยดีมาลิคและมินโทรมาแทบทุกวันแต่ไม่ได้รับสายเพราะคำขอจากคาแลน ฉันไม่อยากรู้สึกผิดต่อเขาอีกแล้วและไม่อยากคุยให้ตัวเองจมดิ่งกับความรู้สึกเดิม ๆ ตัดสินใจหันหลังให้แล้วก็จะไม่หันกลับไปอีก“เมี๊ยว~” ความหวังเดินมาคลอเคลียขาของฉันพร้อมม้วนตัวไปมาออดอ้อนตามประสา“หิวเหรอ เดี๋ยวมี๊เอาอาหารเปียกให้”พวกอาหารแมวพี่เจตซื้อมาเป็นลังเลย ไม่ใช่แค่ลังเดียวด้วย เยอะขนาดที่ว่าฉันคิดหนักกลัวมันหมดอายุก่อนที่เจ้าความหวังจะกินหมด นี่ก็ขุนจนพุงป่องทุกวันแต่หันไปมองลังอาหารยังเหลือมากเหมือนเดิม“มานี่เร็วความหวัง”“เมี๊ยว~”แมวตัวอ้วนวิ่งดุกดิกตามฉันมายังจานอาหารของตัวเองแถมยังมองด้วยสายตาอ้อน ตัวแค่นี้แต่อ้อนเก่งจริง ๆ หลงจนหาทางออกไม่เจอแล้วคาแลนชอบบ่นว่าฉันน่ะติดเจ้าความหวังมากเกินไปไม่ค่อยสนใจเขา มันคงจะจริง กลัวมันเหงานี่ก็เลยเล่นด้วยจนดึกทุกวันเสียงออดหน้าห้องดังขึ้นฉันจึงลุกขึ้นมาเปิดประตู เป็นพี่เจตที่กดเรียก“คุณมิลาครับ”“ว่าไงค

เกือบหนึ่งเดือนแล้ว เวลาผ่านไปเร็วขนาดนี้แต่ทำไมฉันรู้สึกว่ากว่าจะผ่านพ้นไปแต่ละวันมันช่างยากลำบากการค้นหาคาแลนได้สิ้นสุดลงแล้ว แต่เฮียคัลเลนก็ยังเชื่อเหมือนฉัน ลั่นคำพูดเอาไว้ว่าถ้าไม่เจอร่างจะไม่จัดงานศพให้น้องชายเด็ดขาดไม่กล้าสู้หน้าใครเลยทางฝั่งครอบครัวของคาแลน เพราะฝังใจว่าเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นจากตัวเอง ฉันเป็นตัวต้นเรื่อง เป็นสาเหตุ เป็นคนทำให้คาแลนมีจุดจบแบบนี้ตั้งแต่วันนั้นจนตอนนี้ฉันใช้ชีวิตจมปลักกับความเศร้า ความหวังที่เคยมีมันเลือนลางไปทุกวันการสูญเสียมันทำให้เรารู้สึกทรมาน ตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับตัวคนเดียว คนที่รักทิ้งฉันไปกันหมด ทั้งคาแลนและมินมินเสียชีวิตในคืนวันนั้น เธอรู้ตัวว่าถูกมาลิคหักหลังจึงช่วยคาแลน แต่พลาดท่าโดนลูกน้องของมาลิคยิง เคย์เดนเล่าว่ากระสุนนัดสุดท้ายที่เจาะกบาลมาลิค มินเป็นคนลั่นไกลยิง ถ้าไม่ได้น้องช่วยคาแลนอาจจะโดนยิงซ้ำอีกนัดก่อนจะตกลงไปในน้ำทะเลสำหรับมินฉันอโหสิกรรมให้ทุกอย่าง อย่างน้อยในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตน้องก็รู้สึกผิดและกลับใจได้ ถึงแม้จะไม่มีโอกาสได้แก้ตัวก็ตาม การจากไปของมินทำให้ฉันเจ็บปวดมากเหมือนกันทำไมโลกใบนี้ถึงได้โหดร้ายกับฉันมากขน

ฉันเหม่อคิดเรื่องราวที่ผ่านมาด้วยหัวใจที่เจ็บปวด ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไรความคิดถึงนั้นยังเป็นความรู้สึกที่แสนทรมาน“มามี๊คัสกินอันนี้ ๆ ครับ” เด็กน้อยวัยสามปีใช้นิ้วชี้ ๆ ไปที่หน้าจอทีวีกำลังฉายภาพรายการอาหารอยู่ ท่าทางของลูกชายทำให้ฉันที่กำลังเหม่อเผยรอยยิ้มออกมา “ได้ครับเดี๋ยวมี๊ทำให้กินนะ”“กินเยอะ ๆ ปะ... ปาปี๊จะกลับหาคัส ๆ”“ใช่แล้วครับสุดหล่อของมี๊”ผ่านไปสามปีแล้วสินะ ในช่วงเวลานั้นหากไม่มีลูกชายตัวน้อยฉันคงไม่เข้มแข็งขึ้นมากขนาดนี้ เขาใบหน้าเหมือนพ่อไม่มีผิดในช่วงที่มาคัสกำลังหัดจำภาพฉันมักจะเอารูปคาแลนให้ลูกดูบ่อย ๆ แล้วบอกกับเขาว่านี่คือพ่อลูกชายมักจะถามฉันก่อนนอนในทุก ๆ คืนว่าถ้าตื่นมาแล้วจะเจอปาปี๊ใช่ไหมถ้าย้อนเวลากลับไปได้ฉันอาจจะพูดให้ลูกจำอีกแบบ บอกว่าพ่อของเขาไปอยู่ในที่ที่ไกลแสนไกลจนไม่สามารถกลับมาได้แต่พ่อจะมองเราอยู่เสมอ รู้สึกผิดที่บอกกับลูกว่าพ่อจะกลับมาทำให้เด็กน้อยจำ ผ่านมาถึงสามปีแล้วความหวังที่เคยมีมันริบหรี่จนแทบเป็นไปไม่ได้แล้ว คุณพ่อของคาแลนก็หยุดการค้นหาไปเพราะหมดหวังในวันคลอดจำความรู้สึกนั้นได้ดี ทุกคนไปรวมตัวกันที่โรงพยาบาลเพื่อรอรับขวัญหลานด้วยความต

ฉันนั่งมองคาแลนกำลังเล่นกับมาคัส ลูกไม่นึกสงสัยหรือกลัวเลยตอนเจอกับพ่อครั้งแรก ทั้งที่เห็นเพียงแค่รูปภาพมาตลอด มันคงเป็นภาพจำที่ฉันพูดบ่อย ๆ ว่าพ่อจะกลับมาหา“นายครับ นายตัวจริงใช่ไหม” พี่เจตยังคงถามคำเดิมซ้ำ ๆ ตั้งแต่เจอกันจนถึงตอนนี้“ต้องให้กูพูดอีกกี่ครั้งไอ้เจต” คนถูกถามเริ่มออกท่าบ่น ก่อนจะอุ้มมาคัสขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน“ก็ผมไม่คิดว่านายจะกลับมา” พี่เจตทำท่าเหมือนจะร้องไห้อีกครั้ง คาแลนยิ้มส่ายหน้าไปมาคงเพราะไม่เคยเห็นลูกน้องคนสนิทของตัวเองเป็นอย่างนี้มาก่อน“กูกลับมาแล้ว ขอบคุณที่ดูแลมิลากับมาคัสอย่างดี โบนัสปีนี้กูให้มึงเจ็ดหลัก”“ไม่ได้ต้องการอะไร ดูแลเพราะเห็นว่ามิลาเป็นน้องสาว มาคัสก็เป็นลูกของมึงที่เป็นทั้งเจ้านายและเพื่อน กูต้องดูแลนายน้อยอยู่แล้ว” ไม่บ่อยเลยที่จะได้เห็นพี่เจตพูดจากันเองกับคาแลนอย่างนี้ ซึ่งเจ้าตัวไม่ติดอะไรอยู่แล้ว“รู้ไหมว่ากูให้มึงได้มากกว่านี้อีก แต่รู้ไงว่าคนอย่างมึงคงปฏิเสธ”“ขอบคุณ”ฉันลุกขึ้นปล่อยให้สองคนคุยกัน เพราะถึงเวลาทำอาหารแล้วเดี๋ยวมันจะค่ำซะก่อน “อย่าให้ลูกออกไปเล่นนอกระเบียงนะคะมิลาไปทำอาหารก่อน”“ไม่ต้องทำหรอกหนู เฮียว่าจะเข้าไปบ้านใหญ่”“