All Chapters of เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD: Chapter 211 - Chapter 220

Talk - มิลาสามคืนแล้วที่นอนไม่ค่อยหลับ ไม่รู้เลยว่าตอนนี้คาแลนเป็นยังไง ไหนจะมินลี่อีก สถานการณ์เป็นยังไงบ้างฉันไม่รู้อะไรเลย เคย์เดนก็ไม่พูดอะไรเวลาคาแลนโกรธเขาน่ากลัวและก็ทำเหมือนฉันไม่มีตัวตนแบบที่เป็นอยู่ตอนนี้“คาแลนไม่โทรมาเลยเหรอคะ” ฉันถามเคย์เดนขณะนั่งกินข้าวเช้าด้วยกัน“มันยุ่ง ๆ กับงานที่บริษัท”“แล้วเรื่องมิน… คืบหน้าบ้างไหม”“มาลิคมันระวังตัวมากขึ้น แถมยังประกาศว่าเธอถูกลักพาตัวไป ตอนนี้ทำอะไรลำบาก”“…” ไม่คิดว่ามาลิคจะทำแบบนั้น เขาคงอยากได้ตัวฉันกลับไปจริง ๆ แน่นอนสิมันมีประโยชน์กับเขานี่“เดี๋ยวมันก็ติดต่อมา”“มิลาขอโทรไปหาเขาได้ไหม” ฉันเอ่ยขอด้วยความประหม่า ก่อนจะถูกสายตาคมคู่นั้นจ้องมอง “พูดตามตรงว่าฉันไม่ไว้ใจเธอ”“นะคะ มิลาสัญญาว่าจะโทรหาแค่คาแลน”“อืม” เคย์เดนพยักหน้าจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ายื่นให้ ฉันยิ้มพร้อมกับเอื้อมมือรับมาด้วยความดีใจ“ติดต่อแค่คาแลนเท่านั้น คุยเสร็จแล้วเอาโทรศัพท์ไปคืนฉันที่ห้องทำงาน”“ขอบคุณนะ”“ฉันไม่ได้อยากใจร้ายแต่สถานการณ์ตอนนี้มันต้องระวังตัวให้มากที่สุด ถ้ารู้อะไรเกี่ยวกับมาลิคเธอก็ควรบอก อยู่กับมันตั้งหลายปีไม่รู้อะไรเลยคงเ

เช้าวันต่อมาฉันลืมตามองคนที่กำลังนอนหลับอยู่ข้าง ๆ นานเท่าไรแล้วไม่รู้ที่เอาแต่จ้องมองอยู่แบบนี้ ไม่คิดว่าความสัมพันธ์ของเรามันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ การที่คาแลนทำแบบนี้ฉันดีใจแต่ก็รู้สึกผิดมาก ๆ เหมือนกันที่เคยทำร้ายเขา เคยทำให้ความสัมพันธ์ของเราจบลง‘เลือกมาสิระหว่างน้องสาวกับคนรัก’‘ฉันจะพาเธอไปอยู่ต่างประเทศ น้องสาวของเธอจะไม่เป็นอะไร’‘เธอต้องทำงานให้ฉัน แลกกับยาของน้องสาว’คำพูดเหล่านั้นของมาลิคมันผุดเข้ามาในหัว ในทุก ๆ วันฉันพยายามไม่คิดมากแต่มันก็เอาแต่คิดตลอดเลย“หนูตื่นนานหรือยัง” คาแลนลืมตาขึ้นมาถามทำให้ฉันที่เหม่อลอยได้สติ“เมื่อกี้เองค่ะ”ปลายจมูกโด่งแตะลงมาบนพวงแก้มของฉันแล้วหอมฟอดใหญ่ ถึงจะชอบทำหน้าดุ ขึมเวลาอยู่กับลูกน้อง วางมาดสุขุมเวลาอยู่ในลุคนักธุรกิจ แต่พออยู่กับฉันคาแลนเหมือนแมวขี้อ้อน“ปวดตัวไหม เมื่อคืนเฮียรุนแรงไปหรือเปล่า”ใบหน้าเริ่มร้อนผ่าวเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยถามแบบนั้น เรื่องที่ทำเมื่อคืนผุดเข้ามาในหัวเป็นฉาก ๆ บทลงโทษของคาแลนทำฉันไม่ได้นอนเกือบถึงเช้า“เฮียมิลา อ๊า ไม่ไหว”“แต่เฮียยังอยากเอาหนู ซี๊ด อยากกระแทกไปเรื่อย ๆ”เวลาเขามีอารมณ์ป่าเถื่อนมันทำให้ฉั

คาแลนพากลับมาในห้องเขานวดเท้าให้ฉัน เขาค่อย ๆ ทำเหมือนกลัวเจ็บ“ดีขึ้นไหม”“อือ”ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง คำพูดก่อนหน้านี้ของคาแลนทำให้ฉันรู้สึกผิดกับเขา รู้สึกผิดมาก ๆ“เฮียดูออกว่าตอนนี้หนูกำลังคิดอะไรบางอย่าง ไม่ว่าคิดจะทำอะไรช่วยคิดถึงคำพูดของเฮียก่อนได้ไหม”“… ตอนนี้เฮียกำลังเอาชีวิตของตัวเองมาผูกติดกับมิลามากเกินไปนะคะรู้ไหม”“…” คนที่นั่งตรงหน้าก้มลงพ่นหายใจออกมาแรง ๆ“เฮียมีชีวิตของตัวเอง”“แต่ทั้งชีวิตของเฮียคือหนู”จุกอกกับคำตอบนั้น คาแลนกำลังใช้คำพูดมาฉุดรั้งเอาไว้ เขาผูกมัดฉันแน่นด้วยถ้อยคำเหล่านั้นจนรู้สึกอึดอัด“ถ้าเราคุยกันตอนนี้อาจจะทำให้ทะเลาะ”“หนูกำลังทำให้เฮียกลัว” คาแลนเงยหน้าขึ้นมอง แววตาที่สั่นไหวทำให้ฉันรู้สึกได้ว่าตอนนี้เขากำลังกลัวอย่างที่ปากพูดจริง ๆ“มิลายังไม่ได้ทำอะไรเลย”“สายตาของหนู… เหมือนกำลังเอ่ยคำลา”“… เฮีย”“เฮียทำไม่ได้ เฮียรักหนูมากเกินไป”“เฮียต้องรักตัวเองมากกว่ามิลาสิ”“ถ้าทำได้เฮียคงไม่เอาหนูกลับเข้ามาในชีวิต”ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อแล้วจริง ๆ มันเจ็บและจุกในอก คาแลนเองก็คงไม่ต่างกัน ฉันกลัวคำพูดของมาลิค กลัวว่ามินจะเป็นอะไร ถูกบีบให้ไม่มีท

วันต่อมาตั้งแต่ทะเลาะกันเมื่อคืนจนกระทั่งช่วงบ่ายของอีกวันฉันก็ยังไม่เจอคาแลน เขาคงกำลังสงบสติอารมณ์อยู่ เพราะต่อให้มาคุยตอนนี้ถ้าความคิดไม่ตรงกันก็คุยไม่รู้เรื่อง“จะไปไหนครับ” พี่เจตเดินมาถาม“จะเดินไปที่โรงบ่มไวน์ค่ะ พี่เจตมีอะไรหรือเปล่า”“นายสั่งห้ามไม่ให้ใครไปที่นั่น”ฉันนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตั้งสติได้แล้วถามกลับ “รวมมิลาด้วยเหรอคะ”“ครับ”“เข้าใจแล้วค่ะ”ฉันพยักหน้าก่อนจะเดินเลี่ยงไม่ไปทางนั้น ยอมรับว่าอึดอัดกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่รู้เลยว่าจะเป็นยังไงต่อฉันมองภาพในอนาคตไม่เห็นเลย มันมืดไปหมดเหม่อเดินตามทางไปเรื่อย รู้ตัวอีกทีก็ออกห่างจากตัวบ้านมาไกลแล้ว ตรงนี้เงียบสงบดีก็เลยนั่งพักและคิดเรื่องที่มันกำลังหนักอึ้งอยู่ในหัวคำพูดของคาแลนที่บอกว่ามินร่วมมือกับมาลิคมันตามหลอกหลอนฉันตั้งแต่เมื่อคืน ในใจยังคงคัดค้านว่าไม่มีทางเป็นไปได้ส่วนเรื่องที่เขาขอให้มาทบทวนดูว่าฉันรู้สึกยังไง ไม่ว่าจะห้าปีที่แล้วหรือตอนนี้คำตอบก็ยังเหมือนเดิมสุดท้ายฉันก็ถูกมองเป็นคนที่แย่ที่สุด ไม่ว่าจะรักมากขนาดไหนแต่ทางเดินของเราในตอนนี้มันเต็มไปด้วยหนามทำให้เจ็บกันทั้งคู่อยากจะพยายามเชื่อในสิ่งที่คาแลนบอก

Talk - คาแลน“ยังไม่ปรับความเข้าใจกับเมียอีกหรือไง” เฟลิกซ์เดินมาถามผมที่กำลังยิงปืนอยู่ลานกว้าง นี่คือกิจกรรมระบายอารมณ์“ยิ่งคุยยิ่งแย่ลงเรื่อย ๆ” ผมวางกระบอกปืนลง ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ นี่เป็นมวนที่สี่แล้วเพราะเครียดทำให้ดูดจัดกว่าเดิม“ค่อย ๆ พูด มันไม่ใช่เรื่องที่จะต้องมาเข้าใจง่าย ๆ”“กูใส่อารมณ์มากเกินไปจริง ๆ พอเห็นเธอไม่เชื่อแม่งหงุดหงิดฉิบหาย คำพูดกูมันไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยรึไง”“นั่นน้องสาวไงคาแลน มึงต้องมีหลักฐานมากกว่าคำพูดลมปาก”“อืม กำลังเก็บหลักฐานอยู่แต่รอบนี้มันระวังตัว ไม่ออกไปไหนมาไหนกับมินเลย”“มันคงรู้ตัว”ผมถอนหายใจแรง ๆ ก่อนจะพ่นควันบุหรี่คลุ้งออกมาจากปาก หงุดหงิดจนเผลอเอาไปลงกับเซ็กส์เมื่อคืน“ลองปล่อยดูไหม” เคย์เดนเดินมาร่วมสนทนา“เงียบปากไปเคย์เดน กูไม่ปล่อย”“เว้นช่องว่างหน่อยคาแลน มึงกดดันมิลามากเกินไป”“จะให้กูปล่อยเมียตัวเองกลับไปหาไอ้มาลิค? มึงคิดได้ยังไง” ยอมรับว่าตอนนี้ผมกำลังพาลไปหมด ไม่สนใครหน้าไหน“ในเมื่อเธอไม่อยากอยู่นักมึงก็แค่ปล่อย”“…”“ไม่ใช่มึงกับมิลาไม่รักกัน แต่ตอนนี้มึงสองคนอยู่ด้วยกันไม่ได้ ใจเขาไม่พร้อม เข้าใจที่กูพูดไหม”ผมเ