All Chapters of เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD: Chapter 201 - Chapter 210

จะทำยังไงให้คาแลนยอมออกไปจากห้อง ถ้ามินลี่ออกมาเจอจะเกิดอะไรขึ้น“มันทำร้ายเธอทำไม” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามพร้อมจ้องมายังรอยช้ำบนใบหน้าอย่างไม่ละสายตา “ตอบฉัน!!”“เพราะคุณไง!! ฉันออกไปเจอคุณเขาก็เลยไม่พอใจ รู้ตัวไหมว่าทำให้คนอื่นเดือดร้อน”“ถ้ามันทำร้ายขนาดนี้แล้วจะทนอยู่ไปเพื่ออะไร”“…”“ฉันไม่เคยทำร้ายเธอเลยสักครั้ง แล้วมันเป็นใคร!! กล้าดียังไง!!”ยิ่งเห็นว่าเขาเป็นห่วงฉันมากขนาดนี้มันยิ่งเจ็บ รู้สึกว่าเราไม่เหมาะสมกันเลย เมื่อไรจะเกลียดได้จริง ๆ สักที สิ่งที่ฉันทำไปมันสมควรให้ถูกเกลียดไม่ใช่เหรอเกลียดฉันสักที!!“ออกไป ถ้ามาลิครู้คนที่เจ็บตัวคือฉัน”“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็ไปอยู่กับฉัน”“ไม่… ไม่ได้… มิลาไปไม่ได้” หยดน้ำตาไหลอาบแก้มตั้งแต่เมื่อไรกัน ความใจดีของคาแลนมันเหมือนมีดที่ค่อย ๆ ปักลงมากลางอก เจ็บปวดจัง“ทำไม อยากอยู่ให้มันทำร้ายอีกหรือไง”“มิลา… รักเขา”สิ้นเสียงคำตอบคนตรงหน้าก็เงียบไป ทุกอย่างหยุดนิ่งราวกับเวลาถูกหยุดไว้ มีเพียงสายตาที่วูบไหวของคาแลนที่สั่นคลอนมิลาขอโทษที่ต้องบอกแบบนั้น ทั้งที่ความจริงเฮียคือคนที่มิลารัก“อีกสองเดือนเราจะหมั้นกันแล้ว”“หมั้น?”“เดี๋ยวคุณคงได้การ

@วันต่อมาสุดท้ายฉันก็ถูกมาลิคบังคับให้มาด้วย ตอนนี้รถหรูจอดอยู่ที่บริษัทของคาแลน มีพนักงานมารอรับเขาคงรู้ก่อนแล้วว่ามาลิคจะมาในวันนี้“คุณคาแลนประชุมอยู่รอประมาณครึ่งชั่วโมงนะคะ” พนักงานพามาลิคกับฉันมาที่ห้องรับรอง“ขยับมานั่งใกล้ ๆ” เสียงทุ้มออกคำสั่งเพราะฉันนั่งห่างเขา “อย่าทำเหมือนรังเกียจว่าที่คู่หมั้นขนาดนั้น”“ก็รู้นี่คะ”“มิลา อย่าคิดว่าอยู่ถิ่นมันแล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไร”“…”“อยากให้คาแลนมันมาเห็นฉากตอนเธอกับฉันกำลังมีความสุขกันไหม”“…” เลว เขามันเลวไร้ที่ติจริง ๆ“มันคงขยะแขยงเธอมากแน่ ๆ”“คุณต่างหากที่น่าขยะแขยง”มาลิคคว้ามือมากระชากแขนฉันแล้วดึงให้มานั่งแนบติดกับตัวเอง“อย่าลืมเรื่องยา มิลาขอไปหวังว่าคุณจะทำตามที่รับปาก” ฉันทวงสัญญาเพราะตอนนั่งรถมา เราคุยเรื่องนี้กันแล้ว“ขอเยอะขนาดนั้นเหมือนเธอกำลังคิดจะหนีฉันเลยนะ”“ถ้าไม่ตุกติกวันนี้เขาจะเซ็นยกหุ้นสิบเปอร์เซ็นต์ที่คุณต้องการให้แน่นอน”“เอาสิ ฉันไม่ผิดคำพูดอยู่แล้ว แต่อย่าคิดหนีก็แล้วกันเพราะเธอไม่มีทางหนีพ้น”“…”“ฉันน่ะถูกใจเธอมาก ๆ เลยนะมิลา ถ้าถูกทรยศคงเจ็บไม่น้อย”“… ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”“รีบไปรีบมา”มาลิคยอมปล่อ

Talk - มิลาตอนนี้ฉันไม่มีกะจิตกะใจจะพูดหรือสนใจอย่างอื่นเลย เพราะเป็นห่วงมินลี่ ในขณะที่ตอนนี้ฉันอยู่ในที่ปลอดภัยแต่มินกำลังตกอยู่ในอันตราย“มิลา”“อย่าเพิ่งถามได้ไหมคะ ถ้ามิลาพร้อมจะบอกเฮียเอง ตอนนี้มิลาเป็นห่วงมิน”“เฮียขอโทษที่ต้องพาหนูหนีมาที่นี่”“ถ้าไม่อยากให้โกรธก็พามิลากลับไป” ฉันไม่ได้อยากจะพูดอะไรที่มันฟังดูใจร้าย แต่คาแลนทำไม่ถูก ไม่เลยถ้าเขาเอามินมาด้วยฉันคงไม่เป็นแบบนี้“ไม่มีทางเฮียไม่ปล่อยให้หนูกลับไปอีกแน่ ๆ”“โทรศัพท์ล่ะคะ มิลาขอโทรศัพท์ติดต่อน้องได้ไหม”“เฮียทิ้งเอาไว้ที่นู่น ถ้าใช้โทรศัพท์พวกมันตามตัวหนูเจอแน่ ๆ”“… แล้วมินจะติดต่อน้องยังไง”“วาริสพี่สาวของมาลิคอยู่ที่นี่ในคุกใต้ดิน มันไม่กล้าทำอะไรมินแน่ ๆ เชื่อเฮีย เพราะถ้าทำพี่สาวมันก็ไม่รอดเหมือนกัน”“มาลิคไม่สนใจใครนอกจากตัวเองหรอกนะคะ ชีวิตคนอื่นมันไม่มีค่าสำหรับเขา”“รู้จักมันดีขนาดนั้น?”“มิลาอยู่กับเขามาหลายปี ตอนถูกส่งให้ไปอยู่ต่างประเทศ…” ฉันรีบเม้มปากแน่นเพราะเหมือนว่าตอนนี้ตัวเองจะพูดเยอะไปแล้ว“อยากกลับไปหามัน?”“มิลาอยากช่วยน้องไม่ใช่กลับไปหาเขา”“แล้วทำไมไม่เชื่อว่าเฮียช่วยได้”“ชวนทะเลาะอยู่ใช่ไหมค

คาแลนมองคนรักด้วยสายตาที่หวานเยิ้ม เขาค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าของเธอออกอย่างเบามือ จนร่างบางเปลือยเปล่า จากนั้นก็จัดการเสื้อผ้าของตัวเองเมื่อทั้งสองไร้ซึ่งปราการปิดคลุมผิวกายบทรักที่ร้อนแรงก็เริ่มต้นขึ้น ฝ่ามือหนาบีบเคล้นไปตามตัวของมิลาอย่างหลงใหล ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีเรือนร่างนี้ก็ยังทำให้เขาคลั่งไคล้ได้เสมอ“อ๊า~” เสียงครางหลุดออกมาจากคนตัวเล็กที่กำลังนอนบิดเร่าร่างกาย ทุกสัมผัสของคาแลนทำให้มิลาร้อนวูบวาบ“ฮะ... เฮีย อ๊า~”“แค่สัมผัสมันทำให้น้ำหนูเยิ้มขนาดนี้เลยเหรอหืม”“อึก~ อื้อ” คนตัวเล็กที่ถูกท้วงรีบเบือนหน้าหนีอย่างเขินอาย“บอกมาสิว่าตอนนี้หนูอยากให้เฮียทำอะไร”เรียวนิ้วกรีดกรายจากลำคอระหงส์ลงมาผ่านหน้าอก ลากลงเรื่อย ๆ จนมาหยุดบนหน้าท้องแบนราบ มิลาหอบ หายใจโรยรินเพียงเท่านี้เธอก็รู้สึกอ่อนยวบยาบแขนขาไร้เรี่ยวแรง“ชะ... ช่วยทำให้มิลารู้สึกดี”“แบบนี้ดีไหมคะ”เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มมุมปากเมื่อเห็นคนตัวเล็กดิ้นพล่านในตอนที่นิ้วใหญ่แตะขยี้บนจุดกระสัน กลีบสีชมพูอ่อนที่เปียกแฉะทำให้คาแลนอยากจะก้มลงไปชิมน้ำหวานที่กำลังไหลเยิ้มออกมาเรียวขาเล็กถูกจับขึ้นมาพาดไว้บนบ่าแกร่ง จากนั้นคนตัวสูง

เพิ่งรู้ว่าพี่เจตอยู่ที่นี่ด้วยเพราะที่ผ่านมาไม่เจอเลย หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จฉันก็ออกมาเดินเล่นสูดอากาศด้านนอกบ้าน“อย่าเดินไปไกลนะครับ” พี่เจตบอก“ทำไมอาทิตย์ที่ผ่านมามิลาไม่เห็นพี่เจตเลย”“นายเพิ่งสั่งให้มาเฝ้าคุณมิลาที่นี่ครับ”“อ๋อ จริง ๆ เรียกมิลาว่าน้องอย่างที่เคยเรียกก็ได้นะคะ” เมื่อก่อนพี่เจตจะแทนตัวเองว่าพี่แล้วเรียกฉันว่าน้อง“ไม่ดีกว่าครับ นายได้ยินคงไม่พอใจ”“…” เหมือนพี่เจตยังไม่ไว้ใจฉันเท่าไร ไม่แปลกหรอกเคยทำให้เจ้านายเขาเสียใจนี่“ผมจะไปประชุมการ์ด อย่าเดินไปไหนไกลนะครับ”“ค่ะ มิลาจะเดินเล่นแถวนี้สักแป๊บเดี๋ยวก็กลับเข้าบ้านแล้ว”พี่เจตพยักหน้าแล้วเดินห่างออกไป ส่วนฉันก็เดินเล่นตามทางไปเรื่อยจนมาถึงโรงบ่มไวน์ กำลังจะเดินกลับแล้วแต่เหลือบไปเห็นทางเดินลงไปใต้ดิน วันนั้นที่มาไม่ได้สังเกตเลยว่ามีอุโมงค์ตรงนั้นด้วยเดินไปดูคงไม่เป็นไรหรอกมั้งฉันเดินตามทางไปในอุโมงค์บรรยากาศค่อนข้างน่ากลัวจนคิดอยากจะถอยหลังกลับ ที่นี่มีไว้ทำอะไรไม่เคยได้ยินคาแลนพูดถึงเลยขณะที่กำลังลังเล สองขาก็ก้าวไปข้างหน้าไม่ยอมหยุด ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นว่าตรงหน้าคือกรงเหล็กหนากั้นไว้เหมือนคุกแถมในนั้นยังม