บททั้งหมดของ ดวงใจทศกัณฐ์: บทที่ 21 - บทที่ 30

"แม่!" ฉันรีบวิ่งเข้าไปกอดแม่ที่ยืนรออยู่หน้าห้องกับพี่นธีอย่างออดอ้อน ขณะที่แม่ยังคงทำสีหน้าขึงขัง"กลิ่นตัวแม่หอมขึ้นนะเนี่ย""อย่ามาทำเฉไฉไปเรื่องอื่น แม่ขอดูหน่อยสรุปเป็นอะไร" แม่ดันตัวฉันออกหมุนตัวฉันดูจนทั่ว"ก็แบบที่พี่นธีบอกนั่นแหละค่ะ" ฉันรีบเอียงคอไปมองพี่นธี เพราะไม่รู้ว่าพี่ชายฉันไปบอกแม่ว่ายังไง ถ้าตอบไม่ตรงกันต้องตายแน่"บอกแล้วไงแม่ว่านินมันสะดุดล้มตอนไปวิ่งออกกำลังกาย""นินซุ่มซ่ามเองค่ะ เกือบเสียโฉมแล้วเนี่ย หน้าสวยๆ ที่แม่ให้มาเกือบพังซะแล้ว" ฉันพูดแล้วซบหน้าลงกับบ่าเล็กของแม่ตัวเองพร้อมกับเปิดประตูห้อง"แน่ใจนะ ไม่ใช่เพราะรับน้องหนักใช่มั้ย""โหย ไม่มีอะไรหนักเลยค่ะ เนอะพี่ธี" ฉันพูดแล้วขยิบตาให้พี่ตัวเอง"ใช่ ยิ่งคณะยัยนินนี่แทบไม่มีอะไรเลย" สมแล้วที่ฉันคลานตามเขามา"แม่ทานข้าวยังคะ" รีบเปลี่ยนเรื่องเลยดีกว่า"ทานมากับเพื่อนๆ ของเจ้าธีแล้ว นินทานหรือยังล่ะ""กินกับเพื่อนที่คณะแล้วค่ะ" ฉันตอบแล้วดันตัวแม่นั่งลงบนโซฟาพร้อมกับบีบๆ นวดๆ"แล้วทำไมมาช้าแม่คิดว่าจะมาถึงก่อน กลับมากับใคร" แม่ยิงคำถามที่ฉันไม่ได้คิดเอาไว้ขึ้นมา จนต้องรีบหันไปมองหน้าพี่นธีเพื่อขอความช่วยเหลือ

"พี่นธี นินเปลี่ยนใจแล้ว เดินไปส่งนินกลับได้มั้ย""อีกสามเมตรจะถึงละ" พี่ชายฉันบอกก่อนจะเลี้ยวไปหลังตึกก็เห็นพวกแก๊งพี่นธีนั่งอยู่ครบ"น้องญานิน มาทำอะไรถึงนี่เนี่ย มาหาพี่เหรอ" พี่ฮ่องเต้เอ่ยทักขึ้นมา แต่อีกคนกลับนั่งนิ่งมองกระดาษในมือเปิดไปเปิดมาเหมือนไม่สนใจฉัน"นินเอานี่มาให้พี่ทศกัณฐ์ค่ะ" ฉันพูดแล้วส่งยิ้มให้พี่ๆ ก่อนจะเดินไปหาคนทำหน้าดุๆ "นินซื้อมาฝาก กินให้หมดนะ""โอ๊ย พี่ก็อยากมีใครซื้อมาฝากอะ" พี่คิวทำหน้าตาแบบแซวๆ"..." พี่ทศกัณฐ์เงยหน้าขึ้นมามองฉันแล้วก็มองแก้วกาแฟ "ฉันไม่ได้ชอบกาแฟ""..." ฉันรีบหันขวับไปมองพี่ชายตัวเองทันที แต่เขากลับไหวไหล่เหมือนไม่ใส่ใจไหนเขาบอกว่าพี่ทศกัณฐ์ยังชอบอะไรๆ เหมือนเดิมไง"งั้นพี่ชอบอะไร" ฉันถามออกไปแล้วพยายามยิ้มออกมาทั้งที่จิตตกอยู่"ไม่ชอบอะไรซักอย่าง" ว่าแล้วก็ก้มดูชีทในมือต่อ"งั้นไม่เป็นไรค่ะ นินเอากลับก็ได้ อ่อ พี่คิวชอบกินมอคค่ามั้ยคะ ร้านนี้อร่อยมาก" ฉันหันไปหาพี่คิวด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแบบพยายามหงุดหงิดนะ ทำไมต้องทำนิ่งใส่ฉันด้วยทั้งที่เมื่อวานยังจูบฉันอยู่เลย!!"เอ่อ พี่ก็ชอบแหละ แต่มันของเพื่อน" พี่คิวยิ้มแห้งๆ ส่งมา"ไม่เป็นไรหรอกค่

"สวัสดีค่ะคุณแม่!!" เสียงของยัยนิเนยและใบเฟิร์นดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียงเมื่อฉันพาพวกมันมาที่ห้องเพราะแม่จะเลี้ยงข้าวตอนนี้เวลาเกือบหกโมงแล้วพวกเราเลิกเรียนตอนห้าโมงครึ่งก็ตรงมาที่คอนโดฉันทันที"แม่คะ คนนี้ใบเฟิร์นค่ะ" ฉันแนะนำเพื่อนสนิทคนใหม่ให้คุณแม่รู้จัก ส่วนนิเนยเราคบกันตั้งแต่มัธยมแล้วแม่จึงรู้จักเป็นอย่างดี"เพื่อนลูกน่ารักทุกคนเลย เป็นยังไงบ้างล่ะสาวๆ เรียนเหนื่อยมั้ย" แม่ทักทายอย่างอารมณ์ดีและยิ้มแย้ม พลางทำอะไรในครัวไปด้วย"ไม่เหนื่อยเลยค่ะคุณแม่ สนุกเพราะมีเพื่อน" ยันใบเฟิร์นพูดแล้วยิ้มกว้าง"รอแม่กันก่อนนะ ยังเสร็จไปแค่อย่างเดียว เดี๋ยวหนุ่มๆ ก็คงมา เห็นพี่บอกเลิกเรียนแล้ว""เดี๋ยวนินช่วยค่ะ""พวกเราด้วยค่ะ ไม่ได้เข้าครัวเลยตั้งแต่มาเรียนที่นี่" ใบเฟิร์นเอ่ยแล้วรีบวิ่งตามฉันมาพร้อมกับนิเนยชั่วโมงต่อมาพอทำกับข้าวเสร็จเราก็จัดการอาหารพวกนั้นมาวางบนโต๊ะที่อยู่กลางห้องและพวกพี่นธีก็เข้ามาพอดี"โอ๊ยหิว~" เสียงของพี่คิวดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนที่พี่ๆ จะเดินเข้ามาแต่กลับไม่มีเขาคนนั้น...ฉันหันไปมองพี่นธีซึ่งเขาก็น่าจะรู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่ ทุกคนพากันมานั่งที่โต๊ะกินข้าวและแม่

"ญานินมานี่หน่อย" แม่เรียกฉันขึ้นมาตอนที่กำลังเก็บจานกับพี่ทศกัณฐ์อยู่ "ทศกัณฐ์ด้วย"เราทั้งคู่หันมามองหน้ากันแล้วพี่ทศกัณฐ์ก็เก็บจานไปไว้ในครัวแทนฉันก่อนจะออกมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่งเหมือนไม่คิดมากอะไรเลยต่างจากฉันที่ยืนเงียบใจไม่นิ่งเพราะกลัวแม่จะพูดอะไรที่ฉันไม่อยากให้เป็น"คะ" ฉันเดินไปใกล้ๆ แม่แล้วหันไปมองพี่นธีอย่างมีคำถาม ซึ่งเขาก็มองมาเหมือนวิตกอยู่เหมือนกัน"นินลงไปซื้อของให้แม่หน่อย ตามนี้" ว่าแล้วแม่ก็ยื่นกระดาษโน้ตให้ฉันนี่มันพวกของใช้ที่ในห้องฉันก็มีทั้งนั้นเลยนะ"แต่ว่าของพวกนี้...""รีบไปมันดึกแล้ว" แม่หันมามองหน้าฉันก่อนจะหันไปมองพี่ทศกัณฐ์ต่อ ซึ่งเขาไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมาเลยฉันจึงพยักหน้าแล้วหันไปมองพี่ทศกัณฐ์อย่างกังวลก่อนจะเดินออกมาเงียบๆแม่ต้องคุยอะไรซักอย่างกับพี่เขาแน่ๆฉันซื้อของตามที่แม่สั่งในร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ กับคอนโด ใช้เวลาราวๆ สิบกว่านาทีก็รีบเดินกลับเพราะกังวลเรื่องของพี่ทศกัณฐ์อยู่"..." พอกลับมาถึงก็เห็นเขากำลังออกจากลิฟต์ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง"ขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ย" ฉันขมวดคิ้วมองเขาด้วยความกังวล "แม่นินคุยอะไรกับพี่คะ""อยากรู้ไปทำไม""แสดงว่าคุยจริง

ชั่วโมงต่อมาก็เริ่มมีอาการคล้ายเมาบ้างแล้วเพราะหมดกันไปเกือบสี่ขวด ด้วยความที่แทบจะไม่ได้ดื่มกันเลยทำให้เมาง่ายมากๆ"ไปห้องน้ำนะ" ฉันบอกแล้วขยับตัวลุกขึ้นยืน"เดี๋ยวไปเป็นเพื่อน""ไม่เป็นไรแกรอนี่แหละ" ฉันกดไหล่นิเนยให้นั่งลงแล้วรีบพาตัวเองไปห้องน้ำทันทีทีแรกก็ไม่เท่าไหร่ทำไมเดินแล้วมันเมาแบบนี้ล่ะ เหมือนมีอะไรมาหมุนๆ อยู่กลางหน้าผากเลยหลังจากทำธุระเสร็จฉันก็เดินออกมา ก่อนที่สายตาจะไปประทะเข้ากับคนกลุ่มหนึ่ง ซึ่งนั่งอยู่ห่างจากที่ฉันยืนอยู่ประมาณสามโต๊ะพวกพี่เฮ้ดว้าก!ไม่ทันที่ฉันจะได้หนี ผู้ชายที่ฉันสงสัยเรื่องรอยสักก็หันมาทางนี้พอดีและเราก็สบตากันราวๆ สองวินาทีเพราะฉันหลบไม่ทันฉันรีบหมุนตัวกลับเพื่อจะเดินไปอีกทาง แต่..."เดี๋ยว"ชิบหายแล้วญานินเอ้ย"...คะ" ฉันหันไปแล้วรีบยกมือไหว้พี่เนย์อย่างมีมารยาทพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ"เข้ามาได้ยังไง" เขาขมวดคิ้วถามแล้วมองฉันหัวจรดเท้า ฉันไม่ได้แต่ตัวโป๊เปลือยเลยนะ ก็แค่เสื้อปาดไหล่กับกางเกงยีนขายาวเอง มีอะไรให้ต้องมองแบบนั้นด้วย"เอ่อ พอดีรู้จักพนักงานในนี้ค่ะ มาแป๊บเดียว เดี๋ยวพวกเราจะกลับแล้ว" ยิ้มสู้"..." เขาเงียบแล้วกอดอกมองฉันเหมือนกำลัง