All Chapters of One Night One Love ❤️ดวงใจรามสูร: Chapter 61 - Chapter 70

วันเวลาที่เดินผ่านไปเรื่อย ๆในที่สุดการเรียนการสอนของนักศึกษาเทอมหนึ่งก็จบลงซึ่งวันนี้คือวันสุดท้ายของการเรียนการสอนในฐานะอาจารย์มหาวิทยาลัยของรามสูร นิ้วเรียวยาวดุจแท่งเทียนบรรจงเขียนเนื้อหาใจความสำคัญของการสอนลงบนกระดาน ริมฝีปากสีไวน์ก็พูดบรรยายถึงเนื้อหาที่ไม่มีในหนังสือไปด้วยท่ามกลางสายตาของนักศึกษาทุกคนที่ต่างพากันจ้องมองตัวหนังสือภาษาอังกฤษบนกระดานด้วยความตั้งใจเพราะสิ่งที่อาจารยามสูรกำลังสอนคือสิ่งที่หาไม่ได้จากหนังสือแต่มันคือประสบการณ์จริงที่สั่งสมมานานของเขาในฐานะหมอต่างหากกริ๊กเมื่อตัวหนังสือตัวสุดท้ายจบลงรามสูรก็หันหน้ามาหานักศึกษาที่นั่งเรียงหน้ากระดานอยู่ข้างหน้าเขาความภาคภูมิใจอย่างหนึ่งของรามสูรสำหรับการเป็นอาจารย์ในช่วงระยะเวลาสั้นๆคือนักศึกษาทุกคนต่างเป็นนักเรียนหน้าห้องที่ตั้งใจเรียนวิชาของเขา ซึ่งแรกๆก็มีบ้างที่บ่นว่าไม่เข้าใจแต่พอเขาพลิกแพลงเนื้อหาการสอนให้เข้าใจมากขึ้นนักศึกษาที่นั่งเรียนหลังห้องก็เริ่มทยอยพากันย้ายมานั่งเรียนหน้าห้องจนเต็มสร้างความพึงพอใจให้กับรามสูรเป็นอย่างมาก“มีใครไม่เข้าใจตรงไหนไหมครับสำหรับบทเรียนสุดท้ายของภาคเรียนที่ 1”จบคำถามรามสูรยก

สนามแข่งรถรถซุปเปอร์คาร์คันสีแดงราคาแพงที่กำลังแล่นเข้ามาภายในสนามด้วยความเร็วสูงดึงดูดสายตาของผู้คนภายในสนามได้เป็นอย่างดีโดยเฉพาะดาร์กกับเดลสองพี่น้องลูกพี่ของเปรมที่วันนี้ตั้งใจพาทั้งคู่มาที่สนามเพื่อท้าแข่งรถกับหม่อนไหมที่ทำให้เขาได้รับความอับอายกลางห้างชื่อดังเมื่อหลายเดือนก่อน“สวยดีนี่ รุ่นนี้รู้สึกว่าจะนำเข้ามาแค่ 5 คันคนที่ได้ไปนี่ต้องเส้นใหญ่พอสมควร”คำพูดของพี่ชายทำให้ดาร์กที่กำลังยกน้ำขึ้นดื่มมองไปที่รถคันหรูอีกครั้งด้วยแววตาฉงนสงสัยว่าใครกันคือผู้ที่ครอบครองรถราคาแพงคันนี้เพราะบ้านของเขาที่ถือว่าร่ำรวยเข้าขั้นอภิมหาเศรษฐีก็ยังไม่สามารถจองรถรุ่นนี้ได้เลย“อยากเห็นหน้าเจ้าของรถคันนี้จริงๆมีเงินซื้อรถแพงขนาดนี้ดูท่าจะซิ่งไม่เบา”ทันทีที่ดาร์กพูดจบประตูรถซุปเปอร์คาร์ก็ถูกเปิดออกมาทำให้ดาร์กรีบลุกขึ้นจากโซฟาที่นั่งและเดินเข้าไปใกล้ๆเพื่อเพ่งมองหน้าเจ้าของรถที่อยู่ในชุดกางเกงยีนส์เสื้อยืดธรรมดาตามมาด้วยใครบางคนที่ดาร์กรู้สึกคุ้นหน้าเพียงแต่เขาคิดไม่ออกว่าเคยเห็นหน้าที่ไหน“คะ คุณแม่สวัสดีครับ”เมื่อเห็นคนที่ลงมาจากรถชัดเต็มสองตาธีร์กับเพื่อนๆก็รีบยกมือขึ้นไหว้แก้มใสทันทีด้วยคว

คฤหาสน์วายุ“มึงคิดอะไรของมึงถึงได้โดดเรียนมาหากูที่นี้เนี่ยไอ้เตย”หม่อนไหมเอ่ยถามเตยหอมที่มีสีหน้าบูดบึ้งอย่างเห็นได้ชัดโดยที่เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมพักหลังๆมานี้เพื่อนสนิทของเธอถึงดูไม่ค่อยสดใสร่าเริงเลยเวลาที่แวะมาเล่นกับเธอ“รู้สึกเซ็งนิดหน่อยอะ ก็เลยอยากมาหามึงเผื่อจะรู้สึกสบายใจขึ้น”“มาหากูแต่ไม่เคยเล่าอะไรให้กูฟังเลยเนี่ยนะแล้วจะสบายใจขึ้น เตยมึงกับกูสนิทกันมากแค่ไหนมึงรู้ดีเรื่องของกูๆไม่เคยปิดบังมึงเพราะฉะนั้นเรื่องของมึงๆก็ไม่ควรปิดบังกูเหมือนกัน”หม่อนไหมบอกเพื่อนด้วยน้ำเสียงจริงจังสีหน้าที่ห่วงใยของหม่อนไหมทำให้เตยหอมถึงกับพูดไม่ออกนี่เธอกำลังทำอะไรอยู่เธอแอบชอบรุ่นพี่คนหนึ่งโดยที่ไม่ยอมเล่าให้เพื่อนๆฟัง พอรุ่นพี่คนนั้นเปิดตัวคบกับเน็ตไอดอลคนดังเธอก็อกหักดังเป๊าะเพียงลำพังและตอนนี้เธอกำลังทำให้หม่อนไหมเป็นห่วงเมื่อคิดมาถึงตรงนี้ความเข้มแข็งที่พยายามแสดงออกมาตลอดเวลาก็พลันพังทลายลงน้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้พลันไหลหยดลงบนแก้มเนียนไม่ขาดสายทำให้หม่อนไหมถึงกับเบิกตาน้อยๆด้วยความตกใจเมื่อเห็นเตยหอมร้องไห้“ไอ้เตยมึงเป็นอะไรของมึงเนี่ย”“ฮึก ฮือ ไอ้หม่อนกูอกหัก ฮือ ฮือ

“คนที่ตายคือมึงต่างหากไอ้เด็กเวรนรกส่งมาเกิดจริงๆ”ปังแก้มใสที่อดทนมองภาพลูกชายถูกซ้อมวิ่งออกมาจากที่ซ่อนเมื่อได้รับสัญญาณจากสามีเธอยกปืนขึ้นเล็งไปที่ครูซพร้อมลั่นไกทั้งน้ำตาอย่างไม่ลังเลกลิ่นอายสังหารจากตัวเธอค่อยๆแผ่กระจายไปทั่วบริเวณคนของครูซถูกลูกน้องของวายุเข้าจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัว รวมถึงตัวครูซเองที่รีบกระโดดหลบกระสุนของแก้มใสแต่สุดท้ายก็ยังคงหลบไม่พ้นเมื่อกระสุนถากเข้าที่หัวไหล่ก่อนที่เขาจะล้มลงบนพื้นข้างๆหม่อนไหมที่ย่อตัวหลบลูกกระสุนด้วยความหวาดกลัว“พี่ราม”หม่อนไหมเงยหน้าขึ้นร้องเรียกหารามสูรที่อยู่อีกฝั่งก่อนที่เธอจะรีบลุกขึ้นเมื่อรามสูรพยักหน้าให้เธอวิ่งมาหาเขาแต่ก็ยังช้ากว่าครูซที่รีบยื่นมือมาจับข้อเท้าของหม่อนไหมเอาไว้ พร้อมกับตรงเข้าล็อกคอเธอเพื่อใช้เธอเป็นโล่บังกระสุนจากคนของแก้มใสที่ต่างพากันชะงักมือที่กำลังจะลั่นไกเมื่อหม่อนไหมตกเป็นตัวประกันของศัตรูอีกครั้ง“ยิงมาเลย ยิงมาสิ ถ้าพวกมึงยิงกูก็เท่ากับยิงมันด้วย”กริ๊กหม่อนไหมตัวแข็งทื่อทันทีที่ครูซหันปลายกระบอกปืนเข้าหาเธอดวงตาที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตาสบเข้ากับดวงตาที่ตื่นตระหนกของรามสูร หัวใจที่เย็นชาของเขาพลันหล่นวู

ท่ามกลางความมืดมิดที่ไร้แสงสว่างรามสูรเดินอยู่บนทางเดินที่ทอดยาวไปข้างหน้าอย่างไม่มีที่สิ้นสุดเพียงลำพังอากาศที่เย็นยะเยือกทำให้เขาต้องยกสองมือขึ้นโอบกอดตัวเองเอาไว้เพื่อให้คลายจากความหนาวเหน็บ ดวงตาสีดำดั่งรัตติกาลราตรีมองไปข้างหน้าอย่างสิ้นหวังระยะทางไกลแสนไกลที่เขาเดินผ่านมาครั้งแล้วครั้งเล่าไม่รู้จะจบลงเมื่อไรแสงสว่างที่เขาเฝ้ารอกลับห่างออกไปคล้ายต้องการฝังกลบเขาเอาไว้กับความมืดมิดเพียงลำพัง“มีใครอยู่แถวนี้ไหม ใครก็ได้ช่วยพาออกไปจากตรงนี้ที หนูหม่อนหนูอยู่ที่ไหน ฮึก พี่รามคิดถึงหนูหม่อนกับลูกเหลือเกิน แม่แก้มครับพ่อครับ ฮือ พี่รามหนาว พี่รามคิดถึงทุกคน คุณตาคุณยาย ช่วยพาพี่รามออกไปจากตรงนี้ที”ความอ้างว้างที่เกาะกินใจทำให้ของเหลวอุ่นร้อนไหลทะลักออกมาจากดวงตาคู่สวยที่เงยหน้ามองไปรอบๆด้วยความรู้สึกโดดเดี่ยวเขาคิดถึงครอบครัวของเขาเหลือเกินคิดถึงทุกคนใจจะขาดแล้ว“คุณพ่อขา”ในขณะที่รามสูรกำลังก้มหน้าร้องไห้เงียบๆเสียงเล็กๆที่ลอยมากับสายลมทำให้เขาชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่รามสูรจะเงียบเพื่อตั้งใจฟังอีกครั้งแต่สิ่งที่ได้ยินมีเพียงความเงียบงันที่เริ่มเข้ามาเกาะกินใจของเขาอีกครา “หูแว่วไปเอ