หลังจากการสอบปลายภาคสิ้นสุดลงหม่อนไหมก็ทำเรื่องพักการเรียนทันทีเพราะอายุครรภ์ที่เพิ่มมากขึ้นทำให้เธอรู้สึกอึดอัดที่ต้องใส่ชุดนักศึกษา อีกทั้งเวลาเรียนเธอต้องเปลี่ยนห้องเรียนบ่อยครั้งทำให้เธอรู้สึกอ่อนเพลียไม่น้อยหม่อนไหมจึงเลือกที่จะพักการเรียนเพื่อพักผ่อนรอกำหนดคลอดโดยที่มีครอบครัวของรามสูรคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง“ว้าว สวยมากๆเลยจ้ะลูกสะใภ้สวยกว่าของแม่แก้มอีก”แก้มใสเอ่ยชมหม่อนไหมพร้อมก้มลงมองเสื้อถักไหมพรมที่ค่อนข้างบิดเบี้ยวของตัวเองเล็กน้อยก่อนที่เธอจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เธอไม่น่าเสนอตัวเป็นครูสอนหม่อนไหมถักไหมพรมเลย ทั้ง ๆที่ฝีมือของเธอนั้นพัฒนาได้ไกลสุดก็แค่ปากซอยส่วนลูกสะใภ้ของเธอที่เรียนแค่ไม่กี่วันฝีมือกลับพัฒนาไปถึงขั้นวางขายที่ห้างได้อย่างสบายสงสัยงานฝีมือที่ละเอียดอ่อนแบบนี้คงไม่เหมาะกับเธอจริงๆ“ทำหน้าแบบนั้นไม่อยากถักไหมพรมแล้วล่ะสิ”สีหน้าสิ้นหวังของแก้มใสที่แสดงออกมาอย่างไม่ปิดบังทำให้ที่รักที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆทั้งสองคนเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนในขณะที่คนถูกถามได้แต่พยักหน้าตอบมารดาตามความเป็นจริง“ค่อยๆหัดทำไปเดี๋ยวก็สวยเอง ไม่มีอะไรที่ลูกสาวของแม่ขาทำไม่ได้ห
สนามแข่งรถรถซุปเปอร์คาร์คันสีแดงราคาแพงที่กำลังแล่นเข้ามาภายในสนามด้วยความเร็วสูงดึงดูดสายตาของผู้คนภายในสนามได้เป็นอย่างดีโดยเฉพาะดาร์กกับเดลสองพี่น้องลูกพี่ของเปรมที่วันนี้ตั้งใจพาทั้งคู่มาที่สนามเพื่อท้าแข่งรถกับหม่อนไหมที่ทำให้เขาได้รับความอับอายกลางห้างชื่อดังเมื่อหลายเดือนก่อน“สวยดีนี่ รุ่นนี้รู้สึกว่าจะนำเข้ามาแค่ 5 คันคนที่ได้ไปนี่ต้องเส้นใหญ่พอสมควร”คำพูดของพี่ชายทำให้ดาร์กที่กำลังยกน้ำขึ้นดื่มมองไปที่รถคันหรูอีกครั้งด้วยแววตาฉงนสงสัยว่าใครกันคือผู้ที่ครอบครองรถราคาแพงคันนี้เพราะบ้านของเขาที่ถือว่าร่ำรวยเข้าขั้นอภิมหาเศรษฐีก็ยังไม่สามารถจองรถรุ่นนี้ได้เลย“อยากเห็นหน้าเจ้าของรถคันนี้จริงๆมีเงินซื้อรถแพงขนาดนี้ดูท่าจะซิ่งไม่เบา”ทันทีที่ดาร์กพูดจบประตูรถซุปเปอร์คาร์ก็ถูกเปิดออกมาทำให้ดาร์กรีบลุกขึ้นจากโซฟาที่นั่งและเดินเข้าไปใกล้ๆเพื่อเพ่งมองหน้าเจ้าของรถที่อยู่ในชุดกางเกงยีนส์เสื้อยืดธรรมดาตามมาด้วยใครบางคนที่ดาร์กรู้สึกคุ้นหน้าเพียงแต่เขาคิดไม่ออกว่าเคยเห็นหน้าที่ไหน“คะ คุณแม่สวัสดีครับ”เมื่อเห็นคนที่ลงมาจากรถชัดเต็มสองตาธีร์กับเพื่อนๆก็รีบยกมือขึ้นไหว้แก้มใสทันทีด้วยคว
ประเทศสหรัฐอเมริการูปถ่ายของหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่กำลังเดินจับมือกันอย่างแนบแน่นพร้อมยิ้มให้กันอย่างมีความสุขทำให้สีหน้าที่กึ่งบึ้งกึ่งยิ้มนั้นดูเหี้ยมเกรี้ยมขึ้นหลายส่วนมือที่ถือรูปค่อยๆกำเข้าหากันแน่นจนรูปในมือยับยู่ยี่เพลิงโทสะที่สุมอยู่ในอกมานานพลันพลุ่งพล่านจนยากจะระงับ“นายจะเอายังไงต่อครับ”ไบรอันลูกน้องคนสนิทของครูซเอ่ยถามด้วยความคับแค้นใจไม่ต่างจากผู้เป็นนายที่กำลังนั่งมองใบไม้สีแดงที่ร่วงหล่นลงบนพื้นด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาว่าตอนนี้เจ้านายของเขารู้สึกอย่างไรที่เห็นศัตรูใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ในขณะที่ตัวเองนั้นต้องใช้ชีวิตอยู่บนความทุกข์ใจกับความสูญเสียที่แทบจะเอากลับคืนมาไม่ได้ถ้าไม่มีเพื่อนๆยื่นมือเข้ามาช่วย“หึ ความสุขของมันฉันจะทำลายให้สิ้นซากบอกแม็กซ์ให้เตรียมคนและเครื่องบินให้พร้อมเราจะออกเดินทางไปประเทศไทยให้เร็วที่สุด”“นายคิดดีแล้วใช่ไหมครูซ”น้ำเสียงเย็นเยียบของใครบางคนที่เดินเข้ามาอย่างเงียบเชียบเอ่ยถามเพื่อนสนิทด้วยแววตาล้ำลึกก่อนที่ครูซจะแสยะยิ้มร้ายพร้อมหัวเราะออกมาน้อยๆกับคำถามของอีธานที่รู้จักนิสัยของเขาดีเพราะทั้งคู่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ“ฉันตัดสินใจที่จะล้างแ
คฤหาสน์วายุ“มึงคิดอะไรของมึงถึงได้โดดเรียนมาหากูที่นี้เนี่ยไอ้เตย”หม่อนไหมเอ่ยถามเตยหอมที่มีสีหน้าบูดบึ้งอย่างเห็นได้ชัดโดยที่เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมพักหลังๆมานี้เพื่อนสนิทของเธอถึงดูไม่ค่อยสดใสร่าเริงเลยเวลาที่แวะมาเล่นกับเธอ“รู้สึกเซ็งนิดหน่อยอะ ก็เลยอยากมาหามึงเผื่อจะรู้สึกสบายใจขึ้น”“มาหากูแต่ไม่เคยเล่าอะไรให้กูฟังเลยเนี่ยนะแล้วจะสบายใจขึ้น เตยมึงกับกูสนิทกันมากแค่ไหนมึงรู้ดีเรื่องของกูๆไม่เคยปิดบังมึงเพราะฉะนั้นเรื่องของมึงๆก็ไม่ควรปิดบังกูเหมือนกัน”หม่อนไหมบอกเพื่อนด้วยน้ำเสียงจริงจังสีหน้าที่ห่วงใยของหม่อนไหมทำให้เตยหอมถึงกับพูดไม่ออกนี่เธอกำลังทำอะไรอยู่เธอแอบชอบรุ่นพี่คนหนึ่งโดยที่ไม่ยอมเล่าให้เพื่อนๆฟัง พอรุ่นพี่คนนั้นเปิดตัวคบกับเน็ตไอดอลคนดังเธอก็อกหักดังเป๊าะเพียงลำพังและตอนนี้เธอกำลังทำให้หม่อนไหมเป็นห่วงเมื่อคิดมาถึงตรงนี้ความเข้มแข็งที่พยายามแสดงออกมาตลอดเวลาก็พลันพังทลายลงน้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้พลันไหลหยดลงบนแก้มเนียนไม่ขาดสายทำให้หม่อนไหมถึงกับเบิกตาน้อยๆด้วยความตกใจเมื่อเห็นเตยหอมร้องไห้“ไอ้เตยมึงเป็นอะไรของมึงเนี่ย”“ฮึก ฮือ ไอ้หม่อนกูอกหัก ฮือ ฮือ
โกดังร้าง“ไอ้ธีร์ ไอ้นายน์” หม่อนไหมมองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่ปวดร้าวราวกับถูกของมีคมทิ่มแทงหยดน้ำตาแห่งความเสียใจหลั่งรินลงมาอาบแก้มหยดแล้วหยดเล่าอย่างมิอาจห้ามเมื่อเห็นเพื่อนทั้งสองคนของเธอนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้นส่วนคินน์กับเจย์ถูกจับมัดไว้ด้วยสภาพที่ไม่ได้แตกต่างกันมากนัก“มึงต้องการอะไรทำไมต้องทำกับเพื่อนกูแบบนี้ด้วย”หม่อนไหมแผดเสียใส่ครูซด้วยความเจ็บปวดแทบขาดใจทำให้เตยหอมที่ยืนร้องไห้อยู่ข้างๆรีบเข้ามาประคองเพื่อนเอาไว้ทันทีเมื่ออยู่ ๆหม่อนไหมก็ยกมือขึ้นมากุมที่ท้อง“ไอ้หม่อนใจเย็น ๆ ก่อนมึงใจเย็น ฮือ ฮือ มึงกำลังท้องอยู่นะ”เตยหอมเอ่ยเตือนสติหม่อนไหมด้วยน้ำเสียงสะอื้นยามที่ได้ยินเสียงร้องครางด้วยความเจ็บปวดของเพื่อนๆที่นอนอยู่พื้นเธอรู้สึกเจ็บจนเผลอร้องไห้ออกมาด้วยความเวทนา ก่อนที่เธอจะพยายามดึงสติกลับคืนมาและยกมือขึ้นลูบหลังหม่อนไหมที่กำลังหอบหายใจคล้ายทนรับความจริงอันโหดร้ายที่เกิดขึ้นกับเพื่อนของเธอไม่ได้“เสียใจเหรอที่เห็นเพื่อนถูกรุมซ้อมเจียนตายแบบนี้ หึ ก็สมควรแล้วนี่กับสิ่งที่คนรักของเธอทำเอาไว้กับพวกฉัน”เมือ่ได้ยินคำพูดของคนตรงหน้าหม่อนไหมราวกับถูกฟ้าผ่าลงบนหัวกลางวัน
“คนที่ตายคือมึงต่างหากไอ้เด็กเวรนรกส่งมาเกิดจริงๆ”ปังแก้มใสที่อดทนมองภาพลูกชายถูกซ้อมวิ่งออกมาจากที่ซ่อนเมื่อได้รับสัญญาณจากสามีเธอยกปืนขึ้นเล็งไปที่ครูซพร้อมลั่นไกทั้งน้ำตาอย่างไม่ลังเลกลิ่นอายสังหารจากตัวเธอค่อยๆแผ่กระจายไปทั่วบริเวณคนของครูซถูกลูกน้องของวายุเข้าจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัว รวมถึงตัวครูซเองที่รีบกระโดดหลบกระสุนของแก้มใสแต่สุดท้ายก็ยังคงหลบไม่พ้นเมื่อกระสุนถากเข้าที่หัวไหล่ก่อนที่เขาจะล้มลงบนพื้นข้างๆหม่อนไหมที่ย่อตัวหลบลูกกระสุนด้วยความหวาดกลัว“พี่ราม”หม่อนไหมเงยหน้าขึ้นร้องเรียกหารามสูรที่อยู่อีกฝั่งก่อนที่เธอจะรีบลุกขึ้นเมื่อรามสูรพยักหน้าให้เธอวิ่งมาหาเขาแต่ก็ยังช้ากว่าครูซที่รีบยื่นมือมาจับข้อเท้าของหม่อนไหมเอาไว้ พร้อมกับตรงเข้าล็อกคอเธอเพื่อใช้เธอเป็นโล่บังกระสุนจากคนของแก้มใสที่ต่างพากันชะงักมือที่กำลังจะลั่นไกเมื่อหม่อนไหมตกเป็นตัวประกันของศัตรูอีกครั้ง“ยิงมาเลย ยิงมาสิ ถ้าพวกมึงยิงกูก็เท่ากับยิงมันด้วย”กริ๊กหม่อนไหมตัวแข็งทื่อทันทีที่ครูซหันปลายกระบอกปืนเข้าหาเธอดวงตาที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตาสบเข้ากับดวงตาที่ตื่นตระหนกของรามสูร หัวใจที่เย็นชาของเขาพลันหล่นวู
ครืน ครืนเปรี้ยง“กรี๊ด หนูหม่อนกลัว ฮือ ฮือ แม่ขาอยู่ที่ไหนหนูหม่อนกลัว”หมับ“ไม่ต้องกลัวนะคะเด็กดีพี่ชายอยู่ตรงนี้แล้ว”สองแขนของเด็กชายตรงเข้าสวมกอดร่างบางที่สั่นเทาด้วยความหวาดกลัวของเด็กสาวที่กำลังนั่งหลบฝนอยู่ในบ้านของเล่นท่ามกลางความเหน็บหนาวที่พัดเข้ามาปะทะร่างเล็กเป็นระลอก เม็ดฝนที่สาดกระเซ็นมาถูกเสื้อผ้าจนก่อให้เกิดความหนาวเหน็บถูกความอบอุ่นจากอ้อมกอดของใครบางคนโอบล้อมเอาไว้ทำให้ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาค่อยๆยิ้มออกมาด้วยความดีใจเด็กสาวค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของคนที่เธอเรียกว่าพี่ชายก่อนที่เธอสวมกอดเขาเอาไว้ราวกับว่าเขาคือที่พึ่งพิงเพียงคนเดียวของเธอในยามนี้ รามสูรยกมือที่เย็นเฉียบเพราะอากาศที่หนาวเย็นขึ้นลูบหลังหม่อนไหมไปมาเบาๆพร้อมก้มลงจูบบนหน้าผากของเด็กสาวอย่างแผ่วเบาการกระทำที่แสนอ่อนโยนของเขาทำให้ความหวาดกลัวที่เกาะกินใจหม่อนไหมในทีแรกค่อยๆจางหายไปพร้อมกับเม็ดฝนที่เริ่มซาลง“ฝนหยุดตกแล้วค่ะ”เมื่อหยาดฝนจางหายไปจากท้องนภาแสงแดดก็เริ่มเข้ามาแทนที่กลิ่นอายของเม็ดฝนที่ยังคงหลงเหลืออยู่บนพื้นหญ้าทำให้รามสูรอดไม่ได้ที่จะสูดอากาศสดชื่นเข้าไปเต็มปอด"หนูหม่อนกลัวฝนเ
ท่ามกลางความมืดมิดที่ไร้แสงสว่างรามสูรเดินอยู่บนทางเดินที่ทอดยาวไปข้างหน้าอย่างไม่มีที่สิ้นสุดเพียงลำพังอากาศที่เย็นยะเยือกทำให้เขาต้องยกสองมือขึ้นโอบกอดตัวเองเอาไว้เพื่อให้คลายจากความหนาวเหน็บ ดวงตาสีดำดั่งรัตติกาลราตรีมองไปข้างหน้าอย่างสิ้นหวังระยะทางไกลแสนไกลที่เขาเดินผ่านมาครั้งแล้วครั้งเล่าไม่รู้จะจบลงเมื่อไรแสงสว่างที่เขาเฝ้ารอกลับห่างออกไปคล้ายต้องการฝังกลบเขาเอาไว้กับความมืดมิดเพียงลำพัง“มีใครอยู่แถวนี้ไหม ใครก็ได้ช่วยพาออกไปจากตรงนี้ที หนูหม่อนหนูอยู่ที่ไหน ฮึก พี่รามคิดถึงหนูหม่อนกับลูกเหลือเกิน แม่แก้มครับพ่อครับ ฮือ พี่รามหนาว พี่รามคิดถึงทุกคน คุณตาคุณยาย ช่วยพาพี่รามออกไปจากตรงนี้ที”ความอ้างว้างที่เกาะกินใจทำให้ของเหลวอุ่นร้อนไหลทะลักออกมาจากดวงตาคู่สวยที่เงยหน้ามองไปรอบๆด้วยความรู้สึกโดดเดี่ยวเขาคิดถึงครอบครัวของเขาเหลือเกินคิดถึงทุกคนใจจะขาดแล้ว“คุณพ่อขา”ในขณะที่รามสูรกำลังก้มหน้าร้องไห้เงียบๆเสียงเล็กๆที่ลอยมากับสายลมทำให้เขาชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่รามสูรจะเงียบเพื่อตั้งใจฟังอีกครั้งแต่สิ่งที่ได้ยินมีเพียงความเงียบงันที่เริ่มเข้ามาเกาะกินใจของเขาอีกครา “หูแว่วไปเอ