All Chapters of All about You❤️อุ่นไอรัก NC18++: Chapter 11 - Chapter 20

“ไอ ไอช่วยอันดาด้วย! อันดาเป็นลมอยู่ในห้องน้ำ”เสียงของแนนร้องตะโกนขอความช่วยเหลือไออุ่นดังมาแต่ไกล ทำเอาสองเท้าที่กำลังก้าวเดินไปข้างหน้าหยุดชะงัก แต่ถึงอย่างนั้นไออุ่นก็ไม่ยอมหันกลับมาตามเสียงเรียกของแนน เพราะเธอกลัวว่าแนนกับอันดาอาจจะมีแผนการร้าย ๆ อีกความเจ็บปวดในวันวานที่เธอได้รับเพราะความไว้ใจ มันทำให้ไออุ่นรู้สึกกลัว...กลัวว่าเธอจะโดนหลอกอีกครั้งแฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก“ไอ...แนนเรียกทำไมไม่หัน อันดาเป็นลมในห้องน้ำนะอยู่ ๆ ก็เลือดกำเดาไหล แล้วก็เป็นลมหมดสติไปเลย”เมื่อสัมผัสได้ว่าไออุ่นเริ่มรู้ทันพวกเธอและดูมีความลังเล แนนก็เติมแต่งเรื่องราวเข้าไปอีกให้ดูน่าเชื่อถือ ซึ่งคำพูดของแนนก็ทำให้ไออุ่นที่มีท่าทีเมินเฉยในครั้งแรกเปลี่ยนเป็นร่างเล็กเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อได้ยินว่าอดีตเพื่อนอาจเป็นอันตรายจึงรีบถามอาการด้วยความเป็นห่วง“อันดาเป็นลมที่ไหน”“ห้องน้ำหลังอาคารเรียนอะ ไปช่วยพยุงออกมาทีแนนคนเดียวไม่ไหว”แนนรีบจูงมือไออุ่นให้วิ่งตามเธอไปที่หลังอาคารเรียนทันที ท่ามกลางความรู้สึกร้อนรนด้วยความเป็นห่วงเพื่อน จนกระทั่งเมื่อวิ่งมาถึงห้องน้ำ ไออุ่นก็รีบเปิดประตูเข้าไปดูอันดา แต่เพียงเธอ

โรงพยาบาล Nแกรกแอดธามไทค่อย ๆ เปิดประตูห้องพักคนไข้เข้ามาอย่างเบามือ เพื่อไม่ให้เกิดเสียงดังรบกวนคนที่กำลังนอนหลับสนิทร่างสูงของคุณหมอเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้ สองมือยื่นไปจับมือของไออุ่นเอาไว้เบา ๆ ด้วยความสงสาร สายตายามที่ทอดมองร่างบางที่กำลังนอนหลับสนิทเต็มไปด้วยความอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยมองใครมาก่อน“ต่อจากนี้ไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เฮียจะคอยปกป้องหนูไอเองนะ”ธามไทเอ่ยกับร่างบางที่นอนหลับสนิทเสียงแผ่วเบา สองมือหนากอบกุมมือบางขึ้นมาแนบแก้มเอาไว้ ด้วยความรู้สึกที่เขาเองก็ไม่อาจอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้เช่นกันว่าตอนนี้เขากำลังรู้สึกอย่างไรเป็นเวลานานที่นั่งเฝ้าอีกฝ่ายจนเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลียเช้าวันต่อมาเปลือกตาที่หลับสนิทค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความอ่อนเพลีย ภาพตรงหน้าค่อย ๆ ชัดขึ้น ไออุ่นมองไปรอบ ๆ ห้องด้วยความไม่คุ้นชิน สอดส่ายสายตาไปมาจนปะทะเข้ากับร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างเตียงไม่ไปไหนตลอดทั้งคืนแค่เพียงได้เห็นหน้าเขา ก้อนสะอื้นก็แล่นขึ้นมาจุกที่อก จนกักเก็บไม่ไหวปล่อยน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เด็กสาวพยายามลุกขึ้นจากที่นอน โดยมีธามไทที่รีบลุกขึ้นมาช่วยพยุงให้

“แกเอาลูกสาวฉันไปซ่อนไว้ที่ไหน”คำถามของคนที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงซ้ำยังกล้าเอาปืนมาจ่อหัวมาเฟียร้ายอย่างกฤษฎิ์ทำให้ริมฝีปากหนาค่อย ๆ แสยะยิ้มออกมาเล็กน้อย ราวกับว่าขบขันเสียเต็มประดากับความวุ่นวายตรงหน้าสายตาที่เคยอ่อนโยนเป็นนิตย์กับคนไข้ พลันแปรเปลี่ยนเป็นความเย็นเยียบ ทำให้คนที่กำลังถือปืนจ่อหัวมาเฟียร้ายในคราบคุณหมอผู้ใจดีรู้สึกกลัวไม่น้อยเลยทีเดียว“ที่นี่คือโรงพยาบาล จะทำอะไรก็รู้จักให้เกียรติสถานที่หน่อยก็ดี คนไข้มีทั้งเด็กเล็ก ผู้ใหญ่ และคนไข้วัยชรา หากพวกเขาผ่านมาเห็นคนกำลังเอาปืนจ่อหัวหมออยู่อาจจะช็อกจนเกิดอันตรายได้นะ เพราะฉะนั้นเชิญไปที่สวนหย่อมหลังตึกดีกว่า ไม่ต้องห่วงว่าจะมีใครไปยุ่มย่าม ที่ตรงนั้นเป็นที่ลับตาคน อยากจะสอบถาม พูดคุย หรือจะฆ่าจะแกงกันอย่างไรก็เชิญเสียที่นั่นเถอะ”น้ำเสียงเรียบทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างเนิบนาบ ทว่ากลับมีอำนาจและน่าเกรงขาม อติรุจหันไปพยักหน้าให้ลูกน้องของตนเองเพียงหนึ่งครั้ง คนทั้งคู่ก็เดินเข้ามาจับตัวธามไทที่สะบัดตัวออกจากการเกาะกุมทันทีด้วยความไม่ชอบใจ ส่วนลูกน้องอีกคนไม่กล้าแม้แต่จะยื่นมือที่สั่นเทาเข้ามาแตะต้องตัวคุณหมอวัยชรา เพียงแค่เขาตวัดสายต

ร่างบางที่เบียดตัวเข้าหาความอบอุ่นจากร่างสูงในช่วงเช้า ทำคนที่กำลังนอนหลับสบายลืมตาตื่นขึ้นมามองด้วยความงัวเงีย พร้อมกับก้มลงมองใครบางคนที่กำลังนอนหลับซบอยู่บนอกแกร่งจนแก้มย้วยดวงตากลมโตที่เคยทอแสงเป็นประกายหลับสนิทโดยไร้ทีท่าว่าจะตื่น มือบางโอบกอดเขาราวกับคุ้นชิน ส่วนแก้มกลมซบอยู่บนอกเขาอย่างสนิทใจธามไทถอนหายใจออกมาเบา ๆ ด้วยความหนักใจ เพราะทุก ๆ คืนเขากับไออุ่นจะแยกย้ายกันเข้าห้องนอนของตัวเอง แต่พอตื่นเช้ามาทีไรร่างบางก็มักจะนอนโอบกอดซบอกเขาอยู่เสมอแรก ๆ เขามักจะดุอยู่บ่อย ๆ เพราะเราทั้งคู่ไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะมานอนแนบชิดด้วยกันแบบนี้ได้ แต่ดูเหมือนว่าพอยิ่งดุและยิ่งห้าม ก็กลายเป็นยิ่งยุให้เธอแอบเข้ามานอนในห้องเขาทุกวัน คนพี่จึงเลือกปล่อยเลยตามเลยไปแล้วแต่บางสิ่งบางอย่างที่กำลังขยายตัวใหญ่ขึ้นตามธรรมชาติมันปล่อยเลยตามเลยไม่ได้น่ะสิ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของแป้งเด็กที่ลอยมาแตะจมูก ทำให้ความต้องการของเขาที่ไม่ได้รับการปลดปล่อยมายาวนานถึงสองอาทิตย์ เริ่มจะทำงานจนแทบจะอดกลั้นไม่ไหวอยู่แล้ว“อืม เย็นไว้ทนไว้ลูกพ่อ หายใจเข้าลึก ๆ หายใจออกและหายใจเข้า”ธามไทพึมพำเสียงเบาพยายามระงับอารมณ์ความ

“เฮียไทม์คะ หนูไออยากอยากกินไอศกรีมอ่า วันนี้หนูไอเรียนหนักมาก จบจากห้องเรียนแล้วยังไม่พอ พอร์ชยังพาทบทวนบทเรียนในวันที่หนูไอหยุดเรียนอีกหลายบทจนหนูไอปวดหัวไปหมดแล้ว ถ้าได้กินไอศกรีมสักถ้วยอาการปวดหัวของหนูไอน่าจะหายดีเป็นปลิดทิ้งเลยค่ะ”เสียงหวานเอ่ยเจื้อยแจ้วชวนคนที่กำลังตั้งใจขับรถด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ตรงข้ามกับอาการปวดหัวที่เธอบอกเขาโดยสิ้นเชิงแสดงไม่เคยจะเก่งเลยแม่คุณรอยยิ้มจากคนเย็นชาผุดขึ้นบนหน้าด้วยความขบขัน เมื่อคนข้างกายกำลังออดอ้อนเขาให้พาไปกินไอศกรีมของโปรด แน่นอนว่าทุกครั้งที่พาไปเธอแทบจะเหมาจนหมดซูเปอร์มาร์เก็ตทุกครั้ง“ตามหลักการแพทย์ ถ้าปวดหัวต้องกินยานะยัยหนูไอไม่ใช่ไอศกรีม”คุณหมอตอบกลับคนข้างกายอย่างรู้ทัน ใบหน้าที่กำลังยิ้มแย้มหุบยิ้มลงทันควัน แทนที่ด้วยใบหน้ายับยู่ยี่อย่างแง่งอนธามไทส่ายหัวอย่างเอ็นดู แล้วละมือหนึ่งข้างที่กำลังบังคับพวงมาลัยอยู่มาขยี้ผมนุ่มอย่างมันเขี้ยว นึกขำคนที่อารมณ์สับสวิตช์ไวมาก เดี๋ยวก็อ้อนเดี๋ยวก็งอนจนสร้างความเคยชินให้เขาไปเสียแล้วส่วนคนที่กำลังงอนเมื่อถูกขยี้ผมก็เปลี่ยนท่าทีอย่างไว รีบขยับเข้าไปใกล้ ๆ คนพี่แล้วเอียงแก้มนวลซบลงบนต้นแข