All Chapters of ลวงรักซาตานร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

 ตอนที่ 22. “ปล่อยนะ คนบ้าอำนาจเผด็จการ คนใจร้าย คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ...”เมื่อเขาถอนปากออกไปนารินก็ประท้วงเสียงสั่น พยายามดิ้นหนีร่างแกร่งและพยายามเตือนสติของตนเองและดามพ์ให้นึกถึงผิดชอบชั่วดี แต่แผงอกกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามลอนสวยปรากฏต่อสายตาทำให้เธอไม่อาจถอนสายตาไปจากร่างเขาได้ นารินนึกโมโหตัวเองที่อดไม่ได้ที่จะชื่นชมร่างกายงดงามของเขา“แล้วคนบ้าคนใจร้ายซ้ำยังเผด็จการ ก็ยังหุ่นน่ากินมากเลยใช่มั้ยล่ะ น้องรินถึงได้มองซะน้ำลายเยิ้มเชียว...” ดามพ์ยิ้มล้อเลียนนารินหน้าแดงก่ำอย่างอับอาย“คนบ้า รินไม่ได้มองแบบนั้นเสียหน่อย ปล่อยนะ..” นารินเมินหน้าหนีคนหลงตัวเองอย่างหมั่นไส้พลางขยับเบี่ยงกายหนีใบหน้าหล่อเหลาที่โน้มลงมาจึงกลายเป็นว่าปลายจมูกโด่งจึงกดลงบนแก้มนุ่มแล้วเรื่อยมายังซอกคอระหงและเมื่อสาบเสื้อแยกออกจากกันพร้อมกับซิ่นผืนงามหลุดพ้นสะโพกมนนารินก็ใจหายวาบหวามไหวไปทั้งกาย…“ไม่พูดด้วยแล้วอยากกินรินเหลือเกิน...” เสียงงึมงำอยู่กับซอกคอขาวนารินเสียวสะท้านไปทั้งตัวควา

 ตอนที่24. “จ้ะ เราจะสู้ไปด้วยกัน..”“เข้านอนเถอะค่ะดึกแล้ว” นารินเดินไปส่งยายแววที่ห้องแล้วกลับมาห้องของตน หญิงสาวนั่งมองดูลูกๆ ที่หลับอย่างเป็นสุขด้วยความสับสน เธอจะทำอย่างไรดีจึงจะสามารถผลักไสผู้ชายอย่างดามพ์ออกไปจากชีวิตได้ ดามพ์คงไม่ยอมรามือแล้วเขาจะใช้วิธีสกปรกบังคับข่มขู่เธอเพื่อแย่งลูกๆ ไปจากเธอหรือเปล่า...นารินน้ำตาซึมจิตใจว้าวุ่นจนไม่อาจข่มตานอนหลับได้...  ทางด้านดามพ์ที่กลับมาถึงบ้านก็พบว่ามารดากับเจมส์รอเขาอยู่ คุณดรุณีนั้นท่าทางเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก ดวงตาแดงก่ำร่างบางสั่นด้วยแรงสะอื้นเป็นระยะๆ เมื่อดามพ์เห็นท่าทางของมารดาก็พอเดาออกว่าที่ยายแววพูดนั้นหมายถึงอะไร...“มี้ไปที่บ้านนั้นมาหรือครับ”“ใช่.. แม่อยากเจอหลานๆ แม่อยากอุ้มพวกแก ดามพ์ หนูดากับหนูนาน่ารักเหลือเกิน...” นางบอกกับลูกชาย หากเป็นเมื่อก่อน นางคงไม่ลังเลที่จะใช้อำนาจเงินบันดาลสิ่งที่ต้องการใช้อำนาจที่มีแย่งชิงสิ่งที่อยากได้มาเป็นของตน รวมถึงเด็ก

ตอนที่26.“แล้วเธอล่ะตี้มีไรมาฝากลูกๆ” ปราโมทย์หันมาถามมารตีซึ่งยังไม่มีอะไรออกมาอวดยิ้มๆ เหมือนจะเย้ยเพื่อนสาว มารตีเชิดหน้าขึ้นด้วยมาดของสาวมั่นเช่นเดิม...“ไหนๆ พวกเธอก็มาธีมเจ้าหญิงแล้ว ฉันจะพลาดได้ไงล่ะ”“แล้วมีอะไรมายะ ตั้งแต่มาฉันเห็นเธอเงียบเชียว” ปราโมทย์อดรนทนไม่ได้อยากรู้ของขวัญจากมารตีเป็นอะไรราวตัวเองเป็นเด็กๆ เสียเอง“ไหนๆ เอามาดู ลูกๆ ขาเราต้องกดดันแม่ตี้ ไหนของขวัญๆ เอ๊า ไหนของขวัญๆๆ” ปราโมทย์พาเด็กเรียกร้องพร้อมทั้งตบมือกดดันมารตี เด็กๆ ก็ทำตามอย่างชอบใจ นารินมองภาพตรงหน้ายิ้มๆ ยายแววซึ่งกำลังทำอาหารให้ทุกคนก็เยี่ยมหน้าออกมาจากครัวมองดูบรรดาสาวๆ คุยกันด้วยความสุข“เอ๊าๆ พอๆ นี่ไง ของขวัญจากแม่ตี้ แถ่นๆๆแถ้นนน...” มารตียกกล่องใบย่อมออกมาแล้วค่อยๆ แกะช้าๆ เหมือนแกล้งให้ทุกคนได้ลุ้น หนูนากับหนูดาก็ขยับมานั่งขนาบข้างแม่ตี้รอลุ้นอย่างใจจดใจจ่อ“อารายค้าแม่ตี้ขา..” เด็กๆ ถามขึ้นเมื่อแม่ตี้ทำท่าเปิดๆ ปิดๆ กล่อง ไม่ยอมเปิดจริงๆ เสียที“โอ๊ยย นังตี้วันนี้ฉันจะตบหล่อนให้ความสวยกระเด็นเข้าป่าเข้าดอยไปเลยดีมะ” ปราโมทย์ค้อนเพื่อนสาวประหลับประเหลือก มารตีหัวเราะร่วน“เอ้าเปิดแล้วๆ

ตอนที่28.  “แบบนี้ต้องหาหลักฐานเด็ดๆ ไว้เสียแล้ว เอ.. แล้วคุณดามพ์เขาเลิกกับแม่นี่รึยังนะ”ช่วงหลังๆ มานี้เธอเองก็มัวแต่หลบหน้าเจ้าหนี้และเข้าบ่อนจึงไม่ค่อยได้สนใจข่าวของดามพ์นั่นเองทำให้เธอไม่รู้ข่าวของเขาสักเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ไม่รู้ไม่ได้แล้ว...  ทางด้านมีเรียหลังจากที่อิ่มเอมจากบทรักอันเร่าร้อนแบบหนึ่งหญิงสามชายแล้วก็กลับบ้านของตนด้วยความสุขสดชื่น โดยไม่สนใจสายตาของบิดาที่มองตามอย่างไม่ชอบใจ...“เมื่อไหร่แกจะทำตัวให้มันดีๆ หน่อยโรส ฉันไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว” คุณโรเบิร์ตตวาดลูกสาวคนสวยอย่างฉุนเฉียวเมื่อมีข่าวคาวของลูกสาวตนไม่เว้นแต่ละวัน“จะอะไรกันนักหนาคะคุณพ่อ โรสก็ต้องการหาความสุขบ้างไม่ใช่ทำแต่งานจนเสื่อมสมรรถภาพเหมือนคุณพ่อ จนแม่แอบมีชู้”“แก นัง...ลูกไม่รักดี” คุณโรเบิร์ตตัวสั่นด้วยความโกรธเมื่อลูกสาวย้อนถึงปมอันเลวร้ายของตนที่ไม่สามารถให้ความสุขภรรยาได้ ภรรยาของเขาจึง

 ตอนที่30. แม้จะถูกขับไสไล่ส่งและไม่ได้รับไมตรีจากนาริน แต่ดามพ์ก็ไม่ยอมแพ้แม้นารินจะหลบหน้าเขาและไม่ยอมพาลูกๆ ออกมาเล่นหน้าบ้านตอนที่เขามาแต่ชายหนุ่มก็ไม่ยอมแพ้ ยกโต๊ะทำงานเล็กๆ มาทำงานหน้าบ้านเธอเสียเลย ซ้ำยังนั่งเฝ้าหน้าบ้านไม่ไปไหนแดดจะออกฝนจะตกดามพ์ก็ปักหลักอยู่หน้าบ้านหลังน้อยไม่ยอมไปไหน และเขาก็อาศัยร้านอาหารตามสั่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านยายแววไม่เท่าไหร่เป็นที่ฝากท้องและเป็นฐานปฏิบัติการย่อยๆ ของตน“เจมส์ นายคิดสิว่าจะทำอย่างไรให้นารินใจอ่อนกับฉันบ้าง ฉันอยากกอดอยากอุ้มลูกจนแทบจะบ้าแล้ว เห็นแค่เงาเห็นไกลๆ ใจฉันมันทรมานเหลือเกินแล้ว อยู่แค่เอื้อมแต่ก็เอื้อมไม่ถึง...” ดามพ์พูดออกมาอย่างอัดอั้นเมื่อเขายังคงอยู่ได้แค่นอกรั้วบ้าน เห็นเด็กๆ เล่นกันอยู่ในบ้านและนารินจะพาเด็กๆ ไปเล่นที่สวนหลังบ้านแทน หรือเวลาที่นารินพาลูกๆ ไปเล่นที่สนามเด็กเล่นเธอก็ห้ามเขาเข้าใกล้เด็กๆ เกินห้าเมตร นั่นคือคำพูดอันเด็ดขาดของเธอเมื่อเขาผลีผลามจะเข้าไปหาลูกๆ เมื่อหลายวันก่อนนารินไม่ยอมให้ลูกๆ เข้าใกล้เขาซึ่งเด็กๆ ก็ดูจะหวาดกลั