“ปล่อยนะ คนบ้าอำนาจเผด็จการ คนใจร้าย คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ...”
เมื่อเขาถอนปากออกไปนารินก็ประท้วงเสียงสั่น พยายามดิ้นหนีร่างแกร่งและพยายามเตือนสติของตนเองและดามพ์ให้นึกถึงผิดชอบชั่วดี แต่แผงอกกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามลอนสวยปรากฏต่อสายตาทำให้เธอไม่อาจถอนสายตาไปจากร่างเขาได้ นารินนึกโมโหตัวเองที่อดไม่ได้ที่จะชื่นชมร่างกายงดงามของเขา
“แล้วคนบ้าคนใจร้ายซ้ำยังเผด็จการ ก็ยังหุ่นน่ากินมากเลยใช่มั้ยล่ะ น้องรินถึงได้มองซะน้ำลายเยิ้มเชียว...” ดามพ์ยิ้มล้อเลียนนารินหน้าแดงก่ำอย่างอับอาย
“คนบ้า รินไม่ได้มองแบบนั้นเสียหน่อย ปล่อยนะ..” นารินเมินหน้าหนีคนหลงตัวเองอย่างหมั่นไส้พลางขยับเบี่ยงกายหนีใบหน้าหล่อเหลาที่โน้มลงมาจึงกลายเป็นว่าปลายจมูกโด่งจึงกดลงบนแก้มนุ่มแล้วเรื่อยมายังซอกคอระหงและเมื่อสาบเสื้อแยกออกจากกันพร้อมกับซิ่นผืนงามหลุดพ้นสะโพกมนนารินก็ใจหายวาบหวามไหวไปทั้งกาย…
“ไม่พูดด้วยแล้วอยากกินรินเหลือเกิน...” เสียงงึมงำอยู่กับซอกคอขาวนารินเสียวสะท้านไปทั้งตัวควา
ตอนที่23.นารินวิ่งเข้าบ้านไปทันทีเมื่อดามพ์มาส่งถึงหน้าบ้านโดยไม่สนใจว่าเขาจะลงรถมาหรือไม่ ยายแววซึ่งกำลังป้อนข้าวเด็กๆ อยู่หันไปมองหญิงสาวที่ทำท่าแปลกๆ อยู่หน้าประตูแล้วก็มองเลยไปด้านหลังของนารินเมื่อเห็นว่ามีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินตามมา“ใครมาด้วยน่ะหนูริน” นารินหน้าเสียหันกลับไปมองคนตัวโตที่เดินตามมาตาขุ่นแล้วเดินกลับไปหาเขาด้วยความฉุนเฉียว...“อย่ามายุ่งกับพวกเรานะ กลับไปเดี๋ยวนี้เลย” นารินกัดฟันพูดกับเขาเบาๆ ที่ได้ยินกันสองคน“พวกฉันน่ะพวกใคร พูดไม่เห็นจะเพราะทีก่อนหน้านี้พี่ดามพ์คะพี่ดามพ์ขา..”“คุณ..” นารินเงื้อมือขึ้นหมายจะตบหน้าหล่อๆ แสนยียวนนั่นสักทีหากไม่มีเสียงยายแววดังขึ้นเสียก่อน“หนูริน...” นารินลดมือลงแล้วหันกลับไปก็พบว่ายายแววยืนนิ่งอยู่ที่บันไดเตี้ยๆ หน้าระเบียงบ้านหลังเล็กด้วยท่าทีสงบนิ่ง... นารินเดินเร็วๆ เข้าบ้านไปหาลูกๆ ที่ชะเง้อมองแล้ว เมื่อเห็นว่าผู้เป็นแม่กลับมาเด็กๆ ก็แย่งกันเล่าเรื่องแสนสนุกในวัน
ตอนที่24.“จ้ะ เราจะสู้ไปด้วยกัน..”“เข้านอนเถอะค่ะดึกแล้ว” นารินเดินไปส่งยายแววที่ห้องแล้วกลับมาห้องของตน หญิงสาวนั่งมองดูลูกๆ ที่หลับอย่างเป็นสุขด้วยความสับสน เธอจะทำอย่างไรดีจึงจะสามารถผลักไสผู้ชายอย่างดามพ์ออกไปจากชีวิตได้ ดามพ์คงไม่ยอมรามือแล้วเขาจะใช้วิธีสกปรกบังคับข่มขู่เธอเพื่อแย่งลูกๆ ไปจากเธอหรือเปล่า...นารินน้ำตาซึมจิตใจว้าวุ่นจนไม่อาจข่มตานอนหลับได้...ทางด้านดามพ์ที่กลับมาถึงบ้านก็พบว่ามารดากับเจมส์รอเขาอยู่ คุณดรุณีนั้นท่าทางเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก ดวงตาแดงก่ำร่างบางสั่นด้วยแรงสะอื้นเป็นระยะๆ เมื่อดามพ์เห็นท่าทางของมารดาก็พอเดาออกว่าที่ยายแววพูดนั้นหมายถึงอะไร...“มี้ไปที่บ้านนั้นมาหรือครับ”“ใช่.. แม่อยากเจอหลานๆ แม่อยากอุ้มพวกแก ดามพ์ หนูดากับหนูนาน่ารักเหลือเกิน...” นางบอกกับลูกชาย หากเป็นเมื่อก่อน นางคงไม่ลังเลที่จะใช้อำนาจเงินบันดาลสิ่งที่ต้องการใช้อำนาจที่มีแย่งชิงสิ่งที่อยากได้มาเป็นของตน รวมถึงเด็ก
ตอนที่25.คุณดรุณีน้ำตาไหลพรากไม่สามารถพูดคำใดๆ ออกมาได้ ยายแววยิ้มเยาะแล้วพูดต่อ “หนูรินสูญเสียแม่ไปไม่เท่าไหร่ ยังโดนพี่สะใภ้โกงเงินไปอีกตั้งหลายแสน เงินที่พวกเธอฟาดหัวหนูรินมาไง เงินที่หนูรินต้องละทิ้งศักดิ์ศรีรับมันไว้เพื่ออีกชีวิตในท้อง เงินที่พวกเธอมักใช้ฟาดหัวคนอื่นเพราะคิดว่าเงินคือพระเจ้า เงินซื้อได้ทุกอย่าง ก็จริงนะเพราะถ้าหากว่าพวกเธอคิดว่าหนูรินขายตัวขายศักดิ์ศรีไปแล้ว พวกเธอก็ไม่มีสิทธิ์ในตัวหนูรินกับลูกอีก หนูรินตั้งใจจะเก็บเงินก้อนนั้นไว้เลี้ยงลูกแต่เมื่อถูกพี่สะใภ้โกงไปชีวิตเราลำบากมากแค่ไหน หนูรินทั้งเลี้ยงลูกและทำงานหนักขึ้นกว่าเดิมจนร่างกายผ่ายผอม เวลาจะหาหมอทีก็แสนจะลำบากเพราะเมื่อเด็กๆ ป่วยก็จะป่วยทั้งสองคน เลี้ยงเด็กแฝดมันไม่ใช่เรื่องง่ายไม่ใช่ทำให้เขาเกิดมาแล้วเอาเงินฟ้าหัวให้หากินเองนะดรุณี ไหนจะค่ายาค่าเดินทางทุกสิ่งทุกอย่างมันก็ต้องใช้เงิน หนูรินไม่เคยปริปากบ่นหรืออยากจะอุ้มลูกไปขอความเห็นใจหรืออ้างสิทธิ์ในการเลี้ยงดูจากพวกเธอเลยแม้แต่น้อย นั่นแสดงว่าหนูรินตัดสินใจแล้วว่าจะเล
ตอนที่26.“แล้วเธอล่ะตี้มีไรมาฝากลูกๆ” ปราโมทย์หันมาถามมารตีซึ่งยังไม่มีอะไรออกมาอวดยิ้มๆ เหมือนจะเย้ยเพื่อนสาว มารตีเชิดหน้าขึ้นด้วยมาดของสาวมั่นเช่นเดิม...“ไหนๆ พวกเธอก็มาธีมเจ้าหญิงแล้ว ฉันจะพลาดได้ไงล่ะ”“แล้วมีอะไรมายะ ตั้งแต่มาฉันเห็นเธอเงียบเชียว” ปราโมทย์อดรนทนไม่ได้อยากรู้ของขวัญจากมารตีเป็นอะไรราวตัวเองเป็นเด็กๆ เสียเอง“ไหนๆ เอามาดู ลูกๆ ขาเราต้องกดดันแม่ตี้ ไหนของขวัญๆ เอ๊า ไหนของขวัญๆๆ” ปราโมทย์พาเด็กเรียกร้องพร้อมทั้งตบมือกดดันมารตี เด็กๆ ก็ทำตามอย่างชอบใจ นารินมองภาพตรงหน้ายิ้มๆ ยายแววซึ่งกำลังทำอาหารให้ทุกคนก็เยี่ยมหน้าออกมาจากครัวมองดูบรรดาสาวๆ คุยกันด้วยความสุข“เอ๊าๆ พอๆ นี่ไง ของขวัญจากแม่ตี้ แถ่นๆๆแถ้นนน...” มารตียกกล่องใบย่อมออกมาแล้วค่อยๆ แกะช้าๆ เหมือนแกล้งให้ทุกคนได้ลุ้น หนูนากับหนูดาก็ขยับมานั่งขนาบข้างแม่ตี้รอลุ้นอย่างใจจดใจจ่อ“อารายค้าแม่ตี้ขา..” เด็กๆ ถามขึ้นเมื่อแม่ตี้ทำท่าเปิดๆ ปิดๆ กล่อง ไม่ยอมเปิดจริงๆ เสียที“โอ๊ยย นังตี้วันนี้ฉันจะตบหล่อนให้ความสวยกระเด็นเข้าป่าเข้าดอยไปเลยดีมะ” ปราโมทย์ค้อนเพื่อนสาวประหลับประเหลือก มารตีหัวเราะร่วน“เอ้าเปิดแล้วๆ
ตอนที่27.นารินมองพี่ชายที่ดูผ่ายผอมลงไปมากอย่างเห็นใจ ทั้งร่างสูงเคยงามสง่าก็ยังดูหมดสง่าราศีไหล่กว้างที่เคยผึ่งผายหยิ่งผยองงุ้มลงเล็กน้อย พี่ชายของเธอดูแก่ลงกว่าวัยมากเมื่อเทียบกับดามพ์ หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบพี่ชายกับเขา...“พี่นาทมีอะไรหรือคะ จะเข้าไปกินอะไรก่อนมั้ยพวกเรากำลังจะกินข้าวเย็นกัน”“ไม่ดีกว่าพี่มาลาน่ะ” นารินใจหายวาบรีบเข้ามาจับมือพี่ชายไว้“พี่นาทจะไปไหน อย่าไปเลยนะ ถ้าพี่ไม่อยู่ที่นี่แล้วรินก็ไม่มีใครแล้วนะ”“พี่กับนภาหย่ากันแล้วและตอนนี้รีสอร์ตนั่นก็ถูกขายทอดตลาดแล้วริน...”พี่ชายของเธอร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้น นารินยืนนิ่งไม่คิดว่าวันนี้จะมาถึง แม้ว่าจะคิดไว้ว่าสักวันหนึ่งนาทจะต้องขายรีสอร์ตอันเป็นมรดกชิ้นสุดท้ายที่บิดาทิ้งไว้ให้ ตอนนี้พวกเธอเป็นลูกเศรษฐีตกยากแล้ว เป็นยาจกสิ้นไร้ทุกอย่าง ทุกอย่างแล้วจริงๆ“พี่ขอโทษนะริน ที่ไม่สามารถรักษาอะไรของครอบครัวเราไว้ได้เลย แม้แต่ที่ซุกหัวนอนพี่ก็ไม่มีแล้วตอนนี้ เงินที
ตอนที่28.“แบบนี้ต้องหาหลักฐานเด็ดๆ ไว้เสียแล้ว เอ.. แล้วคุณดามพ์เขาเลิกกับแม่นี่รึยังนะ”ช่วงหลังๆ มานี้เธอเองก็มัวแต่หลบหน้าเจ้าหนี้และเข้าบ่อนจึงไม่ค่อยได้สนใจข่าวของดามพ์นั่นเองทำให้เธอไม่รู้ข่าวของเขาสักเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ไม่รู้ไม่ได้แล้ว...ทางด้านมีเรียหลังจากที่อิ่มเอมจากบทรักอันเร่าร้อนแบบหนึ่งหญิงสามชายแล้วก็กลับบ้านของตนด้วยความสุขสดชื่น โดยไม่สนใจสายตาของบิดาที่มองตามอย่างไม่ชอบใจ...“เมื่อไหร่แกจะทำตัวให้มันดีๆ หน่อยโรส ฉันไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว” คุณโรเบิร์ตตวาดลูกสาวคนสวยอย่างฉุนเฉียวเมื่อมีข่าวคาวของลูกสาวตนไม่เว้นแต่ละวัน“จะอะไรกันนักหนาคะคุณพ่อ โรสก็ต้องการหาความสุขบ้างไม่ใช่ทำแต่งานจนเสื่อมสมรรถภาพเหมือนคุณพ่อ จนแม่แอบมีชู้”“แก นัง...ลูกไม่รักดี” คุณโรเบิร์ตตัวสั่นด้วยความโกรธเมื่อลูกสาวย้อนถึงปมอันเลวร้ายของตนที่ไม่สามารถให้ความสุขภรรยาได้ ภรรยาของเขาจึง
ตอนที่29.นารินแอบมองคนที่อยู่นอกรั้วอย่างสงสารจับใจแต่เธอไม่อยากหลงกลเชื่อใจเขาอีกแล้ว ดามพ์กับแม่ของเขาก็แค่อยากได้ลูกๆ ของเธอ เพราะเห็นว่าเด็กๆ น่ารักเท่านั้นเอง หญิงสาวเฝ้าบอกตัวเองเช่นนั้น“แม่หนูรินขา ทำไม คุงยายกับคุงป๋าตัวโต ไม่กับบ้านค้า” หนูนาถามอย่างไร้เดียงสา ร่างกลมป้อมพยายามจะกระโดดขึ้นมองผ่านกระจกไปข้างนอก นารินจึงอุ้มลูกเข้าห้องไปเพราะไม่อยากให้ลูกๆ เห็นภาพแบบนั้นให้เกิดคำถามที่เธอไม่อยากตอบ“ใครสอนเรียกเขาว่าคุณป๋าคะหนูนา”“หนูนาอยากมีคุณป๋า เหมือนหนูเภา กะหนูพุก” หนูเภากับหนูพุก เป็นลูกสาวลูกชายของเพื่อนบ้านซึ่งอยู่ในวัยไล่เลี่ยกับเด็กหญิงทั้งสองนั่นเอง“หนูดาก็อยากมีคุณป๋าค่า” หนูดาซึ่งได้ยินคุณแม่ถามก็เสริมขึ้น นารินเงยหน้าสบตากับยายแววและมารตีซึ่งยังคงพักอยู่กับเธออย่างหนักอึ้งในอก“แต่หนูพุกว่าเราไม่มีคุณป๋า เป็นคนไม่มีพ่อ” เด็กหญิงทั้งสองพูดอย่างไร้เดียงสา วัยสามขวบทำไมถึงได้พูดเก่งจำเก่งนัก ซ้ำยังฉลาดเกินวัย &nbs
ตอนที่30.แม้จะถูกขับไสไล่ส่งและไม่ได้รับไมตรีจากนาริน แต่ดามพ์ก็ไม่ยอมแพ้แม้นารินจะหลบหน้าเขาและไม่ยอมพาลูกๆ ออกมาเล่นหน้าบ้านตอนที่เขามาแต่ชายหนุ่มก็ไม่ยอมแพ้ ยกโต๊ะทำงานเล็กๆ มาทำงานหน้าบ้านเธอเสียเลย ซ้ำยังนั่งเฝ้าหน้าบ้านไม่ไปไหนแดดจะออกฝนจะตกดามพ์ก็ปักหลักอยู่หน้าบ้านหลังน้อยไม่ยอมไปไหน และเขาก็อาศัยร้านอาหารตามสั่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านยายแววไม่เท่าไหร่เป็นที่ฝากท้องและเป็นฐานปฏิบัติการย่อยๆ ของตน“เจมส์ นายคิดสิว่าจะทำอย่างไรให้นารินใจอ่อนกับฉันบ้าง ฉันอยากกอดอยากอุ้มลูกจนแทบจะบ้าแล้ว เห็นแค่เงาเห็นไกลๆ ใจฉันมันทรมานเหลือเกินแล้ว อยู่แค่เอื้อมแต่ก็เอื้อมไม่ถึง...” ดามพ์พูดออกมาอย่างอัดอั้นเมื่อเขายังคงอยู่ได้แค่นอกรั้วบ้าน เห็นเด็กๆ เล่นกันอยู่ในบ้านและนารินจะพาเด็กๆ ไปเล่นที่สวนหลังบ้านแทน หรือเวลาที่นารินพาลูกๆ ไปเล่นที่สนามเด็กเล่นเธอก็ห้ามเขาเข้าใกล้เด็กๆ เกินห้าเมตร นั่นคือคำพูดอันเด็ดขาดของเธอเมื่อเขาผลีผลามจะเข้าไปหาลูกๆ เมื่อหลายวันก่อนนารินไม่ยอมให้ลูกๆ เข้าใกล้เขาซึ่งเด็กๆ ก็ดูจะหวาดกลั
ตอนที่46. อวสานครอบครัวของเขาสุขแสนสุข เมื่อทั้งเมียและแม่เข้าขากันได้เป็นอย่างดีจนบางทีเขาก็รู้สึกว่ามีแม่สองคน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาเบื่อหน่าย เมื่อแม่ยอดรักของเขานั้นหอมหวานเร่าร้อนเหลือเกิน..ตั้งแต่เรื่องร้ายๆ ผ่านไป มารดาของเขาก็เอาใจใส่นารินกับลูกมากไม่ว่านารินกับลูกๆ อยากได้อะไรคุณดรุณีไม่เคยขัดแต่ก็ไม่เคยก้าวก่ายการเลี้ยงดูลูกๆ ของนาริน แต่ไม่ว่านารินจะพูดจะทำอะไรคุณดรุณีจะสนับสนุนและเห็นดีเห็นงามไปด้วยทุกครั้งและยังเอาอกเอาใจสะใภ้คนสวยจนคนเป็นลูกชายแท้ๆ แทบจะหมดความสำคัญลงไป แต่นั่นล่ะคือสิ่งที่เขาต้องการ เขากับมารดาเคยทำผิดกับนารินไว้มากมายและทำให้เธอต้องตกระกำลำบากมาอย่างแสนสาหัส โชคดีที่นารินยังรักและให้อภัยเขากับมารดาและเธอก็ยังให้ลูกๆ ที่น่ารักแก่เขาถึงสามคน...“พี่ดามพ์ขา ที่รักพาลูกๆ ขึ้นบ้านได้แล้วค่ะ ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว..” เสียงหวานเจื้อยแจ้วร้องบอกดามพ์ยิ้มบางๆ แล้วลุกขึ้นเดินไปตามลูกๆ เข้าบ้าน แล้วพาเด็กๆ ไปอาบน้ำแต่งตัวมารับประทานอาหารเย็นซึ่งวันนี้มีปาร์ตี้เล็กๆ รับขวัญหลานน้อย
ตอนที่45.“ดีมาก ขอบใจที่ช่วยสั่งสอนคนชั่วๆ ให้” ดามพ์วางสายด้วยความพอใจเมื่อได้รับข่าวว่าภารกิจของเขาสิ้นสุดลงด้วยดีเพราะเขาเป็นผู้ชายและไม่เคยลงไม้ลงมือกับผู้หญิงเขาจึงต้องให้ผู้หญิงด้วยกันจัดการ แต่เขารับรองได้เลยว่านภาลัยจะไม่มีวันได้มีความสุข คนที่คิดทำร้ายทำลายคนในครอบครัวของเขาจะต้องได้รับการสั่งสอนเอาคืนอย่างสาสม ยิ่งคนเลวๆ อย่างนภาลัยที่ไม่ได้แค่คิดจะทำร้ายนารินเท่านั้น แต่นภาลัยฆ่าแม่ของนาริน นภาลัยจะต้องเจออะไรที่มันหนักหนาเป็นสองเท่า...นารินมองค้อนสามีจอมพลังที่ไม่ยอมให้เธอพักเสียทีทั้งที่ตักตวงความสุขจากเธอไปครั้งแล้วครั้งเล่า แต่พ่อคุณก็ยังไม่ยอมสงบ ดามพ์น้อย ยังคงคึกคักอย่างน่าหมั่นไส้...“รินจ๋า ดามพ์น้อยมันไม่ยอมนอน...” ชายหนุ่มเคล้าคลอเกลือกกลิ้งใบหน้าหล่อเหลากับทรวงสาวของเธออย่างออดอ้อน ริมฝีปากร้อนผ่าวแตะแต้มมายังยอดอกสีหวานอีกครั้ง นารินครางเบาๆ อย่างอ่อนอกอ่อนใจแต่ก็แอ่นอกเข้าหาปากร้อนผ่าวอย่างเต็มอกเต็
ตอนที่44.“ขอบคุณนะคะ ฉันไม่รู้จะขอบคุณคุณยังไงดี แต่ฉันไม่อาจจะรับผิดชอบอะไรที่มันเกินกำลังฉันได้อีกต่อไป ฉันขอแค่เป็นพนักงานคนหนึ่งของคุณดีกว่า อย่างน้อยๆ คงไม่ทำกิจการเจ๊งเหมือนที่ผ่านมา” มีเรียเช็ดน้ำตาแล้วบอกเขายิ้มๆ“ก็ตามใจคุณนะ ผมยินดีช่วยเหลือคุณ”“ค่ะ ขอบคุณ คุณอีกครั้งนะคะ..” หนุ่มสาวยิ้มให้กันอย่างเข้าอกเข้าใจมิตรภาพที่ดีเริ่มงอกงามอีกครั้ง“อ้าว.. น้องริน รู้สึกตัวแล้วหรือคะ” มีเรียหันไปมองนารินซึ่งเดินเข้ามาหาพวกตน นารินไม่พูดไม่จาแต่เดินไปหาดามพ์แล้วฟาดฝ่ามือลงบนแก้มของเขาเต็มแรง…เพี๊ยะ... เสียงฝ่ามือเล็กๆ กระทบใบหน้าหล่อเหลาเต็มแรงจนหน้าหันไปเลยทีเดียว ดามพ์ถึงกับเห็นดาวเห็นเดือนวิ่งวิ้งๆ ต่อหน้าต่อตา“ว้าย น้องริน.. อย่าค่ะ อย่าทำอะไรดามพ์เลยนะคะ” มีเรียเข้ามาขวางไว้เมื่อเห็นแววตาวาวๆ ของนาริน“พี่โรสถอยไปค่ะหากไม่อยากโดนลูกหลง..”“อะไรกันครับเมียจ๋า” ดามพ์หน้าเสียยิ่งเห็นแววตา
ตอนที่43.“แกหักหลังฉันเหรอ”“ใครว่าฉันหักหลังเธอเล่า ฉันก็แค่ทำสิ่งที่ต้องทำและเธอก็ยังได้สนุกกับไอ้พวกนี้อีก วินๆ กันทั้งสองฝ่าย เธอได้มันได้เงินด้วยนะไม่ชอบเหรอ” นภาลัยเหยียดยิ้มน่ารังเกียจ มีเรียมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความชิงชัง ขนาดเธอเป็นผู้หญิงด้วยกันยังรู้สึกขยะแขยงความคิดและการกระทำของนภาลัย ซึ่งเธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมนภาลัยจะต้องทำร้ายนารินขนาดนั้น“ฉันถามจริงๆ เถอะทำไมเธอจะต้องทำขนาดนี้ด้วย นารินเขาไปทำอะไรให้เธอ”“ก็ไม่ได้ทำอะไรนี่ มันแค่สวยกว่า และใครๆ ก็รักมันมากกว่าฉัน ตอนฉันเป็นเมียพี่มัน ผัวฉันก็คอยแต่พร่ำเพ้อห่วงมันคิดถึงมันจะส่งเสียเงินให้มันเรียน แม่มันก็ทั้งรักทั้งห่วงไม่มีใครสนใจฉันที่เป็นสะใภ้ พอมันท้องไม่มีพ่อกลับมาก็ยังจะรักจะหลงมัน ฉันพยายามทำให้ทุกคนเกลียดมันเท่าไหร่ก็ยิ่งมีแต่คนรักมัน แล้วนังเด็กน่าเกลียดสองคนนั่นอีก พอมันลืมตามาดูโลกมันแย่งความรัก แย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปจากฉัน สามีฉันกับแม่ของมันก็ไปเห่อนังเด็กฝรั่งขี้นกกัน ไม่มีใครสนใจฉันเลยสักคน
ตอนที่42.“พี่ดามพ์ขา เข้ามาหาริน โอ้ว ซี๊ดดด...”“อีกนิดคนสวย อา รินจ๋า... ที่รักหวานเหลือเกิน...” ดามพ์ครางกระเส่าชิดยอดอกไหวระริกเมื่อส่งก่อนจะเคลื่อนกายแกร่งเสียดสีกับกายนุ่มนิ่มอย่างยั่วเย้า แล้วบดจุมพิตร้อนแรงลงบนกลีบปากบวมเจ่อของเธออย่างเร่าร้อนดูดดื่ม“รินร้อนเหลือเกิน พี่ดามพ์ขา สิคะ..” หญิงสาวแอ่นสะโพกเชิญชวนเสนอกายให้เขาบ่งบอกว่าเธอต้องการอะไร ดวงตาสวยหยาดเยิ้มด้วยเพลิงเสน่หาความเร้ารัญจวนจากดวงตาคมทำให้นารินวาบหวามเสียวกระสัน ยิ่งเมื่อเขาจับแก่นกายแกร่งแข็งขึงและร้อนราวเปลวไฟจดจ่อลากไล้หยอกเย้ากับดอกไม้งามร้อนเร่าราวจะมอดไม้ด้วยความต้องการของเธอ แต่ไม่ยอมเข้ามาเติมเต็มเสียทีนารินก็ยิ่งร้อนระอุ“พี่ดามพ์ เดี๋ยวนี้ รินต้องการ อื้อออ คนบ้า เดี๋ยวนี้...” คนตัวเล็กสั่งเสียงพร่าพยายามแอ่นสะโพกเข้าหาด้วยความฉุนเฉียว เล็บแหลมจิกลงบนข้อมือแกร่งอย่างเร่งเร้า จนทนไม่ไหวนารินจึงผลักให้เขานอนลงแทนที่ตนแล้วพลิกกายเหนือร่างแกร่งก่อนจะคร่อมสะโพกหนาไว้แล้ว
ตอนที่41.มีเรียหน้าเสียเมื่อเห็นเบอร์โทร. ของนภาลัยโทรเข้ามา หญิงสาวจำต้องรับแล้วค่อยๆ พูดเบาๆ กับคนปลายสายซึ่งพูดมาด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว“ทำไมแกไม่รับโทรศัพท์ฉันซะทีฮะ แล้วงานที่สั่งให้ทำไปถึงไหนแล้วยะ”“ฉันกำลังทำอยู่ อย่าเร่งเร้าได้มั้ย ดามพ์ไม่ใช่คนโง่นะ”“รู้ว่าไม่โง่แต่เมื่อไหร่ที่แกจะลงมือเสียทีฉันรอนานแล้วนะ ฉันต้องการให้แกลงมือโดยเร็ว ฉันให้เวลาแกสามวัน ส่วนฉันพร้อมเสมอ และตอนนี้ฉันก็อยู่เชียงใหม่แล้ว..” มีเรียหน้าเสียเมื่อนภาลัยบอกเช่นนั้น นั่นหมายความว่าเธอจะต้องถูกยายนั่นข่มขู่บังคับได้ง่ายขึ้นน่ะสิ“โอเค แล้วฉันจะทำตามแผนของเธอ” มีเรียวางสายแล้วก็ได้แต่นั่งคิดหนักอยู่คนเดียวหลังจากที่เธอได้พูดคุยกับเด็กหญิงทั้งสองแล้วมีเรียรู้สึกทั้งรักและเอ็นดูหนูน้อยทั้งสอง ทั้งได้เห็นความรักเอาใจใส่ที่นารินมีแต่เด็กๆ ถ้อยคำปลอบโยนยามที่หนูน้อยหกล้มร้องไห้ ท่าทางปกป้องลูกน้อยจากภัยอันตรายไม่ว่าร้อนหรือหนาวของนารินทำให้มีเรียคิดถึงวัยเด็กอ
ตอนที่40.ดามพ์หน้าตาเคร่งเครียดเมื่อเขากับนาทได้รับข้อมูลที่ไม่ค่อยจะดีนักจากเจมส์เกี่ยวกับการปรากฏตัวของมีเรียที่นี่ซึ่งมันจะเกี่ยวโยงกับใครบางคน“นายจะพาน้องสาวกับหลานๆ ฉันไปที่บ้านนายตอนนี้ไหมล่ะดามพ์”“ก็คงต้องพาไป เพื่อให้โรสเห็นและให้รินรู้ว่าฉันกับโรสไม่มีอะไรกันแล้วจริงๆ เพราะหากไม่พาไปเจอกันรินก็อาจจะคิดว่าฉันไม่จริงใจปกปิดเธออีก”“มันก็เสี่ยงนะ มีเรียก็ร้ายไม่เบา”“เรื่องนั้นฉันไม่ห่วงหรอก คนร้ายต่อหน้ามันยังพอตามเกมทัน แต่คนร้ายลับหลังมันยากจะรู้แผนการ เราจึงต้องอยู่ใกล้ศัตรูไว้ก่อนเพื่อรอดูท่าทีของพวกหล่อนไง” ดามพ์ให้เหตุผลซึ่งเจมส์ก็พยักหน้าเห็นด้วย“ผมเสนอเงินให้เธอแล้ว แต่เธอไม่รับบอกจะรอพี่ดามพ์”“เดี๋ยวเย็นนี้ฉันจะพาเมียกับลูกฉันกลับบ้าน” ดามพ์บอกอย่างมุ่งมั่น เรื่องนี้มันต้องให้รู้ดำรู้แดงกันไป หากเขาไม่ตัดสินใจทำอะไรสักอย่างปัญหาใหญ่อาจจะตามมาจนไม่อาจจะแก้ไขได้
ตอนที่39.“เย่ พ่อดามพ์ขากับคุณแม่หนูรินเลิกงอนกันแย้ว...” เสียงของเด็กๆ ดังขึ้นทั้งคู่จึงหันไปทางประตูก็พบว่าทุกคนกลับมาแล้ว ทั้งมารตี เจมส์ คุณดรุณีและยายแววยืนยิ้มอยู่หน้าประตูห้องครัวส่วนเด็กๆ ก็วิ่งมาหาพ่อดามพ์ขาแล้วกอดหอมคุณพ่ออย่างรักใคร่ก่อนจะเข้ามากอดหอมคุณแม่แล้วซบหน้าลงกับอกนุ่มของคุณแม่หนูรินอย่างออดอ้อน พวกเขาปรบมือให้เธอกับดามพ์อย่างยินดี นารินยิ้มเขินๆ เมื่อดามพ์ก้มลงหอมแก้มนวลของตนต่อหน้าทุกคนอีกครั้ง...“แม่หนูรินขา..”“จ๋าลูกรัก”“เราจะมีพ่อดามพ์ขาตลอดไปใช่ม้ายค้า”“แล้วพอกลางคืนเราก็กอดแค่แม่หนูรินคนเดียวเหมือนเดิมหราค้า..” เด็กๆ ถามด้วยความไร้เดียงสาแววตาของหนูน้อยเหมือนจะไม่ค่อยมั่นใจว่าคุณพ่อจะอยู่กับพวกตนนานแค่ไหน หรือพ่อดามพ์ขากับแม่หนูรินดีกันแล้วจะอยู่ด้วยกันกับพวกตนไหม พ่อดามพ์ขาอยู่แค่ตอนกลางวันแล้วพอกลางคืนพวกเธอก็นอนกอดแค่คุณแม่คนเดียวเหมือนเดิมหรือเปล่า คำถามของเด็กน้อยทำให้ใบหน้าของเหล่าผู้ใหญ่ซีดลงไป รอยยิ
ตอนที่38.“อ๊า โอ้ววว... แน่นสุดๆ เสียวมั้ยรินจ๋า ชอบรึเปล่า” ดามพ์ถามขณะหมุนสะโพกแกร่งเป็นเลขแปดหมุนวนไปมา เข่าหนึ่งข้างของเขากดลงกับที่นอนจนมันบุ๋มลึกลงไป ในขณะที่อีกข้างยืนมั่นอยู่กับพื้น นารินเสียวซ่านจนพูดไม่ออกได้แต่แอ่นสะโพกขึ้นเสียดสายกับร่างแกร่งอย่างรัญจวนใจมือเล็กบีบเฟ้นทรวงอกอวบของตนเบาๆ ดวงตางามปรือปรอยเหมือนคนล่องลอยอยู่ในความฝัน...“อ๊า... พี่ดามพ์ขา อื้มมมม...” นารินครางพลิ้วเมื่อเขาโยกคลึงเร็วขึ้นแรงขึ้นๆ หญิงสาวเด้งกายขึ้นส่ายเสียดกับร่างแกร่งที่โรมรันโยกคลึงแก่นกายเข้าหาด้วยจังหวะเร่าร้อนเมามัน ดามพ์โน้มตัวลงมาดูดกลืนยอดอกสาวอย่างหิวกระหายในขณะที่สะโพกแกร่งสอดเสยเข้าหากลีบดอกไม้สาวระรัวเร็วจนนับจังหวะไม่ทันเลยทีเดียว แล้วหนุ่มสาวก็พากันทะยานไปถึงความสุขสมพร้อมกันครั้งแล้วครั้งเล่าโดยที่นารินร่วมมือกับเขาเป็นอย่างดี ทั้งสองร่วมรักกันอย่างดุเดือดร้อนแรงเหมือนว่าจะชดเชยวันเวลาที่ห่างเหินกันไปให้คุ้มค่า...นารินมองค้อนคนตัวโตที่อาบน้ำแต่ง