All Chapters of ลวงรักซาตานร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่11.“เอ่อ ระ รินขอตัวไปห้องน้ำสักครู่นะคะ”“อ้าว ยายรินเป็นอะไรลูก”“รินรู้สึกผะอืดผะอมน่ะค่ะ เดี๋ยวมานะคะ” พูดจบนารินก็วิ่งไปยังห้องน้ำของทางร้านทันที นภาลัยมองตามน้องสามีอย่างหมั่นไส้คิดว่านารินต้องเรียกร้องความสนใจจากคนในครอบครัวแน่ๆ“ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อนนี่นภาคิดว่าน้องรินแพ้ท้องนะคะ” หญิงสาวเบ้ปากแล้วคีบปลาหมึกย่างเข้าปากไม่สนใจสายตาขุ่นขวางของแม่สามี นาทถอนใจเบาๆ อย่างระอาใจกับความคิดและนิสัยขี้อิจฉาของภรรยา แต่เขาก็ทำได้แค่นิ่งไว้เท่านั้นเอง...นารินจำต้องไปค้างที่บ้านของพี่ชายที่ซื้อทิ้งเอาไว้เพื่อมาพักตอนเข้ามาติดต่องานที่กรุงเพทฯ ซึ่งอยู่นนทบุรีแม้จะไม่อยากไปแต่เพราะมารดากับพี่ชายขอร้องทำให้เธอปฏิเสธไม่ได้ นารินจึงโทร. หาดามพ์เพื่อบอกเขาเรื่องนี้หลายครั้งแต่ปรากฏว่าโทร. ไม่ติด เธอจึงโทร. หาเจมส์ ชายหนุ่มได้ฟังเรื่องราวที่นารินบอกก็รับคำว่าจะรายงานเจ้านายให้ แต่ลึกๆ แล้ว เจมส์ก็อดสงสารนารินไม่ได้ เมื่อคนที่นารินบอกว่าไม่รับโทรศัพท์นั้นนั่งมองโทรศัพท์ที่เสียงเรียกเข้าดังระรัวอยู่ด้วยท่าทางนิ่งเฉยโดยไม่ยอมรับมัน...“คุณนารินบอกว่าคืนนี้จะไปค้างบ้านพี่ชายที่นนทบุรีครับ”“

ตอนที่13.สามปีกับอีกเก้าเดือน... นารินมองปฏิทินตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ยังเจ็บปวดไม่หายสามปีเก้าเดือนที่เธอโซเซออกมาจากรังรักอันแสนหวาน แล้วพบกับความจริงว่าโลกมันไม่ได้สวยงามอย่างที่เคยคิด ความรักของชายคนหนึ่ง ก็แค่คำลวงที่ทำให้เธอเจ็บเจียนตาย แต่เธอยังไม่ตาย เธอยังมีชีวิตอยู่และอยู่ด้วยความยากลำบาก...ความจริงที่ได้รับรู้ในวันนั้นมันทำให้เธอยังคงเจ็บปวด ดามพ์ไม่ได้รักเธอจริงอย่างที่เขาเคยพูดไว้ แต่เพราะเขาแค้นใจที่พี่ชายของเธอแย่งคนรักของเขาไป...เมื่อสมัยที่บิดามีชีวิตอยู่นั้นครอบครัวของเธอร่ำรวยรุ่งเรืองมาก นาทได้ไปเรียนต่อต่างประเทศและเขาก็เป็นเพื่อนกับดามพ์ เธอไม่เคยเห็นดามพ์เพราะเมื่อพี่ชายไปเรียนต่อเธอก็เข้าไปเรียนในเมืองและยังเด็กอยู่มากช่วงที่นาทเรียนมหาวิทยาลัย เธอกับพี่ชายก็ค่อนข้างห่างเหินกันเพราะต่างคนต่างอยู่คนละที่เจนนี่ คือดาวมหาวิทยาลัยเป็นคนรักของดามพ์ในตอนนั้นและนาทกับดามพ์ก็เป็นเพื่อนรักกัน แต่ไปๆ มาๆ เจนนี่ก็ขอเลิกกับดามพ์และมาคบกับนาท ทำให้ดามพ์เสียหน้าและเรื่องที่เขาถูกคนรักบอกเลิกสายฟ้าแลบ ทำให้เรื่องของดามพ์โด่งดังไปทั้งมหาวิทยาลัยจึงเป็นเหตุให้ทั้งสองแตกหัก

ตอนที่16.“หนูรินอย่าลืมปิ่นโตนะลูก..” ยายแววร้องบอกขณะที่นารินกำลังสวมรองเท้าคัทชูอยู่หน้าบ้าน ร่างบอบบางงดงามดังเดิมยิ้มน้อยๆ กับความห่วงใยของยายแวว ลูกๆ ของเธอวิ่งเตาะแตะๆ มากอดและหอมแก้มนวลซ้ายขวา“แม่หนูรินจ๋า กลับไวๆ น้า”“จ้า แล้วอย่าซนจนคุณยายเวียนหัวนะคะเด็กดี” นารินหอมแก้มยุ้ยแดงปลั่งของลูกๆ อย่างรักใคร่และมันเขี้ยว“หนูนาอยากกินหนม”“หนูดาอยากกินติม”“เอาล่ะๆ เด็กๆ ไปเล่นขายขนมกับยายดีกว่าแม่หนูรินจะไปทำงานแล้ว” ยายแววเดินออกมาส่งคนแปลกหน้าที่บัดนี้กลายเป็นลูกสาวของนางอย่างรักใคร่เอ็นดู“รินไปนะคะยาย”“จ้ะ ปั่นจักรยานดีๆ ล่ะ ไม่ต้องรีบแต่อย่าให้สิบล้อแซง”“จ้า...” นารินหัวเราะเบาๆ หยิบปิ่นโตใส่ตะแกรงหน้ารถจักรยานคันเก่ง ปั่นเรื่อยๆ ไปตามเส้นทางที่ร่มรื่นด้วยต้นไม้ ตอนนี้เธอทำงานเป็นพนักงานต้อนรับที่โรงแรมแห่งหนึ่งซึ่งเธอทำมาได้เกือบปีแล้ว ตั้งแต่โรงแรมที่เกือบเจ๊งจนบัดนี้มีการเปลี่ยนแปลงผู้บริหารและปรับปรุงใหม่จนกลายเป็นโรงแรมระดับห้าดาวหรูหรางดงามและมีแขกเข้าพักไม่ขาดสาย โรงแรมกึ่งรีสอร์ตแห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากบ้านของยายแวว ระยะเกือบสองกิโลเมตรไม่ได้เป็นอุปสรรค์ของนาริน และกา

ตอนที่18  “ดะ ได้สิจ๊ะ ยายให้หอมแก้มหลายๆ ทีเลยก็ได้” คุณดรุณีรีบรับร่างเด็กหญิงมาอุ้มแล้วเอียงแก้มให้หนูดาหอมเบาๆ ริมฝีปากน้อยๆ ที่จุ๊บลงบนแก้มเหี่ยวย่นทำให้นางรู้สึกอุ่นซ่านไปทั้งใจอย่างไม่อาจจะปฏิเสธได้แม้ไม่รู้แน่ชัดว่าเด็กหญิงในอ้อมแขนมีเลือดเนื้อเชื้อไขของตนหรือไม่ แต่สายสัมพันธ์ของสายเลือดที่ไหลเวียนอยู่ในกายทำให้ขอบตาของนางร้อนผ่าวจุกแน่นไปทั้งอก...“เอาล่ะเราไปกันเถอะจ้ะหนูดาแม่รออยู่” แล้วยายแววก็อุ้มหนูดาเดินจากไป...  ยายแววอุ้มหนูดาจากไปแล้วแต่คุณดรุณียังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมจนเจมส์กลับมาพร้อมด้วยมะพร้าวน้ำหอมและอาหารสองสามอย่างในกระทงใบตอง“คุณท่าน... คุณท่านครับ“อ้อ... เจมส์ มาแล้วเหรอ” เจมส์เรียกคุณดรุณีอยู่หลายครั้งแต่ท่านยังคงยืนนิ่งเหมือนไม่ได้ยินเสียงของเขา จนเมื่อนางรู้สึกตัวจึงหันมามองเขาด้วยแววตาเหม่อลอย “มีอะไรหรือเปล่าครับ ตาแดงๆ&rdqu

ตอนที่20.  “ถ้าการกระทำของผมทำให้คุณๆ ไม่พอใจ ผมขอลาออก เพื่อชดใช้กับความผิดของตัวเองครับ”“ไม่เจมส์ นายไม่ผิด ฉัน ฉันต่างหากที่ผิดและสารเลวเหลือเกิน...ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษนาย” ดามพ์ลุกขึ้นเดินมาหาเจมส์วางมือบนไหล่ของเจมส์เบาๆ ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้า จนเจมส์ตกใจรีบพยุงร่างสูงใหญ่ของดามพ์ไว้“คุณดามพ์ อย่าทำแบบนี้เลยครับ”“ไม่.. เจมส์ หากนายไม่ยกโทษให้ฉัน ฉันจะไม่ลุกขึ้น ฉันขอโทษที่มองนายผิดๆ ขอโทษที่ชกนาย นายจะชกฉันคืนก็ได้ แต่ฉันละอายใจเหลือเกิน”ดามพ์ไม่ยอมลุกขึ้น ไหล่กว้างที่เคยสง่าผ่าเผยศีรษะที่ไม่เคยก้มให้ใครกำลังค้อมลงตรงหน้าเจมส์... เจมส์สะอึกและอึ้งไปรู้สึกถึงก้อนอะไรบางอย่างวิ่งมาจุกที่ลำคอ ใบหน้าเหล่อเหลาไม่แพ้กันดูลำบากใจเมื่อคุณดรุณีก็ทำท่าจะคุกเข่าขอโทษเขาอีกคน“ได้โปรดอย่าทำแบบนี้เลยครับคุณท่าน ผมไม่สบายใจ และผมก็ไม่ได้ต้องการแบบนี้...”“แต่เรา.. ทำผิดกับเธอและผิดต่อนาริน”