บททั้งหมดของ ถูกเพื่อนรักใส่ร้ายมาสิบปี ฉันยกสามีและลูกให้เธอ: บทที่ 1 - บทที่ 10

หลี่หมิงหยวนนึกไม่ถึงว่าฉันจะเก็บสัมภาระไว้แล้วด้วยซ้ำ เขาจึงรีบเข้ามาหยุดฉันระหว่างนั้นก็มีเสียงล็อกประตูดังออกมาจากด้านนอกประตูครู่ต่อมา โซฟีก็จูงเถียนเถียนลูกสาวของเธอเข้าไปคาดไม่ถึงจริงๆ ว่าบ้านหลังนี้จะมีรหัสลายนิ้วมือของเธอด้วยทั้งที่ฉันคุยกับหลี่หมิงหยวนชัดเจนแล้วว่าฉันไม่ต้องการให้โซฟีมาอยู่ในบ้านหลังนี้เธอใส่ร้ายฉัน เธอพรากทุกอย่างไปจากฉัน ฉันเกลียดเธอแต่ก็เห็นได้ชัดว่าหลี่หมิงหยวนไม่ได้ใส่ใจคำพูดของฉันเลยเมื่อโซฟีเห็นฉัน สีหน้าของเธอก็ปรากฎความน่าสงสารขึ้นมาเล็กน้อย:"เสี่ยวลี่..."เถียนเถียนที่อยู่ข้างเธอก็เข้าไปหลบหลังเธอทันที ราวกับว่าฉันเป็นสัตว์ร้ายก็ไม่ปาน เถียนเถียนพูดขึ้นทั้งน้ำตา:"ป้าหลิน อย่าตีแม่หนูนะ!"ฉันมองดูเด็กหญิงตัวน้อย ที่มีอายุเพียงสิบขวบอย่างเย็นชา เธอช่างดูไร้เดียงสาเหลือเกินแต่เธอเองก็เป็นคนกล่าวหาฉันว่าฉันทุบตีโซฟีที่บ้านพ่อแม่ในวันฉลองเทศกาลวันไหว้พระจันทร์มันเป็นวันรวมญาติในช่วงเทศกาลวันไหว้พระจันทร์ที่ฉันรอคอยมานานหลายปีและนั่นก็เป็นครั้งแรกที่พ่อแม่ยอมให้ฉันกลับมาที่บ้านหลังจากเกิดเรื่องนั้นฉันพยายามทำตัวให้พ่อแม่รัก แต่โ

หลี่หมิงหยวนจากไปด้วยความโกรธพร้อมกับพรากคำสาปแช่งจากปากแม่ของฉันไปด้วยระหว่างที่รถแล่นผ่านไป ฉันก็สังเกตเห็นความภาคภูมิใจบนสีหน้าของโซฟีเธอคิดว่าเธอชนะแล้วเป็นอีกครั้งหนึ่งที่ฉันต้องพลัดพรากจากครอบครัว ราวกับว่าเป็นคนโดดเดี่ยวผู้น่าสงสารแต่ฉันไม่สนใจอีกต่อไปแล้วไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ สามี หรือลูกชายของฉัน ฉันก็ไม่ต้องการพวกเขาทั้งหมดอีกต่อไปแล้วถ้าเธอชอบ ก็ให้เธอไปทั้งหมดนั่นแหละความคิดของฉันนั้นช่างอิสระ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะยามที่คนเราต้องตกอยู่ในสภาพแวดล้อมแย่ๆ แล้วมักจะนึกถึงเรื่องราวอันเลวร้ายเหล่านั้น ความทรงจำแย่ๆ ก็ไหลพรั่งพรูเข้ามาในหัวของฉันด้วยฉันอยากจะร้องไห้ ไม่ใช่เพราะเสียใจแต่เพราะอยากระบายทว่าฉันกลับไม่กล้า ฉันกลัวว่าน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาจะทำให้เรื่องราวยิ่งแย่ลง ฉันเดินไปทีละก้าว ทีละก้าวจนเท้าชาไปหมด กระทั่งหัวของฉันปวดหนึบจนไม่อาจนึกถึงเรื่องเหล่านั้นได้อีกต่อไปในที่สุดฉันก็เจอที่หลบหิมะ โชคดีที่ฉันเรียกรถได้ ทว่าระหว่างที่รถจอดลงนั้นมันก็ไถลจนชนเข้ากับร่างของฉันอย่างจังการชนไม่รุนแรงนัก แต่ฉันกลับจมไปกับกองหิมะจนมิดร่าง อุณหภูมิร่างกายของฉันลดลงเ

เมื่อเห็นฉันเรียกเขาว่าอดีตสามี หลี่หมิงหยวนก็ขมวดคิ้วขึ้นมาฉันคิดว่าเขาจะเหมือนก่อนหน้านี้เสียอีก ที่ต่อว่าฉันว่าพยายามหนีและโมโหโดยไม่มีเหตุผลใครจะรู้ว่าเขาเพียงแค่ถอนหายใจ แล้วลูบผมของฉันแล้วพูดว่า " ยังโกรธผมอยู่เหรอ ที่รัก ผมยอมรับว่าผมเคยเมินคุณมาก่อน จากนี้ไปผมจะใส่ใจคุณให้มากขึ้น"" คุณหยุดโกรธได้ไหม"" ไปจากผม คุณจะสามารถไปไหนได้ล่ะ"แม้ว่าฉันไม่รู้ว่าทำไมนิสัยเขาเปลี่ยนไป แต่หลังจากได้ยินประโยคสุดท้ายนี้ จู่ๆ ฉันก็รู้สึกไม่พอใจอยู่เล็กน้อย" โลกแสนกว้างใหญ่ ทำไมฉันจะไม่มีที่ไปล่ะ"หลี่หมิงหยวนพูดว่า " คุณก็รู้ว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมหมายถึง"ฉันเบื่อเกินกว่าจะพูดดูเหมือนว่าบุคคลนี้ไม่ต้องการแบ่งทรัพย์สินกับฉัน ไม่เช่นนั้นฉันก็หาเหตุผลไม่ได้จริง ๆ ว่าทำไมเขาถึงไม่ต้องการหย่าฉันมองเห็นซูเฟยที่อยู่ข้าง ๆ จากหางตา และฉันก็หันเหเป้าหมาย" เฮ้ คุณออกไปจากห้องผู้ป่วยของฉันได้ไหม"ใบหน้าของซูเฟยเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที และเธอก็กำลังจะร้องไห้แล้วพูดอย่างระมัดระวัง " ฉันขอโทษ เสี่ยวหลี ฉันแค่อยากจะอยู่และดูแลเธอ"ขณะที่เธอพูด เธอมองไปที่หลี่หมิงหยวนอย่างคาดหวัง โดยหวังว่าเข

เมื่อสามเดือนที่แล้ว นักเลงคนหนึ่งที่ทำให้ซูเฟยเป็นมลทินได้รับการปล่อยตัวหลังจากรับโทษจำคุกในวันแรกที่เขาออกมา ฉันก็พบเขาครั้งหนึ่งฉันจำได้เสมอที่ซูเฟยบอกว่ามีเพื่อนรอเธออยู่ที่ถนนสายนั้นฉันคิดว่าถ้าบุคคลนี้มีอยู่จริง บางทีบุคคลนี้อาจเป็นคนเดียวที่สามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของฉันได้ฉันเคยค้นหาในแอปพลิเคชันค้นหาเพื่อนของซูเฟยแล้ว แต่ไม่พบอะไรเลยดังนั้นฉันเดาว่าเพื่อนของเธอน่าจะเป็นหนึ่งในพวกอันธพาลเหล่านี้เป็นผลให้ฉันไม่เพียงแต่รู้ตัวตนที่แท้จริงของ " เพื่อน" คนนี้เท่านั้น แต่ยังได้รู้ความจริงทั้งหมดด้วยและพรุ่งนี้ ฉันจะนำความจริงมาโจมตีซูเฟยให้สาสมและมอบพิธีหย่าร้างอย่างซาบซึ้งให้กับหลี่หมิงหยวนด้วยหลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อย ฉันก็ง่วงนอนและหลับไปอีกครั้งระหว่างที่ฉันหลับ ดูเหมือนฉันจะได้ยินใครบางคนถามฉันว่า " ถ้าคุณไม่ได้ใส่ใจจริงๆ แล้วทำไมต้องกินยาแก้ซึมเศร้าด้วยล่ะ"...วันรุ่งขึ้น หลังจากที่ฉันออกจากโรงพยาบาล เผยลั่วก็ยืนกรานที่จะไปส่งฉันที่สำนักกิจการพลเรือนฉันก็ไม่ได้ขัดอะไร เพราะร่างกายฉันยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่เมื่อไปถึงฉันก็บอกลาเขาแล้วเดินเข้าไปในสำน

แม้ว่าโพสต์จะไม่ได้ระบุว่าบุคคลนั้นคือใคร แต่ที่น่าประหลาดใจก็คือ อดีตเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายหลายคนได้ฝากข้อความไว้ใต้โพสต์ในไม่ช้า สิ่งสกปรกที่ซูเฟยเคยทำเหล่านั้นก็ถูกเปิดเผยไม่เพียงเท่านั้น หลี่หมิงหยวนและพ่อแม่ของฉันก็ได้รับผลกระทบทั้งหมดไม่กี่วันต่อมา โทรศัพท์มือถือของฉันก็แทบจะระเบิดในขณะนี้ ฉันมองไปที่ผู้กระทำผิดที่อยู่ตรงหน้าและพูดอย่างเสียไม่ได้ " เจ้าเด็กบ้า ใครขอให้นายเข้ามาแทรกแซง"เผยลั่วหัวเราะอย่างทะเล้นแล้วคีบเนื้อสดที่ลวกดีแล้วลงใส่ในชามของฉัน " พี่สาวอย่าโกรธเลยนะ ผมรู้ว่าพี่ไม่ใช้บาดแผลของตัวเองเพื่อทำให้คนอื่นรู้สึกผิด""แต่ผมคิดว่า ทำไมคนที่ถูกมองว่าทำผิดถึงพูดออกมาไม่ได้ล่ะ ถ้าพวกเขาไม่รู้ว่าพี่ทนทุกข์ทรมาน พวกเขาจะรู้สึกผิดเพียงเล็กน้อยเท่านั้น"" สิ่งนี้เดิมทีก็ไม่พอที่จะชดเชยความเจ็บปวดของพี่เลย และก็ไม่สามารถช่วยให้พี่ปล่อยบาดแผลเหล่านี้ไปได้อย่างแท้จริง"" ดังนั้น ผมอยากให้พวกเขาเป็นเหมือนกับที่พี่เคยเป็น ใช้ชีวิตอย่างทรมานในทุกๆวัน"" ในวันต่อไปจากนี้ ตอนที่พี่ไม่มีความสุข ลองคิดถึงพวกเขาที่ไม่มีความสุขยิ่งกว่า แล้วใจพี่จะได้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง"