บทที่ 7

ต้องบอกว่าทักษะการชื่นชมชาของเผยลั่วนั้นดีกว่าของหลี่หมิงหยวนมาก

ฉันหยิบแอปเปิ้ลที่เขาปอกเปลือกมาให้ใหม่แล้วพูดเยาะเย้ยว่า "โอ้ คงจะเป็นผู้ป่วยโรคซึมเศร้า"

หลังจากหยุดครู่หนึ่ง ฉันเน้นย้ำว่า " ภาวะซึมเศร้าอย่างรุนแรง"

เผยลั่วนึกสนุก " เธอจะซึมเศร้าอย่างรุนแรงได้ยังไง เธอเป็นโรคจิตเภท แนะนำให้เธอไปโรงพยาบาลจิตเวช มีเพียงการรักษาตามอาการเท่านั้นที่สามารถช่วยให้เธอฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว"

ฉันหลุดเสียง " คิก"หัวเราะออกมา

หลี่หมิงหยวนมองมาที่ฉันด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

เขาไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะเลือดเย็นถึงขนาดไปร่วมมือกับคนอื่นล้อเลียนซูเฟยที่ป่วย

แต่สิ่งที่ทนไม่ได้ที่สุดสำหรับเขาคือฉันดูเหมือนท่อนไม้ที่ไม่มีตัวตนเมื่อเผชิญหน้ากับเขา แต่ฉันสามารถยิ้มหวานให้ผู้ชายคนอื่นได้

เปลวไฟแห่งความอิจฉาริษยาพลุ่งขึ้นในใจของเขาและเขาก็ดุฉันด้วยความโกรธ

" พอได้แล้ว เจียงหลี คุณเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ได้ยังไง ไม่น่าแปลกใจเลยที่พ่อแม่ของคุณผิดหวังในตัวคุณมาก ไม่น่าแปลกใจเลยที่ลูกชายของเราก็ไม่ชอบคุณเช่นกัน"

" คุณมันก็แค่ผู้หญิงอำมหิตที่ไม่มีหัวใจ คุณพูดถูก ผมเสียใจแล้ว เสียใจที่ไม่ตกลงที่จะหย่ากับคุณ"

"