All Chapters of Uncontrolled Love เขยิบ​รัก​สัมผัส​หัวใจ: Chapter 21 - Chapter 30

ชายชราร่างสูงผอม ใบหน้าเครียดเขม็ง ก้มมองแฟ้มเอกสารในมือด้วยความหนักใจ ข่าวที่เพิ่งได้รับจากลูกชาย สร้างความหงุดหงิดและกังวลให้กับเขาเป็นอย่างสูง เขาพลิกแฟ้มที่ปรัชญ์ภูมิหอบมาวางไว้บนโต๊ะไปมา ตรวจทานข้อมูลและความถูกต้องอยู่หลายรอบ ด้วยไม่เชื่อกับจำนวนตัวเลขที่เห็น ทั้งที่เขาก็รู้ดีว่าลูกชายคนนี้ทำงานไม่เคยผิดพลาด ทุกอย่างแม่นยำ เป็นระเบียบเรียบร้อยและมีสรุปท้ายกระดาษซึ่งตอกย้ำว่ามีคนโกงบริษัทเขาอยู่จริง ๆ เนื่องจากตัวเลขในบัญชี การเบิกจ่าย และจำนวนสินค้าไม่สอดคล้องกัน แต่ถ้าไม่ได้ตรวจดี ๆ ก็จะไม่มีทางรู้เลย หรือถึงจะมีการตรวจเช็ก ก็เป็นการยากที่จะได้ข้อมูลย้อนหลังขนาดนี้ ราวกับว่ามีคนพยายามจะปกปิดมันเอาไว้แต่การจะคิดว่ามีคนคดโกงบริษัทเป็นจำนวนเงินมากมายขนาดนี้ มันก็ยากที่จะเชื่อจริง ๆ“แกตามเรื่องนี้มานานหรือยัง” คนเป็นพ่อเอ่ยถาม ก่อนจะค่อย ๆ ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ด้วยความเหนื่อยใจ“เกือบปีแล้วครับ” ลูกชายตอบกลับเสียงเรียบด้วยท่าทีที่สงบนิ่งคิ้วเข้มที่เริ่มมีสีขาวแซมเลิกขึ้น “ทำไมเพิ่งมาบอกล่ะ เมื่อก่อนไม่ว่าจะเห็นความผิดปกติเล

ดูเหมือนชายหนุ่มอีกคนจะอ่านความคิดเขาออก “ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่จิบเท่านั้นแหละ”“ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” เขาพึมพำตอบจากนั้นทั้งสองคนก็ตั้งต้นกินอาหารมื้อเล็ก ๆ โดยไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากนัก เสร็จแล้วก็เริ่มชิมไวน์ตัวแรกก่อน แต่ปรัชญ์ภูมิเห็นว่ามันแพงเกินกว่าจะเอามาขายในสถานที่แบบนี้ อย่างไวน์ชาโต แต่พอณภัทรอธิบายถึงรายรับที่เขาได้แต่ละคืน หรือลูกค้าบางคนที่เสียเงินค่าเครื่องดื่มเป็นแสน เขาก็คิดว่าจะชาโต หรือชาดอนเนย์ คลับนี้ก็ขายได้ทั้งนั้นจากไวน์ก็เปลี่ยนเป็นตระกูลวิสกี้ซึ่งเขาไม่ใคร่จะชอบนัก มีครั้งหรือสองครั้งที่ณภัทรหัวเราะเมื่อเขาทำหน้าเหยเกตอนดื่มมันลงไป ชายหนุ่มให้เขาล้างปากด้วยวอดก้ารัสเซียจิบหนึ่ง แต่มันเหมือนการซ้ำเติมมากกว่า“แค่ก ๆ อันนี้แย่” ปรัชญ์ภูมิดันน้ำสีใสแจ๋วแต่พิษสงร้ายกาจออกห่างจากตัว“งั้นอันนี้มั้ย” ยื่นแก้วสีอำพันให้ แต่รอยยิ้มกลับไม่น่าไว้ใจสักนิด“คุณจะมอมผมเหรอ” ปรัชญ์ภูมิถาม รู้สึกว่าตัวเองพูดช้าลง ปากหนัก หัวก็หน่วง มองภาพซ้อน ๆ กันจนดูไม่ค่อยรู้เรื่อง และทุกอย่างเริ่มหมุนติ้ว เขารู้ตัวดีว่าจะเมาจึงดันแก้วนั้น

พริมากำลังเล่าให้เขาฟังเรื่องที่เธอลงเรียนการออกแบบเสื้อผ้าด้วยเสียงกระตือรือร้น แต่แล้วมันก็หยุดลงโดยฉับพลัน หญิงสาวเขม้นมองคนที่เพิ่งเดินตรงมาจากลานจอดรถก่อนจะถอนหายใจเสียงดังณภัทรมองตามเธอไป เขาไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้ แต่ก็พอจะเดาได้ว่าเป็นใครเมื่อดูจากสีหน้าของพริมา“ยัยเด็กนรก” เธอสบถ“ลูกเลี้ยงพ่อคุณสินะครับ”“ทำไมไม่ใช้คำว่าน้องปลอม ๆ ของฉันล่ะคะ”“เพราะคุณไม่มีทางยอมรับเธอเป็นน้องแน่”คำตอบของเขาสร้างรอยยิ้มให้เธอ แต่แล้วมันก็เลือนหายไปอีก เมื่อหญิงสาวคนนั้นเดินรี่มาหยุดอยู่ตรงหน้า พร้อมทั้งเอ่ยทักทายด้วยท่าทางที่ เสแสร้งจนแม้แต่ณภัทรเองยังอดที่จะรู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมา“จะกลับแล้วเหรอพริม น่าเสียดาย เราอยากกินข้าวกับพริมอยู่พอดี ก็เราสองคนไม่ค่อยได้เจอกันในบ้านเลยนี่นา”“แต่ฉันไม่อยากกินข้าวกับเธอ” พริมาตัดบท “แล้วเวลาอยู่ข้างนอก ก็ไม่ต้องทำเป็นรู้จักฉันด้วย เข้าใจมั้ย”“โธ่ ทำไมเธอต้องร้ายกาจตลอดเวลาด้วยล่ะ” หญิงสาวทำตาละห้อย ก่อนจะเบนสายตามามองเขาแล้วสิ่งที่ณภัทรเห็นมาตลอดชีวิตก็สว่างวาบในดวงตาคู่นั้น

“แต่การให้น้องผมมาที่คอนโดคุณนี่ ผมไม่ชอบความคิดนี้เท่าไหร่นะ” เขาหรี่ตามองอย่างไม่ชอบใจนัก“ก็ยังจะหวงได้ทุกเวลาสินะ พริมอยากมาหาคุณ ไม่ใช่ผม”“มาบ่อยหรือเปล่า”“ผมไม่เคยให้ใครมาเลยต่างหาก” ภัทรตอบเรียบ ๆ ก่อนจะมองตรงมาที่เขาปรัชญ์ภูมิอาจจะสรุปโดยเข้าข้างตัวเองสุด ๆ ว่าเขาคือข้อยกเว้นของคนที่หวงชีวิตส่วนตัวอย่างณภัทร แต่เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตัวเองถึงได้สิทธิ์มานอนค้างและนั่งหัวโด่อยู่นี่ ถึงอย่างไรก็ตาม ความคิดว่าตัวเองอยู่เหนือคนอื่น ก็ทำให้เขารู้สึกพอใจแปลก ๆ“ไม่ถามหน่อยเหรอครับว่าทำไมคุณถึงได้โอกาสนี้”“ใช้คำว่าโอกาสเชียว?”“สำหรับคนอื่นมันเป็นโอกาสนะครับคุณ ใคร ๆ ก็สงสัยว่าเตียงผมนุ่มแค่ไหน”แทนที่จะมองคำพูดนั้นเป็นสองแง่สองง่าม แต่ปรัชญ์ภูมิกลับรู้สึกว่ามันฟังดูอวดดีและเหมือนเด็กที่อยากจะขิงว่าตัวเองเจ๋งมากกว่า เขาก็เลยหัวเราะออกมาแทน“ทำไมคุณชอบหัวเราะเยาะผม” เจ้าตัวทำหน้าบึ้ง“ก็เพราะคุณตลกน่ะสิ ผมไม่อยากรู้หรอกว่าเตียงคุณนุ่มแค่ไหน เพราะผมชอบเตียงของตัวเองมากที่สุดแล้ว”“นั่นก็คือคำเปรียบเทียบที

“ผมต้องกลับแล้ว”ปรัชญ์ภูมิเปรยขึ้น หลังจากทั้งคู่นั่งดูหนังด้วยกันมาสามเรื่องรวด ถึงแม้จะบ่นเป็นหมีกินผึ้ง และเอาแต่บังคับให้เขากินยา แต่ท้ายที่สุดก็ยอมตามทุกอย่างที่ขอ จนมาติดอยู่ที่นี่ตั้งแต่เช้ายันดึกดื่นค่อนคืน“อย่าเพิ่งกลับเลยครับ ผมอยากปรึกษาเรื่องงานอีกหน่อย อยู่ต่อนะ”“คุณไม่ปวดหัวบ้างหรือไง”ณภัทรลังเลใจที่จะตอบ ถ้าบอกว่าปวด แทนที่จะเห็นใจแล้วยอมอยู่ต่อ ก็จะยิ่งไล่เขาไปนอน แล้วตัวเองจะได้กลับบ้าน แต่ถ้าบอกว่าไม่ปวด ก็อาจจะคิดว่าเขาโอเค แล้วกลับบ้านทันทีก็ได้“ว่าไงล่ะครับ” ถามหน้านิ่ง เหมือนคนกำลังจะหมดความอดทนเข้าไปทุกที“ปวดนิดหน่อย แต่งานก็ต้องทำ เหมือนคุณไงครับ ถึงจะเหนื่อยแค่ไหน แต่ก็ยังต้องทำงาน แล้วก็ดูแลผมไปพร้อมกัน” เขาเลือกตอบกลาง ๆ ที่ฟังดูแล้วน่าเห็นใจนิด ๆ“รู้ว่าผมเหนื่อยก็ดี ไหนครับ สงสัยตรงไหนอีก รีบถามมา ผมจะได้รีบตอบแล้วรีบกลับ” เขาใจอ่อนอีกรอบณภัทรยิ้มกับตัวเอง เขาเริ่มรู้จุด