All Chapters of Uncontrolled Love เขยิบ​รัก​สัมผัส​หัวใจ: Chapter 11 - Chapter 17

นั่นไงล่ะ ถ้าน้องสาวยืนยันมาขนาดนี้ก็จะเป็นใครไปไม่ได้เลย นอกจากคุณปรัชญ์ภูมิจอมเย็นชาขี้เก๊กนั่น แล้วไปรู้จักยันเจ้าของร้านได้ยังไง เกินหน้าเกินตาชะมัด ณภัทรรู้สึกขัดใจนิดหน่อย“เห็นมั้ยล่ะคะ ฉันบอกแล้วว่าอย่าประมาทเขาเชียว” หญิงสาวหันมาพูดเจือรอยยิ้ม หลังจากประหลาดใจในตอนแรกพริมาก็ไม่ได้ใส่ใจอีก เธอรู้จักพี่ชายตัวเองดี ถึงว่ายอมปล่อยเธอออกมาง่ายเหลือเกิน คงวางแผนไว้แล้วสิท่าณภัทรทำหน้างอก่อนจะปรับสีหน้าใหม่เมื่อชายหนุ่มมาดนักธุรกิจเดินตรงเข้ามาโดยมีผู้จัดการร้านเป็นคนพามาด้วยตัวเอง เขารู้สึกหงุดหงิดที่เห็นอีกฝ่ายยิ้มระรื่นคล้ายจะเยาะเย้ยปรัชญ์ภูมิแต่งตัวไม่ต่างจากที่ไปโฮสต์คลับ ไม่ว่าจะเสื้อเชิ้ตหรือกางเกงสแลกส์ขายาว ต่างกันตรงที่วันนี้ชายหนุ่มเซ็ตผมไว้อย่างเรียบร้อย และหน้าตาไม่ได้ดูเหนื่อยล้ามากนัก“สวัสดีครับคุณภัทร” ผู้มาใหม่เอ่ยทัก เน้นท้ายประโยคอย่างจงใจ“สวัสดีครับ” ณภัทรตอบรับห้วน ๆ อารมณ์ไม่ค่อยจะดีเพราะรู้สึกเสียหน้า อย่างนี้เขาคงต้องหาเรื่องเอาคืนเสียหน่อย“ไม่คิดเลยนะครับว่าท

ปรัชญ์ภูมิยังคงจับตาดูณภัทรอยู่เสมอ หลังจากที่เจอกันวันนั้น และดูเหมือนว่าณภัทรก็ไม่เคยหมดพลังหรือหมดแรงที่จะยั่วโมโหเขาทุกครั้งที่มีโอกาส ยังคงมาวนเวียนอยู่กับพริมา ชวนไปที่โน่นที่นี่หรืออย่างน้อยก็ให้ได้โทรมา และพอโดนเขาต่อว่าก็จะยิ้มหน้าระรื่นที่แกล้งเขาสำเร็จ แต่ก็มีบางครั้งที่ทั้งสองคนรอดหูรอดตาเขาไป เพราะเขามัวแต่ยุ่งอยู่กับการสืบหาความจริงเรื่องบัญชีที่ผิดปกติของบริษัทวันนี้ปรัชญ์ภูมิยังคงกลับบ้านดึกเหมือนเคย เมื่อเดินเข้ามาถึงโถงกลางพลันชะเท้าแล้วหยุดมองไปรอบ ๆ บ้านหลังใหญ่ที่เงียบเหงาในช่วงเวลาแบบนี้ แม้แต่แม่บ้านก็เข้านอนกันไปหมดแล้ว เนื่องจากเขาได้สั่งไว้ว่าไม่ต้องอยู่รอจนเขากลับ เพราะบางครั้งเขาก็อยู่ทำงานจนดึก ผิดกับสองแม่ลูกนั่นที่ชอบปลุกคนงานในบ้านขึ้นมาไม่ว่าจะเป็นเวลาไหนก็ตาม แม้แต่ตอนตีสอง เพราะหาชุดนอนตัวโปรดของตัวเองไม่เจอเขาได้รับสายจากพริมาแล้วว่าวันนี้เธอกลับบ้านตรงเวลา เขาเลยเดินขึ้นบันไดอย่างสบายใจ ไม่ต้องกังวลว่าน้องจะไปกับผู้ชายคนนั้น แต่กลายเป็นว่ายังมีเรื่องมาให้เสียอารมณ์อยู่ดี เมื่อเดินสวนกับสองแม่ลูกที่กำลังจะ

ปรัชญ์ภูมิไม่ค่อยรู้ว่าคลับหรือสถานที่ดี ๆ ที่คนนิยมไปมันอยู่ตรงไหนบ้าง มากสุดเขาก็ไปนั่งฟังเพลงแจ๊ซและบลูส์ในบาร์เดิมที่เคยไปตั้งแต่สมัยเรียน หลังจากเรียนจบทุกอย่างก็กลายเป็นสิ่งห่างไกลเพราะมัวทำแต่งาน เขาเลยขับรถมาแหล่งรวมสถานบันเทิงแล้วเดินเตร่ไปเรื่อย มองดูไฟหลากสีที่ตกแต่งตามบาร์ต่าง ๆ เสียงเพลงที่ดังออกมาผสมปนเปกัน นักเที่ยวหลากหลายรูปแบบไม่จัดเพศ วัย หรือเชื้อชาติ ทุกคนต่างกำลังสนุกไปกับแสงสีเสียงแห่งยามค่ำคืน“คุณภูมิ”เจ้าของชื่อหันขวับอย่างตกใจ ไม่คิดว่าจะเจอคนรู้จักในสถานที่แบบนี้“มาทำอะไรครับเนี่ย อย่าบอกนะว่ามาเที่ยว”คนที่เรียกชื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ แต่เมื่อเขาเห็นหน้าเจ้าของเสียง เขานึกอยากจะเดินหนีไปเฉย ๆ เพราะไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับคนตรงหน้าให้เสียอารมณ์“คุณยังไม่ตอบคำถามผมเลย” ณภัทรไม่ยอมปล่อยให้เขาไปง่าย ๆ จึงได้รับการถลึงตาใส่แทน“ยุ่ง”“หยาบคายมาก” ชายหนุ่มทำเป็นบ่น“ที่ถามนี่เป็นห่วงหรอกนะ เห็นยืนงงเหมือนเพิ่งหลุดมาจากโลกเมื่อพันปีที่แล้ว” แม้ว่าครั้งนี้เริ่มต้นด้วยการทักทายกันอย่างสุภาพ แต่คำพูดคำจาขอ

“พี่ภูมิ รู้มั้ยว่าคืนนี้สองแม่ลูกนั่นจะไปไหนกัน” พริมารีบวิ่งลงจากบันไดมาขวางพี่ชายเอาไว้ ระหว่างที่เขาก็ต้องรีบไปทำงานเพราะตัวเองสายมากแล้วปรัชญ์ภูมิคว้าตัวน้องสาวก่อนที่เธอจะกลิ้งเป็นลูกขนุนลงมา แถมเอ็ดไปนิดหน่อย “อย่าวิ่งลงบันไดแบบนี้สิ มันอันตรายนะ”“พริมรู้แล้วค่ะ” หญิงสาวนิ่วหน้า แล้วตรงเข้าประเด็นทันที “ฟังเรื่องที่พริมกำลังจะบอกก่อนสิ”“โอเค ว่ามาสิ”“พ่อให้เมียสุดที่รักกับลูกสาวคนใหม่ไปออกงานการกุศลที่โรงแรมแหละ” เธอเบะปากเล่า“ก็ปกตินี่ สองคนนั้นชอบไปทำตัวอวดร่ำอวดรวยในงานพวกนี้จะตาย พ่อคงกลัวเมียตัวเองจะเบื่อ เลยให้ไปออกงานเล่น” ผู้เป็นพี่ชายไม่เห็นว่าเรื่องที่น้องสาวพูดจะผิดแผกไปจากปกติ“พี่ภูมิลืมแล้วเหรอ งานคืนนี้คืองานของลุงพัฒน์ คนที่ต้องไปคือพี่กับพริม แล้วอยู่ดี ๆ มาเปลี่ยนให้ยัยเมย์ไปแทนพริมได้ไง และพริมไม่ได้รู้จากปากพ่อเองด้วยนะ อีนั่นมันมาเย้ยพริมเมื่อเช้านี้ แต่เช้าเลยด้วย” พริมาทั้งโมโหและเจ็บใจสุด ๆคราวนี้ปรัชญ์ภูมิหยุดฟังด้วยความสนใจ ตามธรรมดาแล้ว ถ้าพ่อไม่ว่าง การออกงานสังคมเป็นหน้าที่ของเขากับน้อง เพราะพวกเขาคือสายตระกูลโดยตรงที่ทุกคนยอมรับว่ามีอำนาจใน