All Chapters of Uncontrolled Love เขยิบ​รัก​สัมผัส​หัวใจ: Chapter 31 - Chapter 40

  ณภัทรไม่ได้เจอปรัชญ์ภูมิมาสามสี่วันแล้ว นับตั้งแต่เรื่องนั้นเกิดขึ้น ทุกครั้งที่เขาโทรไป จะต้องได้รับข้ออ้างว่างานยุ่งทุกรอบ เมื่อเขาเอางานมาอ้างบ้าง บอกว่าอยากจะคุยสรุปและจ่ายเงินทั้งหมด ชายหนุ่มก็โยนเรื่องไปให้เลขาฯ จนเขาขี้เกียจจะตาม แต่ถึงอย่างไรคนอย่างเขาไม่เลิกราง่าย ๆ หรอก ไม่ใช่เขาแคร์คนแบบนั้นเสียเมื่อไหร่ แต่เขาแค่หมั่นไส้ ตอนทำละก็สนุกนัก แต่พอได้สติกลับปล่อยเบลอเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ใครจะไปยอมหลังจากนอนพักและผล็อยหลับไป จนกระทั่งตื่นขึ้นมากลางดึก ทั้งคู่ก็ทำกันอีกรอบ เพราะแบบนั้น เขาถึงมั่นใจว่าในครั้งหลัง ปรัชญ์ภูมิมีสติครบถ้วน ถึงจะไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ก็ไม่สามารถอ้างได้ว่าเมา คนเมามาก ๆ ไม่มีทางตื่นตัวได้หรอก มีแต่ฟุบหลับเท่านั้นแหละแบบนี้ไง เขาถึงได้โกรธตอนชายหนุ่มตื่นขึ้นมาตอนเช้าแล้วเอ่ยแค่คำว่าขอโทษ ก่อนจะผลุนผลันออกไปจากห้อง ขอโทษบ้าบออะไร ตอนทำก็มีความสุขกันทั้งคู่ คนอย่างปรัชญ์ภูมิจึงสมควรโดนเขาดัดนิสัยสักที แต่เขาคงหลงลืมไปข้อหนึ่ง ที่ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นค่อนข้างหนักหนาต่อจิตใจสำหรับผู้ชายแท้ ๆ อย่างปรัชญ

ที่ห้องวีไอพีในคลับสุดหรูของณภัทร ขณะนี้บรรยากาศออกจะตึงเครียดสักหน่อย ชายหนุ่มกับหญิงสาวกำลังจ้องตากัน แล้วหญิงสาวก็โพล่งถามสิ่งที่ตนสงสัยขึ้น“คุณกับพี่ชายฉันมีอะไรกันหรือเปล่า” พริมามองณภัทรผ่านขอบแก้วเครื่องดื่มที่ถือไว้ในมือ ดวงตาของเธอจ้องเขม็งอย่างคาดคั้น หลังจากที่วันนั้นเข้ามาเจอฉากเด็ดของพี่ชายและผู้ชายที่ตัวเองเคยหวังว่าจะได้ครอบครองความจริงเขาเลือกที่จะไม่ตอบก็ได้ เพราะในชีวิตนี้มันไม่มีใครจะมาบังคับคนอย่างณภัทรได้ แต่เมื่อเรื่องมันเลยเถิดมาจนถึงขั้นนี้ เขาก็คิดว่าเป็นการดีกว่าที่จะบอกเธอตามตรง ไม่แน่ว่าเขาอาจยืมมือเธอทำอะไรได้บ้าง หรือแม้แต่ขอความช่วยเหลือในเรื่องที่เกี่ยวกับปรัชญ์ภูมิ“มันก็อย่างที่คุณคิดนั่นแหละ”“คือคุณคบกับพี่ภูมิ...ไม่ล่ะ เป็นไปไม่ได้” เธอส่ายหน้ารัว ไม่ใช่ว่ารับไม่ได้หรืออะไร แต่…มันน่าเหลือเชื่อเกินไป“ไม่เชิงคบ”“แค่เซ็กซ์เหรอ”“ก็ประมาณนั้นครับ” เขายักไหล่ ด้วยไม่อาจหาคำอธิบายที่ดีกว่านี้ได้

“ก็สนิทกับพวกนั้นเกินหน้าที่ไง แล้วที่ทำเป็นเมินผมด้วย” ชายหนุ่มย่างสามขุมเข้ามาหาแล้วกดเขาไว้กับโซฟา “อยู่ในห้องแบบนี้ ดูซิว่ายังจะเมินกันได้อยู่มั้ย”ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวซุกเข้ามาตรงซอกคอของเขา ก่อนจะไล่ขบกัดเป็นแนว สลับกับดูดเม้มราวกับเป็นการลงโทษ ณภัทรพยายามพลิกตัวออก แต่อาจเพราะแรงโกรธที่ผลักดันให้อีกฝ่ายมีแรงเหลือเฟือมาทับเขาไว้ไม่ยอมปล่อย ซ้ำยังเปลี่ยนมาจูบแล้วกัดริมฝีปากล่างจนเขาได้รสเลือดในปาก“โอ๊ย” ณภัทรร้องด้วยความหงุดหงิด เขาจะแพ้ปรัชญ์ภูมิอีกรอบหรือไงวะ“ร้องให้ตายไปเลยสิ” ปรัชญ์ภูมิไม่เสียเวลาถอดเสื้อ รีบเอื้อมมือลงไปปลดเข็มขัดแล้วเตรียมจะดึงกางเกงของณภัทรลงทันที“ถ้าอยากนัก ผมเล่นด้วยก็ได้ แต่เลิกอยากเอาชนะซะที” เขากระชากเสื้อปรัชญ์ภูมิจนกระดุมแทบขาดติดมือด้วยความโมโหไม่แพ้กัน“ผมไม่ได้อยากเอาชนะ แต่เพราะคุณแพ้ผมเมื่อครั้งที่แล้ว คุณก็ต้องยอมตลอดไป” คราวนี้เขาถอดกางเกงตัวเองบ้างณภัทรกระถดตัวหนี รู้ว่าถ้าไม่รีบฉวยโอกาสตอนนี้ เขาได้อยู่ใต้ร่า

ตอนแรกผู้เป็นบิดาดูท่าจะไม่ยอม แต่พอเห็นท่าทางจริงจังของลูกชาย เขาจึงถอนหายใจ เงยหน้ามองภรรยา “ที่รัก คุณช่วยไปเอาชาให้ผมทีนะ”“ค่ะ” หล่อนตอบพร้อมรอยยิ้ม แต่ดูก็รู้ว่าไม่ได้เต็มใจจะออกจากห้องเลยสักนิด“ผมเพิ่งบอกพ่อไปว่าม่านดาวน่าจะมีส่วนในการโกงบริษัท แต่พ่อกลับมอบอำนาจให้เธอเซ็นเอกสารสำคัญ” เขาตรงเข้าเรื่อง เมื่อเธอออกไปแล้ว“แกแค่สงสัย และฉันก็ให้คนไปตรวจสอบเรื่องนี้มาแล้ว ถึงจะยังไม่ได้เบาะแสอะไรมากกว่าที่แกเอามาให้ แต่ก็ไม่มีชื่อของม่านดาวโผล่ออกมาเลย”“พ่อก็ยอมรับออกมาเองนี่ครับว่ายังไม่ได้เบาะแสมากพอ เพราะงั้นพ่อจะสรุปว่าเธอบริสุทธิ์ไม่ได้”“แกต้องการอะไรจากฉันฮะ ฉันพยายามจะทำให้ครอบครัวของเราเดินหน้าต่อไปได้ แต่แกกับยัยพริมก็คอยแต่จะเอาตัวเองมาขัดขวางทุกอย่าง ตอนนี้แกอยากจะยัดเยียดข้อหาใส่เมียของฉัน แกเป็นอะไรนักหนา” เสียงที่พูดออกมากเกรี้ยวกราดและดังก้องไปทั้งห้องจนเขาแปลกใจที่พ่ออารมณ์เสียง่ายกว่าเมื่อก่อน ราวกับว่าการแตะต้องม่านดาวทำให้พ่อระเบิดง่ายกว่าปกติ“ทั้งสองคนนั้นไม่ใช่ครอบครัวของผม และจะไม่มีวันเป็น” เขาย้อนกลับทันที

  ข้อเสนอเรื่องแผนการอันแหลมคมของณภัทรได้รับการยอมรับจากปรัชญ์ภูมิ ช่วงสองสามวันมานี้ แทนที่จะไปทำงาน ชายหนุ่มเลยทำเหมือนตัวเองลาหยุดพักร้อน และใช้คอนโดของคนต้นคิดเป็นแหล่งกบดานหลีกหนีความวุ่นวาย แต่ก็ยังไม่ตัดขาดจากบริษัทเสียทีเดียว เขายังรับสายโทรศัพท์จากเลขาฯ อยู่บ้าง ตอบอีเมลและคุยกับทนายบริษัทซึ่งเป็นเพื่อนและคนที่รู้ถึงการฉ้อโกงทุกอย่าง“วันนี้ผมจะไปคลับนะ”“ทำไมต้องไปบ่อย ๆ” ปรัชญ์ภูมิถาม เงยหน้าจากจอโทรศัพท์มามองด้วยสายตาไม่ชอบใจ“เมื่อก่อนผมก็ไปทุกวัน” ณภัทรหยิบกระเป๋าสตางค์มาใส่กระเป๋ากางเกง “กลับดึกหน่อยนะครับ”“ทำไม คุณไม่ไปแค่สองสามวันแล้วร้านจะเจ๊งเลยเหรอ”“ไม่เจ๊งหรอกครับ แต่ผมต้องเข้าไปตรวจความเรียบร้อย ก็เหมือนคุณไง ขนาดปากบอกว่าจะหยุด แต่ก็เช็กเมลอยู่เรื่อย ๆ”“เพื่อนผมเตือนอะไรแปลก ๆ ผมเลยยังวางมือไม่ได้ซะทีเดียว”“หืม?”“แค่ผมไม่ได้เข้าบริษัทสี่วัน และไม่มีใครรู้ว่าผมอยู่ไหนนอกจากพริม บัญชีที่ติดลบก็ขึ้นตัวแดงมากกว่าเดิม แม่เลี้ยงแสนรักของผมอยู่ที่บริษัททั้งวัน และใช้เวลากับผู้