All Chapters of มนต์เสน่หาซาตานเถื่อน: Chapter 21 - Chapter 30

 บทที่ 20.  “โอ้ว...มนตรา มนตรา เยี่ยมมาก เธอเยี่ยมที่สุด...” อัครวัฒน์ครางหนักๆ พลางเอ่ยชมหญิงสาวที่แอ่นร่อนติดตามสะโพกแกร่งไปทุกที่ตามแต่เขาจะนำพาเมื่อเพลิงสวาทเร่าร้อนได้ที่และร้อนฉ่าจนยากจะหักห้ามใจ ความอ่อนหวานไร้เดียงสาแต่ทว่าเร่าร้อนของเธอทำให้เขามึนงงและหลงใหลได้ไม่ยากเย็น ความบริสุทธิ์สดใหม่ของนวลเนื้อสาวก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ทำให้เขาเกิดความหวงแหนและภาคภูมิใจที่ได้ครอบครองเป็นเจ้าของและแค่ครั้งเดียวก็คงไม่เพียงพอสำหรับในค่ำคืนนี้...“อื้ม คุณโดม พะ พอ ก่อน มะ มน... ไม่ไหว...”หญิงสาวครางประท้วงเมื่อพ่อคนพลังสูงจับร่างเล็กของตนเปลี่ยนท่วงท่าจากที่นอนระทดระทวยใต้ร่างเขามาเป็นนอนตะแคงข้างแล้วเขาก็เข้ามาซ้อนแผ่นหลังเปลือยชื้นเหงื่อของเธออย่างสนิทสนมซ้ำมือร้อนผ่ายังล้วงลูบไล้มาข้างหน้าฟอนเฟ้นอกอวบกับเนินเนื้อสาวสดฉ่ำที่แทบชอกช้ำเพราะมือของเขาอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของที่สุด...“อืม เธออยู่เฉยๆ เถอะน่า เดี๋ยวฉันจะจัดการเอง...”“อุ๊ย คุ คุณโดม โอว... อื้อออ...” เสียงห

 บทที่  22          “แน่ะ มีกั๊กด้วยโว้ยไอ้หมอนี่ เออๆ นายจะไปทำอะไรก็ไปเถอะ แหม... เหมือนเจ้านายไม่มีผิดเลยนะเรา...” อัคราพอจะเข้าใจนิดหน่อยแต่ก็ยังรอดูท่าทีของน้องชายเงียบๆ เมื่อเห็นอัครวัฒน์ช้อนอุ้มร่างเล็กๆ ของสาวน้อยคนหนึ่งออกมาจากรถยนต์คันใหญ่หรูหรา...อ้อ... แม่มด เขาเข้าใจแล้ว... ผู้เป็นพี่ชายถึงบางอ้อเมื่อเห็นท่าทางอ่อนโยนของน้องชายความหวังของพวกเขาที่จะได้น้องชายคนเดิมกลับคืนมาเริ่มเรืองรองอีกครั้ง เขาจะต้องบอกทุกคนให้รับรู้...อัครากอดอกมองน้องชายนิ่งใบหน้าคมเข้มที่เต็มไปด้วยหนวดเคราไม่ต่างจากน้องชายนั้นดูเหมือนจะไม่แสดงอารมณ์อะไรออกมาแต่ภายใจในของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความยินดี...“ให้ช่วยอะไรไหมน้องชาย”“ไม่ต้องครับ ผมจัดการเองได้...” พูดจบอัครวัฒน์ก็อุ้มร่างเล็กๆ ในอ้อมแขนเดินจากไปไม่ทันจะให้พี่ชายของตนได้เห็นหน้าเธอด้วยซ้ำ และดูเหมือนเจ้าหล่อนจะหลับสนิทชนิดที่ว่าหลับลึกมากถึงได้หลับแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวขนาดนั้น นั่

บทที่24.          “หนูเล็ก... โอ หนูเล็กมาหาพี่โดมหรือครับ” “ค่ะ หนูเล็กแวะมาเยี่ยมพี่โดม สบายดีไหมคะ...” อัครวัฒน์รีบลุกมาโอบกอดคนรักทันทีที่ลืมตามาเห็นชลิตายืนยิ้มอยู่ข้างๆ ตอนนี้เขากับเธอยืนอยู่ริมหาดทรายสวย ชลิตาชอบทะเลมาก...“สบายดีครับ แต่ถึงจะสบายแค่ไหนแต่พี่คิดถึงหนูเล็กที่สุด... หนูเล็กกลับมาพี่ได้ไหมคนดี” “พี่โดมขอในสิ่งที่หนูเล็กให้ไม่ได้เลยค่ะ พี่โดมขา ปล่อยหนูเล็กไปเถอะ หากเป็นแบบนี้ต่อไปหนูเล็กทรมาน...” เธอหยุดเดินแล้วหันมามองเขาด้วยแววตาเศร้าสร้อยต่างจากเมื่อครู่ก่อนที่ยังยิ้มแย้มให้เขา“ทำไม หนูเล็ก เรารักกัน อีกไม่นานพี่ก็จะตามไปอยู่กับหนูเล็กแล้วคนดี พี่อยู่แบบนี้แล้วทรมานเหลือเกิน” “พี่โดมขา อย่าทำแบบนี้เลยค่ะแค่นี้หนูเล็กก็บาปจะแย่ที่ทำให้ผู้หญิงบริสุทธิ์อีกคนมารับเคราะห์จากสิ่งที่เธอไม่ได้ก่อ พ

 บทที่ 26.“อ๊า โอ้ววว... คุณ โดมขา... สะ เสียว อา...” ครางกระเส่าเร่ารัญจวนพร้อมทั้งแอ่นหยัดสะโพกเข้าหาปากร้าย แผ่นหลังนวลเสียดสีไปกับแผ่นกระเบื้องเย็นเฉียบจนแสบร้อนแต่มนตราไม่อาจจะต้านทานแรงฤทธิ์เสน่หาจากปากและลิ้นที่กำลังร่ายตวัดเลียวนอยู่ที่ดอกไม้สาวอันอ่อนไหวได้ สิ่งที่เธอทำได้ตอนนี้คือเสนอและสนองอารมณ์ร้อนรุ่มของเขาและของตนเองเท่าที่จะทำได้และเธอไม่อาจจะหยุดส่ายร่อนสะโพกกับปากร้ายของเขาได้หากยังไม่ได้รับการเติมเต็มจากเขา...โอ นี่เธอกลายเป็นสาวร้อนรักไปแล้วอย่างเต็มภาคภูมิ... มนตราคิดอย่างหม่นมัวในอารมณ์ที่ด่ำดิ่งลึกล้ำแต่ก็ไม่อาจจะทัดทานสิ่งที่เกิดขึ้นได้เพราะเธอเองก็ต้องการมันเช่นกัน...สะโพกมนเกร็งค้างกับปากและลิ้นของเขาเป็นสัญญาณว่าเจ้าหล่อนได้ก้าวผ่านความสุขสมไปแล้วระรอกหนึ่ง อัครวัฒน์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วจับร่างเล็กให้หันหลังเข้าหาผนังลายสวยพลางกระซิบสั่งให้เธอก้มก้งโค้งในท่าที่เขาต้องการซึ่งเธอก็ทำตามคำขอของเขาอย่างง่ายดาย ชายหนุ่มค่อยๆ ดันแก่นกายชายที่ร้อนระอุด้วยเพลิงสวาทเร้าร้อนเข้าหาดงดอกไม้นุ่มช้าๆ ก่อนจะ

 บทที่ 28. ฝันถึงผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเขาแอบรักเธอ.. ใช่แล้วเขาแอบรักเจ้านายของตนเองมาตลอดและรู้ดีว่าเขาไม่คู่ควรกับเธอแม้แต่จะคิด และสุดท้ายเธอต้องมาตายเพราะเขาเป็นต้นเหตุ...“ผมขอโทษคุณหนูเล็ก ผมขอโทษ...” มิ่งเมืองร่ำไห้อยู่คนเดียว ความโดดเดี่ยวเดียวดายและหนาวเหน็บที่เห็นชลิตาเผชิญในความฝันนั้นเขารู้ดีทีเดียวว่ามันทรมานเพียงใด หากตอนนี้เขาสามารถจะทำอะไรเพื่อเธอได้ เขาก็พร้อมจะทำ... แต่เธอตายแล้ว.. เธอไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อให้เขาชดใช้ให้กับเธอแล้วซ้ำเขายังทำให้บิดากับน้องสาวต้องมารับเคราะห์กรรมจากการกระทำของตนอีกด้วย...เขาน่าจะตายๆ ไปเสีย แทนที่จะเป็นชลิตา... วูบหนึ่งของความคิดมิ่งเมืองเคยคิดจะฆ่าตัวตายเพื่อชดใช้ความผิดที่ก่อแต่เสียงใสๆ ของชลิตากลับดังกังวานอยู่ในหัวราวกับว่าเธอพูดอยู่ข้างๆ หู“คุณจะตายไม่ได้ คุณต้องอยู่เพื่อทำสิ่งหนึ่งให้ฉัน... คุณต้องรอ”เสียงของเธอยังก้องอยู่แม้ในขณะนี้ซึ่งเขาไม่รู้ว่าเธอให้เขารออะไร...“คุณหนูเล็ก ได้โปร