All Chapters of มนต์เสน่หาซาตานเถื่อน: Chapter 31 - Chapter 40

 บทที่ 30. “อื้ม อา... คุ คุณโดม... อุ๊ย... โอว...” เมื่อสิ่งที่คิดว่าเป็นความฝันนั้นชัดเจนมากขึ้นเมื่อมือร้อนผ่าวสัมผัสกายสาวความง่วงงัวเงียหายไปถ้อยคำที่จะเอ่ยขัดเขาก็กลายเป็นเสียงครางเบาๆ ด้วยความซ่านรัญจวนแทนที่...มือบางอ่อนแรงเกินกว่าจะผลักอกกว้างเปล่าเปลือยซึ่งเธอจำได้ว่าเธอใส่เสื้อให้เขาแต่ตอนนี้เสื้อนอนของเขามันหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ แต่เธอก็ไม่อาจจะให้ความสนใจว่าเสื้อผ้าของเขาหรือของเธอมันจะอยู่ตรงมุมไหนของห้อง เพราะตอนนี้เธอต้องสนใจอย่างอื่นมากกว่านั่นคือความร้อนเร่าที่ก่อเกิดในกายสาวที่เริ่มเดือดระอุมากขึ้นตามจังหวะเรียวลิ้นและมือใหญ่ร้อนผะผ่าวที่ลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างเปลือยเปล่า...เขาช่างมีความสามารถในการถอดเสื้อผ้าเป็นเลิศเสียจริงๆ ถอดเบามือจนไม่รู้สึกและรวดเร็วจนเธอไม่อาจจะทัดทานเขาได้เลยสักครั้ง...มนตราครางเบาๆ ในลำคออย่างยอมแพ้พลางแอ่นกายขึ้นเหนือที่นอนนุ่มเมื่อทรวงสาวอวบใหญ่ถูกปากและลิ้นของเขาดื่มกินอย่างเอร็ดอร่อย ยอดทรวงสีหวานแทบจะละลายไปในอุ้งปากร้อนผ่าวของเขาร่างสาวบิดเร่าส่ายพลิ้วเสียดส

บทที่ 32. “พี่ไม่รู้หรอก พี่แค่แวะมาดูว่าทำอะไรกันอยู่ถึงได้ขลุกอยู่ที่นี่กันทั้งวัน...” พูดจบคนตัวโตก็เดินจากไปแบบมึนๆ ตึงๆ ยอดรักกับบารนีหัวเราะคิกคักอย่างรู้ทันแต่มนตรากับหน้าเครียดเพราะรู้ดีว่าเขาไม่พอใจเธอ...“อย่าคิดมากค่ะน้องมน โดมเขาก็เป็นแบบนี้ล่ะแต่ไม่มีอะไรหรอก ความจริงโดมน่ะเป็นคนน่ารักจิตใจดีและอ่อนโยนมากนะ เอาล่ะ เรามาสนใจงานของเรากันดีกว่า มนพร้อมนะ...”ยอดรักตบบ่าสาวรุ่นน้องเบาๆ พลางจับร่างอรชรของคนที่ตัวเล็กกว่าตนหมุนซ้ายหมุนขวาเพื่อดูความเรียบร้อยอีกที“ค่ะพี่รัก มนจะทำให้ดีที่สุดค่ะ”“ดีมากจ้ะ สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ นั่นล่ะ ไม่ต้องตื่นเต้นนะ ทุกคนที่อยู่ข้างนอกนั่น ก็เป็นคนเหมือนๆ กับเรา...”ทั้งยอดรักและบารนีต่างก็ให้กำลังใจน้องสาวที่น่ารักด้วยรอยยิ้มจริงใจซึ่งมันทำให้มนตรารู้สึกใจชื้นขึ้นมาและพร้อมจะทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อนด้วยความเต็มใจ...เสียงปรบมือดังเกรียวกราวเมื่องานแฟชั่นโชว์จบลง นางแบบในชุดฟินาเล่นั้นดูจะได้รับความสนใจมากเป็นพิเศษและได้

ตอนที่ 34. “มันใช่ความผิดของผมคนเดียวรึไงกันล่ะ...”“ความผิดของแกคนเดียวเลยไอ้โดม...” พี่ชายทั้งสองพร้อมใจพูดประโยคเดียวกันเหมือนนัดไว้ด้วยความหมั่นไส้น้องชายที่ป่านนี้ยังไม่รู้ตัวว่ากำลังเผชิญกับอะไรอารมณ์ผู้หญิงยามโกรธนั้นน่ากลัวน้อยเสียเมื่อไหร่ โดยเฉพาะผู้หญิงที่ได้ชื่อว่า เมีย...ในขณะที่พี่ชายทั้งสองกำลังหามุกไปง้อภรรยาของตนอัครวัฒน์เองก็กำลังคิดว่าจะทำอย่างไรกับมนตราดี... จะไปต่อหรือหยุดแค่นี้...มนตราเดินแทบจะวิ่งออกมาจากเรือนไม้สักหลังงามด้วยน้ำตานองหน้าอย่างไม่รู้ทิศทาง และไม่รู้ว่าตอนนี้ตนอยู่ส่วนไหนของไร่ รู้แต่เพียงว่ารอบกายเธอคือทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ มีม้าบางตัวที่เลาะเล็มหญ้าเขียวขจีอยู่อย่างสบายอารมณ์ดูอิสระเสรี...มนตราเดินไปใต้ต้นไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาให้ร่มเงาด้วยอาการคล้ายคนที่กำลังจะหมดแรง หญิงสาวนั่งกอดเข่ามองเจ้าม้าที่กำลังเล็มหญ้าอย่างมีความสุขด้วยความริษยาพวกมันพลางปาดน้ำตาที่แก้มซีดเซียวของตนออกแต่ยิ่งเช็ดก็เหมือนว่ามันยิ่ง

บทที่ 36. “พ่อคะ... มนคิดถึงพ่อ...” เสียงแหบแห้งของคนที่นอนหลับสนิทเอ่ยขึ้นเหมือนละเมอทำให้ชายหนุ่มหลุดจากภวังค์คิดแล้วเดินมาแตะหน้าผากมนด้วยความห่วงใย...“มน... เป็นไงบ้าง...”“ใคร... พ่อหรือคะ หรือพี่เมือง... อย่าทิ้งมนนะคะ อย่าไป อย่าปล่อยมนให้อยู่กับคนใจร้าย เขาใจร้าย ใจร้าย...”ดวงตาที่หลับพริ้มลืมช้าๆ สะลึมสะลือพลางคว้ามือหนาไปแนบแก้มแดงๆ เพราะพิษไข้ของตน ทั้งพยายามกอดร่างแกร่งของเขาไว้เหมือนกลัวว่าจะถูกทอดทิ้ง จนอัครวัฒน์ต้องเอนกายลงกึ่งนั่งกึ่งนอนเคียงข้างคนตัวเล็กอย่างเสียไม่ได้และเป็นห่วงเธอ“นี่ฉันเอง พี่โดมไงคนดี... หลับซะนะ ไม่ต้องห่วงพี่โดมจะอยู่เป็นเพื่อนมน พี่โดมจะดูแลมนเอง...” ชายหนุ่มปลอบเบาๆ แต่คำพูดของเธอในประโยคท้ายทำให้ใจของเขาแกว่งไกวนี่เขาใจร้ายกับเธอมากขนาดนั้นเลยหรือ... อัครวัฒน์ลูบปอยผมที่ละใบหน้านวลออกแล้วก้มลงหอมแก้มนวลเบาๆ ใจที่แข็งกระด้างอ่อนโยนลงโดยไม่รู้ตัว        มนตราขยับกา

บทที่ 38. “พี่โดมคะ หนูเล็กจะไปแล้วนะคะ” อัครวัฒน์ตื่นขึ้นมากลางดึกเมื่อได้ยินเสียงปลุกจากใครคนหนึ่งซึ่งเขาคุ้นเคย“หนูเล็ก... จะไปไหน” “เวลาของหนูเล็กใกล้หมดแล้วค่ะ อีกไม่นานหนูเล็กก็จะต้องไปแล้ว และหนูเล็กก็ดีใจที่พี่โดมจะกลับมาเป็นคนเดิม เหมือนเดิมที่เคยเป็นมา... รู้ไหมคะ พี่โดมคนเก่าผู้ชายจอมกวน ยียวนกวนประสาทและปากเสียน่ารักกว่าพี่โดมที่ชอบทำหน้าดุๆ อีกแน่ะ” ชลิตาพูดยิ้มๆ คราวนี้อัครวัฒน์สังเกตได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของเธอได้เป็นอย่างดี... ชลิตาดูสวยน่ารักสดใส ผิวขาวกระจ่างดังจะเปล่งประกายเรืองแสงได้กระนั้น ทั้งใบหน้าและแววตาไม่มีแววเศร้าสร้อยหรือตัดพ้อเขาเลยแม้แต่น้อย“จริงเหรอ อาจจะเป็นเพราะหนูเล็กไม่เศร้าเหมือนก่อนแล้วมั้ง พี่เลยรู้สึกดี” “ไม่คะ ไม่ใช่เพราะหนูเล็ก แต่เป็นเพราะเธอ... มนตรา...” “เกี่ยวอะไรกับมนตราด้วย” &ldq