บททั้งหมดของ สามีปลายแถว: บทที่ 11 - บทที่ 20

“อ้าว มาแอบดูเขาอาบน้ำแท้ๆ แล้วที่บ้านไม่สอนเหรอครับ ว่าไม่ให้แอบดูผู้ชายอาบน้ำน่ะ”“ไอ้บ้าสิน! ไอ้!”“จุ๊ ๆ ๆ ไม่งามเลยครับ ฟังไม่ลื่นหูเลยนะ จำพี่สาวเอาไว้เป็นตัวอย่างบ้างสิครับ ไม่มีหยาบคายหลุดออกมาให้ได้ยิน พี่สินอย่างนั้นพี่สินอย่างนี้ แต่อย่างว่าหงส์ยังไงก็ยังเป็นหงส์ ต่างกับกา เอามาชุบตัวยืดคอให้ยาวเท่าหงส์ ก็ยังเป็นกาอยู่วันยังค่ำ” เขาว่าน้ำเสียงเยาะหยันสีหน้าอีเดียดเหลือเกิน “กรี๊ด! ไอ้ขี้ข้า! สันดานต่ำ” “สันดานต่ำเหรอ” เขาย้ำคำพลางกัดฟันแน่น ก่อนจะกระชากแขนเธอแล้วลากเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว“ว๊าย! อ้าย! ปล่อย! ไอ้สิน ปล่อยฉันนะ” เธอว่าพลางสะบัดสะบิ้งเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมของเขา“แอบยืนดูอยู่ตั้งนาน อยากเห็นไม่ใช่เหรอว่าไอ้ที่มันอยู่ต่ำๆ น่ะหน้าตาเป็นยังไง” ให้ตายสิ เขาเห็นที่เธอแอบดูอย่างนั้นหรือ “ไอ้บ้า! ปล่อยฉัน ไม่งั้นฉันจะตะโกนให้คนช่วย” “นี่ถิ่นผม และคุณหนูหาเรื่องเอง เอ๊ะหรือว่าจริงๆ แล้วหิว ถึงได้เสาะแสว

แต่ขณะเดียวกัน เกศรินทร์ก็รีบขับรถกลับบ้านอย่างว่องไว พอถึงปุ๊บเธอก็วิ่งขึ้นห้องทันทีแบบไม่รีรอให้ใครถามอะไรทั้งสิ้น พร้อมกับปิดประตูเงียบ สงบสติอารมณ์ที่พุ่งพล่านอยู่เพียงลำพัง ทว่าอารมณ์ของเธอตอนนี้มันเตลิดเกินจะกู่กลับ ทำไมไอ้ขี้ข้าคนนั้นถึงได้มีอิทธิพลต่อร่างกายของเธอเหลือเกิน ทั้งที่เมื่อก่อนเขาไม่เคยอยู่ในสายตาเลย หรือเป็นเพราะว่าแค่เห็นเขาแก้ผ้าอาบน้ำเท่านั้น ซึ่งเธอไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่เคยรู้ว่าคนรับใช้ของพี่สาวจะสมบูรณ์แบบขนาดนั้น หรือว่าเขาจะแอบกินกับแสงฉายอีกต่อหนึ่ง“ไอ้... ไอ้...” จะด่าก็ด่าได้ไม่เต็มปากอีกแล้ว เพราะตัวเองแท้ๆ ที่ระงับอารมณ์ไม่อยู่ ทนไม่ไหวกับนิ้วแกร่งที่ปลุกเร้าไฟปรารถนา ที่ไม่เคยมีใครได้เข้าใกล้มาก่อน คิดแล้วก็พยายามสลัดอารมณ์บางอย่างให้หลุดออกไป พร้อมกับเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ ชำระคราบราคีออกไปจากตัว ด้วยการเปิดน้ำใส่อ่างช้าๆ แล้วลงไปแช่ ทว่าสิ่งที่เธอสัมผัสได้คือกลีบสาวเปียกแฉะไปหมดเลย “โอ๊ยตาย” เธอไม่อยากเชื่อว่ามันคือ... น้ำสวาทที่หลั่งไหลพรั่งพรูเพราะความเสียวซ่าน ใช่เธอควบคุมตัวเองไม่อยู่ ว่าแล้วจึงเอื้อมมือลงไ

“ก็อาจเป็นได้ค่ะ แสงไม่อยากระแวง แต่ที่ทำให้สงสัยคือคนไทยสองคน และฝรั่งอีกสองคน” “นายหญิงระแวงแบบนี้จะให้ผมทำอะไรครับ” ดูเหมือนเขาน่าจะเดาทางออกว่าเธอระแวงอะไร“คือ... อยากให้จับตาคนที่น่าสงสัยเอาไว้ เพราะแสงห่วงว่าจะเป็นพวกที่ปองร้ายเจอร์รี่หรือเปล่า และอาจจะออกตามหาอย่างที่เราคาดการณ์”“งั้นผมจะเรียกลูกน้องประชุมลับ จะได้วางกำลังให้ดูแลอยู่ห่างๆ ครับ”“ตอนนี้เราเอาเขามาดูแล ไม่ว่าเขาจะเป็นใครก็ได้รับความเดือดร้อนมา ต้องดูแลเขาให้ดีที่สุดก่อน จนกว่าเขาจะหายและสามารถส่งเขากลับบ้านไปได้อย่างปลอดภัยนะคะ”“ได้ครับ นี่ห่วงเกินเพื่อนร่วมโลกหรือเปล่าครับเนี่ย” วสินแซวยิ้มๆ พลางหรี่ตามองด้วยความเจ้าเล่ห์“บ้า ก็ห่วงเพราะเราเอาเขามาดูแลไงคะ” “แล้วไป... เท่านี้ใช่ไหมครับ งั้นผมมีเรื่องจะบอกนายหญิงเหมือนกัน” “เรื่องอะไรคะ แสงเห็นท่าทางน้ำเสียงเครียดๆ ต

“ไม่ต้องห่วงค่ะ มันนานมาแล้ว”“แล้วอย่างนี้ กลางคืนมันจะอันตรายหรือเปล่าครับ”“ก็อาจจะอันตรายถ้ามีใครคิดที่จะปล้นบ้าน แต่... คุณเห็นบ้าน ที่อยู่รอบๆ ไหมคะ” แสงฉายบอกพลางชี้นิ้วไปรอบๆ“ครับ ผมเห็น”“พวกเขาคือคนที่ดูแลฉันทั้งหมด หากต้องการความช่วยเหลือเขาจะรีบมาทันที” “วสินเหรอครับ” ดูเหมือนเจรัลด์จะแอบสรุปเองใจในว่า วสินกับแสงฉายอาจจะไม่ใช่เจ้านายลูกน้องกันธรรมดาเพียงแต่เธอปฏิเสธเท่านั้นเอง“วสินและลูกน้องค่ะ” แสงฉายเสริมขึ้น“เขาเป็นเหมือนบอร์ดี้การ์ด ถูกไหม”“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ หรือเรียกว่าผู้ช่วยคนสนิทก็ได้ อยู่ด้วยกันมานานตั้งแต่เล็กจนโต“เขาคงรักคุณมาก” อะไรทำให้เจรัลด์คิดแบบนี้ล่ะ“ค่ะ ก็คงรักมากพอที่จะยอมเสียสละชีวิตส่วนตัวเพื่อดูแลฉัน และไม่ยอมมีใครหรือแต่งงานสักที” 

“เอาไว้ไปดูแลเวลาออกไปดูงานที่ฟาร์มน่ะค่ะ แล้วก็เวลาที่เกรซอยากจะไปเดินเล่นแถวสวนองุ่น ก็จะได้มีผู้ติดตามบ้าง นี่ผู้ติดตามมีแต่ผู้หญิง คุณพ่อไม่คิดว่าจะอันตรายบ้างเหรอคะ”“อันตรายจากอะไรล่ะลูก แล้วจะไปสวนองุ่นทำไมถ้าไม่จำเป็น”“ก็ ไม่รู้ล่ะค่ะเผื่อเดินเลยไป แล้วทีพี่แสงยังมีเลย” “นั่นพี่เค้าเป็นถึงนายหญิงซันชายน์วัลเลย์นะ ไม่มีน่ะสิแปลก”“แต่คนพวกนั้นก็เป็นคนของคุณพ่อไม่ใช่เหรอคะ” “ก็ใช่ พี่เป็นคนมีอิทธิพลคนหนึ่ง และเป็นผู้หญิงก็ต้องให้บอร์ดี้การ์ดดูแลอยู่แล้ว”“แล้วหนูล่ะคะ หนูก็เป็นลูกสาวคุณพ่อเหมือนกันนะคะ” “พ่อรู้ แต่หนูไม่ได้ไปไหนไกลนอกจากไปฟาร์ม ไปเที่ยวช้อปปิ้ง อยู่บ้านก็มีแค่เด็กรับใช้ดูแลก็พอแล้ว” ดูเหมือนอังกรูจะไม่ยอมให้“แต่ว่า...” เธอกำลังจะแทรกขึ้น“เอาล่ะ ถ้าไม่มีอะไรสำคัญแล้ว พ่อว่าจะไปอาบน้ำนอนพักผ่อนละ เมื่อยมาทั้งวัน” บิดาพูดตัดบท ก่อนจะลุกเดินจากไป ทิ้งเกศรินทร์คอตกเลยทีเ