All Chapters of อาญารัก ข้ามขอบฟ้า: Chapter 101 - Chapter 110

ฮิโรยูกิพาหญิงสาวมายังห้องอาหารของโรงพยาบาล ราวกับว่าเขาได้นัดใครไว้แล้วดูจากการที่ชายหนุ่มเดินตรงดิ่งเข้าไปด้านในทันที โดยไม่ลังเลเลยสักนิดว่าจะเลือกนั่งโต๊ะไหนดี และแล้วก็เจอคำตอบ เมื่อได้พบกับบุคคลที่หล่อนรู้จักดี ซึ่งนั่นก็หมายถึง ยูอิจิ ฮานะ และ คิมฮีจิน น้ำรินเห็นยูอิจิมองมาทางฮิโรยูกิกับหล่อน พร้อมกับโบกไม้โบกมือเพื่อให้ทั้งสองมองเห็น“ขอโทษนะ ที่ทำให้รอนาน พอดีเราไปสาย ก็เลยต้องรอคิวนานหน่อย พอเสร็จก็รีบออกมาเลย” ทุกคนในกลุ่มอมยิ้ม เมื่อฮิโรยูกิรีบออกตัวราวกับจะประกาศให้รู้ว่าพวกเขาไปไหนกันมา “อืมม์..ไม่เป็นไรนั่งก่อนสิ เชิญครับคุณน้ำริน” ยูอิจิเอ่ย ก่อนจะชักชวนให้ทั้งสองหนุ่มสาวนั่งเก้าอี้ว่างสองตัว ที่อยู่ตรงข้ามกับพวกเขาน้ำรินยิ้มทักทายทุกคน ก่อนจะนั่งลงไปยังเก้าอี้ที่สามีเลื่อนออกมาให้ก่อนจะหันไปส่งยิ้มหวานหยดกลับไป คล้ายขอบคุณกลายๆ“ดีใจจังเลยค่ะที่ได้พบคุณอีกครั้ง แล้วก็ยินดีด้วยนะคะที่คุณได้แต่งงานกับฮีโร่ ตอนแรกที่ได้รับโทรศัพท์ จากคุณยูอิจิ ยังงงอยู่เลย ไม่นึกว่าจะเร็วขนาดนี้ แต่เมื่อได้มาเห็นกับตาแบบนี้แล้ว ก็หายงงเลยล่ะค

ฮิโรยูกิยืนนิ่งเล็งปากกระบอกปืน ไปยังรถคันที่กำลังย้อนกลับมาหมายจะเอาชีวิตเขาอย่างไม่ยอมลดละเช่นกัน รถคันดังกล่าววิ่งกลับเข้ามาหาด้วยความเร็วสูง ฮิโรยูกิเบี่ยงหลบกระสุนปืนที่มันยิงมาอย่างฉิวเฉียด ลูกตะกั่วแค่ถากต้นแขนเขาเท่านั้น แต่กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้เขาคิดจะก้าวถอยหลังแม้แต่น้อย ความเจ็บเพียงน้อยนิดมันไม่เท่ากับความเจ็บใจที่ถูกลูบคมมังกรอย่างเขา เจ้ามือปืนโผล่หน้าออกมานอกตัวรถ เล็งกระสุนปืนหมายจะเอาชีวิตเขาให้ได้ พลางสบประมาทฮิโรยูกิในใจ มันช่างกล้าดีนักที่บังอาจออกมายืนเด่นเป็นสง่าอยู่กลางถนนเพียงคนเดียวเช่นนี้ อยากตายนักใช่ไหมปัง! ปัง! ปัง! เอี๊ยด! โครม! เพล้ง!เสียงปืนสามนัดดังติด ๆ กัน ตามด้วยเสียงรถที่เสียหลัก พุ่งเข้าไปชนยังราวสะพาน สองผู้ก่อการอันอุกอาจตายคาที่ จากกระสุนปืนที่เจาะเข้ากลางหน้าผากด้วยความแม่นยำของฮิโรยูกิ หลังจากนั้นความโกลาหลก็เกิดขึ้นอีก รายรอบสนามบินพลุกพล่านไปด้วยผู้คนที่แตกตื่น เสียงเซ็งแซ่ดังไปจนทั่วท้องสนามบิน    บรรดาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยต่างก็กรูกันเข้ามายังที่เกิดเหตุ เสียงไซเรนดังเข้ามาใกล้ ณ จุดเกิดเหตุ

“ดิฉันยอมรับค่ะ และยินดีที่จะเข้ารับการทดสอบจากพวกท่าน” ทุกคนและทุกสายตา ไม่เว้นแม้แต่ฮิโรยูกิที่มองมายังหล่อนอย่างแปลกใจ ที่หล่อนสามารถพูดภาษาเกาหลีได้คล่องขนาดนี้ ถึงแม้การออกเสียงจะแปร่ง ๆ ไปบ้างก็ตาม และที่สำคัญคือ ผู้เป็นอาหญิงที่มองมาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร และคาดไม่ถึง ชักสีหน้าอย่างอารมณ์เสีย“เก่งนี่..ที่สามารถฟังและแปลภาษาออกน่ะ แถมยังโต้ตอบได้ฉะฉานมาก เอาล่ะฉันจะให้โอกาสเธอ เตรียมตัวอีกสักพัก แล้วจะติดต่อมาเมื่อทางโน้นพร้อมที่จะทำการทดสอบเธอ เห็นทีว่าต้องกลับก่อน”“อ้าว! คุณ ไหนบอกว่าจะมาพักที่นี่สักสองสามวันยังไงล่ะแล้วนี่..”“โอ๊ย!ไม่มีอารมณ์ ไม่พ้งไม่พักมันแล้วฉันจะรีบกลับไปส่งข่าวให้กับพวกญาติผู้ใหญ่ทางโน้นให้รับทราบทั่วกัน ว่าแม่หลานสะใภ้ปากกล้าคนนี้ รับคำท้า เอ๊ย! ยินดีรับบททดสอบจากพวกเราลาก่อนค่ะคุณพี่” สองชายหญิงผู้เป็นอากลับไปแล้ว ก่อนกลับอาหญิงยังหันมาส่งสายตาพิฆาตให้กับภรรยาของเขา จนฮิโรยูกิต้องโอบกระชับไหล่เล็กบางเข้าหาตัวอย่างให้กำลังใจ ก้มลงมองใบหน้าที่ดูซีดไป คงตกใจกับท่าทางของญาติผู้ใหญ่ของเ

ในตอนแรกหญิงสาวเกิดหวาดผวา    รู้สึกเจ็บปวดจนต้องผลักดัน  ดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากร่างหนาของเขาที่กำลังเตลิดไปกับอารมณ์เร่าร้อนนั้น เหมือนชายหนุ่มจะรู้ตัว  จึงค่อย ๆ สัมผัสไปจนทั่วเรือนร่างอันเย้ายวน ใหม่อีกครั้ง จูบปลอบขวัญ บุกทลายจุดอ่อนทุกที่ของหญิงสาว แรงโจมตีจากมือน้อย ๆ เริ่มลดลง กระทั่งแรงขัดขืนอ่อนลง มือเล็กที่ประทุษร้ายเขา เปลี่ยนเป็นมายึดบ่าไหล่กว้าง อาการดิ้นรนขัดขืนหายไป เหลือแต่การดิ้นและสั่นน้อย ๆ อันเกิดจากความวาบหวิวมาแทนที่ จวบจนกระทั่ง   ชีพจรในร่างกายเต้นตามจังหวะที่ปกติ ลมหายใจร้อนผะผ่าว รินรดซอกคอขาวละมุน หอมกรุ่น  ลดความรุนแรงลง                 “ น้ำริน..ฉันรักเธอและจะรักไปจนวันตาย” ฮิโรยูกิคลายอ้อมกอด พลิกร่างสูงใหญ่ลงมานอนเคียงข้างภรรยาสุดที่รัก ซึ่งบัดนี้หล่อนได้กลายเป็นของเขาทั้งทางพฤตินัยและนิตินัยแบบเต็มตัวแล้ว แขนแข็งแรงตระคองหล่อนไว้ในอ้อมกอดก้มลงไปจุมพิตอย่างอ่อนโยนลงบนหน้าผากที่ชื้นเหงื่อ  แก้มสุกปรั่ง และสุดท้ายที่ริมฝีปากนุ่มนิ่มหลายหนไม่รู้เบื่อ ก่อน

หญิงสาวรับรู้ได้ทันทีว่าบุคคลเหล่านั้นไม่ได้ประสงค์ดีแน่ น้ำรินพูดอะไรไม่ออก อยากจะตะโกนบอกฮิโรยูกิผ่านทางโทรศัพท์ แต่ไม่ทันที่จะทำอะไรได้ ชายแปลกหน้าสองคนปราดเข้ามายืนขวางหน้าทำท่าจะจับแขน น้ำรินขมวดคิ้ว พยายามเบี่ยงกายไปอีกทางท่ามกลางอาการตกตะลึงและคาดไม่ถึงว่าจะมีคนร้ายของทั้งสองสาว โดยที่ยังไม่ได้ตั้งตัวและพูดอะไรออกไป จู่ ๆ ชายฉกรรจ์หนึ่งคนในนั้น ก็ยื่นมือหยาบกระด้าง เอาผ้าสีขาวโปะเข้ามาที่ใบหน้าของน้ำริน กลิ่นฉุนคล้ายยาชากระจายไปจนทั่ว หญิงสาวรู้สึกแสบตาแสบจมูก ไม่กี่วินาทีแขนขาก็ดูไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อสู้ขัดขืน แต่ก่อนที่สติจะดับวูบไป น้ำรินได้ยินเสียงสมรตะโกนให้คนช่วย“อ๊ะ! นี่พวกคุณทำอะไรน่ะ จะพาเพื่อนฉันไปไหน? ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้นะ! ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยด้วย! มีคนถูกลักพาตัว ช่วยด..” สมรพยายามวิ่งเข้าไปยื้อแย่ง ทุบตีชายแปลกหน้ารูปร่างสูงใหญ่ ปากก็ร้องเรียกให้คนช่วย แต่มีหรือคนที่ไม่รู้อิโหนิอิเหน่จะอยากเอาชีวิตเข้ามาเสี่ยง“เธอไม่เกี่ยว! หลีกไป! อยากตายหรือไง เฮ้ย! เอาตัวนังนั่นไป เร็ว!!” ครั้งสุดท้าย ก่อนที่อะไรจะดับมืดลง น้ำรินเห็นสมรถูกหมั