All Chapters of นางฟ้าช่างฝัน: Chapter 1 - Chapter 10

อายุยี่สิบห้าปี ไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวผู้ชายสักคนนี่แหละตัวฉัน จู่ๆ หลินรั่วเพื่อนรักก็บอกว่าคืนนี้ต้องนอนเบียดเตียงเดียวกับผู้ชายสองคน ดวงตาของฉันเป็นประกาย แต่แสดงออกว่าลำบากใจหน่อย ๆ ทั้งที่ในใจกลับไม่ได้ลำบากใจนัก เพราะฉันเคยเจอนักเรียนชายสองคนนั้นแล้วครั้งหนึ่ง หนึ่งในนั้นมีรูปลักษณ์ตรงตามอุดมคติของฉันเลย ส่วนสูงหนึ่งร้อยแปดสิบห้า มีแนวกรามชัดเจนกว่าเป้าหมายในชีวิตของฉันเสียอีก ยังมีดวงตาคมคายแวววาวสุกใส นิ้วมือเรียวยาวช่วงขาก็ยาว... ไม่ว่าอะไรเขาก็ดีไปหมด แต่ฉันก็ทำได้แค่แอบมองหน้าเขาแล้วน้ำลายไหลเงียบ ๆ ไม่กล้าคิดเลยเถิดไปไกลกว่านั้น เพราะว่า เขาเป็นน้องชายแท้ ๆ ของหลินรั่ว อายุน้อยกว่าฉันถึงแปดปีเต็ม สิ่งสำคัญที่สุดคือ หลินเลี่ยนยังไม่บรรลุนิติภาวะ แม้ว่าภายนอกเขาดูไม่เหมือนเด็กแล้ว แต่ฉันยังต้องไม่ละอายใจต่อมโนธรรมของตัวเอง ส่วนที่ว่า ทำไมพวกเราสี่คนต้องมานอนเบียดกันบนเตียงเดียวเหรอ? เพราะว่า ฉันกับเพื่อนซี้ต่างก็จนมาก ดำรงชีวิตด้วยเงินเดือนที่พอจ่ายค่าเช่าและเลี้ยงปากท้องตัวเองได้เท่านั้น ทันทีที่หลินเลี่ยนและหลินลี่น้องชายทั้งสองคนของเธอได้ป

แม้ว่าหน้าตาและการกระทำของเขาสามารถทำให้ฉันหลงใหลแทบบ้าได้ แต่เขายังคงความเป็นเด็กเอาไว้ในทุกอิริยาบถ ฉันรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่รู้ว่าเอาความกล้ามาจากไหน ฉันถึงได้มองเขาอย่างแน่วแน่ “น้องชาย ไม่ว่านายกำลังคิดอะไรอยู่ ฉันยังหวังว่านายจะไตร่ตรองถึงการกระทำให้ชัดเจน หากนายทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ ฉันสามารถทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้” ดวงตาของเขามีร่องรอยของความมืดวาบผ่าน หลบสายตา ชักมือกลับไป ดูทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย “ยังมีอีกเรื่องนะน้องชาย ตอนนี้ฉันเลี้ยงนายไม่ไหวจริง ๆ ” ขณะนี้ร่างกายที่สูงใหญ่ของเขาสูญเสียพลังงานไปอีกเล็กน้อย “คุณอาบน้ำก่อนเถอะพี่สาว ขอโทษด้วย” หลังจากหลินเลี่ยนออกไปแล้ว ฉันก็กลับมาเป็นปกติ อารมณ์สงบลงไม่น้อย เพียงแต่ว่า สิ่งที่ฉันเพิ่งพูดออกไปนั้น ไม่ค่อยดีเลยใช่หรือเปล่านะ เฮ้อ ลำบากใจจริง ๆ ฉันก็ไม่อยากทำร้ายหัวใจที่บอบบางของหนุ่มหล่อคนไหนเลย แปดโมงครึ่ง ฉันกับเพื่อนรักออกไปทำงาน ในฐานะเพื่อนสนิทที่ไม่มีความลับต่อกัน ฉันไม่รู้ว่าควรบอกความจริงกับเพื่อนดีไหม แต่ว่าก่อนจะถึงตรงนั้น ฉันยังมีคำถามอื่น บนรถบัส ฉันจ้องหน้าหล

ชายทะเลตอนกลางคืนลมแรงมาก ขากลับถึงได้รู้สึกหนาวสุด ๆ ฉันนึกไม่ถึงว่าตอนนั้นเขาจะถอดเสื้อคลุมตัวนอกมาสวมให้ฉัน และพาฉันกลับบ้านด้วยกัน หลังจากที่ฉันและเขาร่ำลากันครั้งนั้น ก็ไม่ได้เจอกันอีกเป็นปี ฉากเปลี่ยนไป ย้ายมาอยู่ในสถานที่ที่ฉันกับหลินรั่วเช่าอยู่ แต่ฉันหาเงินได้มากมายมหาศาล สามารถเลี้ยงดูเขาได้อย่างมั่นใจ หลินเลี่ยนยังอายุน้อยกว่าฉันเพียงหนึ่งปี และยังคงเป็นฉากเดียวกับเช้าวันนั้น แต่ไม่มีใครอยู่รอบ ๆ แล้ว พวกเราจุมพิตกัน แสดงความรักของตัวเองออกมาอย่างลึกซึ้ง********** เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ฉันกลับมาอยู่ที่ห้องเช่าแล้ว รู้สึกว่าในห้องกว้างขึ้นไม่น้อย เพื่อนสนิทบอกว่าน้องชายทั้งสองคนกลับไปแล้ว เล่าให้ฉันฟังด้วยว่าเมื่อวานนี้เกิดอะไรขึ้น เพราะไม่มีกล้องวงจรปิดอยู่ใกล้ห้องน้ำนั้น จึงมักมีเหตุการณ์อนาจารเกิดขึ้นบ่อยครั้ง อีกนิดเดียวฉันก็จะถูกคนชั่วล่วงเกิน โชคดีที่พอหลินรั่วกลับเข้าไปแล้วหลินเลี่ยนก็เดินออกมา มิฉะนั้นผลที่ตามมาคงยากเกินจะรับไหว ที่แท้ เสียงเคาะประตูหนัก ๆ นั้น เป็นของหลินเลี่ยน ครั้งนี้ เป็นเขาที่ช่วยฉันไว้ แต่แล้วอ

หลินเลี่ยนมาหยุดต่อหน้าฉัน ฉันยังไม่กล้าเงยหน้ามอง “พี่สาว ถึงตาคุณแล้ว” ฉันอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก แต่ก็นึกขอบคุณหลินรั่ว “โอ้ สายแล้วนายไปนอนก่อนเถอะ นายนอนบนเตียงนะ” ฉันหยิบเสื้อผ้าที่เตรียมไว้แล้วเดินเฉียดผ่านเขาไปเข้าห้องน้ำ นึกถึงเรื่องครั้งล่าสุดแล้ว ฉันไม่กล้าแอบคิดวางแผนการเจ้าเล่ห์อะไรอีก เช็ดเครื่องสำอางเสร็จ ฉันล้างหน้าห้าครั้งจริง ๆ อาบน้ำเสร็จ ฉันสวมชุดนอนตัวหนาที่สุด ฉันขยี้ผมให้ยุ่ง ๆ เข้าไว้ มองในกระจกอีกครั้ง ไม่เลว ฉันพอใจมาก หลังจากนั้นก็รออยู่ในห้องน้ำอีกนาน คิดว่ารอให้เขาหลับก่อนค่อยออกไปดีกว่า แต่ความจริงไม่ตรงกับที่ฉันคิด เสียงเคาะประตูที่ไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้ฉันตกใจวิญญาณแทบหลุดจากร่าง“จริงสิพี่สาว เสื้อผ้าที่ผมเปลี่ยนแล้วยังอยู่ในนั้น คุณออกมาแล้วผมจะเข้าไปซัก” ตอนนั้นเองที่ฉันสังเกตเห็นกางเกงชั้นในชายอยู่ในถุง นี่มัน จำเป็นจริง ๆ เหรอ? ชั่วขณะหนึ่งมีเสียงฟ้าร้องดังก้องในหัวของฉัน “พี่สาว?”“อ้อ ๆๆ ได้สิ” ไม่สนแล้ว ลุยเลยละกัน “พี่สาว ผมของคุณยุ่งมาก” หึหึหึ ฉันรู้ว่ามันยุ่งมาก ไม่ต้องให้นายบอก “

แต่ฉันไม่ได้ยินคำตอบของเขา ตอนที่นั่งอยู่ในโซนผู้ปกครอง มีเพื่อนร่วมชั้นสุดหล่อคนหนึ่งมารินน้ำให้พวกเราด้วย เขานั่งตรงที่ว่างข้าง ๆ ฉัน เลิกคิ้วขึ้นมอง “คุณกับหลินเลี่ยนคบกันได้ยังไงครับ เขาอวดพวกเราทุกวันว่าแฟนเขาดูดีมาก” น้ำที่ฉันกำลังดื่มเข้าปากแทบจะพุ่งออกมา “เขาบอกพวกนายแบบนั้นเหรอ” “ใช่ครับ เมื่อครู่นี้เขายังอวดกับพวกเราอยู่เลย ไอ้หมอนี่ เมื่อพูดถึงคุณก็จะยิ้มจนหุบปากไม่ได้เลย” สรุปว่า ฉันไปเป็นแฟนกับเขาได้อย่างไร? หลินเลี่ยนตีชายหนุ่มสุดหล่อคนนั้นจากด้านหลัง เขารีบยกที่นั่งให้อีกฝ่าย ยังไม่ลืมขยิบตาให้ตอนที่จากไปด้วย หลินเลี่ยนนั่งลงข้างฉัน “เมื่อครู่เขาชวนคุณคุยเหรอ?” “ไอ้หมอนั่นเลวมาก คงจะเห็นว่าคุณสวยเลยเข้ามาชวนคุย คุณไม่ต้องสนใจเขา” ใบหน้าของฉันมีแต่ความข้องใจ “น้องชาย เย็นนี้พี่สาวของนายชวนนายไปกินข้าว ฉันคงไม่ไปแล้ว อีกเดี๋ยวฉันเรียกรถให้นายนะ” ฉันเบาเสียงลง “แล้วก็ พี่สาวคนนี้ไม่อยากถูกดำเนินคดีในข้อหาพรากผู้เยาว์จริง ๆ ”******** หลังเสร็จพิธีจบการศึกษา ฉันก็แยกกับเขา บนรถบัส อาทิตย์ตกดินสะท้อนอยู่ตรงหน้าต่าง