All Chapters of Play Me, I’m Yours: Chapter 141 - Chapter 150

ENRIQUE POV Matagal ko nang pinangarap ang araw na ito—ang muling makasama sina Kerry at Arthur. Siyam na taon ang lumipas mula nang hindi ko sila nakasama. Siyam na taon ng panghihinayang, pangungulila, at mga tanong na hindi ko masagot. Ngayon, heto ako, sinusubukang bumawi sa mga taong minahal ko. Mahirap bumawi. Mahirap punan ang siyam na taong nawala. Pero hindi ako sumusuko. “Ready ka na ba?!” Masaya kong tanong sa anak ko. “Yes Daddy. I’m so excited.” Tugon niya sa akin. Tumingin ako kay Kerry pero hindi niya man lang ako tapunan ng tingin. Lagi itong abala sa kaniyang cellphone. Kung hindi videocalls ay nasa laptop niya ang buong atensyon niya. Binulungan ko si Arthur “anak, ganyan ba talaga yang Mommy mo?! Palaging busy?” Tanong ko sa kaniya habang nasa business class lane kami. “Hahaha naku Daddy , busy po si Mommy pero magmula ng magkita tayo at kasama ka namin sobrang OA ng pagka busy ni Mommy. Hindi ko nga po alam kung drama niya lang yan. She’s not like that befo

KERRY POV Pagbalik namin sa Pilipinas, pakiramdam ko ay para kaming naiwan sa isang panaginip sa Switzerland. Ang mga alaala ng snow fights, tawanan, at mga gabi sa harap ng fireplace ay nagbigay sa akin ng kakaibang init na matagal ko nang hindi naramdaman. Pero kahit paunti-unti na akong bumibigay sa nararamdaman ko para kay Enrique, may bahagi pa rin sa akin na natatakot. Hindi ko maiwasang mag-isip pano kung sakaling magbalik si Tara. Pano kung naghihintay lang siya ng tamang panahon para muling sirain ang masaya ko ng buhay. Nagsimula din akong mag-adjust sa aming buhay dito, isa sa mga top priority namin si Arthur. Binawasan ko ang pagtutok sa negosyo at kahit na mahirap ay sinubukan kong balansehin ang trabaho at oras para sa pamilya namin. "breakfast is ready!" malakas kong sigaw. Isang umaga ng matapos akong maghanda ng aming almusal nagtataka ako at walang sumasagot sa akin. Ilang ulit akong tumatawag sa mag-ama ko pero walang kahit na anong sagot akong nakuha kaya na

"D*mn Kerry, you're so good! Sh*T hindi ko akalaing sobrang wild mo sa kama" anas ko sa kaniya. Ganadong ganado ako sa kaniyang ginagawa. Hindi ko maiwasang hindi mapa-ungol sa sarap. "ahhhh... Kerry. You're doing it so good! ahhh....." Hindi ko na naramdaman na bahagya na pala akong napapabayo sa loob ng kaniyang bibig. Nang hindi na ako makapagpigil ay hinila ko na siya pataas. Inikot ko siya at Inihiga ko, tinutok ko ang aking tit* sa kaniyang pechay. Ilang beses akong nagsubok pero sh*t napakasikip talaga ni Kerry. Ramdam ko ang pag-atras ng kaniyang katawan sa aking ginagawang pagsusubok na maipasok ito. Muli kong tinitigan siya sa kaniyang mukha. Hinahaplos ko ang kaniyang buhok at ng magtapat aming mukha.“huwag mag-alala Kerry, sa una lang yan masakit. Pero pag nakapasok ko na at naglabas masok na ito masasarapan ka na din. Da-dahan-dahanin ko lang." halos pabulong kong sabi sa kaniyang mga labi. Tumango siya sa akin at napapakagat labi. Basang basa ang kaniyang pechay kaya na

KERRY POV Nang dahil sa pangyayaring iyon ay napagdesisyunan naming magpakasal sa isang simpleng selebrasyon ni Enrique. Habang magkahawak kami ng kamay ni Enrique, naramdaman ko ang bigat ng aming desisyon. Hindi ito isang ordinaryong araw; ito ang araw na magbabago ang lahat. Simple lang ang plano namin isang kasal na hindi magarbo, walang engrandeng detalye, pero puno ng pagmamahal. Ang bawat bahagi nito ay simbolo ng aming tunay na hangarin, ang maging magkasama, ano pa man ang mangyari. Saksi ang malalapit na kaibigan at mga kamag-anak ay masaya kaming nagdaos sa aming pag-iisang dibdib. Ang Seremonyas Ang lugar ay parang inilaan lamang para sa amin. Sa ilalim ng lilim ng isang matandang punong narra, ginanap ang aming seremonyas. Ang bawat palamuti mula sa mga tela hanggang sa mga bulaklak ay parang bahagi ng kalikasan mismo. Ang rosas, liryo, at baby’s breath ay maingat na inilagay, ang kanilang amoy ay bumalot sa paligid. Ang araw ay nasa tamang posisyon hindi nakakasila

KINABUKASANWala pa rin si Arthur. Mukhang nalibang sila Mommy at ayaw pang isauli samin ang anak namin. Hiniram nila si Arthur for 1 week.Isang tahimik na hapon at magkasama kami ni Enrique sa kusina. Nagkusa siyang tumulong sa pagluluto kahit pa obvious na wala siyang alam."Ganito ba magbati ng itlog?" tanong niya, hawak ang whisk na para bang espada. Hindi ko napigilan ang tawa ko."Ano ka ba, Enrique? Parang nagkakarpintero ka! Dahan-dahan lang!" sagot ko, sabay kuha sa whisk mula sa kanya. Pero bago ko pa mabawi, bigla niyang tinaas ang whisk at nag-pose na parang superhero."Kerry, tawagin mo na ako... Captain Whisker!" sabay kindat niya."Ano ba! Tumigil ka na nga diyan!" sabi ko habang natatawa, pilit na inaagaw ang whisk. Pero sa halip na magpatalo, umiwas siya at biglang tumakbo paikot sa kusina.Naghahabulan kami, halos matumba na ako sa kakatawa. "Enrique, ibalik mo na yan! Baka magkalat ka pa dito!""Ano? Kailangan mo bang habulin ang puso ko bago kita sukuan?" pabiro n