Pagkatapos kong lumabas sa clinic, nanatili pa rin sa isip ko ang mga sinabi ng doktor. Napakabigat ng pakiramdam ko, pero naramdaman kong may paraan akong kailangan kong simulan. Kinabukasan, bumalik ako sa clinic para sa follow-up appointment. Doon, mas detalyadong ipinaliwanag ng doktor ang mga solusyon na maaaring makatulong sa akin sa pagharap sa Post-Depression Syndrome ko. "Kerry," seryosong sabi ng doktor habang nakatingin sa akin, "ang paggamot para sa Post-Depression Syndrome ay hindi isang mabilisang proseso. Pero maraming paraan upang makapagsimula kang gumaling.” Tumango ako, pilit nilalabanan ang kaba. "Ano po ang mga kailangan kong gawin?" Ngumiti siya nang bahagya. "Narito ang mga hakbang na maaaring makatulong sa'yo:" “ una ay pwede kang magpa theraphy at counselling. Choice mo.” Sabi ng aking doctor “Pano po yun doc ano pong gagawin ko dun?” Tanong ko. "Bale ito ang kalimitan naming sina-suggest sa mga Ang pinakaunang solusyon ay ang pagsasailalim sa psychothe
KERRY POV Mabilis na bumalik ang sigla ng katawan ko matapos ang ilang buwan ng matinding pakikibaka sa sakit. Sa tulong ng pamilya at mga kaibigan ay nalampasan ko Pakiramdam ko, muling nabuhay ang dati kong sarili—buo, malakas, handa sa kahit anong hamon ng buhay. Ngunit hindi ko inakala na ang isang simple umagang iyon, bago pa man pumutok ang bukang liwayway ay magdadala ng isang balitang gugulantang sa aming lahat, balitang mukhang magpapabago sa aming buhay . Habang umiinom ako ng kape sa veranda, biglang bumulusok ng takbo patungo sa akin si Yaya mula sa likod-bahay, takot na takot, halos masamid sa kanyang pag-sigaw. “Ma’am Kerry! Ma’am!.... Naku Mam bilisan mo at pumamarini ka….” nanginginig ang boses niya habang tinuturo ang gate. Tumayo ako at parang bigla din akong kinabahan sa kaniyang itsura. “Bakit? Anong nangyari?... huminahon ka yaya… anong nangyayari?” tanong ko sa kaniyang sobra na ding natataranta. “Ma’am, may sanggol po sa labas! Iniwan! Iniwan po sa tapat ng
Isang gabi, habang tahimik kong pinapatulog si Leo sa kanyang crib, narinig ko ang tunog ng pinto. Excited ako dahil nakabalik ng ligtas ang aking asawa mula sa kaniyang business trip. Sa pagkakarinig ko pa lang sa bigat ng kanyang mga hakbang, alam kong pagod siya, pero sigurado rin akong mapapansin niya ang crib sa sala.Pagpasok niya, hinila niya ang kanyang maleta papasok, ngunit biglang napatigil. Nakita niya si Leo na mahimbing na natutulog, balot sa malambot na kumot. Napatingin siya sa akin at nanlaki ang mga mataK niya.“Love…,” mahina niyang sabi, pero puno ng tensyon ang boses niya. “Sino ’yan? Bakit may baby dito?”Tumayo ako , kinarga si Leo, at tumingin sa kanya. Hindi ko alam kung paano sisimulan ang paliwanag. “Iniwan siya dito, Enrique. Mamamalengke na sana si Yaya pagbukas niya ng gate nakita niya ang basket kung saan naruruon si Leo. Nasa tapat siya ng gate, iniwan ng hindi namin kilalang tao. May sulat na nagsasabing hindi na raw niya kayang alagaan ang sanggol kaya
ENRIQUE POVIlang linggo matapos naming makuha ang pansamantalang kustodiya ni Leo, akala ko ay maayos na ang lahat. Ginawa namin ang lahat ng hinihingi ng social services. pinirmahan ang mga dokumento, nakipag-ugnayan sa social workers, at inasikaso ang pag-file ng Petition for Adoption. Pero sa likod ng lahat ng ito, may bagay na hindi namin inasahan ang komplikasyon ng sistema at mga taong gusto kaming pigilan.Isang araw, habang pauwi ako mula sa trabaho, tumawag ang abogado namin, si Attorney Velasco.“Enrique,” bungad niya, halata ang bigat sa boses, “may problema tayo. May nag-file ng reklamo laban sa inyo.”“Reklamo?!” halos sigaw kong tanong. “Ano ang ibig mong sabihin Atty.?”“May taong nagke-claim na sila raw ang magulang ni Leo. Hindi pa malinaw ang detalye, pero posibleng maantala ang proseso ng adoption dahil dito.”Nanlambot ako. Sa isip ko, Paano kung totoo ngang magulang ni Leo ang naghahabol na yun? Paano kung mawala siya sa amin? Alam kong hindi ito kakayanin ni Kerr
KERRY POVLumipas ang ilang araw at pinatawag na din kami ng korte . Kabado kami na naghihintay ni Kerry. Pagkalabas namin ng korte, dala-dala na namin ang pinal na desisyon, legal na sa amin si Leo. Parang natanggal ang bigat ng mundo sa balikat ko. Hinawakan ko ang kamay ni Enrique habang buhat niya si Leo. Kitang-kita sa mukha niya ang saya at pagmamalaki.“Sa wakas, love,” bulong niya.Habang pauwi kami, hindi ko mapigilang mapaluha. Hindi lang dahil sa saya, kundi dahil sa lahat ng pinagdaanan namin para makarating dito.Pagdating sa bahay, nagbigay agad si Enrique ng pagkatuwa kay Leo habang nakahiga ito sa kanyang crib. Ay Magiliw niya itong kinausap“Leo, anak, legal ka na naming anak. Walang sinuman ang pwedeng kumuha sa’yo mula sa amin. Pangako namin, palalakihin ka naming puno ng pagmamahal.” napapangiti ako dahil sa reaksyong iyon ni Enrique. Noong una ay tutol siya sa gusto kong mangyari, marahil natatakot siya sa maaring mangyari.Tahimik akong nakamasid sa kanila, ramd
AFTER A WEEKPagkarating ni Arthur, ramdam ko agad ang pagbabago sa enerhiya ng paligid. Malambing siyang bumati sa kaniyang lolo at lola pero halatang may bigat sa kanyang tinig, napansin ko ang pag-iwas ng kaniyang mata sa amin ng kaniyang Daddy. Nang imbitahan siyang sumali sa aming pagsasalo-salo, agad siyang nagdahilan na pagod siya.“Arthur, apo, halika na,” sabi ni Mommy Claire, may lambing sa boses. “Kahit saglit lang. Ngayon na nga lang kami ulit nakapunta ng lolo mo. Tatanggihan mo pa ba ang pag-aayan ni Mamila mo?”Napatingin siya kay Mommy Claire, at matapos ang maikling pag-aalinlangan, tumango siya. Pero alam kong wala talaga siyang gana.Habang nagkakainan at nagkukuwentuhan, ramdam ko ang tensyon na dala ni Arthur. Nang tanungin siya ni Mommy Claire kung kamusta na siya, tumigil siya sa pagkain at tumingin sa kanya, halatang hindi nagpipigil.“Okay lang, Lola,” sagot niya, pero puno ng sarcasm ang boses. “Katatapos lang namin ng final game kanina. Ang saya kasi ako lan
Pagkatapos naming maghapunan ay kinausap ko si Arthur ng makita ko siyang kumukuha ng tubig. Tumayo ako at lumapit kay Arthur, pero umatras siya. “Anak, hindi mo kailangang maramdaman na hindi ka mahalaga,” sabi ko, halos pabulong. “Alam kong nasaktan ka. Mali ako. Dapat nandun kami kanina.” Pero umiling siya. “Hindi lang ito tungkol sa laro, Mom. Parang sa lahat ng bagay, si Leo na lang ang iniintindi niyo.” Hindi ko alam kung paano siya papakalmahin. Ramdam ko ang kirot ng kanyang mga salita, dahil totoo ito hindi ko man sinasadya, napabayaan ko si Arthur. “Arthur,” sabi ni Enrique, mas kalmado ngayon, “mali ang ginawa namin. Pero hindi ibig sabihin noon na hindi ka mahalaga. Tanggap namin si Leo dahil pamilya natin siya ngayon, pero hindi ibig sabihin na nawala ka sa amin.” Tumahimik si Arthur. Kita kong naguguluhan siya, pero halatang pagod na rin siyang makipagtalo. “Arthur, anak,” dagdag ko, halos pabulong, “gagawin namin ang lahat para maitama ito. Bigyan mo kami ng pagka
ARTHUR POVKinabukasan, nagising ako nang mabigat ang pakiramdam. Naiisip ko pa rin ang nangyari kagabi sa hapag-kainan. Nasagot ko si Mommy, at alam kong hindi iyon tama. Nagmukhang masama ang ugali ko sa harap nila Lola Claire, na palagi akong pinapaalalahanan na maging marespeto sa mga magulang ko.Pero hindi ko mapigilan ang pagtatampo ko. Dahil mahalaga sakin ang larong iyon. Pinakamalaking araw iyon sa buhay ko, at wala man lang kahit na isa sa kanilang lahat. Ako na nga ang nag-champion, pero hindi nila nakita. Parang hindi mahalaga ang pagkapanalo ko. Gayunpaman alam kong hindi iyon excuse.Kaya ngayong umaga, nagpasya akong bumawi kay Lola Claire. Pagdating ko sa bahay nila Lola Claire, nandoon siya sa hardin, nagdidilig ng mga halaman. Tahimik lang siya at halos hindi ako iniimik noong una. Ramdam ko pa rin ang bigat ng kahapon.Lumapit ako ng dahan-dahan, pero hindi ko alam kung paano sisimulan.“La...”Napalingon siya sa akin. Ang mga mata niya ay hindi galit, pero halata
Nagpatuloy pa sa pagsasalita si Mr. Rivera. “Alam kong biglaan ito, at bibigyan kita ngayong araw upang pag-isipan ang inaalok ko. Ngunit nais kong ipaalala sa’yo na ang ganitong pagkakataon ay hindi palaging dumarating. You have the talent and the experience. I believe in you, Frances.”Tumango siya, ngunit nanatiling tahimik. Naramdaman niyang nakatitig sa kanya ang CEO marahil hinihintay ang kanyang sagot, ngunit kailangan niyang mag-isip.Huminga siya nang malalim at marahang ngumiti. “Maraming salamat po sa tiwalang ibinigay ninyo sa akin Sir. Hindi ko po kayo bibiguin. Pag-iisipan ko po ito ng maiigi.”Sa sandaling iyon, alam niyang isa itong bagong kabanata sa kanyang buhay kung tatanggapin niya, isang hamon na kailangan niyang harapin, kasama man o wala si Arthur sa kanyang tabi.Pagkatapos ng meeting kay Mr. Sandro Rivera, bumalik si Frances sa kanyang opisina na may halong kaba at pananabik. Hindi niya lubos akalain na isang malaking pagbabago ang darating sa kanyang buhay s
After a weekMaagang gumising si Arthur upang maghanda para sa kanyang flight patungong US. Ilang buwan siyang mawawala para sa isang mahalagang training program na kailangan niyang tapusin para sa kanyang trabaho kasama rin niya si Frank sa byahe na ito. Habang tahimik niyang isinusuksok ang kanyang mga gamit sa maleta, lumingon siya sa natutulog na si Frances. Mahimbing ang tulog nito, ngunit hindi maikakaila ang bahagyang kunot sa noo nito, tanda ng pagod mula sa trabaho. Nitong mga nakaraang araw nakikita niya ang dedikasyon ng kaniyang asawa sa trabaho at masaya siya as long as masaya ang asawa niya sa kaniyang ginagawa. Marahang lumapit si Arthur sa kanya at hinaplos ang pisngi nito. Alam niyang mahirap para kay Frances ang mga susunod na buwan, lalo na’t sanay na silang laging magkasama. Pero kailangan niya itong gawin. “Frances,” mahina niyang bulong habang hinahalikan ang noo nito.Dahan-dahang dumilat ang asawa at bahagyang nagulat ngunit agad siyang tinignan. “Anong oras
Bahagyang tumango si Arthur. Hindi lingid sa kanya na may kakayahan siyang humusga ng pagkatao sa unang tingin, at sa tingin niya, si Mia ay isang taong may malinis na intensyon. Walang kasakiman o lihim na agenda sa likod ng kanyang mga salita.At iyon ay isang bagay na bihira niyang makita sa mundo ng mga taong may kapangyarihan."Kilala mo naman na si Frank, hindi ba?”Hindi man lang nag-abala si Mia na itigil ang pagkain at walang pakialam na tumugon."Oo , sus dati ko pa yan nakikita si kuya frank pag pumupunta ako kila frances pero palagi siyang busy ."Isang palaisipan kay Frances kung bakit biglang pinagpapareha din ni Arthur sina Mia at ang Kuya Frank niya. “Well Mia, alam mo namang gwapo si Kuya diba? Bakit kaya hindi na lang kayo ang maging mag dyowa? Para naman maging kapatid na talaga kita. Single na yan. Hahaha. Kuya ligawan mo na si Mia” pangungulit ni Frances sa kapatid niya at sa kaniyang kaibigan.“Hayst Frances—”“Sige na Kuya. Aba para naman lagi tayong double dib
Sa kabila ng kanyang galit at pagkabalisa, unti-unting nabuo sa isipan ni Aljur ang isang posibleng sagot, ang lalaking bumugbog sa kanya sa loob ng box noong gabing iyon! Matindi ang galit niya at handa siyang patayin it pero sa kabila ng dami ng kaniyang koneksyon ay nagtataka siya. Bakit hindi niya makita ang lalaking may gawa noon sa kaniya.Mula sa kabilang linya ng telepono, maririnig ang mahinang tawa ni Nancy."Ang tanga mo talaga! Hindi mo pa ba nakukuha ang ibig kong sabihin? Ang may gawa sayo ng nangyayari ngayon at ang lalaking kinaiinisan ko ay iisa lang.” aniya, puno ng panunuya."Magsalita ka! Sino?! " sigaw ni Aljur, halos sumabog sa galit. "Papatayin ko ang hayop na yun! Sisiguraduhin kong makakaganti ako sa kaniya! At siya pa ang may kakapalan ng mukha na pa imbestigahan ako?!” Pero walang pakielam si Nancy sa kung anong galit ni Aljur, isa lang ang gusto niyang mangyari mapasunod niya si Aljur "Aljur, hay naku walang akong oras sa mga kakaganyan mo! Puro ka salita
Sa sobrang galit ni Nancy, parang ay makikita mo na ang butas ng kaniyang ilong sa laki. Itinaas ni Arthur ang kanyang kamay bilang pagpapa-alam sa mga ito at pumasok na sila sa loob ng restaurant. “Ow mrs. Cervantes baka gusto mong imibitahan ka ng isang hamak na pilot para makapasok sa loob?” pang aasar na sabi ni Arthur“Tse… hay naku Frances tignan mo ang ugali ng asawa mo! Sinasabi ko na sayo itim ang budhi ng lalaking iyan. Kung alam mo lang! Haist!” Biglang napagtanto ni Frances na mukhang napaka-pikunin ng kanyang asawa. Natawa siya at hinila na ang kamay ng kaniyang asawa papasok.“Let’s go na hubby!”Hindi naman na nakipagtalo pa si Arthur sa kaniyang asawa . sumunod na din sa kanila sila Frank at Mia na sa mga oras na yun ay nakangiti din.Pagpasok nila sa Restaurant, nanlaki ang mga mata ni Mia sa ganyan ng interior design ng restaurant na ito. Isa kasi itong art museum restaurant kaya din mahal ang presyo ng mga pagkain sa loob. Sa sobrang tuwa ay panay ang kaniyang p
Dahil sa nangyari halos lumuwa ang mga mata ni Frank at piit na piit na bumalihit ng tawa dahil sa buong buhay niya, sa paninilbihan kay Arthur ay ito ang unang beses na nakita niyang napahiya ito.Lumapit si Frank kay Arthur at bumulong.“Haha.. ano ka ngayon Arthur?! Ilabas mo ang tapang mo sa harapan ng kapatid ko! Tignan natin kung hindi umusok yang pwet mo sa pagpapaliwanag kay Frances pag uwi niyo ng bahay!” natatawang sabi ni Frank sa kaibigan niya. Matalim siyang tinignan ni Arthur at pasimpleng pinandilatan ng mata. “shhh…Frank—”“Hahhaha okay sorry.” sabi ni Frank at halos bumulong sa gilid niya “haha tiklop ka pala pagdating sa kapatid ko pero pag nasa labas naku na lang?! Shu shu shu..” sisipol sipol na sabi ni Frank at pilit na tumitingin sa ibang parte ng mall paiwas sa mga mata ni Arthur!Habang ang lahat ay nagbibigay ng kaniya-kaniyang opinyon. Sinamantala iyon ni Frances para magsalita. "Oo nga, kaya nga sobra akong nagpapasalamat kay Tita Nancy at Joyce dahil kun
"Talaga lang? Pinakawalan mo si Frances ng ganun-ganun lang?" Kumunot ang noo ni Mrs. Cervantes, nadako ang mata niya kay Arthur na noon ay kumapit sa aking mga kamay. "Fuck, Frances, hindi ka naman siguro itinulak sa pilotong ito, 'di ba?"Hindi napigilan ni Frances ang palihim na pagtawa. Nakilala na niya ang asawa ng chairman na ito noon. Direktang magsalita at bukas-palad ang matanda, sinasabi nito kung anumang gusto niyang sabihin ng hindi nag-iisip. Sa sandaling ito, alam din ni Frances na nagsasalita lamang si Mrs. Cervantes para ipagtanggol siya at wala siyang balak kutyain si Arthur. Napansin ni Arthur ang ngiti sa mga labi ni Frances, kaya't medyo nanigas ang kanyang ekspresyon at sumulyap kay Mrs. Cervantes. "Tama, tinulak siya ni Nancy at Joyce sa isang hamak na piloto lang na kagaya ko! May masama ba dun?” malamig na sabi ni Arthur."Fuck! Ano ba yan"Tinitigan ni Mrs. Cervantes si Arthur nang may pag-alipusta, pagkatapos ay humarap kay Frances saka hinawakan muli ang
Sa kalagitnaan ng aming byahe, si Frank, na abalang nagmamaneho, ay napatingin sa akin at biglang nagtanong. "Diba ikaw yung kaibigan ni Frances nung high school pa siya?” tanong niya ng may mapungay na mata“Oo , hehe naalala mo pa pala ako Kuya Frank!” “Oo naman palagi kang kasama ni Frances. Kamusta naman ang trabaho niyo? “ “Okay naman. Kaya lang minsan siyempre hindi maiiwasan ang pressure, hindi sa trabaho kundi sa mga ka trabaho. Haha” sagot ko sa kaniya“Ganyan talaga, pero pag nagtagal naman kayo sa linyang yan magiging komportable na din kayo!” tugon niya sa akin“Kaya nga!” muli niyang binalik ang kaniyang tingin sa unahan ng sasakyan. Hindi naman na din ako nagsalita. Haist inis, bakit ba napaka-manhid ng lalaking ito. Hindi ba niya alam na mula pa noon kung gaano nahuhumaling si Frances kay Arthur ay ganuon din ang pagkabaliw ko sa kaniya. Nakakainis naman. Grrr…pero ang gwapo talaga ni Frank. Maingay na sigaw ng utak ko habang nakatitig sa kaniya. Hindi ko maiwasang
ARTHUR POVNapahinto ako "Bakit?""Hey mister hindi ba sinabi mong masama ang pakiramdam mo dahil sa kumakalat na flu! May flight ka pa kaya magpahinga ka.You need to take care of yourself, hindi ka pwedeng magpalipad ng eroplano at basta ng hindi maayos ang kondisyon mo. I heard na magkakaruon ka ng 1 week straight flight?!”Hindi ako nakikinig sa kaniya, tinutuloy ko lang ang paghalik sa kaniyang tainga at bahagyang bumulong habang tuloy tuloy ang aking paghalik sa kaniya.“Okay lang yan. Matagal pa naman yun! May panahon pa kong makapag pahinga. Para naman ma exercise ko tong muscle ko.” Ibinaba ko ang aking ulo at ipinagpatuloy ang paghalik sa kanya. Hindi na nakatiis si Frances, at mabilis na hinawakan ang kamay ko. "Arthur, please wag muna?"Tumigil ako sa kaniya at nakangiting tumingin kay Frances "Okay, i’m sorry. Okay ka lang ba? Nanginginig ka?"“oka y lang ako, matulog na tayo muna okay?”Pagsabi ko ay niyakap ko siya mula sa likuran at mahina ko siyang binulungan "si