บททั้งหมดของ บำเรอรัก❤️มาเฟียร้าย (เรย์ของพลอย) NC20++SM : บทที่ 41 - บทที่ 50

"ตอดแน่นเชียวนะครับคนสวย"คริสเตียนเอ่ยแซวเจด้าที่กำลังเกร็งกระตุกตอดรัดมือเขาไม่หยุดด้วยความสุขสมแถมเธอยังส่ายเอวไปมาเพื่อให้มือของเขากับส่วนนั้นของเธอสัมผัสกันแนบชิดมากยิ่งขึ้น ทั้งๆที่เธอสุขสมอารมณ์หมายไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วก่อนที่คริสเตียนจะดึงมือที่เปียกชุ่มออกมาจากร่องรักของเธอพร้อมทั้งดูดเลียทำความสะอาดมืออย่างไม่นึกรังเกียจ"ต่อไปเจอของจริงแล้วนะครับ แต่ว่าผมไม่ได้พกถุงยางมาด้วยน่ะสิ"คริสเตียนบอกเจด้าด้วยใบหน้าที่ฉายชัดถึงความกังวลใจเพราะปกติแล้วเขาจะคอยตามดูแลพลอยไพลินตลอดเวลามันทำให้เขาไม่มีเวลาไปเริงร่ากับสาวที่ไหนเลย แต่วันนี้เขากลับทนแรงยั่วของเจด้าไม่ไหวจึงพาเธอเดินมาที่ห้องน้ำที่ไม่ค่อยมีคนมาใช้บริการเพื่อเสพสมความสุขทางร่างกายตามความต้องการของเขาและเธอ"ปกติแล้วเจด้าก็ไม่เคยสดกับใครแต่สำหรับคุณเจด้าโอเคค่ะ"เจด้าเงยหน้าขึ้นบอกคริสเตียนเสียงหวานก่อนที่เขาจะจับขาเรียวของเธอมาเกี่ยวที่เอวสอบของเขา พร้อมกับค่อยๆรูดสาวท่อนเอ็นใหญ่และนำมันไปหยอกล้อกับติ่งเสียวของเจด้าจนเธอถึงกับร้องครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน"อ๊าา คุณคริสขาเจด้าไม่ไหวแล้ว ใส่เข้ามาเลยค่ะคนดี"ใบหน้าสวยเซ็กซ

"แปลกนะ ตั้งแต่รู้จักหมอนั่นมายังไม่เคยเห็นมันจริงจังกับใครเลยแต่กับเด็กคนนี้คงเป็นข้อยกเว้นสินะ"ควันสีเทาลอยพวยพุ่งไปในอากาศก่อนที่มาร์โค่จะทิ้งบุหรี่ลงบนพื้นและใช้เท้าบดขยี้จนมันแหลกละเอียดเป็นผุยผงพร้อมกับจ้องมองไปที่ศัตรูตัวฉกาจที่เขากำลังตามเด็ดหัวอยู่อย่าง เรย์ คาร์เทอร์ กับเด็กสาวหน้าตาน่ารัก ทั้งคู่เดินโอบเอวหยอกล้อกันอย่างมีความสุขรอยยิ้มอย่างอ่อนโยนที่เขาไม่เคยเห็นจากเรย์เลยสักครั้งนอกจากใบหน้าที่เย็นชาและโหดเหี้ยมอำมหิตแล้ว มาวันนี้เขากลับได้เห็นเต็มสองตาทำเอามาร์โค่รู้สึกแปลกใจไม่น้อยคนที่ทำให้ผู้ชายโหดเหี้ยมอำมหิตยิ้มได้แปลว่าคนๆนั้นคงมีควาามสำคัญกับเรย์มากไม่ก็เป็นคนที่มันรักมาก"น่าสนุกดีนี่"มาร์โค่แสยะยิ้มอย่างโหดเหี้ยมก่อนที่ร่างสูงจะละสายตาจากภาพตรงหน้าและเดินจากไปทันทีโดยที่ภายในใจเต็มไปด้วยแผนการที่จะจัดการกับเรย์ คาร์เทอร์ ในเมื่อเข้าถึงตัวมันยากนักก็คงต้องหาอะไรมาล่อให้มันออกมาเองมาคอยดูกันว่าผู้หญิงคนนั้นจะมีความสำคัญมากแค่ไหนกับผู้ชายที่ไร้หัวใจแบบนั้น"เตรียมทุกอย่างให้พร้อม ก่อนที่มันจะเดินทางกลับอิตาลีเราต้องจัดการมันให้เหลือแค่วิญญาณที่ไม่มีวันได้ผุดได้เ

เช้าวันต่อมาพลอยไพลินลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความเมื่อยล้าพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มของคนที่กำลังนอนกอดเธออยู่ด้วยแววตาที่หม่นเศร้าลง เธอรู้ตัวดีว่าใกล้จะถึงเวลาแล้วที่เธอกับเขาต้องยกเลิกสัญญานางบำเรอที่เขาเป็นคนหยิบยื่นให้เธอและเธอก็ตอบรับด้วยความอยากรู้อยากลองและเต็มใจซึ่งวันนี้พลอยไพลินตัดสินใจแล้วว่าจะเป็นคนจบสัญญานั้นกับเขาเองก่อนที่วันจากลากันจริงๆ จะมาถึงในอีกสามวันข้างหน้า ความรู้สึกมันคล้ายๆ ราวกับว่าเธอกำลังบอกเลิกกับความรักครั้งแรกของเธอที่ไม่มีทางสมหวังเพราะผู้ชายคนนี้เขาไม่ใช่ผู้ชายที่เธอจะใช้ทั้งหัวใจเพื่อครอบครองเขาได้ง่ายๆเขาคือกองไฟที่เธอเต็มใจที่จะกระโดดเข้าไปเล่นด้วยแต่สุดท้ายแล้วไฟกลับแผดเผาหัวใจของเธอจนแตกสลายและจำต้องถอยออกมา...ดวงตากลมโตทอดมองไปยังทะเลกว้างไกลด้วยความรู้สึกที่เจ็บแปลบลมเย็นๆ ที่ผัดผ่านมาไม่ได้ทำให้ความเศร้าหมองที่กำลังเกาะกินหัวใจของเธออยู่คลายลงได้เลย ถ้าหากวันนั้นเธอไม่เดินเข้าไปหาเขาและไม่ตกลงรับข้อเสนอของเขาด้วยความรู้สึกอยากรู้อยากลองเรื่องราวทุกอย่างมันก็คงไม่จบลงแบบนี้หมับอ้อมแขนใหญ่ที่สวมกอดเอวบางของพลอยไพลินจากทางด้านหล

เรย์หันไปพยักหน้าให้โรมนักฆ่ามือฉกาจของเขาที่ค่อยๆเร้นกายหายไปอย่างรวดเร็วเพื่อไปลอบโจมตีมาร์โคทางด้านหลัง ก่อนที่เรย์มองพลอยไพลินที่ยังคงน้ำตาไหลพรากด้วยความสงสารจับใจเด็กสาวมองหน้าเขาด้วยดวงตาที่สั่นระริกไม่ใช่เพราะว่าเธอกำลังกลัวหากแต่เธอกลัวว่าเรย์จะได้รับอันตรายเสียมากกว่า สายตาของพลอยไพลินที่กำลังมองเขาอยู่ทำให้เรย์อยากจะเดินเข้าไปดึงเธอมากอดปลอบให้พลอยไพลินหายตกใจกับเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น แต่ในความเป็นจริงแล้วเรย์ไม่สามารถทำอะไรได้เลยเพราะปืนที่กำลังจ่ออยู่ที่ศีรษะของพลอยไพลิน หากเขาขยับเพียงนิดปืนในมือของมาร์โคคงลั่นไกคร่าชีวิตของพลอยไพลินเป็นแน่ ซึ่งเขาไม่สามารถที่จะทำแบบนั้นได้เขารักเด็กสาวจนเกินกว่าจะเห็นเธอถูกทำร้ายเพียงแค่มาร์โคตบหน้าพลอยไพลินใจของเขาก็เจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว “ไง พ่อมาเฟียใหญ่ พอรู้ว่านางบำเรอถูกจับตัวมาถึงกับรีบแจ้นมาเลยนะ” มาร์โคเอ่ยทักทายเรย์พร้อมกับแสยะยิ้มร้ายอย่างคนที่ถือไผ่เหนือกว่าโดยที่ไม่รู้เลยว่ากำลังจะเหลือแค่ชื่อในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า เพราะมาเฟียที่สามารถกุมอิตาลีให้อยู่ในมือได้อย่างเรย์ย่อมไม่

เวลาผ่านไปถึงสองวันเรย์ก็ยังคงไม่ฟื้นพลอยไพลินได้แต่คอยเฝ้าอยู่ข้างเตียงไม่ห่าง โดยที่เธอแทบไม่ได้พักผ่อนเลยเพราะเธอกลัวว่าเรย์จะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอใคร ใบหน้าที่เคยสวยสดใสยามนี้กลับซีดเซียวแถมยังอ่อนเพลียจนแทบไร้เรี่ยวแรง เพราะพลอยไพลินแทบจะไม่แตะอาหารเลยจนเพื่อนๆถึงกับต้องพากันขอร้องให้เธอกินบ้างและวันนี้ก็เช่นกันเมื่อเบลล่าพยายามขอร้องให้เพื่อนสาวกินมื้อเที่ยงสักนิดก็ยังดี “อีพลอยมื้อเช้ามึงก็ไม่ยอมกินแล้วนะเว้ย นี่ก็เที่ยงแล้วกินข้าวสักหน่อยนะ” เบลล่าขอร้องเพื่อนด้วยความเป็นห่วงเมื่อพลอยไพลินเอาแต่นั่งกุมมือเรย์ไม่ยอมนอนพักผ่อนหรือทานข้าวเลยแม้แต่น้อย พลอยไพลินหันมามองเพื่อนที่ต่างมองมาที่เธอด้วยความเป็นห่วงก่อนที่เธอจะยกมือของเรย์มาแนบใบหน้าเอาไว้พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ “พวกมึงกูกินข้าวไม่ลงจริงๆ แด๊ดดี้ไม่ยอมฟื้นขึ้นมาคุยกับกูเลยกูคิดถึงแด๊ดดี้ใจกูจะขาดอยู่แล้ว ฮึก ฮือ” พลอยไพลินบอกเพื่อนทั้งน้ำตาเธอเฝ้ารอเรย์ด้วยความหวังแต่เขากลับไม่ลืมตาตื่นขึ้นมาสักที หัวใจของเธอเจ็บปวดจนไม่อ