ตลอดเวลาที่เดินทางมายังโรงพยาบาลพลอยไพลินได้แต่นั่งร้องไห้ใจแทบขาดมือที่เต็มไปด้วยเลือดยกมือของเรย์ขึ้นมากุมเอาไว้ตลอดเวลาด้วยความกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไป หัวใจที่บอบช้ำอยู่แล้วราวกับมีใครเอามีดมากรีดจนเป็นแผลเจ็บไปทั้งใจ เมื่อดวงตาที่เคยทอดมองเธออย่างอ่อนโยนพร้อมกับรอยยิ้มบัดนี้ดวงตากลับปิดสนิทและร่างกายเต็มไปด้วยเลือด “แด๊ดดี้ขา ฮึก ได้โปรดตื่นขึ้นมาพูดกับพลอยหน่อยนะคะคนดี ฮือ แด๊ดดี้” น้ำเสียงที่สั่นสะท้านเอ่ยร้องเรียกเรย์ให้ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความน่าสงสารทำเอาคริสเตียนกับเจมส์ที่ทำหน้าที่ขับรถถึงกับสะเทือนใจไม่น้อยเพราะตั้งแต่ออกมาจากโกดังร้างพลอยไพลินยังไม่หยุดร้องไห้เลยสักนิด ดวงตากลมโตที่เจ้านายของเขาชอบมองบัดนี้บวมช้ำจนแทบดูไม่ได้ พลอยไพลินแนบใบหน้าเนียนลงบนใบหน้าของเรย์พร้อมทั้งสะอื้นไห้ไปตลอดทางจนกระทั่งถึงโรงพยาบาลในที่สุด “อีพลอยมึงเป็นยังไงบ้าง” เจด้ารีบวิ่งเข้ามาถามเพื่อนด้วยความตกใจเมื่อเห็นสภาพเลือดท่วมตัวของพลอยไพลินแต่พลอยไพลินกลับไม่ตอบคำถามของเจด้า เมื่อรถเข็นๆร่างของเรย์เข้าไปด้านในเธอก็รีบวิ่งตามไปด้วยความ
เวลาผ่านไปถึงสองวันเรย์ก็ยังคงไม่ฟื้นพลอยไพลินได้แต่คอยเฝ้าอยู่ข้างเตียงไม่ห่าง โดยที่เธอแทบไม่ได้พักผ่อนเลยเพราะเธอกลัวว่าเรย์จะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอใคร ใบหน้าที่เคยสวยสดใสยามนี้กลับซีดเซียวแถมยังอ่อนเพลียจนแทบไร้เรี่ยวแรง เพราะพลอยไพลินแทบจะไม่แตะอาหารเลยจนเพื่อนๆถึงกับต้องพากันขอร้องให้เธอกินบ้างและวันนี้ก็เช่นกันเมื่อเบลล่าพยายามขอร้องให้เพื่อนสาวกินมื้อเที่ยงสักนิดก็ยังดี “อีพลอยมื้อเช้ามึงก็ไม่ยอมกินแล้วนะเว้ย นี่ก็เที่ยงแล้วกินข้าวสักหน่อยนะ” เบลล่าขอร้องเพื่อนด้วยความเป็นห่วงเมื่อพลอยไพลินเอาแต่นั่งกุมมือเรย์ไม่ยอมนอนพักผ่อนหรือทานข้าวเลยแม้แต่น้อย พลอยไพลินหันมามองเพื่อนที่ต่างมองมาที่เธอด้วยความเป็นห่วงก่อนที่เธอจะยกมือของเรย์มาแนบใบหน้าเอาไว้พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ “พวกมึงกูกินข้าวไม่ลงจริงๆ แด๊ดดี้ไม่ยอมฟื้นขึ้นมาคุยกับกูเลยกูคิดถึงแด๊ดดี้ใจกูจะขาดอยู่แล้ว ฮึก ฮือ” พลอยไพลินบอกเพื่อนทั้งน้ำตาเธอเฝ้ารอเรย์ด้วยความหวังแต่เขากลับไม่ลืมตาตื่นขึ้นมาสักที หัวใจของเธอเจ็บปวดจนไม่อ
“เรย์จ๋าเจ็บมากไหมคะ” แก้มใสที่ปีนขึ้นเตียงมานั่งบนตักของเรย์เงยหน้าถามเรย์ด้วยความเป็นห่วงก่อนที่เรย์จะส่ายหน้าไปมาช้าๆเป็นเชิงบอกว่าเขาไม่เป็นอะไร แก้มใสเมื่อเห็นอย่างนั้นก็สวมกอดเรย์เอาไว้แน่นอย่างอ้อนๆก่อนที่กฤษฎิ์จะเดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงแทนที่พลอยไพลินที่ลุกขึ้นไปนั่งบนโซฟาแทน “พอรู้ว่าฉันจะมาหานายก็ร้องงอแงอยากจะมาหาเรย์ให้ได้จนต้องหนีบมาด้วย” กฤษฎิ์บอกเพื่อนรักยิ้มๆก่อนที่แก้มใสจะเงยหน้าขึ้นยิ้มโชว์ลักยิ้มสวยทั้งสองข้างให้เรย์จนตาหยีส่วนเรย์ได้แต่ขยี้ผมหลานสาวด้วยความเอ็นดูไม่เจอกันแค่ไม่กี่วันแก้มใสคงคิดถึงเพื่อนเล่นอย่างเขามากสินะ “แก้มใสคิดถึงเรย์มากๆเลยค่ะ เรย์ไม่ยอมไปเล่นกับแก้มใสเลย” เด็กน้อยตัดพ้อเพื่อนรักของบิดาด้วยความน้อยใจเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเพราะปกติแล้วเรย์มักจะแวะไปเล่นกับเธอแทบทุกวันที่มีเวลาว่าง และทุกครั้งที่ไปแก้มใสก็มักจะได้ของเล่นจากเรย์เสมอไม่มีครั้งไหนเลยที่เรย์ไปหาเธอด้วยมือเปล่ามันเลยทำให้แก้มใสไม่น้อยใจเรย์มากนักที่เขาไม่ยอมไปเล่นกับเธอเป็นเวลาเกือบอาทิ
“กินเยอะๆนะคะแด๊ดดี้ ส้มหวานมากๆเพราะพลอยตั้งใจเลือกลูกที่หวานที่สุดมาให้แด๊ดดี้โดยเฉพาะเลยค่ะ” พลอยไพลินบอกเรย์เสียงหวานก่อนที่จะหยิบส้มขึ้นจ่อที่ริมฝีปากของเรย์ที่อ้าปากรับส้มจากมือของพลอยไพลินด้วยหน้าตาที่อิ่มเอิบเต็มไปด้วยความสุข เพราะตั้งแต่ที่เขาย้ายกลับมารักษาตัวที่กรุงเทพพลอยไพลินก็คอยอยู่เคียงข้างและดูแลเขาในทุกๆวันทำให้อาการของเขาดีวันดีคืนเพราะได้กำลังใจที่ดีจากพลอยไพลิน “พลอยก็กินด้วยสิ” สรรพนามที่เรียกขานเธอและคำพูดที่เปลี่ยนไปทำเอาพลอยไพลินถึงกับชะงักไปเล็กน้อยเพราะปกติเรย์ไม่เคยพูดกับเธอแบบเรียกชื่อเล่นของเธอเลย แต่มาวันนี้เขากลับเรียกเธอด้วยแววตาที่อ่อนโยนมันทำให้พลอยไพลินรู้สึกดีใจไม่น้อย “แค่ได้นั่งมองแด๊ดดี้กินพลอยก็มีความสุขแล้วค่ะ พลอยอยากให้แด๊ดดี้รีบหายกลับบ้านของเราไวๆ” คำพูดของพลอยไพลินทำให้เรย์ยิ้มอออกมาน้อยๆเพราะแววตาของพลอยไพลินนั้นบอกกับเขาว่า เธอปรารถนาตามที่พูดจริงๆเด็กสาวไม่ขออะไรมากนอกจากขอให้เขาหายดีและกลับไปอยู่กับเธอที่คอนโด เพราะที่นี่ไม่ใช่ที่ๆเขาควรอยู่หากแต
หลังจากที่เรย์หายดีแล้วเขาก็เตรียมตัวเดินทางกลับไปที่ประเทศอิตาลีเพื่อสะสางงานทั้งหมดให้เรียบร้อย เพราะเขาจากอิตาลีมานานเกินไปแล้ว ทำเอาพลอยไพลินที่ไม่อยากอยู่ห่างจากเรย์แม้แต่วินาทีเดียวงอแงเสียยกใหญ่ที่เขาทิ้งเธอไว้ที่นี่คนเดียว แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เข้าใจเพราะเรย์ยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องกลับไปจัดการให้เรียบร้อย“พลอยไม่อยากให้เฮียกลับอิตาลีเลยค่ะ”พลอยไพลินที่นอนซบอกแกร่งเงยหน้าขึ้นบอกเรย์ด้วยน้ำเสียงอ้อน ๆ ก่อนที่คนพี่จะกดจมูกลงบนหน้าผากมนของคนตัวเล็กที่หลับตาพริ้มพร้อมกับยิ้มออกมาด้วยความชอบใจ เมื่อเรย์แสดงความรักต่อเธอ เพราะหลังจากที่เขาออกจากโรงพยาบาลเรย์มักจะแสดงความรักอย่างอ่อนโยนแบบเปิดเผยมากขึ้น ซึ่งมันทำให้พลอยไพลินมีความสุขมาก“เฮียไปแค่แป๊บเดียวเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว”เรย์บอกอีกคนที่ย่นจมูกน้อย ๆ เมื่อได้ยินอย่างนั้น เพราะแป๊บเดียวของเรย์นั้นมันช่างยาวนานเหลือเกินสำหรับคนที่ติดแฟนแบบเธอ แล้วต่อให้ห่างกันแค่วันเดียวเธอก็คิดถึงเขาจนแทบขาดใจแล้ว“แต่พลอยคิดถึงเฮียนี่ เฮียไม่อยู่คงเหงาแย่ไม่มีคนนอนกอดเลย”น้ำสียงหวานบอกเรย์อย่างอ้อน ๆ ส่วนคนที่ถูกอ้อนได้แต่ยิ้มออกมาด้วยคว
ผับ “พอได้แล้วอีเจด้ามึงจะแดกอะไรหนักหนานี่ก็ปาไปแก้วที่ห้าแล้วนะเว้ย เมาขึ้นมาไม่มีใครหามมึงไปส่งที่ห้องนะกระเทยบอกไว้ก่อน” เบลล่าท้วงเจด้าที่เอาแต่กระดกแก้วเหล้าตั้งแต่ที่เข้ามานั่งอยู่ในผับโดยที่ไม่ยอมพูดยอมจาเอาแต่นั่งชงเหล้ายกดื่มๆจนเบลล่าอดรนทนไม่ไหวต้องเอ่ยห้ามปรามเพื่อนให้หยุดดื่ม เพราะถ้าเกิดว่าเจด้าเมาขึ้นมาใครจะแบกกลับตัวเธอเองนั้นก็มีนัดกับหนุ่มที่คุยกันมาได้สักพัก ส่วนโอมที่นั่งตรงข้ามกันตอนนี้ก็กำลังนัวเนียกับหนุ่มรุ่นน้องที่มาแอบชอบอย่างถึงพริกถึงขิงโดยที่ไม่ได้แคร์หรือสนใจเบลล่าที่มองจิกเพื่อด้วยความหมั่นไส้เลยสักนิด “ดื่มเอง เมาเอง ก็กลับเองได้ กูไม่รบกวนพวกมึงให้ไปส่งหรอกคอแข็งแบบกูไม่เมาง่ายๆหรอก” เจด้าบอกเพื่อนอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนที่จะยกแก้วเหล้าเตรียมส่งเข้าปากแต่แล้วก็มีมือใหญ่ของใครบางคนมาดึงแก้วเหล้าออกจากมือเธอไปก่อน ทำเอาดวงตากลมโตของเจด้าถึงกับตวัดมองด้วยความไม่พอใจเมื่อถูกขัดจังหวะในการดื่ม แต่แล้วเธอก็ยิ่งอารมณ์เสียเข้าไปใหญ่เมื่อพบว่าคนที่มาดึงแก้วเหล้าออกจากมือของเธอคือคริสเตียนผู
เช้าวันหนึ่ง พลอยไพลินเดินช้าๆมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูบ้านที่เธอไม่ได้กลับมานานหลายเดือนก่อนที่เธอจะมองเข้าไปข้าในก็เจอกับรถยนต์ของมารดาที่จอดเอาไว้ เพราะวันนี้คือวันหยุดสุดสัปดาห์ซึ่งส่วนใหญ่แล้วมารดาของเธอจะไม่ค่อยออกไปไหน แต่ท่านมักจะหยุดพักผ่อนอยู่บ้านเสียมากกว่าที่จะออกไปเผชิญกับการจราจรที่แออัดของเมืองหลวงที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่นิยมชมชอบกับการออกมาเที่ยวพักผ่อนในวันหยุด พลอยไพลินค่อยๆเปิดประตูรั้วเข้ามาก่อนที่เธอจะกวาดสายตามองไปรอบๆบ้านแต่กลับไม่พบแม้แต่เงาของมารดา สองเท้ารีบก้าวเดินเข้ามาในตัวบ้านก่อนที่เธอจะพบว่ามารดาของเธอนั้นกำลังเตรียมตัวทำมื้อเที่ยงอยู่ในครัว ทำให้รอยยิ้มพลันบังเกิดขึ้นในหน้าเมื่อเห็นมารดาทั้งฮัมเพลงและโยกตัวไปมาอย่างมีความสุข โดยที่ภายในบ้านไร้เงาของสามีใหม่ของมารดาก่อนที่พรรณรายจะหันกลับมาเจอกับพลอยไพลินเข้าพอดี เพล้ง!!! ถ้วยในมือของพรรณรายหล่นร่วงลงสู่พื้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นลูกสาวที่ไม่ได้กลับมาที่บ้านนานถึงสามเดือนก่อนที่พรรณรายจะได้สติและรีบก้มลงเก็บเศษถ้วยที่แตกกระจาย ด้วยกลัวว่าถ้าหากลูกสาวเดินเข้ามาในครัวอาจจะเห
เวลาผ่านไปไวราวกับโกหกในที่สุดพลอยไพลินก็จบการศึกษาชั้นปีที่ 4 ด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่งตามความตั้งใจแรกของเธอที่มุ่งมั่นจะคว้ามันมาให้ได้เพื่อเป็นของขวัญให้กับบิดาตามที่เธอได้ให้สัญญาเอาไว้ ซึ่งหลายวันนี้มานี้เธอซ้อมรับปริญญาเหนื่อยกลับบ้านแทบทุกวัน โดยที่มีมารดาของเธอคอยมารับมาส่งเพราะเธอกลับไปอยู่ที่บ้านได้สักพักแล้วแต่คริสเตียนก็ยังคงตามดูแลเธออยู่เช่นเคย และวันนี้ก็คือวันรับปริญญาของเธอซึ่งครอบครัวของทุกคนมาพร้อมหน้าพร้อมตากันรวมถึงมารดาของเธอด้วยเช่นกันที่มาร่วมถ่ายรูปกับเธอและเพื่อนๆด้วยความสนุกสนาน เพราะทุกคนต่างเรียนจบด้วยเกียรตินิยมกันทั้งกลุ่ม ถึงแม้ว่ากลุ่มของพวกเธอจะขึ้นชื่อเรื่องเที่ยวเก่ง แต่ทุกคนก็ตั้งใจเรียนจนประสบความสำเร็จในวันนี้ซึ่งครอบครัวของทุกคนต่างชื่นชมและยินดีมาก “อีพลอย เฮียเรย์จะไม่มาจริงๆเหรอวะมึงวันนี้วันสำคัญของมึงนะเว้ย” เจด้าถามพลอยไพลินที่ยกน้ำขึ้นดื่มด้วยความกระหายในขณะที่พลอยไพลินรู้สึกหน่วงในใจไม่น้อยกับคำถามของเพื่อนสาว วันนี้คือวันที่เธออยากให้เขาอยู่เคียงข้างแต่เรย์ติดงานก็เลยไม่สามารถเดินทางกลับประ