หลังจากวันที่รู้ว่าภรรยาตั้งท้องเรย์ก็ไม่เคยออกไปทำงานนอกบ้านหรือต่างเมืองอีกเลยสักครั้งไม่ว่าจะเป็นงานเล็กหรืองานใหญ่เขาล้วนมอบหมายให้คริสเตียนกับเจมส์จัดการทั้งสิ้น เพราะเขาอยากทุ่มเทเวลาทั้งหมดเพื่อดูแลพลอยไพลินที่กำลังตั้งท้องมากกว่าการทิ้งให้เธอต้องอยู่เพียงลำพัง“นายครับงาน...”“ไม่ไป”“นายครับท่าน…”“ป่วย ไม่สบาย ไม่ไป”“นายครับการขนส่ง…”“นายไปจัดการได้เลยเจมส์”ทุกเรื่องที่เจมส์เข้ามารายงานล้วนถูกปฏิเสธจากเรย์ทั้งหมดจนทำให้เจมส์ถึงกับมีสีหน้าลำบากใจแววตาที่เต็มไปด้วยไอสังหารเงยหน้าขึ้นมองพลอยไพลินที่นั่งข้างๆเรย์อย่างขอความช่วยเหลือ เพราะงานบางอย่างก็สำคัญเกินกว่าที่เขาจะกล้าตัดสินใจด้วยตนเองได้พลอยไพลินที่เห็นท่าทีอึดอัดของเจมส์ก็ได้แต่ยื่นแขนเรียวสวยไปแตะแขนของสามีที่กำลังตั้งใจปอกส้มให้เธอกินเบาๆทำเอาเรย์ถึงกับชะงักมือที่กำลังตั้งใจปอกส้มอยู่“เฮียเรย์ขาพลอยแค่ท้องเองนะคะไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย เฮียไปทำงานเถอะค่ะพลอยดูแลตัวเองได้อีกอย่างเจด้าก็มาอยู่เป็นเพื่อนพลอยทุกวันพลอยไม่อยากให้เฮียทิ้งงานนะคะ”น้ำเสียงหวานเอ่ยบอกสามีอย่างมีเหตุผลทำให้คนที่กำลังปอกส้มอยู่ได้แต่บึนปา
วันเวลาที่ผ่านไปเรื่อยๆจากอายุครรภ์เพียงสามเดือนตอนนี้ครรภ์ของพลอยไพลินย่างเข้าเดือนที่ 9 ท่ามกลางการรอคอยของทุกคนโดยเฉพาะเรย์ที่ตั้งหน้าตั้งตารอลูกชายตัวน้อยอย่างมีความสุข เขาไม่เคยคิดเลยว่าการที่จะได้เป็นพ่อคนนั้นมันช่างรู้สึกดีและมีความสุขมากมายขนาดนี้ช่วงเวลาที่พลอยไพลินตั้งครรภ์เรย์ไม่เคยทิ้งให้ภรรยาต้องอยู่เพียงลำพังเลยแม้แต่วันเดียวทุกๆที่ภายในคฤหาสน์ทุกคนจะได้เห็นภาพสองสามีภรรยาที่นั่งอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ที่ไหนมีพลอยไพลินที่นั่นจะมีนายใหญ่ของบ้านเรย์ คาร์เทอร์คอยอยู่เคียงข้างภรรยาเสมอทำให้ทุกคนภายในบ้านล้วนมีความสุขและตั้งตารอนายน้อยของบ้านไม่ต่างจากผู้เป็นเจ้านายเลย“ทำไมน้าพลอยถึงถักถุงเท้าได้ไม่สวยเหมือนเฮียเลยสักนิด”เสียงบ่นเล็กๆของคนข้างกายทำเอาว่าที่คุณพ่อที่กำลังนั่งถักถุงเท้าสำหรับลูกชายตัวน้อยถึงกับชะงักไปก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะเผยรอยยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนและวางงานในมือลงข้างกายพร้อมกับยื่นมือมาโอบภรรยาตัวน้อยเข้ามาแนบชิด“พลอยไม่เห็นจำเป็นต้องทำให้เหนื่อยเลยค่ะที่รัก เฮียอยากให้หนูพักผ่อนรอวันที่ตาหนูคลอดก็พอส่วนงานนี้เดี๋ยวเฮียทำให้เองค่ะ”“ก็พลอยอยากถักถุงเท้าให้ล
“ฮะ เฮีย พลอยเจ็บ ฮือ ฮือ เจ็บไม่ไหวแล้ว”พลอยไพลินร้องไห้น้ำตาไหลใจจะขาดด้วยความรู้สึกเจ็บปวดตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดที่แทบขาดใจเหมือนตอนนี้เลยในใจรู้สึกสงสารมารดาขึ้นมาในทันทีเมื่อคิดว่าตอนที่ท่านคลอดเธอก็คงจะเจ็บปวดและทรมานไม่น้อย“อดทนหน่อยนะคะคนดีของเฮียใกล้ถึงแล้วค่ะใกล้ถึงแล้ว เจมส์เร็วๆหน่อย”ปลอบใจพลอยไพลินเสร็จเรย์ก็หันไปสั่งให้เจมส์เหยียบให้มิดซึ่งเจมส์ไม่รอช้าเขารับคำสั่งตามที่ผู้เป็นนายสั่งทันทีทำเอาเบลล่าที่นั่งคู่กับเจมส์ด้านหน้าถึงกับหาที่ยึดเกาะเอาไว้แทบไม่ทันส่วนโอมนั้นไม่ได้แตกต่างกันกับเบลล่าเลยสักนิดสองมือรีบยึดเกาะข้างประตูเอาไว้มั่น แต่ถึงแม้ว่าเจมส์จะเหยียบจนมิดแค่ไหนในช่วงจังหวะเลี้ยวเขาก็ผ่อนความเร็วแล้วหมุนพวงมาลัยเลี้ยวรถอย่างนุ่มนวลเพราะเขากลัวว่าหากไม่ผ่อนเกรงว่าผู้เป็นนายคงจะคิดบัญชีกับเขาทีหลังอย่างแน่นอนที่ทำให้นายผู้หญิงได้รับความความกระทบกระเทือนโรงพยาบาล Nเมื่อเดินทางมาถึงโรงพยาบาลทุกสิ่งทุกอย่างก็พร้อมแล้วสำหรับการทำคลอดเพราะเรย์โทรมาแจ้งที่โรงพยาบาลตั้งแต่ที่เขาออกมาจากคฤหาสน์ พลอยไพลินถูกนำตัวส่งไปยังห้องคลอดซึ่งเรย์ที
“อุแว้ อุแว้ อุแว้” เสียงทารกที่แผดเสียงร้องไห้จ้าในยามราตรีปลุกให้พลอยไพลินกับเรย์ที่เพิ่งล้มตัวลงนอนได้ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงพากันสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจทันที ก่อนที่สัญชาตญาณของแม่จะบอกให้พลอยไพลินรีบลุกขึ้นจากเตียงนอนเพื่อมาปลอบโยนลูกชายที่กำลังร้องไห้หากแต่สองมือของเรย์กลับกดร่างอวบอิ่มของภรรยาให้นอนลงบนเตียงเช่นเดิม“พลอยพักผ่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวเฮียดูลูกเอง”“แต่ว่า”“ไม่มีแต่ค่ะวันนี้พลอยคนดีของเฮียเหนื่อยมาทั้งวันแล้วที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเฮียเองค่ะ”คำพูดที่หนักแน่นของเรย์ทำให้พลอยไพลินยอมพยักหน้ารับในที่สุดก่อนที่เธอจะค่อยๆหลับตาลงเพื่อพักผ่อนหลังจากที่ไม่ได้หลับเต็มตื่นมาหลายคืนแล้ว พลอยไพลินค้นพบว่าการเป็นแม่คนไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับเธอตั้งแต่ที่ออกจากโรงพยาบาลเธอแทบจะไม่ได้พักผ่อนเพราะเธอตั้งใจที่จะเลี้ยงลูกด้วยตัวเองทำให้ในทุกๆวันของเธอคือการเลี้ยงลูกชายตัวน้อยที่อารมณ์ดีในตอนกลางวันและอารมณ์แปรปรวนในยามกลางคืน ยังดีที่ช่วงกลางวันเธอมีมารดาคอยช่วยเลี้ยงทำให้เธอได้นอนหลับพักผ่อนบ้างส่วนตอนกลางคืนก็จะมีสามีอย่างเรย์ที่รับหน้าที่กล่อมลูกน้อยให้เลิกร้องไห้แทนเธอ“ร้อง
คฤหาสน์คาร์เทอร์เรย์เหวี่ยงร่างบางของพลอยไพลินในชุดนักศึกษาลงไปนอนจุกอยู่บนเตียงด้วยความโมโห เมื่อนางบำเรอของเขากล้าดีถึงขั้นไปนั่งกินชาบูยิ้มหวานให้ผู้ชายถึงในโต๊ะจะมีเพื่อนของเธออยู่ด้วยก็เถอะ ซึ่งมันทำให้เขาไม่พอใจเอามากๆนี่ไม่ใช่ความรู้สึกหึงเขาแค่ หวงของ ก็แค่นั้นเองคนแบบเขาไม่เคยมีหรอกความรู้สึกที่เรียกว่าหึงเพราะผู้ชายแบบเขารักใครไม่เป็นและไม่ยินดีที่จะรักใครด้วยพลอยไพลินถึงจะโดนเหวี่ยงลงบนเตียงใหญ่จนจุกไปทั้งร่างแต่กลับไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยสักนิด ใบหน้าสวย Sexy หันกลับมามองใบหน้าหล่อร้ายของเรย์ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความท้าทายและยั่วยวน เรย์กระชากเนคไทออกมาจากคอแกร่งก่อนที่เขาจะขึ้นเตียงตามไปกระชากชุดนักศึกษาของพลอยไพลินจนขาดวิ่นเหลือเพียงชุดชั้นในสุด Sexy ที่พลอยไพลินตั้งใจใส่เพื่อยั่วเรย์โดยเฉพาะเริ่มจากยั่วให้หึงหรือเปล่า?แล้วค่อยมายั่วบนเตียงต่อเธอไม่ได้กลัวแต่เธอพร้อมแล้วกับบทลงโทษที่สุดแสนจะเร่าร้อนของเขาคนนี้เรย์ คาร์เทอร์แด๊ดดี้สุดที่รักของเธอ"อ๊าาาา แด๊ดดี้ขาพลอยเจ็บนะคะ"น้ำเสียงหวานใสแสร้งสำออยบอกเรย์ที่แสยะยิ้มร้ายออกมาก่อนที่เขาจะเอาเนคไทมาพันรอบดวงตากลมโตของพ
กรุงโรม ประเทศอิตาลีร่างสูงที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำนั่งลงบนเก้าอี้ที่พนักงานจัดเตรียมเอาไว้ให้ ข้างๆกันมีคริสเตียนลูกน้องมือขวากับเจมส์ลูกน้องมือซ้ายยืนคอยเฝ้าดูแลความปลอดภัยให้ผู้เป็นนายไม่ห่าง มือใหญ่หยิบบุหรี่ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาจุดสูบอย่างสบายใจก่อนที่จะพ่นควันสีเทาหม่นให้ล่องลอยไปอากาศพร้อมกับความรู้สึกผ่อนคลายที่ได้หยุดพักจากงานที่ยุ่งเสียทีอากาศวันนี้ช่างเย็นสบายเหมาะสำหรับการออกมาตีกอล์ฟหลังจากที่เขาคร่ำเคร่งทำงานติดต่อกันนานถึง 5 วัน ธุรกิจของเจ้าพ่อมาเฟียอย่างเขามีทั้งธุรกิจที่สีขาวสะอาดและธุรกิจสีเทาที่ไม่ถึงกับดำมืดอย่างคาสิโนที่มีอยู่ในหลายประเทศทั่วโลก เขาจับธุรกิจหลายอย่างยกเว้นสิ่งเดียวที่เขาไม่เคยแตะต้องมันเลยนั่นก็คือยาเสพติดเพราะมันเป็นสิ่งที่เขาเกลียดที่สุด"วันนี้นายต้องการคนดูแลไหมครับ"คริสเตียนถามเรย์ที่นั่งสูบบุหรี่เงียบๆก่อนที่เขาจะหันมามองลูกน้องแล้วพ่นควันบุหรี่ใส่ใบหน้าหล่อของคริสเตียนพร้อมกับยกยิ้มมุมปากน้อยๆราวกับกำลังเจอเรื่องที่ถูกใจ สายตาคมกริบมองไปยังร่างบางของใครบางคนที่ก็กำลังมองมาที่เขาเช่นกันถ้าสายตาที่เฉียบคมของเข
ประเทศไทยหลังจากที่กลับมาจากมหาวิทยาลัยพลอยไพลินก็เดินเข้าบ้านมาด้วยความเหนื่อยล้าเพราะวันนี้เธอมีเรียนทั้งหมด 3 วิชา แต่ละวิชาช่างยาวนานเสียจนเธอแทบหมดแรงฟุบลงบนโต๊ะซึ่งเธอก็ทำได้เพียงแค่คิดเพราะตอนนี้เธอกำลังเรียนอยู่ปี 4 ปีสุดท้ายของการเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยซึ่งเธอตั้งใจที่จะคว้าเกียรตินิยมมาครอบครองให้ได้ขาเรียวสวยภายใต้ชุดนักศึกษาที่รัดแน่นโชว์รูปร่างที่สวย Sexy ก้าวเข้ามาในบ้านก่อนที่เธอจะเจอกับใครบางคนที่พลอยไพลินไม่อยากเจอมากที่สุด ผู้ชายที่อายุมากกว่าเธอเพียงแค่ไม่กี่ปีแต่กลับอยู่ในสถานะพ่อเลี้ยงที่เธอไม่เคยต้องการและอยากได้ แต่แม่ของเธอกลับต้องการและอยากได้จนถึงกับพามันเข้ามาอยู่ในบ้านเลี้ยงดูปูเสื่อเป็นอย่างดีเพราะมรดกที่พ่อของเธอทิ้งเอาไว้ไม่ใช่น้อยๆผู้ชายที่กำลังนั่งดื่มเบียร์อย่างสบายใจถึงได้ทำตัวเป็นแมงดาคอยเกาะแม่เธอไม่ยอมปล่อยอยู่นี่อย่างไรล่ะ หึ ช่างน่าสมเพชสิ้นดี พลอยไพลินคิดอย่างเย้ยหยันพ่อเลี้ยงก่อนที่จะเดินขึ้นห้องไปอย่างเงียบๆโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนแอบมองเรียวขาขาวของเธอด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความต้องการ เนื้อแก่เหม็นเขียวหรือจะสู้เนื้ออ่อนๆหวานๆที่เคี้ยว
คอนโด Mกริ๊งงงง กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงเสียงกดออดที่รัวอยู่หน้าห้องทำเอาเบลล่าชักสีหน้าด้วยความหงุดหงิดใจเพราะเธอกำลังติดขนตาที่ขั้นตอนค่อนข้างยุ่งยาก แต่กลับมาถูกขัดจังหวะเพราะเสียงกดกริ่งทำเอาเบลล่ารู้สึกหงุดหงิดระดับสิบมือเรียวบางราวกับสตรีเพศวางขนตาปลอมลงบนโต๊ะเครื่องแป้งก่อนที่จะเดินกระทืบเท้าออกมาจากห้องนอนเพื่อมาเปิดประตูห้องดูว่าใครกันที่มันกล้ามารบกวนตอนที่เธอกำลังแต่งสวยเธอจะด่าให้มันลืมทางกลับบ้านไปเลยแกรกแอด"อีเบล ฮึก ฮือ"พลอยไพลินที่กดออดรัวๆโผเข้ากอดเพื่อนรักพร้อมกับร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดใจ ทำเอาเบลล่าถึงกับเลิ่กลั่กเมื่อคนที่มากดออดรัวๆรบกวนเธอคือเพื่อนรักของเธอพลอยไพลินนั่นเอง ทั้งๆที่นัดกันไว้ว่าให้ไปเจอกันที่ผับแต่ทำไมมันถึงได้ร้องห่มร้องไห้มาหาเธอที่คอนโดได้ล่ะ"อีพลอยมึงเป็นไรเกิดอะไรขึ้นใครทำมึงบอกกูมาเดี๋ยวนี้"เบลล่ากอดตอบเพื่อนสาวที่ซบหน้าลงบนไหล่ของเธอพร้อมกับลูบหลังพลอยไพลินอย่างปลอบโยน ก่อนที่จะพาเพื่อนสาวเดินเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูลงเพราะถ้าขืนยังยืนอยู่ที่หน้าห้องคงมีคนกล่าวหาว่ากระเทยหน้าสวยหุ่นปังแบบเธอหักอกผู้หญิงแน่นอนแบบนั้นฟ้าคงผ่าเข้าให้ที