บำเรอรัก️มาเฟียร้าย<48>การรอคอยที่แสนเจ็บปวด

ตลอดเวลาที่เดินทางมายังโรงพยาบาลพลอยไพลินได้แต่นั่งร้องไห้ใจแทบขาดมือที่เต็มไปด้วยเลือดยกมือของเรย์ขึ้นมากุมเอาไว้ตลอดเวลาด้วยความกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไป หัวใจที่บอบช้ำอยู่แล้วราวกับมีใครเอามีดมากรีดจนเป็นแผลเจ็บไปทั้งใจ เมื่อดวงตาที่เคยทอดมองเธออย่างอ่อนโยนพร้อมกับรอยยิ้มบัดนี้ดวงตากลับปิดสนิทและร่างกายเต็มไปด้วยเลือด

“แด๊ดดี้ขา ฮึก ได้โปรดตื่นขึ้นมาพูดกับพลอยหน่อยนะคะคนดี ฮือ แด๊ดดี้”

น้ำเสียงที่สั่นสะท้านเอ่ยร้องเรียกเรย์ให้ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความน่าสงสารทำเอาคริสเตียนกับเจมส์ที่ทำหน้าที่ขับรถถึงกับสะเทือนใจไม่น้อยเพราะตั้งแต่ออกมาจากโกดังร้างพลอยไพลินยังไม่หยุดร้องไห้เลยสักนิด ดวงตากลมโตที่เจ้านายของเขาชอบมองบัดนี้บวมช้ำจนแทบดูไม่ได้ พลอยไพลินแนบใบหน้าเนียนลงบนใบหน้าของเรย์พร้อมทั้งสะอื้นไห้ไปตลอดทางจนกระทั่งถึงโรงพยาบาลในที่สุด

“อีพลอยมึงเป็นยังไงบ้าง”

เจด้ารีบวิ่งเข้ามาถามเพื่อนด้วยความตกใจเมื่อเห็นสภาพเลือดท่วมตัวของพลอยไพลินแต่พลอยไพลินกลับไม่ตอบคำถามของเจด้า เมื่อรถเข็นๆร่างของเรย์เข้าไปด้านในเธอก็รีบวิ่งตามไปด้วยความ