บททั้งหมดของ บำเรอรัก❤️มาเฟียร้าย (เรย์ของพลอย) NC20++SM : บทที่ 51 - บทที่ 60

“กินเยอะๆนะคะแด๊ดดี้ ส้มหวานมากๆเพราะพลอยตั้งใจเลือกลูกที่หวานที่สุดมาให้แด๊ดดี้โดยเฉพาะเลยค่ะ” พลอยไพลินบอกเรย์เสียงหวานก่อนที่จะหยิบส้มขึ้นจ่อที่ริมฝีปากของเรย์ที่อ้าปากรับส้มจากมือของพลอยไพลินด้วยหน้าตาที่อิ่มเอิบเต็มไปด้วยความสุข เพราะตั้งแต่ที่เขาย้ายกลับมารักษาตัวที่กรุงเทพพลอยไพลินก็คอยอยู่เคียงข้างและดูแลเขาในทุกๆวันทำให้อาการของเขาดีวันดีคืนเพราะได้กำลังใจที่ดีจากพลอยไพลิน “พลอยก็กินด้วยสิ” สรรพนามที่เรียกขานเธอและคำพูดที่เปลี่ยนไปทำเอาพลอยไพลินถึงกับชะงักไปเล็กน้อยเพราะปกติเรย์ไม่เคยพูดกับเธอแบบเรียกชื่อเล่นของเธอเลย แต่มาวันนี้เขากลับเรียกเธอด้วยแววตาที่อ่อนโยนมันทำให้พลอยไพลินรู้สึกดีใจไม่น้อย “แค่ได้นั่งมองแด๊ดดี้กินพลอยก็มีความสุขแล้วค่ะ พลอยอยากให้แด๊ดดี้รีบหายกลับบ้านของเราไวๆ” คำพูดของพลอยไพลินทำให้เรย์ยิ้มอออกมาน้อยๆเพราะแววตาของพลอยไพลินนั้นบอกกับเขาว่า เธอปรารถนาตามที่พูดจริงๆเด็กสาวไม่ขออะไรมากนอกจากขอให้เขาหายดีและกลับไปอยู่กับเธอที่คอนโด เพราะที่นี่ไม่ใช่ที่ๆเขาควรอยู่หากแต

ผับ “พอได้แล้วอีเจด้ามึงจะแดกอะไรหนักหนานี่ก็ปาไปแก้วที่ห้าแล้วนะเว้ย เมาขึ้นมาไม่มีใครหามมึงไปส่งที่ห้องนะกระเทยบอกไว้ก่อน” เบลล่าท้วงเจด้าที่เอาแต่กระดกแก้วเหล้าตั้งแต่ที่เข้ามานั่งอยู่ในผับโดยที่ไม่ยอมพูดยอมจาเอาแต่นั่งชงเหล้ายกดื่มๆจนเบลล่าอดรนทนไม่ไหวต้องเอ่ยห้ามปรามเพื่อนให้หยุดดื่ม เพราะถ้าเกิดว่าเจด้าเมาขึ้นมาใครจะแบกกลับตัวเธอเองนั้นก็มีนัดกับหนุ่มที่คุยกันมาได้สักพัก ส่วนโอมที่นั่งตรงข้ามกันตอนนี้ก็กำลังนัวเนียกับหนุ่มรุ่นน้องที่มาแอบชอบอย่างถึงพริกถึงขิงโดยที่ไม่ได้แคร์หรือสนใจเบลล่าที่มองจิกเพื่อด้วยความหมั่นไส้เลยสักนิด “ดื่มเอง เมาเอง ก็กลับเองได้ กูไม่รบกวนพวกมึงให้ไปส่งหรอกคอแข็งแบบกูไม่เมาง่ายๆหรอก” เจด้าบอกเพื่อนอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนที่จะยกแก้วเหล้าเตรียมส่งเข้าปากแต่แล้วก็มีมือใหญ่ของใครบางคนมาดึงแก้วเหล้าออกจากมือเธอไปก่อน ทำเอาดวงตากลมโตของเจด้าถึงกับตวัดมองด้วยความไม่พอใจเมื่อถูกขัดจังหวะในการดื่ม แต่แล้วเธอก็ยิ่งอารมณ์เสียเข้าไปใหญ่เมื่อพบว่าคนที่มาดึงแก้วเหล้าออกจากมือของเธอคือคริสเตียนผู

เวลาผ่านไปไวราวกับโกหกในที่สุดพลอยไพลินก็จบการศึกษาชั้นปีที่ 4 ด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่งตามความตั้งใจแรกของเธอที่มุ่งมั่นจะคว้ามันมาให้ได้เพื่อเป็นของขวัญให้กับบิดาตามที่เธอได้ให้สัญญาเอาไว้ ซึ่งหลายวันนี้มานี้เธอซ้อมรับปริญญาเหนื่อยกลับบ้านแทบทุกวัน โดยที่มีมารดาของเธอคอยมารับมาส่งเพราะเธอกลับไปอยู่ที่บ้านได้สักพักแล้วแต่คริสเตียนก็ยังคงตามดูแลเธออยู่เช่นเคย และวันนี้ก็คือวันรับปริญญาของเธอซึ่งครอบครัวของทุกคนมาพร้อมหน้าพร้อมตากันรวมถึงมารดาของเธอด้วยเช่นกันที่มาร่วมถ่ายรูปกับเธอและเพื่อนๆด้วยความสนุกสนาน เพราะทุกคนต่างเรียนจบด้วยเกียรตินิยมกันทั้งกลุ่ม ถึงแม้ว่ากลุ่มของพวกเธอจะขึ้นชื่อเรื่องเที่ยวเก่ง แต่ทุกคนก็ตั้งใจเรียนจนประสบความสำเร็จในวันนี้ซึ่งครอบครัวของทุกคนต่างชื่นชมและยินดีมาก “อีพลอย เฮียเรย์จะไม่มาจริงๆเหรอวะมึงวันนี้วันสำคัญของมึงนะเว้ย” เจด้าถามพลอยไพลินที่ยกน้ำขึ้นดื่มด้วยความกระหายในขณะที่พลอยไพลินรู้สึกหน่วงในใจไม่น้อยกับคำถามของเพื่อนสาว วันนี้คือวันที่เธออยากให้เขาอยู่เคียงข้างแต่เรย์ติดงานก็เลยไม่สามารถเดินทางกลับประ

“พลอยวันนี้มึงสวยมากๆเลยนะรู้ไหม” เจด้าเอ่ยชมพลอยไพลินที่อยู่ในชุดแต่งงานสีขาวละมุนตาโดยที่มีช่างกำลังแต่งหน้าและทำผมให้เพื่อนสาวของเธอที่นั่งยิ้มอย่างมีความสุข เพราะวันนี้คือวันที่ความรักของพลอยไพลินกับเฮียเรย์เดินทางมาถึงบทสรุปของความรักเสียทีนั่นก็คืองานแต่งของพลอยไพลินนั่นเอง งานแต่งจัดขึ้นเงียบๆโดยที่เชิญแค่กลุ่มเพื่อนสนิทของพลอยไพลินและบรรดาญาติๆของพรรณรายซึ่งมีเพียงไม่กี่คนมาร่วมงานเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนของเรย์ดูจะเยอะทีเดียวเพราะส่วนใหญ่คือชาวต่างชาติที่พากันเดินทางมาเพื่อร่วมเป็นสักขีพยานและแสดงความยินดีกับมาเฟียใหญ่อย่างเรย์ คาร์เทอร์ “อีเจ อีเบล อีโอม กูตื่นเต้นจนฉี่จะราดอยู่แล้วมึงสั่นไปทั้งตัวแล้วเนี่ย” พลอยไพลินสารภาพความรู้สึกของเธอในตอนนี้กับเพื่อนๆที่พากันหันมามองหน้ากันพร้อมกับยิ้มขำเจ้าสาวที่ยื่นมือมาจับมือพวกเธอโดยที่มือของพลอยไพลินนั้นสั่นจริงๆอย่างที่เธอบอก ก่อนที่เพื่อนๆทั้งสามคนจะพากันจับมือของพลอยไพลินมากุมเอาไว้แล้วมองหน้าเพื่อนสาวด้วยความยินดี โดยเฉพาะเจด้าที่น้ำตาคลอด้วยความป

“ฮึก ฮึก ฮือ เรย์ขาไม่กลับอิตาลีไม่ได้เหรอคะ ฮือ”แก้มใสน้ำตาไหลพรากด้วยความเสียใจเมื่อเพื่อนของบิดาที่เธอนั้นรักและสนิทสนมจนเกิดความผูกพันธ์กำลังจะเดินทางกลับอิตาลี สองมือเล็กๆยกขึ้นคล้องคอเรย์เอาไว้แน่นก่อนที่จะซบใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาลงบนอกแกร่งอย่างออดอ้อนท่ามกลางสายตาที่เอ็นดูเด็กน้อยของทุกคน“เรย์ไปไม่นาน พอน้องของแก้มใสคลอดแล้วเรย์จะรีบบินกลับมาเยี่ยมแน่นอนเรย์สัญญา”“ฮือ ฮือ แต่แก้มใสไม่อยากให้เรย์ไป เรย์อยู่ที่นี่กับแก้มใสไม่ได้เหรอคะเดี๋ยวแก้มใสจะขอค่าขนมพ่อขาเพิ่มเอามาแบ่งให้เรย์ด้วย ฮือ ฮือ”คำพูดที่แสนไร้เดียงสาของเด็กน้อยทำเอากฤษฎิ์ถึงกับหัวเราะออกมาน้อยๆด้วยความเอ็นดูลูกสาวที่จะเอาเงินค่าขนมมาล่อมาเฟียระดับโลกอย่างเรย์ คาร์เทอร์ให้อยู่ต่อ ส่วนคนที่ได้รับข้อเสนอได้แต่ยิ้มกว้างก่อนที่จะยื่นมือมาเช็ดน้ำตาออกจากแก้มป่องของหลานสาวอย่างอ่อนโยน ดวงตาที่เคยเย็นชาและร้ายกาจยามทอดมองเด็กสาวราวกับเป็นคนละคนเพราะมันเต็มไปด้วยความรักและเอ็นดูอย่างสุดหัวใจ“อย่าร้องไห้เลยนะคะแก้มใสคนเก่งของเรย์ การจากลาเกิดขึ้นได้เสมอเพราะฉะนั้นเรย์อยากให้แก้มใสเข้มแข็งและไม่ร้องไห้เมื่อถึงวัน