เช้าวันต่อมาพลอยไพลินลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความเมื่อยล้าพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มของคนที่กำลังนอนกอดเธออยู่ด้วยแววตาที่หม่นเศร้าลง เธอรู้ตัวดีว่าใกล้จะถึงเวลาแล้วที่เธอกับเขาต้องยกเลิกสัญญานางบำเรอที่เขาเป็นคนหยิบยื่นให้เธอและเธอก็ตอบรับด้วยความอยากรู้อยากลองและเต็มใจซึ่งวันนี้พลอยไพลินตัดสินใจแล้วว่าจะเป็นคนจบสัญญานั้นกับเขาเองก่อนที่วันจากลากันจริงๆ จะมาถึงในอีกสามวันข้างหน้า ความรู้สึกมันคล้ายๆ ราวกับว่าเธอกำลังบอกเลิกกับความรักครั้งแรกของเธอที่ไม่มีทางสมหวังเพราะผู้ชายคนนี้เขาไม่ใช่ผู้ชายที่เธอจะใช้ทั้งหัวใจเพื่อครอบครองเขาได้ง่ายๆเขาคือกองไฟที่เธอเต็มใจที่จะกระโดดเข้าไปเล่นด้วยแต่สุดท้ายแล้วไฟกลับแผดเผาหัวใจของเธอจนแตกสลายและจำต้องถอยออกมา...ดวงตากลมโตทอดมองไปยังทะเลกว้างไกลด้วยความรู้สึกที่เจ็บแปลบลมเย็นๆ ที่ผัดผ่านมาไม่ได้ทำให้ความเศร้าหมองที่กำลังเกาะกินหัวใจของเธออยู่คลายลงได้เลย ถ้าหากวันนั้นเธอไม่เดินเข้าไปหาเขาและไม่ตกลงรับข้อเสนอของเขาด้วยความรู้สึกอยากรู้อยากลองเรื่องราวทุกอย่างมันก็คงไม่จบลงแบบนี้หมับอ้อมแขนใหญ่ที่สวมกอดเอวบางของพลอยไพลินจากทางด้านหล
เมื่อพลอยไพลินลับสายตาไปแล้วเรย์ก็ได้แต่เดินไปหยุดยืนอยู่ริมทะเลพร้อมกับทอดสายตามองคลื่นน้ำทะเลที่พัดเข้ามากระทบฝั่งด้วยความรู้สึกที่เจ็บหน่วงในหัวใจ ความผูกพันธุ์ที่เขามีต่อพลอยไพลินมันยากเกินกว่าที่จะตัดให้ขาดสะบั้นได้ง่ายๆ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็คงต้องทำใจเพราะการใช้ชีวิตท่ามกลางอันตรายและลูกกระสุนที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะเล็งตรงมาที่หัวใจของเขาๆไม่สามารถที่จะดึงพลอยไพลินเข้ามาในวังวนอันตรายนี้ได้เลย เพราะเขารักเธอเกินกว่าที่จะยอมให้เธอต้องเป็นอะไรไปโดยที่มีเขาเป็นสาเหตุ “นายครับ คนของเราที่อิตาลีส่งข่าวด่วนมาว่าไอ้มาร์โค่มันเดินทางมาที่ประเทศไทยเมื่ออาทิตย์ที่แล้วครับ” ในขณะที่เรย์กำลังยืนปล่อยใจไปกับบรรยากาศของลมทะเลยามเช้าเจมส์ก็รีบเข้ามารายงานข่าวด่วนให้ผู้เป็นนายทราบ คิ้วเข้มของเรย์ขมวดเข้าหากันพลางคิดว่าสถานการณ์เริ่มไม่ปกติเพราะมาร์โค่คือศัตรูคู่แค้นของเขาที่คอยลอบทำร้ายเขาตลอดและที่มันเดินทางมาประเทศไทยในครั้งนี้มันมาเพื่อตามลอบกัดเขาหรือว่ามาเพื่อ... ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจก่อนที่จะวิ่งไปตามทางที่พลอย
เรย์หันไปพยักหน้าให้โรมนักฆ่ามือฉกาจของเขาที่ค่อยๆเร้นกายหายไปอย่างรวดเร็วเพื่อไปลอบโจมตีมาร์โคทางด้านหลัง ก่อนที่เรย์มองพลอยไพลินที่ยังคงน้ำตาไหลพรากด้วยความสงสารจับใจเด็กสาวมองหน้าเขาด้วยดวงตาที่สั่นระริกไม่ใช่เพราะว่าเธอกำลังกลัวหากแต่เธอกลัวว่าเรย์จะได้รับอันตรายเสียมากกว่า สายตาของพลอยไพลินที่กำลังมองเขาอยู่ทำให้เรย์อยากจะเดินเข้าไปดึงเธอมากอดปลอบให้พลอยไพลินหายตกใจกับเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น แต่ในความเป็นจริงแล้วเรย์ไม่สามารถทำอะไรได้เลยเพราะปืนที่กำลังจ่ออยู่ที่ศีรษะของพลอยไพลิน หากเขาขยับเพียงนิดปืนในมือของมาร์โคคงลั่นไกคร่าชีวิตของพลอยไพลินเป็นแน่ ซึ่งเขาไม่สามารถที่จะทำแบบนั้นได้เขารักเด็กสาวจนเกินกว่าจะเห็นเธอถูกทำร้ายเพียงแค่มาร์โคตบหน้าพลอยไพลินใจของเขาก็เจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว “ไง พ่อมาเฟียใหญ่ พอรู้ว่านางบำเรอถูกจับตัวมาถึงกับรีบแจ้นมาเลยนะ” มาร์โคเอ่ยทักทายเรย์พร้อมกับแสยะยิ้มร้ายอย่างคนที่ถือไผ่เหนือกว่าโดยที่ไม่รู้เลยว่ากำลังจะเหลือแค่ชื่อในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า เพราะมาเฟียที่สามารถกุมอิตาลีให้อยู่ในมือได้อย่างเรย์ย่อมไม่
ตลอดเวลาที่เดินทางมายังโรงพยาบาลพลอยไพลินได้แต่นั่งร้องไห้ใจแทบขาดมือที่เต็มไปด้วยเลือดยกมือของเรย์ขึ้นมากุมเอาไว้ตลอดเวลาด้วยความกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไป หัวใจที่บอบช้ำอยู่แล้วราวกับมีใครเอามีดมากรีดจนเป็นแผลเจ็บไปทั้งใจ เมื่อดวงตาที่เคยทอดมองเธออย่างอ่อนโยนพร้อมกับรอยยิ้มบัดนี้ดวงตากลับปิดสนิทและร่างกายเต็มไปด้วยเลือด “แด๊ดดี้ขา ฮึก ได้โปรดตื่นขึ้นมาพูดกับพลอยหน่อยนะคะคนดี ฮือ แด๊ดดี้” น้ำเสียงที่สั่นสะท้านเอ่ยร้องเรียกเรย์ให้ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความน่าสงสารทำเอาคริสเตียนกับเจมส์ที่ทำหน้าที่ขับรถถึงกับสะเทือนใจไม่น้อยเพราะตั้งแต่ออกมาจากโกดังร้างพลอยไพลินยังไม่หยุดร้องไห้เลยสักนิด ดวงตากลมโตที่เจ้านายของเขาชอบมองบัดนี้บวมช้ำจนแทบดูไม่ได้ พลอยไพลินแนบใบหน้าเนียนลงบนใบหน้าของเรย์พร้อมทั้งสะอื้นไห้ไปตลอดทางจนกระทั่งถึงโรงพยาบาลในที่สุด “อีพลอยมึงเป็นยังไงบ้าง” เจด้ารีบวิ่งเข้ามาถามเพื่อนด้วยความตกใจเมื่อเห็นสภาพเลือดท่วมตัวของพลอยไพลินแต่พลอยไพลินกลับไม่ตอบคำถามของเจด้า เมื่อรถเข็นๆร่างของเรย์เข้าไปด้านในเธอก็รีบวิ่งตามไปด้วยความ
เวลาผ่านไปถึงสองวันเรย์ก็ยังคงไม่ฟื้นพลอยไพลินได้แต่คอยเฝ้าอยู่ข้างเตียงไม่ห่าง โดยที่เธอแทบไม่ได้พักผ่อนเลยเพราะเธอกลัวว่าเรย์จะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอใคร ใบหน้าที่เคยสวยสดใสยามนี้กลับซีดเซียวแถมยังอ่อนเพลียจนแทบไร้เรี่ยวแรง เพราะพลอยไพลินแทบจะไม่แตะอาหารเลยจนเพื่อนๆถึงกับต้องพากันขอร้องให้เธอกินบ้างและวันนี้ก็เช่นกันเมื่อเบลล่าพยายามขอร้องให้เพื่อนสาวกินมื้อเที่ยงสักนิดก็ยังดี “อีพลอยมื้อเช้ามึงก็ไม่ยอมกินแล้วนะเว้ย นี่ก็เที่ยงแล้วกินข้าวสักหน่อยนะ” เบลล่าขอร้องเพื่อนด้วยความเป็นห่วงเมื่อพลอยไพลินเอาแต่นั่งกุมมือเรย์ไม่ยอมนอนพักผ่อนหรือทานข้าวเลยแม้แต่น้อย พลอยไพลินหันมามองเพื่อนที่ต่างมองมาที่เธอด้วยความเป็นห่วงก่อนที่เธอจะยกมือของเรย์มาแนบใบหน้าเอาไว้พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ “พวกมึงกูกินข้าวไม่ลงจริงๆ แด๊ดดี้ไม่ยอมฟื้นขึ้นมาคุยกับกูเลยกูคิดถึงแด๊ดดี้ใจกูจะขาดอยู่แล้ว ฮึก ฮือ” พลอยไพลินบอกเพื่อนทั้งน้ำตาเธอเฝ้ารอเรย์ด้วยความหวังแต่เขากลับไม่ลืมตาตื่นขึ้นมาสักที หัวใจของเธอเจ็บปวดจนไม่อ
“เรย์จ๋าเจ็บมากไหมคะ” แก้มใสที่ปีนขึ้นเตียงมานั่งบนตักของเรย์เงยหน้าถามเรย์ด้วยความเป็นห่วงก่อนที่เรย์จะส่ายหน้าไปมาช้าๆเป็นเชิงบอกว่าเขาไม่เป็นอะไร แก้มใสเมื่อเห็นอย่างนั้นก็สวมกอดเรย์เอาไว้แน่นอย่างอ้อนๆก่อนที่กฤษฎิ์จะเดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงแทนที่พลอยไพลินที่ลุกขึ้นไปนั่งบนโซฟาแทน “พอรู้ว่าฉันจะมาหานายก็ร้องงอแงอยากจะมาหาเรย์ให้ได้จนต้องหนีบมาด้วย” กฤษฎิ์บอกเพื่อนรักยิ้มๆก่อนที่แก้มใสจะเงยหน้าขึ้นยิ้มโชว์ลักยิ้มสวยทั้งสองข้างให้เรย์จนตาหยีส่วนเรย์ได้แต่ขยี้ผมหลานสาวด้วยความเอ็นดูไม่เจอกันแค่ไม่กี่วันแก้มใสคงคิดถึงเพื่อนเล่นอย่างเขามากสินะ “แก้มใสคิดถึงเรย์มากๆเลยค่ะ เรย์ไม่ยอมไปเล่นกับแก้มใสเลย” เด็กน้อยตัดพ้อเพื่อนรักของบิดาด้วยความน้อยใจเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเพราะปกติแล้วเรย์มักจะแวะไปเล่นกับเธอแทบทุกวันที่มีเวลาว่าง และทุกครั้งที่ไปแก้มใสก็มักจะได้ของเล่นจากเรย์เสมอไม่มีครั้งไหนเลยที่เรย์ไปหาเธอด้วยมือเปล่ามันเลยทำให้แก้มใสไม่น้อยใจเรย์มากนักที่เขาไม่ยอมไปเล่นกับเธอเป็นเวลาเกือบอาทิ
“กินเยอะๆนะคะแด๊ดดี้ ส้มหวานมากๆเพราะพลอยตั้งใจเลือกลูกที่หวานที่สุดมาให้แด๊ดดี้โดยเฉพาะเลยค่ะ” พลอยไพลินบอกเรย์เสียงหวานก่อนที่จะหยิบส้มขึ้นจ่อที่ริมฝีปากของเรย์ที่อ้าปากรับส้มจากมือของพลอยไพลินด้วยหน้าตาที่อิ่มเอิบเต็มไปด้วยความสุข เพราะตั้งแต่ที่เขาย้ายกลับมารักษาตัวที่กรุงเทพพลอยไพลินก็คอยอยู่เคียงข้างและดูแลเขาในทุกๆวันทำให้อาการของเขาดีวันดีคืนเพราะได้กำลังใจที่ดีจากพลอยไพลิน “พลอยก็กินด้วยสิ” สรรพนามที่เรียกขานเธอและคำพูดที่เปลี่ยนไปทำเอาพลอยไพลินถึงกับชะงักไปเล็กน้อยเพราะปกติเรย์ไม่เคยพูดกับเธอแบบเรียกชื่อเล่นของเธอเลย แต่มาวันนี้เขากลับเรียกเธอด้วยแววตาที่อ่อนโยนมันทำให้พลอยไพลินรู้สึกดีใจไม่น้อย “แค่ได้นั่งมองแด๊ดดี้กินพลอยก็มีความสุขแล้วค่ะ พลอยอยากให้แด๊ดดี้รีบหายกลับบ้านของเราไวๆ” คำพูดของพลอยไพลินทำให้เรย์ยิ้มอออกมาน้อยๆเพราะแววตาของพลอยไพลินนั้นบอกกับเขาว่า เธอปรารถนาตามที่พูดจริงๆเด็กสาวไม่ขออะไรมากนอกจากขอให้เขาหายดีและกลับไปอยู่กับเธอที่คอนโด เพราะที่นี่ไม่ใช่ที่ๆเขาควรอยู่หากแต
หลังจากที่เรย์หายดีแล้วเขาก็เตรียมตัวเดินทางกลับไปที่ประเทศอิตาลีเพื่อสะสางงานทั้งหมดให้เรียบร้อย เพราะเขาจากอิตาลีมานานเกินไปแล้ว ทำเอาพลอยไพลินที่ไม่อยากอยู่ห่างจากเรย์แม้แต่วินาทีเดียวงอแงเสียยกใหญ่ที่เขาทิ้งเธอไว้ที่นี่คนเดียว แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เข้าใจเพราะเรย์ยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องกลับไปจัดการให้เรียบร้อย“พลอยไม่อยากให้เฮียกลับอิตาลีเลยค่ะ”พลอยไพลินที่นอนซบอกแกร่งเงยหน้าขึ้นบอกเรย์ด้วยน้ำเสียงอ้อน ๆ ก่อนที่คนพี่จะกดจมูกลงบนหน้าผากมนของคนตัวเล็กที่หลับตาพริ้มพร้อมกับยิ้มออกมาด้วยความชอบใจ เมื่อเรย์แสดงความรักต่อเธอ เพราะหลังจากที่เขาออกจากโรงพยาบาลเรย์มักจะแสดงความรักอย่างอ่อนโยนแบบเปิดเผยมากขึ้น ซึ่งมันทำให้พลอยไพลินมีความสุขมาก“เฮียไปแค่แป๊บเดียวเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว”เรย์บอกอีกคนที่ย่นจมูกน้อย ๆ เมื่อได้ยินอย่างนั้น เพราะแป๊บเดียวของเรย์นั้นมันช่างยาวนานเหลือเกินสำหรับคนที่ติดแฟนแบบเธอ แล้วต่อให้ห่างกันแค่วันเดียวเธอก็คิดถึงเขาจนแทบขาดใจแล้ว“แต่พลอยคิดถึงเฮียนี่ เฮียไม่อยู่คงเหงาแย่ไม่มีคนนอนกอดเลย”น้ำสียงหวานบอกเรย์อย่างอ้อน ๆ ส่วนคนที่ถูกอ้อนได้แต่ยิ้มออกมาด้วยคว