All Chapters of หมอเทวดาพลิกแผ่นดิน : ทะลุมิติเป็นชายาอ๋องต้องสาป: Chapter 61 - Chapter 70

“เจ้าค่ะ ท่านแม่วางใจได้ ข้าเข้าใจว่าควรทำเช่นไร”“ดี”อี้กั๋วกงฮูหยินลุกขึ้นยืน“เจ้ารีบพักผ่อนเถอะ แม่จะกลับแล้ว”“ท่านแม่กลับดี ๆ นะเจ้าคะ”ลั่วจิ่วหลีทำความเคารพอี้กั๋วกงฮูหยินออกจากเรือนฝูชวี โดยมีสวีหมัวมัวประคองออกไปวันต่อมา เมื่อตะวันขึ้น ลั่วจิ่วหลีก็นั่งรถม้ามาถึงประตูวังณ ประตูวัง หรงชิวกูกูที่คอยรับใช้ข้างกายเฟิงเต๋อฮูหยินก็มาต้อนรับด้วยตัวเอง“หรงชิวกูกู”ลั่วจิ่วหลีทำความเคารพเมื่อหรงชิวกูกูเห็นลั่วจิ่วหลี ก็มีท่าทีสนิทชิดเชื้อขึ้นมาทันที“คุณหนูรองลั่ว เข้าวังเถอะเจ้าค่ะ เฟิงเต๋อฮูหยินเฝ้ารอให้คุณหนูรองลั่วมาถึงอยู่นะเจ้าคะ”ลั่วจิ่วหลีพยักหน้าเบา ๆจากนั้นตามหรงชิวกูกูมุ่งหน้าไปตำหนักกานเฉวียนเมื่อถึงตำหนักกานเฉวียน เดินเข้าไปภายในห้องบรรทม ม่านสีเขียวถูกเปิดออก เห็นเพียงนางกำนัลถือถ้วยเปล่าออกมา เมื่อเห็นหรงชิวกูกู จึงทำความเคารพหรงชิวกูกูพยักหน้า“คุณหนูรองลั่วได้รับราชโองการฮ่องเต้มาตรวจอาการเฟิงเต๋อฮูหยิน”นางกำนัลคนนั้นถือชามเปล่า ทำความเคารพลั่วจิ่วหลี“บ่าวคารวะคุณหนูรองเจ้าค่ะ”“อืม”ลั่วจิ่วหลีพยักหน้า“อาหารเช้าที่ฮูหยินกินคืออะไร?”

“ยัยหนูตระกูลลั่ว! เจ้าช้าหน่อยได้หรือไม่? เข็มปักผ้านั่น ดูไม่ค่อยเล็กเลย”พรืด!ลั่วจิ่วหลีหัวเราะแล้วคิดในใจ ช่างเป็นเด็กในคราบคนแก่ที่น่ารักเหลือเกิน ไม่ว่าในใจจะหวาดกลัวอย่างไร แต่ก็ยื่นมือออกมาอย่างสั่นเทา ยิ่งไม่เหมือนคนอื่นที่ถามโน่นถามนี่หรือสงสัยระแวงในตัวนาง“ไม่ต้องกลัว ไม่เจ็บเพคะ”ลั่วจิ่วหลีแทงเข็มแผ่วเบา พร้อมกับเบี่ยงเบนความสนใจของนาง“ยามปกติฮูหยินชอบกินสิ่งใดเพคะ?”“ของหวาน ขนมกุ้ยฮวา ขนมพุทรา ส้มมือ ผิงกั่วทอด ขนมเหออี้”“เพคะ ต่อไปสิ่งที่หวานเกินไปพวกนี้ต้องกินให้น้อย ฮูหยินต้องเลือกกินอาหาร หม่อมฉันแจ้งหรงชิวกูกูไปหมดแล้ว ต่อไปจะให้หรงชิวกูกูจับตาดูฮูหยินเพคะ”“เอาละ ฉีดยาเสร็จแล้วเพคะ”ลั่วจิ่วหลีเก็บกระบอกฉีดยากลับมา จากนั้นวางไว้ในกล่องยาพร้อมปิดฝาเฟิงเต๋อฮูหยินมองแขนตัวเอง“คราวนี้ไม่เจ็บจริงด้วย”ลั่วจิ่วหลียิ้ม วันนี้ไม่ได้รีบร้อนขนาดนั้น อีกทั้งยังเบี่ยงเบนความสนใจของนาง ย่อมไม่เจ็บ“นี่คือยารักษาโรคหัวใจเฉียบพลัน ท่านเก็บไว้นะเพคะ เมื่อใดที่เจ็บหน้าอก หายใจหอบ นำมาอมไว้ใต้ลิ้น”ฉลากที่ติดอยู่บนยากับคู่มือการใช้ยา เมื่อคืนนางฉีกทำลายหมดแล้ว

อี้กั๋วกงฮูหยินเห็นแววตาของนางที่ค่อย ๆ หม่นหมองลง ในใจรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อย บุตรสาวของนางมีอายุเพียงสิบเจ็ดปีเท่านั้น กลับต้องพบเจอเรื่องราวโชกโชน หากเข้าสู่การแย่งชิงอำนาจในราชสำนักจริง ต่อให้ตายนางก็ต้องปกป้องบุตรสาวให้ได้ ต่อมาจึงลูบไล้ใบหน้านางอย่างอ่อนโยน“ไม่ต้องรู้สึกกดดันใด ๆ ทั้งสิ้น ต่อให้ฟ้าถล่มลงมา ก็ยังมีพ่อกับแม่คอยค้ำให้เจ้า”“ท่านแม่”ในใจลั่วจิ่วหลีตื้นตัน จึงโผเข้าหาอ้อมกอดของมารดาทันที แล้วกอดอีกฝ่ายไว้แน่นกั๋วกงฮูหยินตบหลังนางเบา ๆ “ยามเจ้าออกเรือน แม่กับพ่อเจ้าไม่ได้คิดให้ละเอียดรอบคอบ ปล่อยให้เจ้าได้รับความทุกข์มาหลายปี เมื่อมีบทเรียนในครั้งที่แล้ว แม่กับพ่อรู้แล้วว่าควรทำเช่นไร”ลั่วจิ่วหลีส่ายหน้า สำหรับเรื่องของเจ้าของร่างเดิม นางรู้ดี ล้วนเป็นเพราะเจ้าของร่างหาเรื่องใส่ตัว นิสัยหัวอ่อนเช่นนั้นยังกล้าย่างกรายเข้าไปในวังวนแห่งราชวงศ์อีก ถูกกักขังในจวนอ๋องเจา กลับไม่กล้าให้ฝั่งมารดารับรู้เฮ้อ! เอาแต่เฝ้าสิ่งที่เรียกว่าความรักนั่น เฝ้าทุกวันเฝ้าทุกคืน สุดท้ายสิ่งที่เฝ้ารอคือความตายของตัวเองและลูกเท่านั้นน่าสงสาร! น่าเศร้า! อนิจจา!“ท่านแม่อย่าพูดถึงอ

“หานอวี้พูดถูก ต้องเรียกคุณหนูรองตระกูลลั่ว เพิ่งหย่าร้างได้ไม่นาน แผลงฤทธิ์อีกแล้วหรือ นี่ทำทรงผมอะไรกัน? แต่งกายราวกับตัวเองเป็นสาวน้อยที่ยังไม่เคยออกเรือน เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”ลั่วจิ่วหลีกำลังเลือกอย่างตั้งใจ เสียงค่อนขอดเหน็บแนมดังเข้าหูทันทีเมื่อเงยหน้ามอง จึงเห็นหูหานอวี้ในชุดกระโปรงยาวสีเม็ดทับทิมกุ๊นขอบดิ้นทองโดดเด่นสะดุดตา ความสูงส่งสรรพางค์กายไม่อาจปกปิดความเกลียดชังที่อยากจะแผดเผานางไปได้ส่วนอีกคนแต่งกายได้น่าสนใจไม่น้อย สวมเป็นชุดผ้าแพรสีขาวเรียบง่าย บนตัวเสื้อปักลวดลายดอกไม้บานสะพรั่งด้วยไหมสีแดงดอกเหมย ผ้าคาดเอวสีม่วงเส้นใหญ่ผูกรอบเอวขอด เผยให้เห็นเรือนร่างอรชร ทว่ากลับให้ความรู้สึกราวดอกบัวขาวที่เสแสร้งลั่วจิ่วหลีครุ่นคิด เหมือนว่านางจะไม่รู้จักหญิงสาวผู้นี้ เหตุใดจึงอคติต่อนางมากถึงเพียงนี้กลับเป็นเถ้าแก่ที่รีบเดินเข้าไปทำความเคารพ“ข้าน้อยคารวะท่านหญิงซีอวิ๋น”ท่านหญิงซีอวิ๋น อ๋องต่างแซ่เพียงหนึ่งเดียวของราชวงศ์ฉางหนิง ลูกสาวคนรองของอ๋องอันชินกั๋วกงฮูหยินไม่ขยับ สวีหมัวมัวกับชุนหรงเห็นคุณหนูตัวเองถูกเหยียดหยามไม่ได้ เตรียมจะขึ้นไปโต้แย้ง แต่ถูกกั๋วกงฮู

เมื่อทั้งสองคนตบปากตัวเองเสร็จ แล้วร้องไห้วิ่งออกจากหอเฝ่ยชุ่ย เซียวหมิงเสวียนเดินออกไปขึ้นรถม้าโดยไม่หันหลังมองลั่วจิ่วหลีตะลึงอย่างสิ้นเชิง“นี่มันเรื่องอะไรกัน?”รีบมาที่นี่ ทวงความยุติธรรมให้นาง แล้วรีบจากไปหรือ?ไม่แม้แต่จะมองนางสักนิดพวกนางสองคน? สนิทกันถึงขั้นนี้แล้วหรือ?ระหว่างทางกลับจวน ลั่วจิ่วหลีคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ“ท่าน...ท่านอ๋องเก้าหมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ?”“จวนสมุหพระกลาโหมกับจวนอ๋องอันชินจะมาคิดบัญชีกับพวกเราจวนอี้กั๋วกงหรือไม่เจ้าคะ?”อี้กั๋วกงฮูหยินตบมือนางเบา ๆ“วางใจเถอะ ท่านอ๋องเก้าไม่ได้ออกหน้าเพื่อพวกเรา”“แล้วเพื่อใครเจ้าคะ? หรือเขากับจวนสมุหพระกลาโหมและจวนอ๋องอันชินมีความแค้นต่อกัน?”อี้กั๋วกงฮูหยินส่ายหน้า “ไม่ใช่จวนสมุหพระกลาโหม แต่เป็นจวนอ๋องอันชิน”“จวนอ๋องอันชิน? เพราะอะไรเจ้าคะ?”ลั่วจิ่วหลีแปลกใจเล็กน้อย แม้นางจะไม่ชอบท่านหญิงซีอวิ๋น แต่ถูกบังคับให้ตบปากตัวเองต่อหน้าธารกำนัลเช่นนั้นตกลงท่านอ๋องเก้ากับจวนอ๋องอันชินมีความแค้นใหญ่หลวงมากขนาดไหน?อี้กั๋วกงฮูหยินหันมองลั่วจิ่วหลีแวบหนึ่ง แต่ไม่ตอบคิดในใจ ความแค้นระหว่างจวนอ๋องเก้ากั