All Chapters of หมอเทวดาพลิกแผ่นดิน : ทะลุมิติเป็นชายาอ๋องต้องสาป: Chapter 51 - Chapter 60

บางที บุตรสาวอาจไม่ต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของลูกสาวตัวเอง ในใจอี้กั๋วกงฮูหยินก็ยิ่งรู้สึกผิดหากนางบุกเข้าไปหาบุตรสาวตัวเองที่จวนอ๋องเจาเร็วกว่านี้ หากตอนนั้นนางไม่รับปากเรื่องการแต่งงานนี้โชคดี ที่บุตรสาวของนางยังมีชีวิตอยู่ ดีที่พวกนางสองแม่ลูกยังได้พบหน้ากันลั่วจิ่วหลีโล่งอก จากนั้นควงแขนของมารดา“เอาล่ะเจ้าค่ะ เรื่องที่ไม่สบายใจเหล่านั้น ไม่ต้องไปคิดถึงอีกแล้ว ตอนนี้ข้าก็มาอยู่ข้างกายท่านแม่อย่างดีแล้วไม่ใช่หรือเจ้าคะ?”อี้กั๋วกงฮูหยินพยักหน้า“อาจารย์ของเจ้าคือผู้ใด? วันหน้าเรียนเชิญให้มาเที่ยวจวน แม่จะขอบคุณด้วยตัวเอง ขอบคุณบุญคุณที่เขาช่วยชีวิตเจ้า”ลั่วจิ่วหลีส่ายหน้า“อาจารย์มีนามว่าหลิงซวีจื่อ เขาออกจากแคว้นฉางหนิงไปแล้วเจ้าค่ะ”กั๋วกงฮูหยินชะงัก ความตะลึงบนใบหน้ายากจะพรรณนา“เจ้าว่าอะไรนะ? อาจารย์ของเจ้าชื่อหลิงจื่อซวีหรือ?”“เจ้าค่ะ”ลั่วจิ่วหลีพยักหน้ากั๋วกงฮูหยินเอามือป้องปาก“หลิงจื่อซวี? ก็คือหมอเทวดาในยุทธภพที่ยากจะพบตัวผู้นั้นหรือ?”“อาจารย์ของเจ้าคือหลิงจื่อซวีหรือ แม่ควรบอกว่าเจ้าได้ลาภเพราะทุกข์ เสียไปอย่างย่อมได้มาอีกอย่าง

“พ่ะย่ะค่ะ”ฉินอู่หันหลังจากไป“นายท่าน”ฉินอิ่นยืนอยู่หลังเซียวหมิงเสวียน“วังเสี่ยวลิ่วแกล้งทำหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ? หรือจะให้ข้าน้อยเข้าไปทรมานสอบสวน ข้าน้อยไม่เชื่อว่าหลังจากถูกทรมานอย่างหนักเขาจะยังไม่สารภาพอีก”“ไม่ต้อง”เซียวหมิงเสวียนยกมือห้ามเขา“บางทีเขาอาจไม่ได้เสแสร้ง ข้าเคยติดต่อกับคนของแคว้นซางหนาน”“ข้ารู้ว่าขณะที่หญิงสาวแคว้นซางหนานใช้วิชามนตร์เสน่ห์เป็น ภายในวิชามนตร์เสน่ห์เหล่านั้นยังมีวิธีสลายความทรงจำของคนเราได้”“หากข้าทายไม่ผิด ก่อนวังเสี่ยวลิ่วจะฆ่าตัวตาย คงถูกเยียนทิงเหลียนลบความทรงจำไปแล้ว”ฉินอิ่นชะงัก พลันตกใจจนอ้าปากค้าง“ลบความทรงจำหรือ?”ฟังดูช่างเหมือนเรื่องเพ้อเจ้อเซียวหมิงเสวียนพยักหน้าเงียบเชียบเยียนทิงเหลียนรัดกุมมาก ทั้งที่รู้ว่าวังเสี่ยวลิ่วต้องตายแน่นอน แต่ก็ชิงลบความทรงจำของเขาไปก่อน ปล่อยให้เขาต้องตายเป็นผีเลอะเลือนทว่าเพราะความรัดกุมเช่นนี้ของเยียนทิงเหลียน ทำให้การสืบหาของเขาชะงัก“บางที คงต้องรอให้ลั่วจิ่วหลีมาถึงก่อน”เซียวหมิงเสวียนลูบไล้แหวนตรงหัวแม่มือเขาไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมถึงได้เชื่อใจลั่วจิ่วหลีซ้ำแล้วซ้ำเล่ายิ่งไปกว่

“ข้อสอง ฮ่องเต้ลงโทษอ๋องเจา กักบริเวณเขาในจวนอ๋องเจา แต่ทำไมยังต้องให้คนคอยเฝ้าอยู่นอกจวน ซ้ำยังจับตาดูทั้งกลางวันและกลางคืน บอกว่าจับตาดูไม่สู้บอกว่าปกป้องดีกว่า ทำไมต้องปกป้องอ๋องเจา? ป้องกันใครเข้าใกล้อ๋องเจาหรือเพคะ?”“ข้อสาม เยียนทิงเหลียนแหกคุก ทั่วกรมอาญาแทบจะเฝ้าระวังในระดับสูงสุด ทหารทุกคนออกค้นหาไปทั่วเมือง ทว่าจนกระทั่งตอนนี้ กลับไม่พบแม้แต่เงาของเยียนทิงเหลียน หากนางเป็นเพียงหญิงบอบบาง คงหนีไม่พ้นการค้นหาในสามวันนี้แน่ เรื่องนี้แสดงให้เห็นว่า หากไม่ใช่เพราะเยียนทิงเหลียนฐานะไม่ธรรมดา ภายในเมืองคงมีคนรู้เห็นกับนางเพคะ”“ข้อสี่ คือท่าทีของหูกุ้ยเฟย หลังจากหม่อมฉันกลับไปถึงจวน ได้แต่ขบคิดมาตลอด หม่อมฉันเผาจวนอ๋องเจา อาละวาดที่ตำหนักไท่เหอ หย่าร้างกับอ๋องเจา ทำให้เขาถูกโบย เสียทรัพย์สิน ถูกกักบริเวณ แต่นอกจากที่กุ้ยเฟยเหยียดหยามหม่อมฉันทางวาจาแล้ว ก็ไม่ได้ทำสิ่งใดอีกเลย”“จากข้อที่สี่ ความสงสัยของหม่อมฉันตั้งข้อสังเกตได้ว่า เยียนทิงเหลียนไม่ได้เป็นเพียงพระชายารองของอ๋องเจา? ใช่หรือไม่เพคะ?”เซียวหมิงเสวียนนึกไม่ถึงว่าลั่วจิ่วหลีจะมีเหตุผลชัดเจนขนาดนี้ พูดจามีเหตุมีผล แม้แต่

เมื่อลั่วจิ่วหลีพูดจบ เซียวหมิงเสวียนได้เห็นภาพที่น่าเหลือเชื่อ เห็นเพียงวังเสี่ยวลิ่วที่กำลังหลับตา วางมือไว้บนที่พักแขนของเก้าอี้อย่างเชื่อฟังวังเสี่ยวลิ่วปล่อยกายเต็มที่ ร่างกายของเขาอยู่ในสภาวะผ่อนคลายทั่วร่าง“ตอนนี้เจ้ากลับไปที่เรือนจำกรมอาญา เจ้าเห็นเยียนทิงเหลียน นางกวักมือให้เจ้า เรียกให้เจ้าไปหา...”วังเสี่ยวลิ่วหลับตา การสะกดจิตสัมฤทธิ์ผลแล้ว ในสมองของเขาเริ่มมีใบหน้าของหญิงคนหนึ่งปรากฏขึ้น เขากลับไปในวันที่อยู่เรือนจำกรมอาญาอีกครั้ง“นาง?”สีหน้าลั่วจิ่วหลีตะลึง“นางคือใคร? นางสวมเสื้อผ้าอย่างไร?”วังเสี่ยวลิ่วพยายามเบิกตากว้างจ้องมองหญิงสาวที่ชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ“พระชายารองเยียน สวมชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อน ดวงตาหวานล้ำ งดงามยิ่งกว่าดอกท้อ ดวงตาของนางกำลังหมุน”ลั่วจิ่วหลีที่ได้ยินคำพูดของวังเสี่ยวลิ่ว รีบตั้งสติทันที“จ้องดวงตาของนาง”วังเสี่ยวลิ่วที่ถูกสะกดจิต ดวงตายิ่งจ้องเขม็งท่ามกลางความฝัน“ดวงตาของนางเหมือนสิ่งใด?”ลั่วจิ่วหลีเอ่ยถาม“ดั่งน้ำวนที่มีไอน้ำชั้นบางปกคลุม งดงามมาก”วังเสี่ยวลิ่วยังหัวเราะออกมา“มองดวงตานางต่อไป นางพูดอะไรกับเจ้า”นิ้วมือที่วาง

“การสะกดจิตหรือ?”เซียวหมิงเสวียนไม่เคยได้ยินเรื่องสะกดจิตมาก่อน สายตาที่มองลั่วจิ่วหลียิ่งทวีความเหลือเชื่อเขานึกถึงยอดฝีมือเร้นกายที่นางเคยกล่าว นึกถึงสิ่งที่นางบอกว่าทุกคนล้วนมีความลับ แล้วไฉนท่านอ๋องจึงต้องถามจนถึงที่สุดให้ได้? จึงควบคุมความใคร่รู้ที่มีต่อนางเอาไว้ใช่อยู่ที่นางคือบุตรีคนรองสายตรงของจวนอี้กั๋วกง และเป็นพระชายาอ๋องเจาที่หย่าร้างกับอ๋องเจาแล้วทว่าทั้งที่มีใบหน้าเหมือนกัน เหตุใดนิสัยใจคอและการกระทำจึงแตกต่างกันยิ่งนัก ราวกับถูกเปลี่ยนไส้ในอย่างไรอย่างนั้น เมื่อเซียวหมิงเสวียนนึกถึงเรื่องเปลี่ยนไส้ใน จู่ ๆ ภายในสมองราวกับมีดอกไม้ไฟแตกระเบิดเขาเงยหน้าขึ้นทันที หันมองลั่วจิ่วหลีด้วยแววตาต่าง ๆ ที่พรรณนาความรู้สึกไม่ถูกลั่วจิ่วหลีถูกเขาจ้อง ในใจรู้สึกขนลุก นางมองแววตาค้นหาของเขา ตัวนางเองคล้ายตระหนักถึงอะไรบางอย่าง“ท่านอ๋อง ใช้คนอย่าสงสัย หากสงสัยอย่าใช้เพคะ”น้ำเสียงนางราบเรียบ ใบหน้างดงามบริสุทธิ์รายล้อมด้วยความเย็นชาชั้นบางที่ยากจะเข้าถึงเซียวหมิงเสวียนถูกนางเตือนสติ จึงละสายตากลับไปเมื่อเห็นนางที่สดใส เปลี่ยนเป็นสีหน้าเย็นชากะทันหัน ในใจเขาเองก็ขุ่น