All Chapters of หมอเทวดาพลิกแผ่นดิน : ทะลุมิติเป็นชายาอ๋องต้องสาป: Chapter 71 - Chapter 80

“แต่ตอนนี้ จวนอ๋องเจามีคนเฝ้าอยู่ตลอดเวลา แม้แต่นกยังบินเข้าไปไม่ได้ง่ายๆ”“ส่วนจวนอี้กั๋วกงก็มีฉินอู่คอยเฝ้าอยู่ อีกอย่างเวลาที่คุณหนูรองตระกูลลั่วจะออกไปไหนมาไหนก็มักมีบ่าวตามติดไปด้วย นางไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามอย่างแน่นอน”เซียวหมิงเสวียนได้ยินเช่นนั้น ก็พยักหน้าลง“หากให้สองคนนี้โผล่ออกมาพร้อมกันต่อหน้านาง เจ้าคิดว่านางจะออกมาหรือไม่?”ฉินอิ่นได้ยินดังนั้น ก็ถึงกับชื่นชมไม่หยุด เขานึกในใจว่า ไม่แปลกใจเลยที่คุณชายเฉินยางเคยบอกว่า นายท่านเป็นจิ้งจอกเฒ่าพันปีที่บำเพ็ญเพียรจนบรรลุ นายท่านมีความเจ้าเล่ห์ของจิ้งจอกแฝงอยู่จริง ๆ แต่เขาไม่กล้าพูดออกมา เขาไม่ใช่คุณชายเฉินยางเสียหน่อยฉินอิ่นยกมือขึ้นลูบจมูกเบา ๆ ด้วยความรู้สึกประหม่า เซียวหมิงเสวียนกล่าวต่อ“ในเมื่อจะล่อให้ศัตรูโผล่หัวออกมา ก็ต้องแสดงละครให้สมจริง”พูดจบ เขาก็กวักมือเรียกฉินอิ่นให้เข้ามาใกล้ฉินอิ่นก้มตัวลง ก่อนจะเงี่ยหูฟัง เมื่อได้ยินสิ่งที่นายท่านพูด ฉินอิ่นก็ส่ายหน้าทันที“นายท่าน แบบนี้ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ พรุ่งนี้คือวันที่สิบห้า ทุกวันที่สิบห้าของทุกเดือน นายท่านไม่ควรอยู่นอกจวน มันอันตรายและจะ…”เซียวหมิง

ลั่วจิ่วหลีและชุนหรง เมื่อเสร็จธุระแล้ว ก็ลุกขึ้นและเดินกลับไปยังทางเดิมแต่ยังเดินไปไม่ถึงห้าก้าว ก็ได้ยินเสียงใบไม้พลิ้วไหวจากด้านหลังเมื่อหันกลับไปมอง ก็พบกับคมมีดที่พุ่งตรงเข้ามา พร้อมกับสตรีสวมผ้าคลุม“นังสารเลว ตายซะเถอะ!”สตรีสวมผ้าคลุมใช้มีดในมือแทงไปยังลำคอของลั่วจิ่วหลีสุดกำลัง ราวกับต้องการแทงทะลุคอหอยของนาง!“คุณหนู ระวัง!”ชุนหรงดึงตัวลั่วจิ่วหลีมาหลบอยู่ด้านหลังทันทีชุนหรงยื่นมือออกไปขัดขวางพร้อมทั้งร้องตะโกนสุดเสียง“ช่วยด้วย! มีคนลอบสังหาร!”ลั่วจิ่วหลีตกใจตัวโยน เด็กสาวตรงหน้าไร้ซึ่งวิทยายุทธ์ และไม่มีแม้กระทั่งอาวุธป้องกันตัว มีเพียงตัวเปล่า จะปกป้องนางได้อย่างไรนางพยายามจะดึงชุนหรงให้ถอยไป แต่ไม่ทันการ มีดตรงหน้าได้บาดเข้าที่แขนเสื้อของชุนหรง จนทำให้มีแผลเป็นทางยาวแม้จะเจ็บปวดและมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด แต่ชุนหรงกลับกัดฟันสู้และไม่ยอมถอย“ชุนหรง ถอยออกไปเร็วเข้า!”ลั่วจิ่วหลีตะหวาดเสียงดังลั่น แววตาแข็งกร้าวดุจคมมีด นางเบี่ยงตัวหลบคมมีด ก่อนจะพลิกตัวกลับหลังหลบการโจมตีอีกครั้ง และใช้เท้าถีบมีดในมือของสตรีผู้นั้นจนหลุดกระเด็นออกไปสตรีสวมผ้าคลุมก้าวถอย

เพียงชั่วอึดใจ ลั่วจิ่วหลีก็หยิบยาถอนพิษงูพร้อมกับเข็มฉีดยาขึ้นมา ก่อนจะใช้มันฉีดเข้าสู่ร่างของเซียวหมิงเสวียนโดยไม่รีรอเมื่อฉีดยาถอนพิษแล้ว นางก็ไม่ปล่อยให้เสียเวลา นางรีบหงายฝ่ามือที่บาดเจ็บของเซียวหมิงเสวียนขึ้นมา หวังจะบีบเอาพิษและเลือดเสียออก แต่เพราะบริเวณฝ่ามือไม่ได้มีเนื้อที่หนาเหมือนร่างกาย ทำให้ผลลัพธ์ไม่เป็นดั่งที่คิดลั่วจิ่วหลีตัดสินอย่างเด็ดขาดด้วยการยกมือเขาขึ้นมา ก่อนจะใช้ปากดูดพิษออก นางดูดพิษขึ้นมา จากนั้นก็ถ่มน้ำลายทิ้ง และทำเช่นนี้วนไปครั้งแล้วครั้งเล่าฉินอิ่นที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ถึงกับตกตะลึง มือที่สั่นระริกเมื่อครู่เพราะความกังวล นิ่งสงบลงทันที เขามองการกระทำของลั่วจิ่วหลีอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง ก่อนจะหันไปมองนายท่านของตนด้วยแววตาอ่านได้ยากฉินอิ่นคิดในใจว่า นายท่านทำเกินไปแล้วด้วยวิทยายุทธอันเก่งกาจจนไม่อาจคาดเดาได้ของนายท่าน หากเขาจะใช้พลังภายในขับพิษออกมา ก็มิใช่เรื่องยากแต่อย่างใดแต่นายท่านกลับใช้ร่างกายของตัวเองเป็นเครื่องทดลอง แม้ฉินอิ่นจะมั่นใจว่านายท่านจะไม่เป็นอะไร แต่การกระทำของคุณหนูรองตระกูลลั่วในครั้งนี้ ทำให้เขารู้สึกสงสารจับใจ! สงสารจนแทบ

“เพราะตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ อ๋องเจารักข้าเพียงผู้เดียว และคนที่เขาแตะเนื้อต้องตัวก็มีเพียงข้า ส่วนเจ้าน่ะหรือ แม้แต่ชายเสื้อ อ๋องเจาก็ยังไม่เคยจับเลยสักครั้ง”ลั่วจิ่วหลีถลึงตากว้าง ในตอนนี้ ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและไม่อยากจะเชื่อ ราวกับหัวใจของนางได้แหลกสลายไปแล้ว“เจ้าโกหก! เจ้าพูดไร้สาระ! ข้าแต่งเข้าจวนอ๋องเจาในฐานะสตรีบริสุทธิ์! นอกจากท่านพี่อ๋องเจาแล้ว ข้าไม่เคยให้ผู้ใดแตะต้องตัวข้าเลย!”เซียวหมิงเสวียนที่ยืนอยู่ด้านข้างเบนสายตาลงมองลั่วจิ่วหลีที่ก่อนหน้านี้ยังเป็นแม่เสือสาวดุร้าย แต่ในตอนนี้กลับกลายเป็นไม้เลื้อยที่อ่อนแอไร้ที่พึ่ง เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยโดยที่ไม่มีใครสังเกตไม่เห็นเยียนทิงเหลียนมองลั่วจิ่วหลีที่กำลังสติแตก ความแค้นที่อัดอั้นอยู่ภายในใจก็พลันมลายหายไป“สตรีบริสุทธิ์อย่างนั้นหรือ? ลั่วจิ่วหลี เจ้ากำลังพูดถึงตัวเองอย่างนั้นหรือ?”“ฮ่าฮ่าฮ่า! ตอนที่เจ้าแต่งเข้ามาในจวนอ๋องเจา เจ้าก็ไม่ได้บริสุทธิ์แล้ว! เจ้าเคยคุยโอ้อวดว่าตัวเองเป็นหญิงสูงศักดิ์จากตระกูลใหญ่มิใช่หรือ? เจ้าเห็นว่าความบริสุทธิ์สำคัญยิ่งกว่าสิ่งใดมิใช่หรือ?”“ข้าจะบอกให้เอาบุญนะ ผู้ท

“ส่วนบุตรในครรภ์ของนางนั้น ในเมื่อวัตุดิบหลักของยามาอยู่ตรงหน้า หม่อมฉันจะปล่อยโอกาสนี้ไปได้อย่างไร?”“ลั่วจิ่วหลี! รสชาติของหญ้าเซิงเฉ่าอูเป็นอย่างไรหรือ ยังไงซะอ๋องเจาก็เป็นคนป้อนมันให้เจ้ากับมือเชียวนะ ฮ่าๆ ๆ!”เยียนทิงเหลียนหัวเราะเยาะอย่างชั่วร้าย นางมองไปยังลั่วจิ่วหลีที่หน้าตาถอดสีและแทบอยากจะฆ่านางให้ตายคามือ นางจึงกล่าวเย้ยหยัน“แต่ถึงเจ้ารู้แล้วจะทำอย่างไรได้เล่า? เจ้าไม่กล้าฆ่าข้า และต่อให้เจ้ากล้าก็ฆ่าข้าไม่ได้อยู่ดี”“แม้แต่ท่านอ๋องเก้า ก็ไม่มีทางยอมให้เจ้าฆ่าข้าหรอก ข้ากับอ๋องเจากินพิษรักเข้าไป หากข้าตาย อ๋องเจาก็จะตายด้วยเช่นกัน”นี่คือไพ่ไม้ตายของนาง อ๋องเจาเป็นผู้ที่ไทเฮารักสุดหัวใจ อีกทั้งยังเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของหูกุ้ยเฟย หากฆ่าเขาก็เท่ากับตั้งตนเป็นศัตรูกับไทเฮา หูกุ้ยเฟย และจวนสมุหพระกลาโหมลั่วจิ่วหลีที่อยู่ด้านข้างหัวเราะเสียงเย็น ราวหิมะที่โปรยออกมาจากริมฝีปาก ความแข็งกร้าวระหว่างดวงตาและคิ้วโค้งแผ่ซ่านออกมา ดุจพายุที่ใกล้จะมาเยือนนางสะบัดแขนเสื้อเล็กน้อย เพื่อหยิบมีดผ่าตัดที่บางเฉียบราวกับปีกจักจั่น“หากข้าจะทำสิ่งใดแล้ว ก็ไม่มีผู้ใดจะเข้ามาขัดขวาง