All Chapters of หมอเทวดาพลิกแผ่นดิน : ทะลุมิติเป็นชายาอ๋องต้องสาป: Chapter 81 - Chapter 90

เซียวหมิงเสวียนมุ่นคิ้ว ก่อนที่นางจะล้มลงกับพื้น เขาพลันคว้าจับมือของนางไว้ทันท่วงที ก่อนจะก้มลงไปช้อนอุ้มนางขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน “นายท่าน” ฉินอิ่นสงบจิตใจลง พลางเร่งรุดก้าวไปข้างหน้า ในยามที่มองลั่วจิ่วหลีที่หมดสติอยู่ในอ้อมแขนของนายท่านแล้ว ก็ได้แต่กลืนน้ำลายอึกใหญ่ เนื่องจากยากที่จะเข้าใจถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นทั้งหมดนี้ได้ ความจริงนั้นมาเยือนอย่างฉับพลันไม่ทันได้ตั้งตัว พวกเขาลอบสืบหาตัวสตรีนางนั้นนานกว่าแปดเดือน กลับไร้ซึ่งเบาะแสใด ๆ คิดไม่ถึงว่าสตรีผู้นั้นจะกลายเป็นคุณหนูรองตระกูลลั่ว ไม่น่าแปลกใจเลยที่หาตัวไม่พบ เพราะแม้แต่คุณหนูรองตระกูลลั่วเองยังถูกเยียนทิงเหลียนลบความทรงจำ ตัวนางเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำ แล้วคนนอกจะรู้ได้อย่างไร เมื่อครู่นี้เพียงเพื่อไม่ให้ทำร้ายคุณหนูรองตระกูลลั่ว นายท่านจึงทำเพียงหลบเลี่ยงและป้องกันการโจมตี ไม่กล้ารวบรวมพลังภายใน และไม่กล้าลงมือแรง ๆ ซึ่งนี่ไม่ใช่วิถีการต่อสู้ของนายท่านเลย ใบหน้าที่ถือตนและเย็นชาของเซียวหมิงเสวียนถูกปกคลุมด้วยชั้นน้ำค้างแข็ง เขามองเยียนทิงเหลียนเหมือนมองคนตายคนหนึ่งเท่านั้น แตกต่างจากเยียนทิงเหลี

“ลั่วจิ่วหลี...” ลั่วจิ่วหลีผู้ที่ยังไม่ได้สติพลันรู้สึกว่ามีบางสิ่งมาพูดพล่ามไม่หยุดอยู่ที่ข้างโสต กระนั้นนางก็ไม่สามารถขัดจังหวะมันได้เลย และไม่อาจจะหลุดพ้นได้ด้วย ราวกับว่านางถูกเถาวัลย์พันไว้อย่างแน่นหนาก็มิปาน ดิ้นรนไปก็ไร้เรี่ยวแรง มีเสียงนับไม่ถ้วนดังมาจากทั่วทุกสารทิศ และมีแสงดารานับไม่ถ้วนระเบิดต่อหน้าต่อตาของนาง นางได้เห็นอ๋องเจาตวาดลั่นใส่นาง กล่าวหาว่านางตั้งครรภ์ลูกนอกสมรส นางเห็นเยียนทิงเหลียนที่ดวงตาหนึ่งข้างมืดบอด กำลังหัวเราะเยาะนางว่าหญิงชั้นต่ำที่สูญเสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว เหตุใดไม่ตาย ๆ ไปเสีย นางเห็นลั่วจิ่วหลีกำลังอุ้มทารกน้อยเอาไว้ พลางโบกมืออำลาให้นาง นางเห็นเพื่อนนักโบราณคดีกำลังยืนอยู่หน้าหลุมศพหลุมหนึ่ง สีหน้าโศกเศร้า ร้องไห้สะอึกสะอื้น เมื่อสายตาเลื่อนไปที่หลุมศพนั้น และเห็นคำว่าลั่วจิ่วหลีสามคำที่สลักบนป้ายสุสาน นางพลันรู้สึกราวกับว่าตกลงไปในอุโมงค์ที่เก็บน้ำแข็ง เพราะนั่นคือชื่อของนางเอง “ไม่นะ ไม่ ฉันยังไม่ตาย ฉันยังไม่ตาย” นางร้องตะโกนอย่างสิ้นหวัง ร้องเรียกสุดชีวิต นางอยากจะบอกเพื่อนนักโบราณคดีว่า นางอยู่ตรงนี้ นางอยู่ที่นี่ แล

“อั่ก!” ลั่วจิ่วหลีรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะอาเจียนออกมา ส่วนหน่วยกล้าตายชุดดำที่เหลือ ก็ดูเหมือนจะถูกควบคุมด้วยพิษกู่เช่นกัน ไม่ว่าจะได้รับบาดเจ็บแค่ไหน และไม่ว่าจะมีอาวุธอยู่ในมือหรือไม่ก็ตาม ทั้งหมดล้วนพุ่งมาข้างหน้า ในพริบตาเดียว เรือนรับรองพลันกลายเป็นสมรภูมิเลือด ลั่วจิ่วหลีไม่เข้าใจ เหตุใดเซียวหมิงเสวียนยืนกรานที่จะอุ้มนางไว้ในอ้อมแขน เนื่องจากสิ่งนี้ทำให้ประสิทธิภาพการต่อสู้ของเขาด้อยลงในระดับหนึ่ง แม้ว่าความสามารถในการต่อสู้ของบุรุษผู้นี้จะสูงทะลุมาตรฐาน ทว่านางก็ไม่ต้องการจะเป็นภาระให้เขา ในยามนี้ ณ จุดที่อยู่ไม่ไกลจากเขานั้น มีองครักษ์คนหนึ่งของจวนอ๋องเก้ากำลังสังหารหน่วยกล้าตายชุดดำ ทว่าหน่วยกล้าตายถูกควบคุมด้วยพิษกู่และบีบแขนของเขาไว้แน่น ก่อนจะใช้เล็บแหลมคมจิกเอาไว้ในเวลาเดียวกับที่บินออกไป ทำให้แขนเสื้อขององครักษ์ถูกตัดขาด และทิ้งบาดแผลลึกจนเห็นถึงกระดูกเอาไว้หลายจุด องครักษ์ร่วงล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะถูกหน่วยกล้าตายชุดดำอีกคนแทงหนึ่งกระบี่เข้าที่หน้าอก ลั่วจิ่วหลีทนเห็นคนฝั่งตัวเองถูกสังหารไม่ได้ จึงปล่อยแขนออกจากลำคอของเซียวหมิง

เมื่อเข้ามาในห้อง เซียวหมิงเสวียนโยนกระบี่เย็นอาบโลหิตไปไว้ด้านข้าง และอุ้มนางให้มานั่งบนเก้าอี้ ทั้งสองคนไม่มีผู้ใดปริปากเอ่ย ทำให้ทั้งห้องนั้นเงียบงัน เพียงแต่หัวใจที่เต้นแรงเสียงดังตึกตักนี้ และความรู้สึกอึดอัดใจของคนทั้งสองที่อยากจะปล่อยมือ แต่ยังต้องกอดกันเอาไว้เช่นนี้ ทำให้คนรู้สึกประดักประเดิดจริง ๆ สุดท้าย เป็นเซียวหมิงเสวียนที่เอ่ยทำลายความเงียบก่อน “ลั่วจิ่วหลี เจ้าต้องทนกล้ำกลืนอีกสักพัก ยังต้องรอจนถึงยามเหม่า...” “ได้” ไม่รอให้เขาพูดจบก่อน ลั่วจิ่วหลีก็รีบพยักหน้า เซียวหมิงเสวียนก้มมองลงไปเห็นติ่งหูสีแดงและลำคอขาวผ่องของนาง ยังมีความร้อนที่สะท้อนออกจากอาภรณ์เนื้อบาง พลันรู้สึกว่ามีบางสิ่งแผดเผาดวงตา จึงรีบเบนสายตาออกไปทันที ลั่วจิ่วหลีกัดลิ้นของตนเอง แค่รู้สึกว่าคำว่าได้ที่เอ่ยออกไปนี้ ช่างลวกปากเสียจริง ๆ “คือว่า ท่านอ๋อง” ให้ตายเถอะ หากยังต้องถูกกอดเอาไว้นานขนาดนั้น นางคงจะสามารถใช้นิ้วเท้าทั้งหมดขุดหลุมศพขึ้นมาหนึ่งหลุมได้เลย ทันใดนั้นลั่วจิ่วหลีพลันเงยหน้าขึ้น และมองสบดวงตาของเขาโดยตรง หัวใจกำลังเต้นตึกตัก ซึ่งมันไม่เคยเต้นรัวเร็วขนาดน

ท่านอ๋องเทพสงครามผู้สูงศักดิ์แห่งราชวงศ์ฉางหนิง กำลังกล่าวขอโทษนาง สุดท้ายแล้วนางควรโกรธหรือควรจะมีความสุข “ท่านอ๋อง ไม่มีสิ่งใดที่ต้องกล่าวขอโทษต่อหม่อมฉัน ตรงกันข้ามกลับเป็นหม่อมฉันที่ได้รับความช่วยเหลือจากท่านอ๋องครั้งแล้วครั้งเล่าเพคะ” เซียวหมิงเสวียนส่ายศีรษะอย่างอับจนหนทาง และไม่เอ่ยคำใด ดูเหมือนว่าตอนนี้ยังไม่ใช่โอกาสเหมาะสม ที่จะบอกความจริงเรื่องคืนก่อนวันแต่งงานกับนาง แน่นอนว่าลั่วจิ่วหลีไม่ทราบถึงความยุ่งเหยิงในใจของเขา และเปิดปากเอ่ย “ท่านอ๋อง เพื่อแลกเปลี่ยนกับการให้หม่อมฉันช่วยระงับคำสาปในร่างกายของท่านอ๋องทุกวันที่สิบห้าของทุกเดือน จะสามารถช่วยหม่อมฉันหน่อยได้หรือไม่เพคะ” “อืม เจ้าพูดเถอะ” เขาเหลือบมองนางด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย “เกี่ยวกับคำพูดของเยียนทิงเหลียนหรือไม่?” ลั่วจิ่วหลีก้มศีรษะลง รู้สึกค่อนข้างลำบากใจที่จะกล่าว “เกี่ยวกับความบริสุทธิ์ของหม่อมฉัน และทารกที่ตายไปแล้วนั้น ขอร้อง...ขอร้องท่านอ๋องได้โปรดช่วยหม่อมฉันเก็บเป็นความลับชั่วคราวเพคะ” “ถึงอย่างไร...ถึงอย่างไรอ๋องเจาก็เป็นองค์ชาย แม้ว่าหม่อมฉันจะถูกเยียนทิงเหลียนวางแผนใส่ร้า