บททั้งหมดของ หมอเทวดาพลิกแผ่นดิน : ทะลุมิติเป็นชายาอ๋องต้องสาป: บทที่ 41 - บทที่ 50

“ฝ่าบาท หม่อมฉันต้องทำการตรวจร่างกายให้เฟิงเต๋อฮูหยินก่อน ขอให้ฝ่าบาทและผู้อื่นถอยออกไปก่อนนะเพคะ”ท่าทีของลั่วจิ่วหลีแฝงไปความทะนงตนเล็กน้อย ไม่ต่ำต้อยแต่ก็ไม่อวดดี ท่าทางการเคลื่อนไหวยังมีความงดงามอย่างน่าประหลาดฮ่องเต้ทรงได้ยินดังนั้นจึงเพียงพยักหน้าเบา ๆ หยัดพระวรกายขึ้นก่อนจะทอดพระเนตรไปยังผู้คนภายในห้อง“ทุกคนออกไปรอข้างนอก”พูดจบ จึงลุกขึ้นเดินออกไปลั่วจิ่วหลีอดรู้สึกงุนงงไม่ได้ ว่าเหตุใดฮ่องเต้ถึงได้ฟังคำของนางมากขนาดนี้ ไม่แม้แต่จะคิดสงสัยอะไรเลยนางหันไปมองเซียวหมิงเสวียนด้วยความสงสัยในใจที่ยิ่งทวีคูณหรือทุกอย่างเป็นเพราะอาจารย์ท่านนั้นจริง ๆ? เพราะชื่อเสียงอันยิ่งใหญ่ของหมอเทวดา หลิงซวีจื่อหรือ?“เจ้าเหม่ออะไร รีบไปตรวจเฟิงเต๋อฮูหยินเสียสิ”ขณะที่เซียวหมิงเสวียนเดินผ่านนางไป ก็เอ่ยเตือนเสียงเบา“ข้าเฝ้าอยู่ข้างนอก ไม่ต้องห่วง”ลั่วจิ่วหลีชะงักไปครู่หนึ่งขณะที่นางหันไปมอง ร่างของเขาก็หายไปจากในห้องบรรทมแล้วลั่วจิ่วหลีสะบัดหัวเบา ๆ เพื่อกำจัดความคิดวุ่นวายทั้งหลายในหัวออกไป จากนั้นหันไปมองเฟิงเต๋อฮูหยินแล้วพูดว่า“เฟิงเต๋อฮูหยิน หม่อมฉันชื่อลั่วจิ่วหลี เป็นห

“ร่างกายของหม่อมฉันยังไม่ฟื้นตัวดีเพคะ อีกทั้งตอนที่ตกน้ำ หูปิงอวี้จอมยุ่งคนนั้นก็เกาะติดหม่อมฉันอย่างกับสุนัขเกาะขอนไม้ไม่ยอมปล่อย ทำให้หม่อมฉันสำลักน้ำในทะเลสาบไปตั้งหลายอึก ตอนนี้หม่อมฉันรู้สึกเวียนหัวยิ่งนัก”ลั่วจิ่วหลีพูดพร้อมแกล้งทำท่าคลื่นไส้แห้ง ๆ ให้ดูสมบทบาทเซียวหมิงเสวียนเผยสีหน้าเย็นชาเล็กน้อยก่อนจะส่งเสียงฮึในลำคอ“ในเมื่อเจ้าหนาว แล้วเหตุใดเมื่อตอนอยู่ที่ตำหนักกานเฉวียนจึงไม่ให้แม่นมหรงชิวหาเสื้อผ้าสะอาดมาเปลี่ยน?”ลั่วจิ่วหลีส่ายศีรษะเล็กน้อย“หม่อมฉันไม่ชินกับการสวมเสื้อผ้าของผู้อื่นเพคะ”แท้จริงแล้ว ด้วยนิสัยที่ไม่วางใจใครง่าย ๆ ทำให้นางระมัดระวังตัวเองอย่างยิ่ง“ท่านอ๋องเพคะ”ลั่วจิ่วหลีเงยหน้ามองเขา ปลายจมูกแดงเล็กน้อย“ตอนที่ท่านอ๋องเข้าเฝ้าฝ่าบาท เหตุใดถึงบอกฝ่าบาทว่าหม่อมฉันรู้วิชาแพทย์? และเหตุใดจึงเน้นย้ำว่าข้าเป็นศิษย์ของหลิงซวีจื่อ? แล้วยังเรื่องพัศดีที่ฆ่าตัวตายที่กรมอาญาอีก? มิใช่ว่าท่านอ๋องจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับหรือเพคะ?”เซียวหมิงเสวียนขมวดคิ้วเล็กน้อย ในใจคิดว่า ก็เพื่อช่วยเจ้าอย่างไรเล่า แต่ปากกลับพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญ“ไยเจ้าจึงมีคำถามมา

“คุณหนูรอง คุณหนูรองกลับมาแล้ว”เสียงร้องดังขึ้นจากหน้าประตูเรือนฝูชวีดึงลั่วจิ่วหลีกลับสู่ความเป็นจริงทันที จากนั้นก็มีคนกลุ่มใหญ่กรูกันเข้ามา“จิ่วเอ๋อร์ เจ้า เจ้าเป็นอะไรไป?”“คุณหนูรอง เหตุใดท่านถึงเปียกไปทั้งร่างเช่นนี้เจ้าคะ?”“ชุนหรง รีบไปต้มน้ำขิงผสมน้ำตาลเดี๋ยวนี้”“แล้วก็ไปเตรียมน้ำสำหรับอาบด้วย”ลั่วจิ่วหลีมองมารดาที่จับมือนางไว้แน่นและถามไถ่อย่างต่อเนื่อง ในที่สุดก็ลืมเรื่องกระอักกระอ่วนที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไปได้“ท่านแม่ ข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ ให้ข้าอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วจะเล่าให้ท่านฟังอย่างละเอียด”“ได้สิ ได้ แม่ไม่รีบ”อี้กั๋วกงฮูหยินพยักหน้ารัวเร็วลั่วจิ่วหลีไม่กล้าปล่อยให้อี้กั๋วกงฮูหยินกังวลใจนานจนเกินไป จึงรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนในห้องโถง อี้กั๋วกงฮูหยินเห็นลั่วจิ่วหลีเดินออกมา ก็รีบเอ่ยขึ้นทันที“จิ่วเอ๋อร์ รีบดื่มน้ำขิงผสมน้ำตาลเสียตอนที่ยังอุ่นอยู่”“เจ้าค่ะ”ลั่วจิ่วหลีเป่าถ้วยเบา ๆ ก่อนดื่มน้ำขิงรสเผ็ดร้อนลงคอรวดเดียวจนหมดเมื่อนางรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย อี้กั๋วกงฮูหยินจึงเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง“ในวังเ

กล่าวมาถึงตรงนี้ ลั่วจิ่วหลีก็ย่อมตระหนักได้ว่า การไขปริศนาแห่งแหวนโบราณวงนี้ให้กระจ่างคงเป็นเพียงความฝันที่อยู่ไกลเกินเอื้อมเว้นแต่นางจะหาหนทางหวนคืนกลับไปยังยุคสมัยของนาง กลับไปพบกับนักโบราณคดีคนนั้นครั้นคิดถึงนักโบราณคดีคนนั้น หัวใจของลั่วจิ่วหลีพลันปวดหนึบในชาติก่อน นางเติบโตในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ไร้ซึ่งญาติพี่น้องช่วงมหาวิทยาลัย วันหนึ่งนางช่วยชีวิตปู่ของนักโบราณคดีที่เกือบประสบอุบัติเหตุบนถนน นางกับนักโบราณคดีคนนั้นจึงกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน ยิ่งไปกว่านั้น ปู่ของนักโบราณคดียังเป็นถึงอดีตผู้อำนวยการสถาบันวิจัยวิทยาศาสตร์การทหาร ผู้เกษียณอายุและใช้ชีวิตสงบสุขอยู่ที่บ้าน พ่อเป็นประธานบริษัทใหญ่ ส่วนแม่ก็เป็นศัลยแพทย์มือหนึ่งที่มีชื่อเสียงในประเทศด้วยครอบครัวที่เหนือชั้นและเป็นที่อิจฉายิ่งนักของผู้คน ทำให้นักโบราณคดีสามารถเลือกเส้นทางชีวิตได้ตามใจชอบ นางจึงไม่ลังเลที่จะลงชื่อในสาขาวิชาโบราณคดีที่ตนหลงใหลที่สุดแต่ถึงกระนั้น เรื่องที่ว่าเหตุใดนักโบราณคดีคนนั้นจึงส่งแหวนโบราณวงนี้มาให้นางนั้นเกรงว่าหากนางไม่สามารถกลับไปได้ นางก็ไม่มีวันรู้คำตอบเมื่อคิดถึงชีวิตในชาติภพก่อน

“ขอบพระทัยฝ่าบาท ขอฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี”เหล่าผู้คนคุกเข่าก้มกราบรับของพระราชทานด้วยความขอบคุณฉีจุ้ยกงกงหันไปมองลั่วจิ่วหลีที่คุกเข่าอยู่“คุณหนูรองลั่ว ฝ่าบาทมีพระราชกระแสรับสั่ง ให้คุณหนูรองลั่วเข้าเฝ้าในวันพรุ่งนี้เช้า ณ ตำหนักกานเฉวียน เพื่อดูแลเฟิงเต๋อฮูหยิน จนกว่าเฟิงเต๋อฮูหยินจะหายดี”“เพคะ”กินของเขาต้องพูดน้อย รับของเขาต้องก้มหน้า คนที่อยู่ใต้ชายคาเขาย่อมต้องก้มศีรษะให้ต่ำ!ยิ่งไปกว่านั้น พระราชกระแสรับสั่งย่อมไม่อาจขัดขืนเมื่อลั่วจิ่วหลีน้อมรำลึกในพระมหากรุณาธิคุณเสร็จสิ้นแล้ว จึงประคองมารดาลุกขึ้น จากนั้นจึงขยับไปยืนอยู่ด้านข้างด้วยท่าทีเคารพนอบน้อมแม้ในใจของอี้กั๋วกงฮูหยินจะมีความสงสัยอยู่บ้าง แต่ก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดฮ่องเต้จึงพระราชทานรางวัลให้กับจวนอี้กั๋วกง นางแอบส่งสายตาให้สวีหมัวมัว อีกฝ่ายก็เข้าใจทันทีสวีหมัวมัวหยิบถุงเงินที่เตรียมไว้แล้วออกมา แล้วเดินขึ้นไปข้างหน้า ยื่นส่งให้ด้วยสองมือฉีจุ้ยกงกงรีบปฏิเสธด้วยท่าทีสุภาพ“ข้าเป็นข้าราชบริพารรับใช้ฝ่าบาท อี้กั๋วกงฮูหยินไม่จำเป็นต้องเกรงใจเช่นนี้”“กงกงกล่าวเกินไปแล้ว ท้องฟ้าใกล้ค