All Chapters of มีทองท่วมหัวก็ไม่อยากเป็นฮองเฮาของใคร: Chapter 11 - Chapter 20

“พี่ใหญ่หากยุ่งยากนักก็ประหารนางเสีย ในเมื่อจะขังก็ไม่ให้ขังแต่หากปล่อยนางไปก็จะเป็นเช่นเดิมมิสู้ประหารนางเสีย แคว้นเป่ยเหลียงหลายมีมานี้สงบร่มเย็น ไร้ศึกสงครามพวกท่านขุนนางจึงอยู่สบาย ข้าในฐานะองค์หญิง เรื่องนี้หากฝ่าบาทไม่อาจตัดสินใจเพราะเกรงใจพวกท่านแต่ข้าไม่เกรงใจ นำนางไปประหารเสีย” อันเล่อก้มหน้าซ่อนยิ้มเสียหลี่หลงเชียวถอนหายใจ“มีใครจะคัดค้านบัญชาขององค์หญิงหรือไม่”หลี่หลงเชียวพูดขึ้นดังๆ“เช่นนั้นก็กักบริเวณนางก็ได้”เสียงขุนนางคนหนึงเอ่ยขึ้นอ้อมแอ้ม"นางเป็นบ่อนทำลายราชสำนัก ข้าออกกฎอีกข้อห้ามผู้ใดย่างกรายเข้าใกล้บริเวณ ตำหนักฟ้าสางเช่นนั้นจะถือว่าขัดบัญชามีการลงทัณฑ์สถานหนัก”ไคเฉิงอมยิ้มในพระทัยของฝ่าบาทใครอาจหยั่งรู้ได้ในเมื่อสายตาที่ไคเฉิงเห็นยามที่มองอันเล่อนั้นช่างไม่ธรรมดา หากไม่ติดที่แม่นางนิรนามคนนั้นฝ่าบาทคงรับอันเล่อเป็นสนมไปแล้ว“เจ้าว่าอย่างไรท่านแม่หอคณิกาคนงาม”อิงเผยหันไปถามอันเล่อที่ก้มหน้านิ่ง“ข้าไร้หนทางอยู่ที่นี่ไม่อาจทำการค้าได้อีกต่อไป แต่ที่ผ่านมาก็ถือว่ากอบโกยไม่น้อยเช่นนั้นจึงควรสมนาคุณให้กับเหล่าลูกค้าของข้า”หันหลังให้หลี่หลงเชียวหันหน้าให้กับเหล่าขุน

อันเล่อถอนหายใจฮ่องเต้หรือโจรป่าทำไมเอาแต่ใจเช่นนี้“เช่นนั้นอันเล่อขอตัว อันเล่อหรือจะกล้าบาดหมางกับเจ้าของแคว้นเป่ยเหลียงเช่นนั้นจึงทำมาหากินลำบาก”ย่อกายลงอ่อนหวาน หันหลังก้าวเดินเข้าไปในตำหนัก“ช้าก่อน”เสียงเข้ม ทำเอาอันเล่อหยุดชะงัก“เจ้า กับข้าเราเคยพบกันไหม”ดึงมืออันเล่อไว้อันเล่อผลักร่างสูงให้ออกห่าง หันหลังก้าวเดินก้าวขาเข้าไปในตำหนักปิดประตูแน่นหนา หลี่หลงเชียวยกมือขึ้นลูบที่ริมฝีปากที่ชุ่มน้ำรสจูบยังหวานติดที่ริมฝีปาก นางกล้าปฏิเสธบอกว่าไม่เคยพบเขามาก่อนแล้วคืนนั้นเล่าหมายความว่าอย่างไรหรือเขาเข้าใจผิดเพราะต้องตานางหรือเขาคิดไปเองว่าเป็นนางหรือว่านางอยากลืมเรื่องราวที่เจ็บปวดในคืนนั้น นางเจ็บปวดอย่างนั้นหรือแล้วเสียงร้องครางของความสุขสมนั่นคืออะไรกัน เขากับนางมีความสุขด้วยกันในคืนนั้นอย่างไม่อาจปฏิเสธอันเล่อนั่งนิ่ง รสจูบหวานซาบซ่านจนคิดไปไกล เป็นไปไม่ได้อาจแค่คนที่มีรสจูบเหมือนๆ กันก็เท่านั้นฮ่องเต้ที่มีสนมมากมายเช่นไรจึงจะออกไปหาเศษหาเลยที่หอนางโลมกันเล่า คืนนั้นอันเล่อเมามายไม่ได้จำได้เสียหน่อยว่า เขาคนนั้นเป็นใครหลี่หลงเชียวห้องทรงอักษร“ฝ่าบาทนี่คือฎีกาของวันนี้”ก

หลี่หลงเชียวหรือจะกล้าโกรธเคืองนางแม้นางจะทำราวกับว่านางเป็นคนสำคัญแต่นั่นก็ช่วยเขาได้ไม่น้อยหากว่าเกิดอะไรขึ้นในวังหลวงนี้เขาก็คงไม่อาจช่วยนางได้ทันเวลา นางฉลาดยิ่งนักที่ปกป้องตัวเองจากพวกเสือพวกจระเข้พวกนี้ต้านเถียนกัดฟันจนเป็นสันนูน อาหารที่ยกมาเมื่อเย็นเขาใส่ยาเสียสาวหรือยาปลุกกำหนัดเข้าไปในอาหารและสุราเพื่อให้อันเล่อได้กินดื่มเข้าไปกะว่าพอเขามายาออกฤทธิ์เขาจึงเสร็จสมอารมณ์หมาย ในวังหลวงแห่งนี้เขาก็มีบารมีไม่น้อย แต่ต้านเถียนหารู้ไม่ว่าอันเล่อไหวตัวทัน นางกินยาถอนพิษสารพิษที่ติดตัวก่อนจะดื่มกิน และยังรีบนำทองที่ขนใส่ไว้ในอกเสื้อมาเพื่อจ้างพวกทหารองครักษ์ให้อารักขานางในตอนค่ำคืนในวังหลวงแห่งนี้เช่นนั้นจึงเรียกว่านางรู้ใจบุรุษ รู้ว่าบุรุษไม่มีใครไว้ใจได้นอกจากบุรุษที่ยังแบเบาะและบุรษที่ไร้ลมหายใจก็เท่านั้นจึงจะน่าไว้ใจ หญิงคณิกาย่อมรู้ใจบุรุษมากตัณหาเดินกลับไปยังตำหนักเหมยฮวาอารมณ์ขุ่นมัวอย่างที่สุดหลี่หลงเชียวถอนหายใจเอามือไพล่หลังเดินกลับ ตำหนักแค่เพียงรู้ว่านางไม่ยอมพบใครง่ายดายเขากลับรู้สึกว่า ทุกอย่างน่ารื่นรมย์อย่างที่สุดราวกับว่านางหวงแหนร่างกายงดงามผุดผาดของนางนั้นไว้เพื

จวนแม่ทัพใหญ่ชงหยวนอวี่“เพี๊ยะ”“ท่านพี่ ซีหยินสะอื้นอย่างหนัก ชงหยวนอวี่ที่เมามายเดินโซเซเอามือชี้หน้าซีหยินสบถคำด่าออกมา“เจ้ามันไร้ค่า ต่างกับอันเล่อ ฮือออออันเล่อข้ารักเจ้าข้าคิดถึงเจ้า ฮือๆๆๆๆ ต่อไปนี้ข้าคงไร้วาสนาจะได้พบเจ้าพูดให้เจ้าเข้าใจข้าในเมื่อฝ่าบาทปิดกั้นข้ากับเจ้าเพียงนั้นฝ่าบาทก็ช่างกระไรถูกใจเจ้าหรือไรจึงคิดจะเก็บเจ้าไว้เพียงคนเดียวฮืออออออ ข้าไม่ยอมไม่มีทางยอม ซีหยิน …ข้าจะหย่ากับเจ้า”“ท่านพี่ไม่นะ ไม่ไม่ไม่ข้าไม่มีทางจะหย่ากับท่านข้าผิดอะไร ท่านทำแบบนี้กับข้าไม่ได้นะ”“ข้าจะหย่ากับเจ้าแสดงความจริงใจให้อันเล่อเห็นในเมื่อไม่มีโอกาสอธิบายกับนางทางเดียวคือ หย่ากับเจ้าเสีย”แม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่รบมาทั่วเหนือใต้ทว่ายามเมามายเหมือน…ตัวหนึ่ง“ข้าจะพูดกับท่านพ่อเรื่องนี้ ข้าจะให้ท่านพ่อเลิกสนับสนุนท่านข้าจะให้ท่านพ่อจัดการกับท่าน”“ฮะๆๆๆ แค่ตำแหน่ง ขุนนางกลาโหม เจ้าคิดว่าข้ากลัวหรือแม้กระทั่งฝ่าบาทตอนนี้ข้าก็พร้อมที่จะสู้ไม่ว่ากับใครทั้งนั้นเพื่ออันเล่อ” ซีหยินสะอื้นอย่างหนักหอสุริยันจันทรา“ขนเข้าไปสิ ขนของของข้าเข้าไปแทนที่ท่านแม่เจ้าแต่เอจะว่าไปอาภรณ์ของนางทุกตัวล้วนตัดเย็

“เพี๊ยะ”ฟาดมือลงบนใบหน้าหล่อเหลา“หากอยากจะจับมือจะต้องวางเงินตามที่อันเล่อพอใจและปกติแล้วอันเล่อไม่ยอมรับเงินเพื่ออุ่นเตียงไม่มีการอุ่นเตียงแค่เพื่อนคุยหรือเพื่อนร่ำสุราก็เท่านั้น หากอยากจะให้อันเล่ออุ่นเตียงคงต้องมอบแคว้นทั้งแคว้นกระมัง”“อ่า เจ้ากล้าทำร้ายข้าหรือ”“เช่นไรจะไม่กล้า ตามธรรมดาข้าอยู่ข้างนอกตอนที่ยังไม่ได้เป็นท่านแม่หอคณิกาใครๆ ในย่านนี้ต่างก็รู้ว่าอันเล่อรักนวลสงวนตัวแค่ไหน ไม่ยอมให้ใครแตะต้องแม้เพียงปลายก้อย”พูดมาถึงตอนนี้ก็กลืนน้ำลายลงคอยากเย็นความอัปยศอีกอย่างคือรักษาพรหมจรรย์ไว้ในวันวิวาห์กับชงหยวนอวี่ แม้แต่มือยังไม่ให้ใครจับความพูดโลมเลียก็ไม่ชอบให้ใครมาแทะโลมทั้งที่หนุ่มน้อยใหญ่หลายคนในเขตวังหลวงต่างมองว่าอันเล่อเป็นหนึ่งในหญิงงามทีเดียว แต่เพื่อชงหยวนอวี่จึงจำต้องสร้างเกราะป้องกันตัวเองรอว่าสักวันพอท่านแม่ทัพกลับจากชายแดนแล้วจะมาสู่ขอแต่ในที่สุดก็ต้องทอดกายให้กับ ใครไม่รู้ (หลี่หลงเชียว) เช่นนั้นอันเล่อจึงเข้าใจว่า หากจะยอมทอดกายให้คนที่ไม่เคยรักไม่สู้ ใช้ร่างกายและใบหน้าที่ยังงดงามด้วยวัยสาวกอบโกยเงินทองให้ได้มากที่สุดตอนที่ยังมีโอกาสจะดีกว่า“แต่ข้าเป็นลู