ข้อตกลง

“เพี๊ยะ”

ฟาดมือลงบนใบหน้าหล่อเหลา

“หากอยากจะจับมือจะต้องวางเงินตามที่อันเล่อพอใจและปกติแล้วอันเล่อไม่ยอมรับเงินเพื่ออุ่นเตียงไม่มีการอุ่นเตียงแค่เพื่อนคุยหรือเพื่อนร่ำสุราก็เท่านั้น หากอยากจะให้อันเล่ออุ่นเตียงคงต้องมอบแคว้นทั้งแคว้นกระมัง”

“อ่า เจ้ากล้าทำร้ายข้าหรือ”

“เช่นไรจะไม่กล้า ตามธรรมดาข้าอยู่ข้างนอกตอนที่ยังไม่ได้เป็นท่านแม่หอคณิกาใครๆ ในย่านนี้ต่างก็รู้ว่าอันเล่อรักนวลสงวนตัวแค่ไหน ไม่ยอมให้ใครแตะต้องแม้เพียงปลายก้อย”

พูดมาถึงตอนนี้ก็กลืนน้ำลายลงคอยากเย็นความอัปยศอีกอย่างคือรักษาพรหมจรรย์ไว้ในวันวิวาห์กับชงหยวนอวี่ แม้แต่มือยังไม่ให้ใครจับความพูดโลมเลียก็ไม่ชอบให้ใครมาแทะโลมทั้งที่หนุ่มน้อยใหญ่หลายคนในเขตวังหลวงต่างมองว่าอันเล่อเป็นหนึ่งในหญิงงามทีเดียว แต่เพื่อชงหยวนอวี่จึงจำต้องสร้างเกราะป้องกันตัวเองรอว่าสักวันพอท่านแม่ทัพกลับจากชายแดนแล้วจะมาสู่ขอ

แต่ในที่สุดก็ต้องทอดกายให้กับ ใครไม่รู้ (หลี่หลงเชียว) เช่นนั้นอันเล่อจึงเข้าใจว่า หากจะยอมทอดกายให้คนที่ไม่เคยรักไม่สู้ ใช้ร่างกายและใบหน้าที่ยังงดงามด้วยวัยสาวกอบโกยเงินทองให้ได้มากที่สุดตอนที่ยังมีโอกาสจะดีกว่า

“แต่ข้าเป็นลู