บททั้งหมดของ มีทองท่วมหัวก็ไม่อยากเป็นฮองเฮาของใคร: บทที่ 21 - บทที่ 30

ร่างเล็กสะท้อนขึ้นลงในอ้อมแขน หลี่หลงเชียวอมยิ้มกับความสุขสมที่ได้รับ จูบปลอบประโลมเมื่ออีกคนบิดตัวด้วยความกระสันและแอบมีเจ็บเมื่อนี่แค่ครั้งที่สองของอันเล่อ“เห็นไหมเล่าเราสองคนเข้ากันได้ดีเพียงนี้” อันเล่อจูบตอบหลี่หลงเชียวพัลวันอดยอมรับไม่ได้ว่า ครั้งนี้สุขสมยิ่งกว่าในครั้งแรกด้วยซ้ำทรวดทรงและองค์เอวสะพัดเปลวไฟกามา ขยับร่อนสมอุราสอดเสียบซ้ำจนหนำใจสวาทหวามยามท่านขยับ จิตประพัทธ์รัดลึงค์เร้า เสี่ยวกระสันเหลือจะกล่าวเอวแกร่งซ้ำกระหนำแทงบิดหนียิ่งกระสัน ร่องฉำพลันรัดลึงค์โลม สุขสมไม่อาจข่มเสียงร้องครางกังวานไปยามท่านขย่มย้ำ สุดจะกล้ำและจะกลืน เสียวสุดสุดจะฝืน เผลอร้องครางอย่างไม่อาย“หนำใจหรือยัง”หลี่หลงเชียว พร่ำจูบตั้งแต่เรือนผม หน้าผาก แก้มสองข้างริมฝีปาก จรดสุดปลายเท้า ร่างขาวเนียนหอมหวานในอ้อมกอดไม่อยากจะปล่อยนางไป ค่ำคืนนี้อีกยาวนาน ใครบ้างจะปล่อยให้ผ่านไป“พอเถิดเพคะ อันเล่อกำลังจะตาย”ขยับ พลิกตัวขึ้นทาบทับอีกครั้งจุมพิตที่ริมฝีปาก“ไม่ได้จ่ายค่าสุขสม แต่พรุ่งนี้จึงจะมีบัญชาแต่งตั้งฮองเฮา”อันเล่อหวั่นใจไม่น้อย ในตอนนี้ต้องการสิ่งใดกัน เงินทองมากมายเหลือคณานับหรือว่าอ้อมกอดอบ

“ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ”ขุนนางต่างคุกเข่าตรงหน้าหลี่หลงเชียวในท้องพระโรง บางส่วนอิจฉาที่ได้ครอบครองแม่นางจูผู้งดงาม บางส่วนก็เห็นว่าไม่สมควรจริงๆ คนที่คิดว่าอิจฉาก็มีบางส่วนที่คิดว่าหลี่หลงเชียวลงแข่งขันแล้วพวกเขาก็แค่หมดหวังก็เท่านั้นยิ่งมอบตำแหน่งฮองเฮานั่นเท่ากับพวกเขาปิดประตูไม่อาจต่อกรได้อีกต่อไปบางคนยอมแพ้แต่บางคนยังฮึดสู้ เช่นนั้นเสียงจึงไม่แตกเป็นเอกฉันท์ว่าไม่สมควรไม่เป็นด้วยคัดค้านและไม่ส่งเสริมฝ่าบาทควรไตร่ตรอง“ควรไม่ควรแล้วแต่ฝ่าบาทจะทรงพิจารณาไตร่ตรองแต่เดิมไม่เคยมีหญิงในหอคณิกาคนไหนได้รับการยกย่องเพียงนี้มาก่อน”หลี่หลงเชียวก็แค่พยักหน้าขึ้นลงไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองอะไรหน้าที่ของเขาคือทำให้เหล่าขุนนางและเปลี่ยนความคิดเกี่ยวกับอันเล่อให้ได้เพราะอย่างไรคนที่เขาตั้งใจมอบตำแหน่งฮองเฮามีเพียงอันเล่อเท่านั้น“ข้าต้องการหญิงนางหนึ่งไว้ข้างกายในตำแหน่งฮองเฮาในสามเดือนนี้พวกท่านที่เป็นขุนนางมานานต่างคนต่างมีความเฉลียวฉลาดไม่แพ้กันเช่นนั้นช่วยกันคิดว่าข้าควรจะทำอย่างไร”“เสียงอื้ออึงดังไปทั่วท้องพระโรงหลี่หลงเชียวก็แค่จิบชาเบาๆ ไม่ได้รู้สึกกดดันอะไร คนที่ต้องกดดันเป็นเหล่าขุนนางต่างหากที่บ

“มารยาสาไถย หอคณิกานี่สร้างคนได้ยอดเยี่ยมจริงๆ”ไทเฮาพร้อมกับอิงเผยขันทีข้างกายนางกำนัลที่พยุงร่างชราดินเข้ามาในท้องพระโรงที่มีเพียงอันเล่อและหลี่หลงเชียวและไคเฉิงในนั้น“เสด็จแม่หลี่หลงเชียวถวายพระพรเสด็จแม่ทรงพระเจริญพันปี”“ยังไม่มีพยุงแม่อีกหรือ ตำแหน่งไทเฮาของข้าคงได้มาเพราะจับสลากสินะ ดูนางสิสวมใส่อาภรณ์งดงามแต่แม้แต่จะย่อกายให้ข้านางยังไม่ทำ ยืนให้ฮ่องเต้ปลอบประโลมราวกับบิดานางตาย” คำพูดแสบๆคันๆ อันเล่อขยับจะย่อกายแต่หลี่หลงเชียวดึงไว้ในอ้อมแขน“ไคเฉิงพยุงไทเฮา”สุ่ยจือไทเฮาส่ายหน้าไปมา“นางเดินไม่ได้หรือ”เอ่ยปากถามน้ำเสียงไม่ได้แสดงว่าเหน็บแนมหาแต่ใสซื่อสิ้นดี“เดินได้เพคะ ลูกยังเห็นนางเดินเหินราวกับคนปกติ”อิงเผยรีบพูดแทรกขึ้น“นางเศร้าโศก ขาของนางมิได้เป็นอะไร”ไทเฮาเลิกคิ้วสูงเหมือนไม่เชื่อที่หลี่หลงเชียวพูดอันเล่อถอนหายใจ“อันเล่อถวายพระพร พระพันปี ทรงพระเจริญ พันปีพันพันปี”ย่อกายลงงดงาม หลี่หลงเชียวถอนหายใจ“เฮ้อ เมื่อก่อนนั้น จะหลับแต่ละคืนจะต้องนอนกอด ข้ามาบัดนี้ฮ่องเต้กับมีหญิง….คณิกาข้างกายไม่สนใจว่ามารดาเช่นข้าจะอยู่ที่ไหน”“เสด็จแม่อันเล่อยังไม่ได้เข้ามานอนร่วมแท่นนอนก

“ทีละคน เข้ามาทีละคนมาให้พวกนางเข้ามาทีละคนมาให้ข้าได้ทดสอบทีละคน”เสี่ยวเอ่อยิ้มแห้งๆ“นายหญิงเจ้าขาจะเหมาะหรือเจ้าคะ”“ถามข้าหรือ เจ้าอย่าลืมว่า ฮองเฮาหรือสนมจะต้องคอยปรนบัติฝ่าบาทแค่เปลื้องผ้ายังไม่กล้าจะปรนนิบัติฝ่าบาทได้ดีหรือ”“เจ้าค่ะ”เสี่ยวเอ่อออกไปแล้ว ขันทีที่คุมตัวหญิงงามที่จะเข้ามาคัดตัวฮองเฮารีบเกณฑ์พวกนางตามคำสั่งอันเล่อ“คุณหนูบ้าน กู้ กู้เสี่ยวโยว่”หญิงงามนามเสี่ยวโยว่ก้าวขาเข้าไปในตำหนักฟ้าสางและปลดอาภรณ์ลงไปกองแทบเท้า อันเล่อ“ข้าน้อยกู้เสี่ยวโยว่”อันเล่อมองสำรวจร่างเปลือยไม่ได้มีทีท่าว่าอย่างไร แต่ใครบางคนที่ยืน แอบมองอยู่ด้านในถึงกับใจเต้นไม่เป็นจังหวะ“หมุนตัว”เสี่ยวโยว่หมุนช้าๆ ให้อันเล่อได้สำรวจ“สวมอาภรณ์ของเจ้าแล้วไปเสีย คนต่อไป”“หมุนรอบๆ”“สวมอาภรณ์ของเจ้าแล้วไปเสีย”“ไทเฮาเสด็จๆๆๆๆๆ” อันเล่อลุกจากแท่นนอนในอาภรณ์ชั้นในๆ ไม่ได้สวมใส่อะไรเพิ่มเติมกว่านั้นเดินมายืนย่อกายตรงหน้าไทเฮา“เฮอะ คิดว่าจะมีวิธีดีกว่านี้สุดท้ายก็แค่เปลื้องผ้า ตามแบบนางคณิกาชอบทำ”“เป็นการดูหญิงงามที่ง่ายที่สุดวิธีหนึ่ง ก่อนนั้นการคัดตัวฮองเฮาก็ทำกันแบบนี้อย่าพูดว่าเหมือนหญิงคณิกาพึ่งกระทำ

มิใช่เพียงแต่ฮ่องเต้กับไทเฮาทว่าเหล่าขุนนางต่างพร้อมใจกัน แวะเวียนมาที่ตำหนักฟ้าสาง“ฮะฮะฮะฮ่าาาอุ๊ป”หลี่หลงเชียวกอดรวบอันเล่อจากด้านหลังจุ๊บที่แก้มหนึ่งทีไม่สนใจสายตาใครกระนั้น ไทเฮาส่ายหน้าไปมา“สนุกจริงเชียวกำลังหัวเหราะอะไรอยู่นี่” ก้มมองอาภรณ์วาบหวิวเผยให้เห็นอกอวบรีบถอดเสื้อคลุมห่มคลุมให้อันเล่อในปิดบังไม่ให้สายตาเหล่าขุนนางที่จ้องตาเป็นมันได้มีโอกาสได้เห็นเนื้อในของอันเล่อ“ถวายพระพรฝ่าบาทไทเฮาทรงพระเจริญ”“ปล่อยนะเพคะ”อันเล่อส่งเสียงปรามหน้าแดงระเรื่อด้วยมีคนที่จับตาจำนวนมาก“ฮ่องเต้ จะประเจิดประเจ้อเกินไปแล้ว เห็นชัดๆ ว่ากำลังคัดตัวฮองเฮาแต่ดูการแสดงออกที่ทำกับ….หญิงคณิกาคนหนึ่งสิไม่รู้สึกว่าไม่บังควรบ้างหรือ แม่ให้ฮ่องเต้มาจัดการนางที่ลบหลู่แม่ แต่ฮ่องเต้กลับมาแสดงให้คนอื่นรู้ว่าคลั่งรักนางเพียงนี้”“เห็นไหมเล่าเพคะ ทำแบบนี้มิใช่แค่เพียงคนนินทาฟ้าตำหนิแม้แต่ไทเฮายังทรงให้ความสนพระทัย”“อย่าสำคัญตัวผิดข้าจะให้ความสนใจเจ้าๆ ทำไมกันในเมื่อก็แค่นางคณิกาเอาตัวแลกเงินก็เท่านั้น ฮ่องเต้เองสักวันเมื่อเบื่อเจ้าก็แค่โยนเศษเงินให้เจ้าก็คงจะพอ”อันเล่อยิ้ม“นั่นสิเพคะ เฮ้อ จะให้เลือกฮอง