All Chapters of มีทองท่วมหัวก็ไม่อยากเป็นฮองเฮาของใคร: Chapter 31 - Chapter 40

“คุกหลวง”“ท่านพี่ท่านพี่โธ่ทำไมทำแบบนี้ทำไมทำอะไรแบบนี้ลอบปลงพระชนม์ฝ่าบาท ท่านคิดว่ามีกี่หัวจึงจะพอให้ตัด ท่านทำแบบนี้ไม่ฉลาดเลย คนที่ได้ผลประโยชน์ในตอนนี้คือจวิ้นหวัง ตอนนี้คนของจวิ้นหวังเข้ามาในวังหลวงอารักขาจวิ้นหวังเหล่าขุนนางต่างส่งสัญญาณเลือกเฟ้นที่เหมาะสมนั่งบัลลังก์ที่ไม่อาจร้างได้แม้แต่เพียงวันเดียวนั้นซึ่งก็คงๆ ไม่พ้นจวิ้นหวังที่จะได้นั่งตำแหน่งฮ่องเต้แทนพี่ใหญ่ที่ตายไป”“ข้า เสียรู้จวิ้นหวังคนนั้น แต่ก็สายไปเสียแล้วเดิมแผนการไม่ได้บอกว่าข้าจะต้องถูกจับมาคุมขังไว้ อิงเผยเจ้าช่วยข้าออกไป”อิงเผยสะอื้นอย่างหนัก“จะช่วยได้อย่างไรในเมื่อ พี่ใหญ่ข้าท่านก็ฆ่าเขาไปแล้วข้ากับจวิ้นหวังแม้ไม่เคยบาดหมางแต่เขาจำเป็นอะไรต้องมาช่วยข้ากันเล่าในเมื่อ อยากจะฆ่าข้าเสียด้วยซ้ำไป”“ไม่ไม่ไม่ เจ้าจะปล่อยให้ข้าตายในนี้ไม่ได้ปล่อยให้ข้าโดนประหารไม่ได้ จวิ้นหวังต้องการฆ่าข้าเพื่อครองบัลลังก์ ข้าโง่งมทำไมไม่คิดถึงข้อนี้ก่อน ใครกันจะแบ่งขนมในส่วนดีดีให้กับคนอื่น”“ข้าอับจนหนทางท่านพี่ ข้าแค่มาลาท่าน”อิงเผยที่ตัดใจเสียแล้วกล่าวคำลาเพราะรู้ว่าอย่างไรเสีย ต้านเถียนก็ต้องถูกประหารนางก็คงอุ้มท้องเลี้ยงด

“ เช่นนั้นข้าจะสั่งให้มีการประหารต้านเถียนในวันนี้เลยดีไหม ส่วนองค์หญิงอิงเผยเล่าข้าควรตัดรากถอนโคนเสียดีไหม ในท้องนั่นก็ลูกของต้าเถียนหากแค้นเคืองเรื่องที่ข้าประหารบิดาภายหน้ากลับมาเป็นหนามในรองเท้าจะลำบาก”“เพคะยิ่งเร็วยิ่งดีหาปล่อยไว้นาน คนคนนี้อาจพลิกวิกฤติให้เป็นโอกาสฝ่าบาทต้องระวังให้ดี ส่วนองคืหญิงครั้งหนึ่งนางเคยเหยียดหยามอันเล่อ ฝ่าบาทอนุญาตให้อันเล่อจัดการกับนางดีไหมให้อันเล่อลเ่นสนุกให้สามใจคอยตัดรากถอนโคนก็ยังไม่สาย”คังหยินพยักหน้าขึ้นลง “เช่นนั้นยามห้ายข้าจะมา หาเจ้าตามที่สัญญาไว้” กอดรวบเอวบางแนบชิดกระซิบข้างหู“เจ้าจะต้องปรนนิบัติข้าตามที่พูดไว้ เพราะข้าหลายวันนี้ โหยหาเจ้าเหลือเกินรสจูบของเจ้่าเรือนร่างของเจ้าเสียงร้องครางของเจ้า ทุกอย่างจะต้องเพื่อข้าเท่านั้น”“เพคะ อย่างที่บอก อันเล่อจะปรนนิบัติอย่างหน่ำใจ”กระซิบตอบเสียงแหบพร่า คังหยินรู้สึกว่าใจเต้นไม่เป็นจังหวะอยากจะฉุดนางขึ้นไปบนแท่นอนเสียแต่ตอนนี้ตำหนักองค์หญิงอิงเผยอันเล่อเยื้องย่างเข้ามาข้างในอิงเผยที่กำลังเอนกายให้นางกำนัลบีบนวดท้องป่องนูเริ่มองเห็นเด่นชัด“พวกเจ้า เก็บข้าของที่จำเป็นขององค์หญิง เกี้ยวมารอท

หอสุริยันจันทรา“นางแพศยาจูอันเล่อให้พวกเรามาใช้แรงงานสร้างหอคณิกาช่างชั่วช้าเสียจริง”“ที่โสมมเช่นนี้พวกเป็นถึงขุนนางในราชสำนักเสี่อมเกียรติไม่น้อยนางหญิงคนนี้ นางทำเช่นนี้เท่ากับฆ่าพวกเรา”“หยุดพร่ำได้แล้ว”ทหารที่มาจากการทางใต้ด้วยการนำของคังหยิน ใช้ด้ามของทวนกระทุ้งเข้าที่อกของขุนนางที่พร่ำบ่น“นำขุนนางพวกนี้เข้าไปด้านใน แม่บ้านหยงทำอาหารเช้าให้แล้วไม่มีการจัดเตรียมคนพวกนี้ต้องไปจัดเตรียมอาหารด้วยตัวเอง”“แม่แต่อาหารพวกข้าก็ต้องหากินเองเชียวหรือใช้แรงงานก็เหนื่อยแล้วยังต้องหาของกินอีกหรือนอกจากเลยเวลาอาหารยังต้องเองอีกหรือ”“ไม่ได้มียศถาบรรดาศักดิ์เป็นขุนนางแล้วแค่เพียงคนทำกับข้าวให้กินก็ดีแค่ไหนแล้วอย่าพูดมาก” ผลักคนพูดให้ก้าวเดินเข้าไปข้างใน“ท่านายกองปกติที่นี่เป็นข้าที่คอยดูแลเหตุใดวันนี้องครักษ์เกราะทองถึงมาที่นี่ได้”“เป็นบัญชาของ นายหญิงจูให้เรามาคอยอารักขาสินเดิมของนายหญิงที่นี่พวกท่านหาก จะอยู่ร่วมกันที่นี่ก็ได้แต่ว่าไปที่นี่ก็ลำบากไม่น้อย ไม่สู้อยู่ในวังหลวงสบายยิ่งนัก”“พวกท่านมาแล้วนี่พวกข้าก็ควรไปแต่ว่าพวกที่พูดว่าเป็นบัญชาเลยหรืออย่าบอกนะว่านายหญิงของพวกท่านกำลังจะได

แสงไฟในห้องสลัวๆ คังหยินก้าวเดินอย่างมั่นคงในใจกระหยิ่มยิ้มย่องหยุดยืนที่หน้าห้องนอนของอันเล่อเพื่อให้ขันทีปลดเสื้อคลุมตัวนอกออกเสียคิดถึงความหฤหรรษ์ต่อจากนี้บทพิศวาสที่เขานั่งจินตนาการเกือบหนึ่งชั่วยามว่าจะปรนเปรออันเล่อเช่นไรให้นางตราตรึงเขาไม่ลืมเลือนร่างระหงนั่งหันข้างอยู่บนแท่นนอนเพียงเสี้ยวหน้าก็ทำคังหยินใจสั่น“อันเล่อถวายพระพรฝ่าบาท”คังหยินพุ่งตัวเข้ากอดประคองแทบจะไม่อยากปล่อยให้เวลาเสียไปกลิ่นกายหอมจนอยากจะซุกหน้าลงไปในตอนนี้ เอียงตัวซุกไซร้ซอกคอขาวกินหอมอ่อนๆ ที่ชวนเคลิบเคลิ้ม อันเล่อผลักร่างสูงแล้วดึงมือคังหยินมานั่งบนแท่นนอน“ข้า ไม่รับการถวายพระพรจากเจ้าแต่ขอเปลี่ยนมันเป็นการปรนนิบัติข้าอย่างถึงใจดีไหม”อันเล่อยิ้มหวานหยด“ทั้งคืนเพคะ”อันเล่อลงมานั่งด้านล่างคุกเข่าตรงหน้าคังหยิน เอื้อมมือเรียวปลดสายรัดเอวด้านหน้าคังหยินใจเต้นจนแทบจะหลุดออกจากอกกว้าง ริมฝีปากแดงเผยอออกช้าๆ น่าลิ้มรสจูบหวานเสียจริง“อันเล่อพร้อมแล้ว”คังหยินหลับตาลงช้าๆ เพื่อดื่มด่ำกับความหฤหรรษ์ที่อันเล่อกำลังจะมอบให้ ไฟในห้องมอดดับลงมือเย็นเฉียบลูบไล้แก่นกายอย่างแผ่วเบาเพียงแค่นั้นเขาก็แทบจะหยุดหายใจสัมผั

“ข้ารู้แล้ว อันเล่อทราบเรื่องนี้แล้วเคะ”ท่าทีนิ่งเฉยของอันเล่อ ทำเอาคังหยินขมวดคิ้วกับเรื่องที่เขาพาจูไห่หลิงเข้ามาในตำหนักฟ้าสางเพื่อบอกกล่าวเรื่องการใต้ของใต้เท้าจูให้กับอันเล่อทว่านางกลับเฉยชาจนน่าใจหาย“น้องพี่ท่านพ่อก่อนตาย พร่ำเรียกชื่อเจ้า อภัยให้เจ้า และอยากพบเจ้า”“ข้ารู้แล้ว ท่านมาพูดตอนนี้ได้ประโยชน์อะไรขึ้นมาท่านพ่อป่วยแรมเดือน แต่ก่อนตายไม่ถึงสองชั่วยามที่พร่ำเรียกหา ท่านตอนนั้นทำไมไม่ตามข้าเล่าจูไห่หลิง”“อันเล่อ เจ้าก็รู้ว่าท่านพ่อป่วยแรมเดือนข้าเองก็รู้ว่าแต่ว่าในเมื่อเจ้ามาที่นี่เพื่อมีชีวิตที่ดีออกจากบ้านมาเป็นนายหญิงหอคณิกามีเงินทองมากมาย ข้าจึงคิดว่าเจ้าอาจไม่อยากกลับไปพบกับความลำบากที่บ้านจูอีก”“เป็นพวกท่านที่ผลักไสข้าออกมาแล้วจะมาเรียกร้องสิ่งใดกันกลับไปได้แล้วจูไห่หลิงต่อไปเราสองคนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกต่อไปแล้ว”จูไห่หลิงกระหยิ่มในใจทำไมจะไม่รู้ด้วยการที่บิดาตายไปอันเล่อจึงโมโหเช่นนี้นางรักบิดาไม่น้อยก็ตั้งแต่เกิดมามีเพียงบิดาที่เลี้ยงดูมารดาของทั้งสองตายไปบิดาก็ไม่เคยมีภรรยาใหม่ ยิ่งนางโกรธยิ่งไม่ได้ดูดีในสายตาของคังหยิน จูไห่หลิงคุกเข่าลงกับพื้นต่อหน้าจูไ