All Chapters of มู่หรงเยว่ชิง ท่านหญิงตำลึงทอง: Chapter 21 - Chapter 30

“ดีจริง” เยว่ชิงมองถุงหอมที่แขวนอยู่กับชุดของเขาแล้วก็คิดว่านางมีฝีมือไม่น้อยเพราะความละเอียดของมันไม่แพ้ลายปักบนชุดเลย “เจ้าเก่งมาก มีฝีมือจริง ๆ เห็นทีข้าคงต้องไปพบมารดาของเจ้าแล้วชื่นชมที่นางสอนเจ้ามาได้ดีถึงเพียงนี้” “ท่านชมเกินไป” “ข้าชมจากใจจริง” “เช่นนั้นท่านแม่คงจะดีใจมาก หลังจากบ่นว่าข้ามีความเป็น กุลสตรีไม่มากพอมาตลอดทั้งชีวิต” “นางก็แค่ต้องเลือกลูกเขยให้ถูกคน ต้องหาคนที่จะเห็นความงามและคุณค่าของบุตรสาวเพียงคนเดียวของนาง” เขาใช้นิ้วเชยคางนางขึ้น ก่อนจะก้มลงมาใกล้ “เจ้าเห็นด้วยกับข้าหรือไม่” นางหลบตาเขาแล้วตอบ “แต่บุรุษเช่นนั้นคงหาไม่ได้โดยง่าย นอกจากเห็นคุณค่าในตัวของเยว่ชิงแล้ว ยังต้องใจกว้างดั่งแม่น้ำด้วย” “ใจกว้างดั่งแม่น้ำหรือ” หลี่อวี้อ๋องพยายามจะไม่หัวเราะแล้วแสร้งถามออกไป “ใจกว้างอย่างไรกัน” “รู้จักเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ พร้อมที่จะให้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด” การพูดให้ตนเองได้ประโยชน์นางถนัดนักละ “ให้อะไรบ้าง” เขาชอบหลอกล่อให้นางเผลอลืมตัวจนพูดความคิดต่าง ๆ ออกมา “ให้ความรัก ความสุขและสิ่งที่จะนำมาซึ่งควา

ดวงตาของท่านอ๋องเปล่งประกาย ร่างสูงผุดลุกขึ้นยืน เก็บข้าวเก็บของรวมถึงม้วนรูปภาพด้วยความเร่งรีบ “ถึงจะยังจับไอ้พวกชาติชั่วที่ปองร้ายนางไม่ได้ แต่ข้าก็อยากจะไปพบนางเดี๋ยวนี้” เขาทนคิดถึงนางไม่ไหวอีกต่อไป ฉีฟ่างรีบตรงไปที่ประตูเพื่อจะนำรถม้าออก แต่กลับถูกเรียกเอาไว้ “เดี๋ยว ข้าอยากหาของไปปลอบใจนางด้วย จะต้องมีสิ่งที่จะทำให้นางลืมเรื่องวุ่นวายนี่ไปชั่วครู่” ไม่ต้องใช้เวลาคิดนานนักก็รู้ว่าจะจัดหาของสิ่งใดให้กับนางบ้าง แต่หลี่อวี้อ๋องเพิ่มอาหารดี ๆ เข้าไปในรายการด้วย รวมถึงสิ่งที่คนในครอบครัวของนางน่าจะต้องชอบ การจะซื้อใจนางเพียงอย่างเดียวนั้นไม่พอ เขารู้มาว่าทั้งพี่ชายและน้องชายต่างพากันกีดกันบุรุษทุกผู้ทุกคนที่เข้าหา มู่หรงเยว่ชิง แม้เขาจะเป็นอ๋องที่ไม่มีใครกล้าปฏิเสธ แต่เขาก็อยากจะได้ความชื่นชอบจากคนที่นางรักมากกว่าใช้อำนาจบังคับ หลังจากรอมาได้ครึ่งชั่วยามด้วยความกระวนกระวาย หัวใจและความนึกคิดล่วงหน้าไปถึงจวนมู่หรงก่อนแล้ว นางกำนัลก็พากันถือของคาวของหวาน สมุนไพรชั้นเลิศ ของขวัญมากมายที่บางชิ้นเขาได้มาจาก แดนไกลอันหาค่ามิได้มาใส่เกวียนเทียมที่จอดรออยู

“ต้องการอะไรอีกหรือไม่ บอกข้ามาได้” “ให้เพ่ยเพ่ยมาคอยอยู่รับใช้ข้าจะดีกว่านะเจ้าคะ ว่าแต่ทุกคนรู้หรือยังว่าข้าฟื้นแล้ว” นางเกรงใจเขาก็ส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนหนึ่งกลับเป็นสุขพิลึกที่เขาเอาใจไม่ห่างอยู่อย่างนี้ “ยัง ข้าอยากจะใช้เวลาส่วนตัวกับเจ้าสักเล็กน้อย จึงไม่ได้แจ้งใครว่าเจ้าฟื้นแล้ว” คำตอบของเขาพานให้พวงแก้มของหญิงสาวร้อนผ่าว นางเม้มปากแบบที่ทำบ่อย ๆ “ถึงเจ้าจะยืนยันว่าไม่รู้สึกเจ็บมากนัก แต่ข้าก็จะให้หมอหลวงเข้ามาดูอีกรอบและจัดเทียบยาให้” “ข้าคงจะไม่ได้ขยับตัวไปทำอะไรอีกนาน” นางโอดครวญ “หากไม่ได้อยู่ในสายตาของทุกคน ก็คงหมดหวัง” เขากล่าวยิ้ม ๆ “ข้าคงเบื่อแย่” “ข้าจะมาอยู่ด้วย” “แต่ท่านน่าจะยุ่งมาก” “ข้าจะหาเวลามา อย่าห่วงเลย”  นางนึกถึงสิ่งที่เพ่ยเพ่ยพูดเมื่อนานมาแล้ว เรื่องที่หลี่อวี้อ๋อง แวะเวียนมาที่นี่อย่างสม่ำเสมอ การพูดคุยกับพ่อของนาง ของขวัญมากมายและความเมตตาอันมากล้นของเขาคงจะหนีไม่พ้นเรื่องที่เขาสนใจในตัวนางอย่างแท้จริง กระนั้นหรือ… “ข้าคิดว่าเจ้าคงไม่อยากพูดเรื่องนี้แล้ว แต่ข้าเพิ่งจะคิดออกจึงอยากจ

มู่หรงเซียนหลิวนั่งอยู่ในห้องบุตรีเพียงคนเดียวของตน มือหนาวางถ้วยชาที่ยกขึ้นดื่มระหว่างการสนทนาอันเคร่งเครียดลง เขาถามนางว่าระหว่างองค์ชายชางและหลี่อวี้อ๋อง หากไม่นับเรื่องความเหมาะสมหรือการต้องตอบแทนบุญคุณบุพการีโดยการทำตามคำสั่ง หัวใจของนางปรารถนาผู้ใดระหว่างสองคนนี้ และนางก็อึกอักในคำตอบอยู่เป็นนานสองนาน “พ่อคิดว่าเจ้าสนิทชิดเชื้อกับท่านอ๋องมากกว่าเป็นไหน ๆ” ผู้เป็นบิดาไฉนจะดูไม่ออก “เรื่องนั้นก็จริงเจ้าค่ะ” หากพูดในแง่ของความรู้สึกแล้ว เยว่ชิงไม่มีข้อกังขาใดเลย นางใกล้ชิดกับหลี่อวี้อ๋องยิ่งนัก ทั้งยังชอบที่จะอยู่กับเขา ให้เขาสอนนางทำสิ่งต่าง ๆ ทั้งขี่ม้า เดินหมาก ให้เขาช่วยเลือกซื้อสิ่งของมากมาย นางอ่อนไหวกับสัมผัสจากฝ่ามือหนา ปลายนิ้วที่แตะโดนแก้ม เสียงหัวเราะและรอยยิ้มดังก้องที่ประทับอยู่ในหัวใจของนาง “แล้วเจ้าลังเลด้วยเหตุใด” เยว่ชิงไม่ได้ตอบออกไปในทันที ด้วยเกรงว่าบิดาเองก็จะขบขันแล้วล้อเลียนนาง นางพยายามคิดถึงอนาคตระยะยาวของตัวเองกับการได้อภิเษกกับบุรุษที่ร่ำรวยเป็นอันดับต้น ๆ ของแคว้น ซึ่งบังเอิญเป็นโอรสฮ่องเต้อีกต่างหาก แม้ในตอนนี้ที่นางไม่ได้เป็น

“เจ้าแน่ใจได้อย่างไร” เพ่ยเพ่ยยิ้มแพรวพราว เยว่ชิงไม่เคยสังเกตมาก่อนเลยว่าบ่าวคู่ใจของตนเองแก่นแก้วและเจนจัดถึงเพียงนี้แล้ว “หากในยามปกติก็อาจจะไม่แน่ใจนัก แต่ตอนที่คุณหนูนอนเจ็บ เพียงแค่รู้ข่าว ท่านอ๋องก็รีบรุดมาทันทีทันใด นั่งเฝ้าท่านอยู่ไม่ห่าง แม้ยามท่านฟื้นก็ยังคอยดูทุกฝีก้าว เอาของมาให้เพื่อปลอบและเรียกขวัญกำลังใจของท่าน แบบนี้จะไม่ให้บ่าวแน่ใจได้อย่างไรเจ้าคะ” เพียงแค่ฟัง นางก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในหัวใจ แม้จะหวาดหวั่นถึงเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ลึก ๆ แต่เพียงเห็นหน้าเขา ความกลัวก็หายไปในบัดดล “ข้าหวังว่าท่านพ่อก็จะคิดเช่นที่เจ้าคิด” “ท่านไม่ได้ตอบท่านแม่ทัพไปหรือเจ้าคะ” “ข้าไม่รู้จะตอบอย่างไร เป็นหญิงจะให้ออกปากเลือกเองหรือ แล้วอีกอย่าง…ข้าไม่รู้ว่าท่านอ๋องคิดเช่นไรกับข้า” “ก็ในเมื่อนายท่านถามนี่เจ้าคะ ข้าก็ไม่เห็นว่าจะเป็นอะไร ส่วนเรื่องท่านอ๋อง เชื่อบ่าวเถิดเจ้าค่ะ ท่านอ๋องมีใจให้คุณหนูของบ่าวอย่างแน่นอน” “เจ้านี่มันเหลือเกิน” คนโดนดุหัวเราะคิกคักขณะพานางเขาห้อง จัดการรินน้ำชาแล้วเอาพัดมาพัดวีให้ ก็พอดีกับที่พ่อบ้านมาแจ้งข่าว “คุ