All Chapters of มู่หรงเยว่ชิง ท่านหญิงตำลึงทอง: Chapter 11 - Chapter 20

ทั้งหมดทั้งมวลนี้ นางไม่อาจจะชี้ชัดลงไปได้เลยว่าหลี่อวี้อ๋องเป็นอย่างไรกันแน่ เขาจะแค่หาเรื่องแก้เบื่อโดยการลากนางไปทั่วทั้งเมือง หรือโกรธที่นางไปลบหลู่ดูหมิ่นตนเข้า จึงอยากจะทรมานนางให้พบเจอกับความยากลำบากของการต้องทำงานเพื่อไถ่โทษกันแน่ นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่นางแอบสงสัย งานที่ท่านอ๋องว่านั้นว่ากันตามตรงไม่สร้างความลำบากให้นางแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำนางยังสนุกสนานเพลิดเพลินที่ได้ออกจากจวนอีกต่างหาก หรือความจริง…พอนึกมาถึงตรงนี้นัยน์ตาดอกท้อก็เบิกโตขึ้น หรืออาจจะเป็นแบบที่เพ่ยเพ่ยว่า คือท่านอ๋องสนใจในตัวนาง แบบที่บุรุษทุกผู้ทุกนามให้ความสนใจ แม้นนางไม่ใช่คนหลงตนเองนัก แต่ก็รู้ดีว่าผู้คนมากมายพากัน ชื่นชมความงามนี้ แต่หลี่อวี้อ๋องผู้ซึ่งอยู่ในรั้วในวัง เจอสาวงามนับร้อยนับพัน ขอแค่ไม่ใช่คนในพระประสงค์ของฮ่องเต้ จะชี้นิ้วเลือกใครก็ได้ทั้งนั้น จะสนใจนางได้อย่างไร แต่หากเป็นเช่นนั้นจริง นางก็จะถือได้ว่ามีผู้ชายที่ร่ำรวยที่สุดในแผ่นดินถึงสองคนมาติดพัน หนึ่งคือองค์ชายชาง ซึ่งบิดาเคยเปรยเอาไว้ หรือสองคือท่านอ๋อง ผู้ที่นั่งมองนางไม่ละสายตาอยู่ในตอนนี้ เพียงแต่ว่า…กับเขาผู้นี้…ค

“อันใดหรือ” “ต้องทำงานอย่างหนักและเสี่ยงอันตรายถึงเพียงนี้” “เจ้าคิดว่าคนเป็นอ๋องทำเพียงแค่กินกับนอนหรืออย่างไร” ด้วยความที่น้ำเสียงของเขาไม่ได้เจือความโกรธเกรี้ยว เยว่ชิงจึงกล้าพูดมากขึ้น “เจ้าค่ะ และมีแต่หญิงงามรายล้อมรอบกาย” “ข้าไม่ค่อยชอบเรื่องไร้สาระ ส่วนเรื่องผู้หญิง หากข้ารู้สึกพอใจใครจริง ๆ แล้วละก็ ข้าก็คงไม่ชายตาแลคนอื่นอีกต่อไป” นางผ่อนลมหายใจเบา ๆ แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องโล่งใจกับคำตอบนั้นก็ตาม “เจ้าอยากตัดชุดใหม่หรือไม่” เยว่ชิงยังคงงุนงงกับคำถามปุบปับ เขาจึงถามย้ำอีกรอบ “ข้าชอบเสื้อผ้าอาภรณ์ ไม่เพียงแต่ชอบสวมใส่ แต่ยังใส่ใจเรื่องเนื้อผ้า การออกแบบและการตัดเย็บด้วยเจ้าค่ะ” “เจ้าไม่ชอบอยู่เฉย ๆ สินะ” “ข้ามักจะเบื่อหน่ายจนต้องหาอะไรทำอยู่บ่อย ๆ ในวันข้างหน้าเมื่อม้าของข้าโตพอ ข้าคงจะได้ขี่มันไปยังที่ต่าง ๆ” ขณะพูดใบหน้าของนางเคลิ้มฝัน ดวงตาเป็นประกาย “แล้วบิดาของเจ้าจะยอมหรือ” “พี่น้องข้ามากกว่าที่จะห้าม แต่ข้าค่อยแอบไปตอนพวกเขาไม่อยู่ก็ได้” นางตอบอย่างมุ่งมั่น  “แต่หากแต่งงาน เจ้าก็ต้องทำตั

ชายหนุ่มหันมาก่อนที่นางจะทันได้เอ่ยปาก ราวกับได้ยินเสียงเดินอันแผ่วเบาเพียงเท่านั้นก็รู้ได้ว่าเป็นใคร “ท่านอ๋องเรียกพบข้าหรือเจ้าคะ” พอถามออกไปก็รู้สึกว่าโง่งม เห็นอยู่ว่าเขาบอกชัดเจนแล้ว และตัวนางก็มาถึงที่นี่แล้ว “ใช่แล้ว ข้าอยากพบเจ้า” ขณะที่พูดดวงตาคู่นั้นก็ไล่มองนางตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะแช่อยู่ที่ใบหน้าจนนางรู้สึกระส่ำระสายขึ้นมาอีกครั้ง “มาเถอะ”  เขาเรียกให้นางเดินตามเข้าไปในสวนที่มีประตูกลม สะพานโค้ง บ่อน้ำขนาดใหญ่ ของตกแต่งปูนปั้นและประติมากรรมมากมาย ต้นไม้ใหญ่น้อยและมวลหมู่ดอกไม้แผ่ไปไกล สวนแห่งนี้ใหญ่กว่าที่จวนนางอย่างน้อยสามเท่า “ชุดนี้คือชุดที่ข้าคิดเอาไว้พอดี ข้าสามารถรู้ตั้งแต่แรกเห็นว่ามันต้องเหมาะกับเจ้ามากแน่” “ชุดนี้…หรือ…เจ้าคะ” นางตะกุกตะกักถาม มิกล้าสบสายตาคนตรงหน้าเพราะทำให้นางทำตัวไม่ถูก “ใช่” จู่ ๆ ร่างสูงก็หยุดเดินแล้วหันมา เขาจับไหล่ทั้งสองข้างของนางเอาไว้ แม้จะเป็นเวลาชั่วครู่ ก่อนจะถอยออกไปกวาดตามองอย่างสำรวจ และดวงตาเขาก็ไม่ปกปิดความพอใจที่ฉายชัด ซึ่งทำให้นางใจสั่นอีกแล้ว “เอ่อ…แล้วข้าดูเป็นอย่างไร

ตึกตัก ตึกตัก หัวใจนางเต้นแรงอีกแล้ว… “เหตุไฉนเจ้าจึงเดินตัวเกร็งเช่นนี้ ไม่สบายหรือ” แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าเพราะอะไร แต่ก็อดที่จะตีหน้าซื่อถามไม่ได้ “ข้าแค่จัดท่าทางการเดินของตนเองก็เท่านั้นเองเจ้าค่ะ” นางหาเหตุผลข้าง ๆ คู ๆ “จัดทำไมกัน” คราวนี้ลองแกล้งโอบเอวอย่างเต็มไม้เต็มมือบ้าง “ท่านอ๋อง!!!” นางแทบตะโกนร้อง แต่ในความเป็นจริง เสียงนางเพียงแค่ดังอยู่ในลำคอเท่านั้นด้วยตกตะลึงไม่คิดว่าเขาจะกินเต้าหู้นางกลางจวนต่อหน้าต่อตาใครเช่นนี้ “หืม” เขายังคงตีสีหน้าไม่รู้เรื่องต่อไป “คือ...ท่านคิดว่าชายหญิงควรใกล้ชิดกันถึงขนาดนี้เลยหรือเจ้าคะ แต่ข้าว่ามันไม่ค่อยเหมาะสม” นางค่อย ๆ บอกเขาอย่างระมัดระวัง อ้างความเหมาะสมเป็นดีที่สุด “โอ๊ะ ขออภัยท่านหญิง” เขาเอามือออกโดนพลัน “ท่านอย่าพูดเช่นนั้น ด้วยยศศักดิ์ของท่านแล้ว การพูดแบบนั้นมีแต่จะทำให้ข้าเป็นคนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง” “ข้ารู้ ๆ แต่ไม่สนใจมันไม่ได้เลยหรือ” เขาทำน้ำเสียงอ่อนพูดกับนางคล้ายอ้อนไปในที “ข้าพูดจริง ๆ นะชิงเอ๋อร์ แม้ข้าจะเข้มงวดกับทุกคนมาก แต่ข้าไม่ต้องการทำแบบนั้นกับเจ้า” “เพราะ

คำพูดนั้นยิ่งสร้างความตกตะลึงให้นางกว่าตอนที่หลี่อวี้อ๋องมาโวยวายใส่เสียอีก “คุณหนูเจ้าคะ คนเราจะขุ่นเคืองใจเมื่อเห็นคนที่เรามีใจให้ไปจับมือถือแขนกับคนอื่นไปไย หากไม่ใช่เพราะความหึงหวง” “เจ้าบอกว่าคนที่เรามีใจให้อย่างนั้นหรือ” “เจ้าค่ะ มีใจรักใคร่ห่วงหาและปรารถนาจะเป็นคนที่อยู่ในนี้” เพ่ยเพ่ยทำท่าแตะที่หน้าอกข้างซ้ายของของตัวเองส่งยิ้มล้อเลียนผู้เป็นนาย “เหลวไหล” เยว่ชิงรู้สึกขัดเขินอย่างบอกไม่ถูก นางกล่าวแล้วจ้ำพรวด ๆ หนีสายตาของคนสนิทที่มองนางอย่างทะลุปรุโปร่ง “คุณหนูจะไม่เชื่อบ่าวก็ได้นะเจ้าคะ แต่จากที่บ่าวเห็นมานักต่อนัก อาการของท่านอ๋องตรงกับความหึงหวงทุกประการ” เพ่ยเพ่ยรีบเดินตามคุณหนูมาแต่ก็ยังไม่วายกระเซ้า “เลิกทำสายตาท่าทางแบบนั้นเสียที” นางร้องเอ็ด รีบเปิดประตูเข้าไปในห้องแล้วทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ ยกสองแขนวางบนโต๊ะแล้วเอามือเท้าคางไว้ “ถึงเรื่องที่ข้ากล่าวไม่เป็นความจริง แต่มันก็ไม่ใช่การสมควรที่จะปล่อยให้หลี่อวี้อ๋องทรงขัดเคืองพระทัย” “ก็ถูกของเจ้า ข้าควรจะทำอย่างไรดี” “ไปยืนยันว่าท่านไม่ได้มีจิตพิศวาสต่อองค์ชายชาง ทางที่ดี