All Chapters of มู่หรงเยว่ชิง ท่านหญิงตำลึงทอง: Chapter 31 - Chapter 40

เป็นอย่างที่คาดเมื่อฮูหยินคิดว่าการมอบของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ นอกจากจะเพื่อตอบแทนน้ำใจไมตรีแล้วยังแสดงออกถึงการยอมรับความรู้สึกที่อีกฝ่ายหยิบยื่นให้ นางจึงยอมให้ลูกสาวออกไปหาซื้อของ ข้างนอกถือเป็นการแก้เบื่อด้วย โดยให้บ่าวรับใช้อีกสองคนนอกจาก เพ่ยเพ่ยตามไปด้วย มู่หรงเยว่ชิงไม่เคยเบื่อหน่ายต่อความคึกคักของผู้คนข้างนอก  ร้านรวงที่พ่อค้าแม่ค้าขยันเรียกความสนใจจากลูกค้าและร้านอาหารที่มีกลิ่นหอมเชิญชวนให้นักเดินทางแวะเข้าไปตลอดเวลา นางได้ของเต็มไม้เต็มมือเช่นเคย แต่ความคิดที่จะถักเชือกประดับหยกสวย ๆ สักเส้นดูจะเข้าท่ากว่าความคิดอื่น จึงวางใจที่จะกลับจวนเพื่อไปดำเนินการต่อ ไม่ได้อยู่เดินเล่นอ้อยอิ่งดังเช่นทุกครั้ง บ่าวรับใช้หนึ่งคนไปเอารถม้า อีกสองคนคอยประกบนางไม่ห่าง แต่รออยู่นานสองนานก็ไม่มาสักที “จะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่านะ” “ข้าจะไปตามนะขอรับ” “เอาสิ” เยว่ชิงพยักหน้าอนุญาต แล้วบ่าวชายก็วิ่งหายไปอีกทาง คราวนี้รอไม่นานนัก รถม้าประจำตระกูลก็แล่นเข้ามาจอดตรงหน้า ทั้งนางและ เพ่ยเพ่ยก้าวขึ้นไปนั่งด้านในอย่างเรียบร้อย  แรกเริ่มเดิมท

แม่ทัพมู่หรงเดินกลับไปกลับมาอยู่หน้าห้องด้วยความร้อนใจเมื่อเพ่ยเพ่ยสังเกตเห็นว่านิ้วของเยว่ชิงกระตุกและมีเสียงแผ่วเบาออกมาจากลำคอของนางอันเป็นสัญญาณที่ดีของการฟื้นคืนสติ เขาจึงตามหมอมาตรวจอาการอย่างเร่งด่วน ผ่านมาเป็นครู่ใหญ่แล้ว หมอก็ยังตรวจไม่เสร็จสักที “ท่านพ่อทราบเรื่องหรือยังขอรับ” เซียวหนานเดินหน้าตั้งเข้ามาหา “เรื่องอะไร ตอนนี้หมอกำลังตรวจน้องเจ้าอยู่ จะมีอะไรเร่งด่วนไปกว่านี้อีก” “เรื่องที่ฝู่อิงเว่ยเป็นคนวางแผนฆ่าเยว่ชิง” “เจ้าว่าอะไรนะ” “บุตรีใต้เท้าฝู่เป็นคนวางแผนปองร้ายน้องทั้งสองครั้งขอรับ”  “ทำไม” เขานึกไม่ออกว่าจะมีเหตุผลใดให้นางกระทำการโหดเหี้ยมเช่นนี้ ในเมื่อทั้งสองตระกูลไม่เคยมีความบาดหมางต่อกันมาก่อน ใต้เท้าฝู่เองก็มีไมตรีจิตรกับเขามาโดยตลอด ยิ่งกับลูกสาวแล้ว เขาไม่รู้จักเป็นการส่วนตัวเสียด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่เยว่ชิงเลย “ข้าเองก็เพิ่งรู้ว่านางเคยถูกทาบทามเอาไว้ให้อภิเษกกับท่านอ๋องขอรับ” “อย่างนั้นรึ ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงเรื่องก็พอจะเข้าเค้า” “ขอรับ แต่ไม่ใช่การตกลงอย่างจริงจัง เป็นเพียงการรับสั่งของฮ่องเต้ครั้งสองค

“รับปิ่นข้าไปแล้วเท่ากับว่าเจ้าเป็นของข้าไปครึ่งหนึ่งแล้ว รอหลังเจ้าปักปิ่นเราจะจัดงานมงคลกันทันที” “ไม่เร็วไปหน่อยหรือเจ้าคะ” “ข้าเตรียมการไว้หมดแล้ว” “นี่ท่าน” หญิงสาวเบิกตาโต “ข้าจะยอมให้เจ้าตกเป็นของคนอื่นได้อย่างไรกัน ไหนจะหลานชายข้าอีก” “แล้วฝ่าบาท…” “เสด็จพี่ย่อมทำตามที่ข้าต้องการ” เขาพูดพลางหยิบอะไรบางอย่างออกมาชูให้นางดู เป็นม้วนผ้าสีทอง “นี่อย่างไรล่ะ รอเพียงเจ้าฟื้นจะได้ประกาศราชโองการฉบับนี้เสียที” “ราชโองการอันใดเจ้าคะ” นางคาดเดาไว้ในใจ แต่ก็เอ่ยปากถาม “สมรสพระราชทานระหว่างชินอ๋องเฉินหลี่อวี้ พระอนุชาใน เสวียนจงฮ่องเต้ กับท่านหญิงมู่หรงเยว่ชิง ธิดาของแม่ทัพใหญ่มู่หรง เซียนหลิวอย่างไรเล่า” “ท่านมั่นใจอย่างไรว่าข้าจะแต่งกับท่าน” นางนึกหมั่นไส้ “เจ้าย่อมแต่งให้ข้า เพราะไม่มีใครเหมาะสมกับเจ้าและใจกว้างเท่าข้าอีกแล้ว” “องค์ชายชาง…” นางยังพูดไม่ทันจบก็ถูกเขาขโมยจูบ “หากยังพูดถึงชายอื่นข้าจะจูบเจ้าอีก” “ท่านนี่มัน…ร้ายกาจนัก ฮึ่ย! แต่ข้าก็รักท่าน” นางแสร้งต่อว่าและบอกรักเขาไปในตัว ก็เขาอยากฟัง

งานอภิเษกสมรสของหลี่อวี้อ๋องกับมู่หรงเยว่ชิงถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ถึงขนาดที่ฮ่องเต้มาเป็นประธานในงาน และเหล่าเชื้อพระวงศ์และขุนนางชั้นสูงจำนวนมากต่างมาร่วมงาน ที่ด้านนอกชาวบ้านล้านตลาดก็พากันออกมาดูเจ้าสาวที่นั่งเกี้ยวแปดคนหาม ซึ่งด้านหลังมีสินเดิมของเจ้าสาวยาวเหยียดชนิดที่ว่าหัวขบวนเคลื่อนไปถึงถนนอีกสายแต่ท้ายขบวนที่ตั้งคอยอยู่ยังไม่มีทีท่าว่าจะขยับออกจากจวนแม่ทัพ สมแล้วที่นางเป็นถึง ท่านหญิงตำลึงทอง แล้วหลังจากที่แต่งงานกับหลี่อวี้อ๋อง ตำลึงทองของนางเห็นจะมีแต่เพิ่มพูนขึ้นไปอีก พิธีการทุกอย่างราบรื่นสวยงามจนกระทั่งจะถึงตอนเข้าหอที่ทำให้เจ้าสาวอย่างเยว่ชิงรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมา นางได้รู้อะไรมาบ้างจากเพ่ยเพ่ย ก็ไม่ได้มีสิ่งใดมากมายนักเนื่องจากเรื่องเช่นนี้พูดสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้และมันยังน่าอายที่จะหยิบยกเอามาพูดบ่อย ๆ ด้วย สิ่งที่นางรู้ก็เห็นจะเป็นเรื่องห้ามนอนนิ่งเป็นหินแข็งเท่านั้นเอง บ่าวแก่แดด ในขณะที่นางนั่งกังวลเรื่องนี้อยู่ หลี่อวี้อ๋องก็ได้รับกลเม็ดเคล็ดลับมากมายที่จะทำให้มีบุตรอย่างง่ายดายจากทั้งพี่ชายอย่างฮ่องเต้และพ่อสามีหมาด ๆ ว่าด้วยท่

“อ๊ะ” เยว่ชิงสะดุ้งกับการถูกรุกล้ำเข้ามาในกายสาว นางรัดแขนรอบคอเขาแน่น สัมผัสของมันทำให้ภายในส่วนกลางกายบีบรัดจนร้อนระอุ พาให้นางเสียววูบวาบอย่างตั้งตัวไม่ติด นางกลั้นหายใจพลางซบหน้าอยู่กับไหล่กว้างเมื่อเขาขยับมือชักเข้าออกเริ่มจากเชื่องช้าไปสู่ความรัวเร็วจนร่างกายของนางรับไม่ไหว เขาเงยหน้าขึ้นมองดวงหน้าที่มีเม็ดเหงื่อผุดพรายแหงนหงายไปด้านหลัง ริมฝีปากเม้มแน่นเป็นเส้นตรง ขณะที่เส้นผมสีดำขลับปัดป่ายอยู่ตรงช่วงลำตัวของนาง ในตอนที่นางหลุดเสียงร้องครวญครางแล้วตัวกระตุกเกร็งภายใต้มือของเขา “ท่านอ๋อง” นางกล่าวเพียงเท่านั้นก่อนจะถอนหายใจหนักหน่วง คล้ายจะบอกว่าตัวเองได้รับความสุขสมเป็นอย่างดีแต่เหนื่อยเกินกว่าจะเอ่ยและปล่อยให้เขาจับพลิกตัวนอนลงกับเตียง “ข้าหวังว่าคงจะไม่มีใครเข้ามาขัดอีก เพราะคราวนี้ข้าจะไม่ยอมถอนกำลังเป็นแน่ หากข้าไม่ได้ชัยชนะ” “แล้วชัยชนะของท่านคือสิ่งใดกัน” นางถามราวกับจะยั่ว “เดี๋ยวเราก็จะได้รู้กัน” เขาปลุกปั่นความปรารถนาของนางขึ้นมาอีกครั้ง แต่กลับทำรุนแรงยิ่งกว่าเดิมอย่างหักห้ามใจไม่ไหว ทั้งบดขยี้กลีบปากบาง สองมือต้องการที่จะได้สัมผัสแตะต้องทุกตารางนิ้ว จนก