เข้าสู่ระบบแชร์
โดนสะกดรอย 1
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 14:24:12ฝีเท้าสม่ำเสมอย่ำไปบนทางที่ตัดผ่านบ้านเรือนอันเงียบสงบเมื่อปราศจากงานเทศกาลหรือการค้าขาย เขาก้าวเดินโดยไม่เหลียวหลังเพื่อไม่ให้ผิดสังเกตแล้วเลี้ยวซ้ายตรงตรอกเล็ก ๆ ซึ่งมีทางแยกออกไปอีกหลายสาย เขาหยุดฟังเสียงย่ำเท้าหนัก ๆ ที่ตามมา เลี้ยวอีกครั้งผ่านบ้านตรง
หัวมุม ผ่านเด็กน้อยที่เล่นกันอยู่แถวนั้นมาถึงแนวรั้วสูงก็อาศัยความชำนาญปีนข้ามไปอย่างง่ายดายหลี่อวี้อ๋องสลัดคนที่ตามติดเขามาตั้งแต่ก้าวแรกที่เขาออกจากตำหนักใหญ่สำเร็จ มันเป็นคนมีฝีมือในการสะกดรอยพอตัว เขาเดาว่ามันคือหนึ่งในพวกกบฏ เพราะเขาไม่มีศัตรูอื่นใดอีกแล้ว เพียงแต่ที่ผ่านมา มีเพียงฝ่ายเขาเท่านั้นที่จับตาความเคลื่อนไหวของพวกมัน ไม่นึกเลยว่าในครั้งนี้มันจะเป็นฝ่ายลงมือก่อนเป็นเรื่องที่น่ากังวลใจหากสถานะของเขาถูกเปิดเผยและถูกจดจำใบหน้าได้ เพราะฉะนั้นเขาต้องหาทางตัดไฟตั้งแต่ต้นลมเพื่อไม่ให้ถูกเผยตัว“ท่าน…”ฉีฟ่างวิ่งข้ามถนนเข้ามาหา เขายกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปาก ชายหนุ่มถึงได้ชะลอฝีเท้าลงแล้วกล่าวด้วยเสียงสุขุม“คุณชาย ท่านอยู่นี่เอง ทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือไม่ขอรับ”บทที่เกี่ยวข้อง
มู่หรงเยว่ชิง ท่านหญิงตำลึงทอง โดนสะกดรอย 2
“ดีจริง” เยว่ชิงมองถุงหอมที่แขวนอยู่กับชุดของเขาแล้วก็คิดว่านางมีฝีมือไม่น้อยเพราะความละเอียดของมันไม่แพ้ลายปักบนชุดเลย “เจ้าเก่งมาก มีฝีมือจริง ๆ เห็นทีข้าคงต้องไปพบมารดาของเจ้าแล้วชื่นชมที่นางสอนเจ้ามาได้ดีถึงเพียงนี้” “ท่านชมเกินไป” “ข้าชมจากใจจริง” “เช่นนั้นท่านแม่คงจะดีใจมาก หลังจากบ่นว่าข้ามีความเป็น กุลสตรีไม่มากพอมาตลอดทั้งชีวิต” “นางก็แค่ต้องเลือกลูกเขยให้ถูกคน ต้องหาคนที่จะเห็นความงามและคุณค่าของบุตรสาวเพียงคนเดียวของนาง” เขาใช้นิ้วเชยคางนางขึ้น ก่อนจะก้มลงมาใกล้ “เจ้าเห็นด้วยกับข้าหรือไม่” นางหลบตาเขาแล้วตอบ “แต่บุรุษเช่นนั้นคงหาไม่ได้โดยง่าย นอกจากเห็นคุณค่าในตัวของเยว่ชิงแล้ว ยังต้องใจกว้างดั่งแม่น้ำด้วย” “ใจกว้างดั่งแม่น้ำหรือ” หลี่อวี้อ๋องพยายามจะไม่หัวเราะแล้วแสร้งถามออกไป “ใจกว้างอย่างไรกัน” “รู้จักเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ พร้อมที่จะให้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด” การพูดให้ตนเองได้ประโยชน์นางถนัดนักละ “ให้อะไรบ้าง” เขาชอบหลอกล่อให้นางเผลอลืมตัวจนพูดความคิดต่าง ๆ ออกมา “ให้ความรัก ความสุขและสิ่งที่จะนำมาซึ่งควา
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-30มู่หรงเยว่ชิง ท่านหญิงตำลึงทอง ถูกลอบทำร้าย 1
ความโกรธขึ้งขุ่นเคืองใจของหลี่อวี้อ๋องพานให้ทุกคนในตำหนักร้อนรนจนเข้าหน้ากันไม่ติด เมื่อต้องดูแลรับใช้หรือเผชิญหน้าก็จะยืนตัวลีบอยู่ตรงกรอบประตู พูดตอบโต้ด้วยเสียงแผ่วเบา มีเพียงฉีฟ่างคนสนิทที่ยังคอยรับใช้ใกล้ชิดและทำตัวเป็นปกติ เพราะรู้ดีว่าสาเหตุที่ทำให้ท่านอ๋องต้องขุ่นเคืองพระทัยเช่นนี้เป็นเพราะเขาจับตัวคนที่สะกดรอยตามตนเองและท่านหญิงมู่หรงเยว่ชิงไม่ได้เสียที ลำพังตนเองคงไม่มีปัญหาอะไรนัก เพราะเขามีวิชาสามารถป้องกันตัวเองได้ แต่กับท่านหญิงเยว่ชิงแล้วเป็นคนละเรื่อง เขาไม่เข้าใจว่ามันต้องใจหยาบช้าเพียงใด ถึงต้องการจะทำร้ายนางได้ลง ร่างสูงถอนใจอย่างหนักหน่วง ทิ้งพู่กันลงกับโต๊ะก่อนจะเลื่อนตำราที่กำลังเขียนอยู่ออกห่างจากตัว ความคิดอ่านอยู่ที่ดรุณีน้อยซึ่งเขาเอ่ยปากเอาไว้ว่าจะไปหาในเร็ววัน แต่ก็ยังไม่สบโอกาสไปสักที “ฉีฟ่าง” ประตูถูกเปิดออก ฉีฟ่างรีบก้าวเท้าเข้ามาด้วยความว่องไว “ท่านอ๋อง” “ยังไม่ได้เบาะแสอะไรอีกหรือ” “ไม่มีเลยพ่ะย่ะค่ะ คล้ายกับว่าพวกมันรู้ทางหนีทีไล่และปกปิดร่องรอยอย่างดี” “ถ้าเช่นนั้นพวกมันคงไม่ใช่แค่ลูกน้องปลายแถวสินะ” “หร
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-31มู่หรงเยว่ชิง ท่านหญิงตำลึงทอง ถูกลอบทำร้าย 2
ดวงตาของท่านอ๋องเปล่งประกาย ร่างสูงผุดลุกขึ้นยืน เก็บข้าวเก็บของรวมถึงม้วนรูปภาพด้วยความเร่งรีบ “ถึงจะยังจับไอ้พวกชาติชั่วที่ปองร้ายนางไม่ได้ แต่ข้าก็อยากจะไปพบนางเดี๋ยวนี้” เขาทนคิดถึงนางไม่ไหวอีกต่อไป ฉีฟ่างรีบตรงไปที่ประตูเพื่อจะนำรถม้าออก แต่กลับถูกเรียกเอาไว้ “เดี๋ยว ข้าอยากหาของไปปลอบใจนางด้วย จะต้องมีสิ่งที่จะทำให้นางลืมเรื่องวุ่นวายนี่ไปชั่วครู่” ไม่ต้องใช้เวลาคิดนานนักก็รู้ว่าจะจัดหาของสิ่งใดให้กับนางบ้าง แต่หลี่อวี้อ๋องเพิ่มอาหารดี ๆ เข้าไปในรายการด้วย รวมถึงสิ่งที่คนในครอบครัวของนางน่าจะต้องชอบ การจะซื้อใจนางเพียงอย่างเดียวนั้นไม่พอ เขารู้มาว่าทั้งพี่ชายและน้องชายต่างพากันกีดกันบุรุษทุกผู้ทุกคนที่เข้าหา มู่หรงเยว่ชิง แม้เขาจะเป็นอ๋องที่ไม่มีใครกล้าปฏิเสธ แต่เขาก็อยากจะได้ความชื่นชอบจากคนที่นางรักมากกว่าใช้อำนาจบังคับ หลังจากรอมาได้ครึ่งชั่วยามด้วยความกระวนกระวาย หัวใจและความนึกคิดล่วงหน้าไปถึงจวนมู่หรงก่อนแล้ว นางกำนัลก็พากันถือของคาวของหวาน สมุนไพรชั้นเลิศ ของขวัญมากมายที่บางชิ้นเขาได้มาจาก แดนไกลอันหาค่ามิได้มาใส่เกวียนเทียมที่จอดรออยู
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-01มู่หรงเยว่ชิง ท่านหญิงตำลึงทอง ความฝัน 1
ช่วงพักกลางวันในย่านธุรกิจใจกลางเมืองที่เต็มไปด้วยตึกสูงระฟ้า บนท้องถนนมีรถราที่แน่นขนัด ส่วนริมทางเดินก็ขวักไขว่ไปด้วยพนักงานของบริษัทต่าง ๆ ที่ออกมาหาอาหารมื้อกลางวันรับประทาน ใยไหม หญิงสาวร่างเล็กใบหน้าหมดจดเดินมากับเพื่อนร่วมงานอีกสองคน พวกเธอกำลังเดินกลับออฟฟิศหลังจากรับประทานมื้อกลางวันกันเสร็จแล้ว พลันสายตาเธอดันไปเห็นรถเข็นขายผลไม้เข้า “พวกเธอขึ้นไปก่อนได้เลย เดี๋ยวเราไปซื้อผลไม้ก่อน” เธอบอกกับเพื่อนก่อนที่จะแยกย้ายกันออกไป เธอเดินตรงไปเลือกผลไม้สองสามอย่างและให้แม่ค้าคิดเงิน “ทั้งหมดเท่าไหร่คะป้า” “สี่สิบบาทจ้ะ” เธอเปิดกระเป๋าสตางค์แล้วแล้วจะควักเงินจ่าย ในนั้นมีแบงก์พันหนึ่งใบ แบงก์ห้าร้อยหนึ่งใบ แบงก์ยี่สิบอีกหนึ่งใบ นอกนั้นเป็นเหรียญซึ่งมีมากพอสมควร นิสัยอย่างหนึ่งของหญิงสาวคือไม่ชอบแตกแบงก์ เนื่องจากเงินหายาก เธอเลยตั้งใจเก็บแบงก์ใหญ่ให้นานที่สุด เธอจึงค่อย ๆ นับเหรียญ พอนับครบแล้วเธอก็ยื่นส่งให้แม่ค้า แต่ตอนที่วางเงินให้แม่ค้าเธอดันทำเหรียญบาทหล่นไปเหรียญหนึ่ง แน่นอนคนรู้จักค่าของเงินอย่างเธอต้องตามไปเก็บอย่างแน่นอน เธอกวาดสายตามองไปท
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-02มู่หรงเยว่ชิง ท่านหญิงตำลึงทอง ความฝัน 2
“ต้องการอะไรอีกหรือไม่ บอกข้ามาได้” “ให้เพ่ยเพ่ยมาคอยอยู่รับใช้ข้าจะดีกว่านะเจ้าคะ ว่าแต่ทุกคนรู้หรือยังว่าข้าฟื้นแล้ว” นางเกรงใจเขาก็ส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนหนึ่งกลับเป็นสุขพิลึกที่เขาเอาใจไม่ห่างอยู่อย่างนี้ “ยัง ข้าอยากจะใช้เวลาส่วนตัวกับเจ้าสักเล็กน้อย จึงไม่ได้แจ้งใครว่าเจ้าฟื้นแล้ว” คำตอบของเขาพานให้พวงแก้มของหญิงสาวร้อนผ่าว นางเม้มปากแบบที่ทำบ่อย ๆ “ถึงเจ้าจะยืนยันว่าไม่รู้สึกเจ็บมากนัก แต่ข้าก็จะให้หมอหลวงเข้ามาดูอีกรอบและจัดเทียบยาให้” “ข้าคงจะไม่ได้ขยับตัวไปทำอะไรอีกนาน” นางโอดครวญ “หากไม่ได้อยู่ในสายตาของทุกคน ก็คงหมดหวัง” เขากล่าวยิ้ม ๆ “ข้าคงเบื่อแย่” “ข้าจะมาอยู่ด้วย” “แต่ท่านน่าจะยุ่งมาก” “ข้าจะหาเวลามา อย่าห่วงเลย” นางนึกถึงสิ่งที่เพ่ยเพ่ยพูดเมื่อนานมาแล้ว เรื่องที่หลี่อวี้อ๋อง แวะเวียนมาที่นี่อย่างสม่ำเสมอ การพูดคุยกับพ่อของนาง ของขวัญมากมายและความเมตตาอันมากล้นของเขาคงจะหนีไม่พ้นเรื่องที่เขาสนใจในตัวนางอย่างแท้จริง กระนั้นหรือ… “ข้าคิดว่าเจ้าคงไม่อยากพูดเรื่องนี้แล้ว แต่ข้าเพิ่งจะคิดออกจึงอยากจ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-03มู่หรงเยว่ชิง ท่านหญิงตำลึงทอง ฝู่อิงเว่ย 1
ผ่านไปเพียงข้ามวัน คุณชายตระกูลมู่หรงก็เป็นฝ่ายพบศพของบุคคลที่มีรูปพรรณสัณฐานใกล้เคียงกับชายที่ทำร้ายมู่หรงเยว่ชิง แม้ใบหน้าจะมีบาดแผลเหวอะหวะขนาดใหญ่ แต่ทั้งเพ่ยเพ่ยและเยว่ชิงก็จำคนได้แม่น ข่าวนั้นมาถึงตำหนักของหลี่อวี้อ๋องที่ได้แต่นั่งสงสัยว่าชายวิกลจริตคนหนึ่ง ไฉนจึงถูกเอาชีวิตเพียงวันเดียวหลังจากทำเรื่องร้ายแรงลงไป โดยที่การเข่นฆ่านั้นไม่ได้มาจากคู่กรณีเสียด้วยซ้ำ ใครฆ่าและฆ่าไปเพื่ออะไร การทะเลาะวิวาทมีปากเสียงที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้เลยอย่างนั้นหรือ “ได้อะไรเพิ่มเติมบ้างหรือไม่” “สันนิษฐานว่าเป็นการทะเลาะแล้วพลั้งมือฆ่า แต่เมื่อค้นตัวดูแล้วมีทรัพย์สินหายไปด้วย จึงอาจกลายเป็นชิงทรัพย์ก็ได้เช่นกันพะย่ะค่ะ” ฉีฟ่างเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า ก่อนจะนั่งลงเมื่อหลี่อวี้อ๋องทำมือเป็นสัญญาณ “ก็เท่ากับว่ามันไม่ใช่กบฏ แต่เป็นชาวบ้านจิตไม่ปกติธรรมดาที่คลั่งอยากจะทำร้ายชิงเอ๋อร์อย่างนั้นหรือ” “นั่นคือสิ่งที่กระหม่อมคิดในตอนแรก แต่เมื่อสืบค้นลงไปก็พบว่ามันมีคนพาหนีหลังจากเรื่องเมื่อวานจริง หากเป็นชาวบ้านธรรมดาจะต้องมีคนพาหนีไปทำไม” “หรือจะเป็นฆ่าตัด
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-03มู่หรงเยว่ชิง ท่านหญิงตำลึงทอง ฝู่อิงเว่ย 2
มู่หรงเซียนหลิวนั่งอยู่ในห้องบุตรีเพียงคนเดียวของตน มือหนาวางถ้วยชาที่ยกขึ้นดื่มระหว่างการสนทนาอันเคร่งเครียดลง เขาถามนางว่าระหว่างองค์ชายชางและหลี่อวี้อ๋อง หากไม่นับเรื่องความเหมาะสมหรือการต้องตอบแทนบุญคุณบุพการีโดยการทำตามคำสั่ง หัวใจของนางปรารถนาผู้ใดระหว่างสองคนนี้ และนางก็อึกอักในคำตอบอยู่เป็นนานสองนาน “พ่อคิดว่าเจ้าสนิทชิดเชื้อกับท่านอ๋องมากกว่าเป็นไหน ๆ” ผู้เป็นบิดาไฉนจะดูไม่ออก “เรื่องนั้นก็จริงเจ้าค่ะ” หากพูดในแง่ของความรู้สึกแล้ว เยว่ชิงไม่มีข้อกังขาใดเลย นางใกล้ชิดกับหลี่อวี้อ๋องยิ่งนัก ทั้งยังชอบที่จะอยู่กับเขา ให้เขาสอนนางทำสิ่งต่าง ๆ ทั้งขี่ม้า เดินหมาก ให้เขาช่วยเลือกซื้อสิ่งของมากมาย นางอ่อนไหวกับสัมผัสจากฝ่ามือหนา ปลายนิ้วที่แตะโดนแก้ม เสียงหัวเราะและรอยยิ้มดังก้องที่ประทับอยู่ในหัวใจของนาง “แล้วเจ้าลังเลด้วยเหตุใด” เยว่ชิงไม่ได้ตอบออกไปในทันที ด้วยเกรงว่าบิดาเองก็จะขบขันแล้วล้อเลียนนาง นางพยายามคิดถึงอนาคตระยะยาวของตัวเองกับการได้อภิเษกกับบุรุษที่ร่ำรวยเป็นอันดับต้น ๆ ของแคว้น ซึ่งบังเอิญเป็นโอรสฮ่องเต้อีกต่างหาก แม้ในตอนนี้ที่นางไม่ได้เป็น
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-04มู่หรงเยว่ชิง ท่านหญิงตำลึงทอง แล้วเจ้าอยากเป็นหรือไม่ 1
การเข้าพบหลี่อวี้อ๋องในวันนั้นไม่ได้มีเพื่อกระชับความสัมพันธ์ใด ๆ อย่างที่นางเข้าใจ เขาไม่ได้เบื่อหน่ายสตรีนางนั้น ซ้ำยังไปมาหาสู่อย่างเปิดเผยมากยิ่งขึ้น แม้แต่ข่าวที่ว่าท่านหญิงนั่นเคยถูกวางตัวไว้สำหรับองค์ชายชางเห็นทีจะไม่เป็นความจริง หรือถึงจริง องค์ชายก็ย่อมยินดีที่จะหลีกทางให้หลี่อวี้อ๋องอยู่ดี จะมีสิ่งใดบ้างที่คนเช่นเขาต้องการแล้วจะเอามาครอบครองไม่ได้เขาคงจะมีจิตใจรักใคร่มู่หรงเยว่ชิงมากกว่าที่คิด ถึงขนาดหอบข้าวหอบของมากมายไปให้ แล้วยังนั่งวาดรูปหลังขดหลังแข็งอีก นางยังจำได้ถึงวันที่เรียกจิตรกรหลวงเข้าพบแล้วทำท่ารำคาญใจที่นางเสนอหน้าไปในเวลาเดียวกันพอดี ถ้าหากไม่หลงมาก จะลงทุนวาดไปทำไมคิดแล้วมันก็น่าโมโหนัก นอกจากมู่หรงเยว่ชิงจะได้รับความรักความเมตตาอย่างไม่เป็นธรรมจากฮ่องเต้ ยังจะดวงแข็งไม่เจ็บไม่ป่วยได้สักที หรือนางต้องจัดการขั้นเด็ดขาด ในเมื่อจะเอาให้เสียโฉมแล้วมันไม่สำเร็จผล ก็ลบนางออกไปจากโลกไม่ดีกว่าหรือ หากไม่มีนังผู้หญิงคนนั้นอยู่แล้ว หลี่อวี้อ๋องจะไปไหนได้ ก็ต้องกลับมาหานางอยู่ดี ในเมื่อนางคือคนที่เหมาะสมตั้งแต่ต้น แม้แต่ฮ่องเต้ยังทรงมองออก
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-05
บทล่าสุด
มู่หรงเยว่ชิง ท่านหญิงตำลึงทอง บทส่งท้าย (จบ)
“อ๊ะ” เยว่ชิงสะดุ้งกับการถูกรุกล้ำเข้ามาในกายสาว นางรัดแขนรอบคอเขาแน่น สัมผัสของมันทำให้ภายในส่วนกลางกายบีบรัดจนร้อนระอุ พาให้นางเสียววูบวาบอย่างตั้งตัวไม่ติด นางกลั้นหายใจพลางซบหน้าอยู่กับไหล่กว้างเมื่อเขาขยับมือชักเข้าออกเริ่มจากเชื่องช้าไปสู่ความรัวเร็วจนร่างกายของนางรับไม่ไหว เขาเงยหน้าขึ้นมองดวงหน้าที่มีเม็ดเหงื่อผุดพรายแหงนหงายไปด้านหลัง ริมฝีปากเม้มแน่นเป็นเส้นตรง ขณะที่เส้นผมสีดำขลับปัดป่ายอยู่ตรงช่วงลำตัวของนาง ในตอนที่นางหลุดเสียงร้องครวญครางแล้วตัวกระตุกเกร็งภายใต้มือของเขา “ท่านอ๋อง” นางกล่าวเพียงเท่านั้นก่อนจะถอนหายใจหนักหน่วง คล้ายจะบอกว่าตัวเองได้รับความสุขสมเป็นอย่างดีแต่เหนื่อยเกินกว่าจะเอ่ยและปล่อยให้เขาจับพลิกตัวนอนลงกับเตียง “ข้าหวังว่าคงจะไม่มีใครเข้ามาขัดอีก เพราะคราวนี้ข้าจะไม่ยอมถอนกำลังเป็นแน่ หากข้าไม่ได้ชัยชนะ” “แล้วชัยชนะของท่านคือสิ่งใดกัน” นางถามราวกับจะยั่ว “เดี๋ยวเราก็จะได้รู้กัน” เขาปลุกปั่นความปรารถนาของนางขึ้นมาอีกครั้ง แต่กลับทำรุนแรงยิ่งกว่าเดิมอย่างหักห้ามใจไม่ไหว ทั้งบดขยี้กลีบปากบาง สองมือต้องการที่จะได้สัมผัสแตะต้องทุกตารางนิ้ว จนก
มู่หรงเยว่ชิง ท่านหญิงตำลึงทอง บทส่งท้าย
หญิงสาวยืนตัวตรงอยู่ข้างเตียง สวมเพียงชุดหลวม ๆ สำหรับ ซับในเอาไว้เรียบร้อย หลี่อวี้อ๋องมองนางแน่นิ่งราวกับจะมองให้ทะลุเนื้อผ้าเข้าไปจนกระทั่งเห็นถึงผิวเนื้อด้านใน คนที่ตกเป็นเป้าสายตาก็รู้ตัวดีจนถึงขนาดร้อน ๆ หนาว ๆ ต้องหาเรื่องเบี่ยงประเด็น “ฮ่องเต้เสด็จมาหรือเจ้าคะ” เขาพยักหน้าก่อนจะวางกล่องในมือเอาไว้บนโต๊ะ “เอาของขวัญมาให้ แต่ที่จริงน่าจะอยากแกล้งเสียมากกว่า” “แกล้ง?” “ก็จงใจมาขัดขวางตอนที่ข้าจะเข้าสนามรบน่ะซี่” คำพูดของเขาทำให้นางอายจนต้องก้มหน้างุด ไม่ว่านางจะทำสิ่งใดในสายตาของเขานั้นนางก็น่าเอ็นดู น่าจับมาโอบกอดและรัดแน่น ๆ แล้วก็ไม่ทำสิ่งใดเลยนอกจากมีนางอยู่ในอ้อมแขนทั้งวันทั้งคืน “ข้าจะไปอาบน้ำก่อนละ” “ไปอาบน้ำก่อนอะไรหรือ ก่อนทำเรื่องนั้นหรืออย่างไร” เขาถามแกล้ง ๆ เยว่ชิงอ้าปากค้าง นับวันหลี่อวี้อ๋องที่กลายมาเป็นสามีของนางก็ยิ่งเจ้าเล่ห์เพทุบาย ขี้แกล้งและช่างหยอกเย้าเก่งขึ้นทุกที จนนางไม่รู้ว่าจะรับมือกับเขาอย่างไร “ไปเถอะ ข้าจะนอนรออย่างใจจดใจจ่ออยู่ที่นี่” “ท่าน!” “ข้าพูดความจริงนี่” เขาตอบหน้าตาเฉย ก่อนจะพูดไล่หลังเมื่อนางกำลังจะเปิดประตูออกไป
มู่หรงเยว่ชิง ท่านหญิงตำลึงทอง ครองคู่ 2
งานอภิเษกสมรสของหลี่อวี้อ๋องกับมู่หรงเยว่ชิงถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ถึงขนาดที่ฮ่องเต้มาเป็นประธานในงาน และเหล่าเชื้อพระวงศ์และขุนนางชั้นสูงจำนวนมากต่างมาร่วมงาน ที่ด้านนอกชาวบ้านล้านตลาดก็พากันออกมาดูเจ้าสาวที่นั่งเกี้ยวแปดคนหาม ซึ่งด้านหลังมีสินเดิมของเจ้าสาวยาวเหยียดชนิดที่ว่าหัวขบวนเคลื่อนไปถึงถนนอีกสายแต่ท้ายขบวนที่ตั้งคอยอยู่ยังไม่มีทีท่าว่าจะขยับออกจากจวนแม่ทัพ สมแล้วที่นางเป็นถึง ท่านหญิงตำลึงทอง แล้วหลังจากที่แต่งงานกับหลี่อวี้อ๋อง ตำลึงทองของนางเห็นจะมีแต่เพิ่มพูนขึ้นไปอีก พิธีการทุกอย่างราบรื่นสวยงามจนกระทั่งจะถึงตอนเข้าหอที่ทำให้เจ้าสาวอย่างเยว่ชิงรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมา นางได้รู้อะไรมาบ้างจากเพ่ยเพ่ย ก็ไม่ได้มีสิ่งใดมากมายนักเนื่องจากเรื่องเช่นนี้พูดสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้และมันยังน่าอายที่จะหยิบยกเอามาพูดบ่อย ๆ ด้วย สิ่งที่นางรู้ก็เห็นจะเป็นเรื่องห้ามนอนนิ่งเป็นหินแข็งเท่านั้นเอง บ่าวแก่แดด ในขณะที่นางนั่งกังวลเรื่องนี้อยู่ หลี่อวี้อ๋องก็ได้รับกลเม็ดเคล็ดลับมากมายที่จะทำให้มีบุตรอย่างง่ายดายจากทั้งพี่ชายอย่างฮ่องเต้และพ่อสามีหมาด ๆ ว่าด้วยท่
มู่หรงเยว่ชิง ท่านหญิงตำลึงทอง ครองคู่ 1
มู่หรงเยว่ชิงเฝ้าครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่พบเจอในฝัน หรืออันที่จริงคือตัวนางในชาติที่แล้ว ต้องตกตายเพราะเศษเงินเพียงเหรียญเดียวเท่านั้น ช่างอนาถโดยแท้ ขนาดมาเกิดใหม่ในตระกูลที่มีอันจะกิน นิสัยขี้งก เอ้ย เอาเป็นว่า เห็นคุณค่าของเงินยังติดตัวมาอีก แต่ถ้าจะให้แก้ตอนนี้ก็คงสายไปเสียแล้วกระมัง “คุณหนูเจ้าคะ” เสียงเรียกของสาวใช้คนสนิทขัดความคิดของนาง “ท่านอ๋องมาถึงแล้วหรือ” “ถึงแล้วเจ้าค่ะ” นางพยักหน้ารับ ก้าวเดินไปยังประตูห้อง นางเพิ่งผ่านพิธีปักปิ่นไปเมื่อสิบวันที่แล้ว และแน่นอนว่าปิ่นที่นางเลือกใช้คือปิ่นทองลายหลันฮวาที่หลี่อวี้อ๋องมอบให้แก่นาง ซึ่งเป็นอันเดียวกับที่นางใช้ปักอยู่ทุกวันนี้ ตอนนี้เท่ากับว่านางผ่านพ้นจากวัยเด็กเข้าสู่วัยผู้ใหญ่และพร้อมสำหรับการออกเรือนแล้ว ช่างรวดเร็วจนน่าใจหาย นางเพียงแค่อายุสิบหกหนาวเท่านั้น ร่างบางที่นับวันความงามยิ่งฉายชัดเดินมาหยุดยืนข้างร่างสูงที่ยืนรออยู่ที่ศาลากลางสวน เมื่อเขาเห็นนางก็เผยยิ้มต้อนรับ กวาดสายตามองนางอย่างถวิลหา ช่วงนี้ทั้งสองคนมัวแต่ยุ่งอยู่กับพิธีอภิเษกที่จะมาถึงในไม่ช้า และนางก็จะต้องถนอมเนื้อตัวจน
มู่หรงเยว่ชิง ท่านหญิงตำลึงทอง อดีตชาติ 2
“รับปิ่นข้าไปแล้วเท่ากับว่าเจ้าเป็นของข้าไปครึ่งหนึ่งแล้ว รอหลังเจ้าปักปิ่นเราจะจัดงานมงคลกันทันที” “ไม่เร็วไปหน่อยหรือเจ้าคะ” “ข้าเตรียมการไว้หมดแล้ว” “นี่ท่าน” หญิงสาวเบิกตาโต “ข้าจะยอมให้เจ้าตกเป็นของคนอื่นได้อย่างไรกัน ไหนจะหลานชายข้าอีก” “แล้วฝ่าบาท…” “เสด็จพี่ย่อมทำตามที่ข้าต้องการ” เขาพูดพลางหยิบอะไรบางอย่างออกมาชูให้นางดู เป็นม้วนผ้าสีทอง “นี่อย่างไรล่ะ รอเพียงเจ้าฟื้นจะได้ประกาศราชโองการฉบับนี้เสียที” “ราชโองการอันใดเจ้าคะ” นางคาดเดาไว้ในใจ แต่ก็เอ่ยปากถาม “สมรสพระราชทานระหว่างชินอ๋องเฉินหลี่อวี้ พระอนุชาใน เสวียนจงฮ่องเต้ กับท่านหญิงมู่หรงเยว่ชิง ธิดาของแม่ทัพใหญ่มู่หรง เซียนหลิวอย่างไรเล่า” “ท่านมั่นใจอย่างไรว่าข้าจะแต่งกับท่าน” นางนึกหมั่นไส้ “เจ้าย่อมแต่งให้ข้า เพราะไม่มีใครเหมาะสมกับเจ้าและใจกว้างเท่าข้าอีกแล้ว” “องค์ชายชาง…” นางยังพูดไม่ทันจบก็ถูกเขาขโมยจูบ “หากยังพูดถึงชายอื่นข้าจะจูบเจ้าอีก” “ท่านนี่มัน…ร้ายกาจนัก ฮึ่ย! แต่ข้าก็รักท่าน” นางแสร้งต่อว่าและบอกรักเขาไปในตัว ก็เขาอยากฟัง
มู่หรงเยว่ชิง ท่านหญิงตำลึงทอง อดีตชาติ 1
มู่หรงเยว่ชิงไม่รู้ว่าตนเองอยู่ที่ใด นางไม่รู้ว่าสิ่งนี้คือความฝันหรือจริงกันแน่ หรือว่านางอาจตายแล้ววิญญาณออกจากร่าง เพราะหลายวันมานี้นางได้แต่ตามดูชีวิตของหญิงสาวนางหนึ่งซึ่งมีใบหน้าเหมือนกันกับนางมิผิดเพี้ยน นางได้ยินเสียงเรียกชื่ออันคุ้นเคยมาจากที่ไกล ๆ แต่นางกลับสนใจที่จะตามดูชีวิตของหญิงสาวนางนี้มากกว่าสถานที่ที่หญิงสาวนางนี้อยู่คล้ายโลกที่นางไม่รู้จัก ผู้คนแต่งตัวผิดแผก มีสิ่งก่อสร้างแปลกตา บ้างก็สูงเสียดฟ้าจนนางนึกว่าอาจเชื่อมไปถึงสวรรค์ก็เป็นได้ ข้าวของที่นางไม่รู้จักมากมาย บนถนนก็มียานพาหนะแปลก ๆ แล่นไปด้วยความเร็วสูงโดยที่ไม่ต้องใช้ม้าเทียมหญิงสาวนางนี้มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ค่อนข้างลำบากกว่านางนัก เริ่มตั้งแต่ตื่นแต่เช้าออกจากบ้านที่เป็นเพียงห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ไปทำงาน เวลาที่นางต้องการซื้ออะไรแม้จะเป็นอาหารก็ตาม นางจะต้องคอยนึกถึงเงินในกระเป๋าอยู่ตลอดเวลา พอเวลานางอยู่คนเดียวในห้องก็มักจะเหม่อมองแล้วหยิบภาพคนซึ่งน่าจะเป็นครอบครัวของนางขึ้นมาดู และทุกครั้งแววตาของนางจะสะท้อนทั้งความรู้สึกเศร้าเสียใจ เจ็บช้ำ และสุดท้ายจะเปลี่ยนเป็นเคียดแค้นชี
มู่หรงเยว่ชิง ท่านหญิงตำลึงทอง สำเร็จโทษ 2
แม่ทัพมู่หรงเดินกลับไปกลับมาอยู่หน้าห้องด้วยความร้อนใจเมื่อเพ่ยเพ่ยสังเกตเห็นว่านิ้วของเยว่ชิงกระตุกและมีเสียงแผ่วเบาออกมาจากลำคอของนางอันเป็นสัญญาณที่ดีของการฟื้นคืนสติ เขาจึงตามหมอมาตรวจอาการอย่างเร่งด่วน ผ่านมาเป็นครู่ใหญ่แล้ว หมอก็ยังตรวจไม่เสร็จสักที “ท่านพ่อทราบเรื่องหรือยังขอรับ” เซียวหนานเดินหน้าตั้งเข้ามาหา “เรื่องอะไร ตอนนี้หมอกำลังตรวจน้องเจ้าอยู่ จะมีอะไรเร่งด่วนไปกว่านี้อีก” “เรื่องที่ฝู่อิงเว่ยเป็นคนวางแผนฆ่าเยว่ชิง” “เจ้าว่าอะไรนะ” “บุตรีใต้เท้าฝู่เป็นคนวางแผนปองร้ายน้องทั้งสองครั้งขอรับ” “ทำไม” เขานึกไม่ออกว่าจะมีเหตุผลใดให้นางกระทำการโหดเหี้ยมเช่นนี้ ในเมื่อทั้งสองตระกูลไม่เคยมีความบาดหมางต่อกันมาก่อน ใต้เท้าฝู่เองก็มีไมตรีจิตรกับเขามาโดยตลอด ยิ่งกับลูกสาวแล้ว เขาไม่รู้จักเป็นการส่วนตัวเสียด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่เยว่ชิงเลย “ข้าเองก็เพิ่งรู้ว่านางเคยถูกทาบทามเอาไว้ให้อภิเษกกับท่านอ๋องขอรับ” “อย่างนั้นรึ ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงเรื่องก็พอจะเข้าเค้า” “ขอรับ แต่ไม่ใช่การตกลงอย่างจริงจัง เป็นเพียงการรับสั่งของฮ่องเต้ครั้งสองค
มู่หรงเยว่ชิง ท่านหญิงตำลึงทอง สำเร็จโทษ 1
จวนมู่หรงไม่เคยอึมครึมและหม่นเศร้าขนาดนี้มาก่อน เมื่อไม่มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของหญิงสาวที่มักจะปรากฏตัวพร้อมกับความ รื่นเริงเสมอ ทุกอย่างก็เงียบเหงาลงจนไม่เหลือความรื่นรมย์ใด ๆ อีก แม้แต่ดอกไม้ในสวนก็ดูจะเหี่ยวเฉาตามร่างที่นอนไร้สติอยู่บนเตียงในห้องที่ รายล้อมไปด้วยของมีค่าที่นางรักนักหนา สมาชิกทุกคนจะผลัดเปลี่ยนกันมาอยู่เป็นเพื่อน หวังอย่าง เต็มเปี่ยมว่านางจะตื่นขึ้นมาและเห็นว่าพวกเขาไม่ได้ทอดทิ้งและนั่งอยู่ด้วยตลอดเวลา แค่รอเวลาที่นางจะตื่นขึ้นมาเท่านั้น และวันนี้ถึงทีหลี่อวี้อ๋องที่จะได้นั่งอยู่กับนาง เขาเอาหนังสือมาอ่านให้นางฟังด้วย แต่ก็ไม่มีวี่แวววว่านางจะรู้สึกตัว เขานั่งมองหน้านางอยู่เป็นนานจนกระทั่งตัดสินใจกลับ อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นอย่างไม่สมเหตุสมผลทำให้มู่หรงเยว่ชิงได้รับการกระทบกระเทือนที่ศีรษะ กระดูกบางส่วนหัก ทุกคนได้แต่หวังว่าการกระทบกระเทือนนี้จะไม่ส่งผลต่อสมองหรือความทรงจำ ซึ่งแม้แต่ หมอหลวงที่ฮ่องเต้ส่งมาให้ก็ไม่อาจรับประกันได้ “ท่านอ๋อง” “ข้าจะต้องเห็นนางบาดเจ็บอีกกี่ครั้งกัน ฉีฟ่าง” องครักษ์หนุ่มหยุดยืนอยู่ด้าน
มู่หรงเยว่ชิง ท่านหญิงตำลึงทอง อาการไม่สู้ดีนัก 2
เป็นอย่างที่คาดเมื่อฮูหยินคิดว่าการมอบของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ นอกจากจะเพื่อตอบแทนน้ำใจไมตรีแล้วยังแสดงออกถึงการยอมรับความรู้สึกที่อีกฝ่ายหยิบยื่นให้ นางจึงยอมให้ลูกสาวออกไปหาซื้อของ ข้างนอกถือเป็นการแก้เบื่อด้วย โดยให้บ่าวรับใช้อีกสองคนนอกจาก เพ่ยเพ่ยตามไปด้วย มู่หรงเยว่ชิงไม่เคยเบื่อหน่ายต่อความคึกคักของผู้คนข้างนอก ร้านรวงที่พ่อค้าแม่ค้าขยันเรียกความสนใจจากลูกค้าและร้านอาหารที่มีกลิ่นหอมเชิญชวนให้นักเดินทางแวะเข้าไปตลอดเวลา นางได้ของเต็มไม้เต็มมือเช่นเคย แต่ความคิดที่จะถักเชือกประดับหยกสวย ๆ สักเส้นดูจะเข้าท่ากว่าความคิดอื่น จึงวางใจที่จะกลับจวนเพื่อไปดำเนินการต่อ ไม่ได้อยู่เดินเล่นอ้อยอิ่งดังเช่นทุกครั้ง บ่าวรับใช้หนึ่งคนไปเอารถม้า อีกสองคนคอยประกบนางไม่ห่าง แต่รออยู่นานสองนานก็ไม่มาสักที “จะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่านะ” “ข้าจะไปตามนะขอรับ” “เอาสิ” เยว่ชิงพยักหน้าอนุญาต แล้วบ่าวชายก็วิ่งหายไปอีกทาง คราวนี้รอไม่นานนัก รถม้าประจำตระกูลก็แล่นเข้ามาจอดตรงหน้า ทั้งนางและ เพ่ยเพ่ยก้าวขึ้นไปนั่งด้านในอย่างเรียบร้อย แรกเริ่มเดิมท
