Lahat ng Kabanata ng A NIGHT TO REMEMBER WITH THE CEO: Kabanata 151 - Kabanata 160

Habang ang mga salita ni Rosemarie ay patuloy na naglalakad sa isip ni Maria, naramdaman niyang unti-unting lumiliwanag ang kanyang daan. Ang sakit at kalungkutan na bumabalot sa kanyang puso ay hindi nawawala, ngunit nakatagpo siya ng lakas sa mga payo ng kanyang ina. Hindi niya na kayang maghintay na lang. Kailangan niyang kumilos para kay Harry. Hindi siya pwedeng maging biktima ng sitwasyon na hindi niya ginusto."Salamat, Ma," sagot ni Maria, ang boses ay puno ng pasasalamat at matinding determinasyon. "Gagawin ko ang lahat para kay Harry. Hindi ko kayang mawala sa tabi ko, hindi ko siya pwedeng ibigay. Hindi ko alam kung paano, pero magsisimula ako."Habang pinipiga ang mga salitang ito, napansin ni Maria ang mga mata ni Eric na puno ng pagkaalala, at may mahinahong ngiti na unti-unting bumangon sa kanyang labi. Si Eric, na may malasakit sa kanyang kapatid, ay hindi nagsalita pa, ngunit ang tahimik na pagsuporta niya ay sapat na upang magsimula ng isang bagong lakas sa loob ni M

Bago magtapos ang kanilang pag-uusap, nagpaalam si Donya Loida kay Maria, ngunit bago tuluyang umalis, humingi ito ng isang maliit na bagay na matagal na niyang nais—ang litrato ni Harry."Maria," mahinang wika ni Donya Loida, "pwede bang makahingi ng litrato ni Harry? Gusto ko makita siya, kahit isang larawan lang."Tumingin si Maria kay Donya Loida at ngumiti ng malungkot, nang hindi makaligtas sa kanyang isipan ang alalahaning hindi pa nila nasusumpungan ang lahat ng kasagutan sa kanilang relasyon ni Kean. Ngunit alam niyang hindi pwedeng mawala ang pagkakataon na magbigay ng saya kay Donya Loida, na para nang naging isa sa mga lola niya. Ibinuka ni Maria ang kanyang bag at kinuha ang isang larawan ng kanyang anak na si Harry. Habang inabot niya ito kay Donya Loida, hindi nakaligtas ang mga mata ng matanda na kumislap ng saya."Ang gwapo gwapo ng apo ko," masayang sambit ni Donya Loida habang pinagmamasdan ang litrato ni Harry. "Kamukhang kamukha ni Julio at ni Kean. Parang pinagbi

Sa mansyon ng Esperanza sa engrandeng kusina sa Maynila, abala si Rosemarie sa paghahalo ng creamy carbonara sauce sa kawali habang si Harry, ang batang may masigla mata at malikot na kilos, ay nakatayo sa tabi niya, nag-aabot ng mga sangkap."Lola, ang bango po nito! Sigurado pong magugustuhan ni Mama 'to," sabi ni Harry, habang masaya niyang iniaabot ang maliit na mangkok ng grated cheese.Ngumiti si Rosemarie at ginulo ang buhok ng apo. "Oo naman, Harry. Paborito 'to ng Mama mo. Kapag kasama ka nga niyang kumakain, parang wala nang problema sa mundo."Habang patuloy sa pagluluto, nag-ring ang cellphone na nakapatong sa lamesa. Kinuha ito ni Rosemarie at iniabot kay Harry nang makita ang pangalan ng tumatawag. "Harry, si Mama mo! Sige, sagutin mo."Kaagad namang kinuha ni Harry ang cellphone, at sa saglit na iyon, sumigla ang kanyang mukha. "Mama!" masigla niyang bati, ang tinig niya'y puno ng pananabik."Harry, anak! Kamusta ka na? Ano'ng ginagawa mo diyan?" tanong ni Maria mula sa

Si Eric, na tahimik na nakatayo sa gilid, ay sumunod sa takbo ng mga pangyayari. Ang kanyang mga mata ay hindi nagkakaroon ng anumang pagbabago, ngunit ang nararamdaman niyang tensyon ay nag-uumapaw. Hindi niya inaasahan ang pagkakataong ito, ang muling pagsalubong kay Kean, at ang mga tanong na nagmumula sa mga mata nito.Tumahimik si Eric saglit bago ngumiti ng malumanay at lumapit kay Kean. Ang kanyang ngiti ay hindi nagpapakita ng galit o kahit ng pag-aalinlangan, kundi isang pormal na paggalang, ngunit may halong hirap na sinadyang hindi ipakita.“Nice to meet you, Kean. I’m Eric,” ang simpleng sinabi ni Eric, na tila isang pahayag na naglalaman ng kabiguan, ng isang bagay na matagal na niyang kinikimkim. Hindi siya nagbigay ng karagdagang impormasyon, at kahit may mga katanungan sa mukha ni Kean, hindi siya sumagot."Halika Eric, doon tayo," mariing utos ni Maria habang iniwasan ang titig ni Kean. Nararamdaman niya na hindi niya kayang harapin ito ngayon. Ang mga tanong at ang m

Tahimik na lumalakad si Kean sa tabi ni Mirasol, ngunit ang bawat hakbang ay tila mas mabigat kaysa sa nauna. Sa kabila ng mga sinasabi ni Mirasol na tila hangin lang na pumapasok sa kanyang tenga, ang isip ni Kean ay nasa isang lugar lamang—kay Maria at kay Harry. Ang babaeng iniwan niya, ang anak na matagal niyang binalewala, at ang mga pangarap na tuluyang nawasak dahil sa kanyang mga maling desisyon.“Kean, naririnig mo ba ako?” iritadong tanong ni Mirasol habang hinila siya palapit. “Tama na ‘yan. Hindi mo na makukuha si Harry. Tanggapin mo na lang. At saka, ano ba talaga ang plano mo? Ilalaban mo sila sa husgado? Para saan pa? Ayaw na nila sa’yo. Ako ang nandito. Ako ang pinili mo.” Ang mga salita ni Mirasol ay may halong galit at desperasyon, tila sinusubukang ipaalala kay Kean ang kanyang mga desisyon.Ngunit hindi sumagot si Kean. Nakatingin siya sa malayo, sa kawalan, habang patuloy ang paghila ni Mirasol. Sa kanyang isip, bumabalik-balik ang mga eksena ng kanilang nakaraang