Pagkaraan ng ilang sandali, tila hindi niya napigilan ang damdamin at muling nagsalita. "Si Kean ay hindi masamang tao, Ben. Alam kong malalim sa puso niya, nandoon pa rin si Maria at si Harry. Ngunit dahil sa nangyari, parang nilamon siya ng kawalan. Ang masakit, ang inosenteng bata ang pinakaapektado."Napatigil si Ben sa saglit, tapos ay maingat na nagsalita, "Madam, alam ko po na mabuting tao si Sir Kean. Siguro po, kailangan lang niya ng oras... o baka po, ng tulong na maalala kung ano ang tunay na mahalaga."Napabuntong-hininga si Donya Loida. "Oo, Ben. Pero minsan, ang oras ay hindi sapat. Lalo na kung may mga taong tulad ni Mirasol na pilit na sinasamantala ang sitwasyon." Ang huling salita niya ay puno ng galit, ngunit kasama rin ang pangako—isang pangako na gagawin niya ang lahat upang protektahan ang kanyang apo.Pagdating nila sa Ambrosio Mansion, bumukas ang pintuan ng sasakyan at humakbang si Donya Loida palabas. Sa bawat hakbang, tila ba nararamdaman niya ang bigat ng m
Sa mansyon ng Esperanza sa engrandeng kusina sa Maynila, abala si Rosemarie sa paghahalo ng creamy carbonara sauce sa kawali habang si Harry, ang batang may masigla mata at malikot na kilos, ay nakatayo sa tabi niya, nag-aabot ng mga sangkap."Lola, ang bango po nito! Sigurado pong magugustuhan ni Mama 'to," sabi ni Harry, habang masaya niyang iniaabot ang maliit na mangkok ng grated cheese.Ngumiti si Rosemarie at ginulo ang buhok ng apo. "Oo naman, Harry. Paborito 'to ng Mama mo. Kapag kasama ka nga niyang kumakain, parang wala nang problema sa mundo."Habang patuloy sa pagluluto, nag-ring ang cellphone na nakapatong sa lamesa. Kinuha ito ni Rosemarie at iniabot kay Harry nang makita ang pangalan ng tumatawag. "Harry, si Mama mo! Sige, sagutin mo."Kaagad namang kinuha ni Harry ang cellphone, at sa saglit na iyon, sumigla ang kanyang mukha. "Mama!" masigla niyang bati, ang tinig niya'y puno ng pananabik."Harry, anak! Kamusta ka na? Ano'ng ginagawa mo diyan?" tanong ni Maria mula sa
Habang papalabas si Eric ng kwarto, nag-ring ang kanyang cellphone. Agad niyang sinagot ito nang makita ang pangalan ng kanyang secretary na si Angela."Hello, Angela. Anong meron?" tanong ni Eric habang naglalakad patungo sa kusina para kumuha ng tubig."Sir Eric, nais ko lang pong ipaalam na dalawang araw mula ngayon, 8 PM, gaganapin ang Southeast Asia Investors Night sa Waterfront Hotel. May confirmation na rin po tayo mula sa lahat ng mga attendees," paliwanag ni Angela sa kabilang linya.Napahinto si Eric at bahagyang napaisip. "Sige, noted. Salamat, Angela. Bukas, ipapadala ko ang listahan ng mga last-minute preparations. Good job."Pagkatapos ng tawag, bumalik si Eric sa sala kung saan tahimik pa rin si Maria, nakatingin sa kawalan. Lumapit siya at muling umupo sa tabi nito."Ate," bungad niya, "may event na kailangan nating puntahan sa loob ng dalawang araw. Southeast Asia Investors Night. Gaganapin sa Waterfront Hotel."Napatingin si Maria sa kapatid, bahagyang nag-aalangan.
Si Eric, na tahimik na nakatayo sa gilid, ay sumunod sa takbo ng mga pangyayari. Ang kanyang mga mata ay hindi nagkakaroon ng anumang pagbabago, ngunit ang nararamdaman niyang tensyon ay nag-uumapaw. Hindi niya inaasahan ang pagkakataong ito, ang muling pagsalubong kay Kean, at ang mga tanong na nagmumula sa mga mata nito.Tumahimik si Eric saglit bago ngumiti ng malumanay at lumapit kay Kean. Ang kanyang ngiti ay hindi nagpapakita ng galit o kahit ng pag-aalinlangan, kundi isang pormal na paggalang, ngunit may halong hirap na sinadyang hindi ipakita.“Nice to meet you, Kean. I’m Eric,” ang simpleng sinabi ni Eric, na tila isang pahayag na naglalaman ng kabiguan, ng isang bagay na matagal na niyang kinikimkim. Hindi siya nagbigay ng karagdagang impormasyon, at kahit may mga katanungan sa mukha ni Kean, hindi siya sumagot."Halika Eric, doon tayo," mariing utos ni Maria habang iniwasan ang titig ni Kean. Nararamdaman niya na hindi niya kayang harapin ito ngayon. Ang mga tanong at ang m
“Ikaw ba, Mirasol?” sagot ni Maria, ang galit sa kanyang mga mata ay naging mas matindi. “Dapat masaya ka na, Mirasol, dahil wala na kami sa buhay niyo! Bakit mo pa ito ginagawa? Bakit mo gustong balikan ang anak na hindi niya pinahalagahan? Kung hindi mo alam, hindi siya kailangan ni Harry, at lalong hindi siya kailangan para magdesisyon kung paano ko palalakihin si Harry!”Ang mga salitang iyon ay tumama kay Mirasol, ngunit hindi siya nagpatinag. Sa halip, isang mapait na ngiti ang sumilay sa kanyang labi, at tinitigan si Maria na may malamig na mata.“Maria, hindi mo pa ba naiintindihan?” sagot ni Mirasol, ang boses niya ay puno ng determinasyon. “Ama ni Harry si Kean at may karapatan siya, hindi kami aatras. Ang buhay ni Kean ay hindi ang ‘buhay ng pamilya’ na gusto mong ipagpatuloy. Kung talagang mahal mo si Harry, dapat mong ibigay kay Kean ang karapatan niyang maging ama.”Maria’s chest tightened. Hindi siya makapaniwala sa mga salitang lumabas mula kay Mirasol.“Mirasol, tama
Tahimik na lumalakad si Kean sa tabi ni Mirasol, ngunit ang bawat hakbang ay tila mas mabigat kaysa sa nauna. Sa kabila ng mga sinasabi ni Mirasol na tila hangin lang na pumapasok sa kanyang tenga, ang isip ni Kean ay nasa isang lugar lamang—kay Maria at kay Harry. Ang babaeng iniwan niya, ang anak na matagal niyang binalewala, at ang mga pangarap na tuluyang nawasak dahil sa kanyang mga maling desisyon.“Kean, naririnig mo ba ako?” iritadong tanong ni Mirasol habang hinila siya palapit. “Tama na ‘yan. Hindi mo na makukuha si Harry. Tanggapin mo na lang. At saka, ano ba talaga ang plano mo? Ilalaban mo sila sa husgado? Para saan pa? Ayaw na nila sa’yo. Ako ang nandito. Ako ang pinili mo.” Ang mga salita ni Mirasol ay may halong galit at desperasyon, tila sinusubukang ipaalala kay Kean ang kanyang mga desisyon.Ngunit hindi sumagot si Kean. Nakatingin siya sa malayo, sa kawalan, habang patuloy ang paghila ni Mirasol. Sa kanyang isip, bumabalik-balik ang mga eksena ng kanilang nakaraang
Luhang-luha si Mirasol habang nagsasalita, at bawat salita niyang binibitawan ay parang tinik na tumutusok kay Kean. Puno ng pagsisisi at kalungkutan ang mga mata ni Kean, ngunit sa kabila ng lahat, alam niyang wala na siyang magagawa upang ayusin ang mga pagkakamali niyang nagdulot ng sakit kay Mirasol.Tumahimik siya saglit at itinago ang nararamdaman sa ilalim ng kanyang mga mata. Naramdaman niyang hindi na siya makakasagot, hindi na kayang magpaliwanag, hindi kayang magbigay ng kahit anong dahilan sa lahat ng ginawa ni Mirasol para sa kanya. Ang mga sakripisyo ni Mirasol ay bumangon sa kanyang isipan—ang mga taon nilang magkasama, ang mga pangarap nilang sabay na itinaguyod. Ngunit dumating si Maria at ang anak nilang si Harry, at doon siya nagkamali."Mirasol…" mahinang sambit ni Kean, habang ang tingin niya ay nakatutok sa kanyang mga kamay. "Hindi ko sinasadyang masaktan ka. Alam ko, at hindi ko na kayang balikan pa ang mga nangyari. Pero hindi ko kayang hindi makita ang anak k
Samantala, habang nasa sasakyan sina Maria at Eric pauwi, tahimik ang kapaligiran. Si Maria ay nakatingin sa labas ng bintana, ang mga mata’y puno ng emosyon—galit, lungkot, at pagkalito. Napansin ni Eric ang bigat ng nararamdaman ng kanyang kapatid. Sa kanyang puso, nais niyang bawasan ang pasanin nito.“Ate,” basag ni Eric sa katahimikan, ang boses niya ay banayad ngunit puno ng malasakit. “Alam kong mabigat ang lahat ng ito. Pero gusto kong malaman mo na hindi ka nag-iisa. Andito ako. Andito kami ng pamilya para sa’yo.”Lumingon si Maria sa kapatid, ang mga mata’y may bakas ng luha, ngunit may kaunting kaginhawaan sa narinig. “Eric, hindi ko alam kung paano ko ito kakayanin. Ang dami kong iniisip… si Harry, ang future namin. Tapos ito pa si Kean, biglang gusto niyang bumalik. Paano ko haharapin ang lahat ng ito?”Hinawakan ni Eric ang kamay ng kanyang ate at mahigpit na pinisil ito. “Ate, malakas ka. Sa lahat ng pinagdaanan mo, nakita ko kung paano ka lumaban para kay Harry. Hindi
Inilagay niya ang isang binti pataas nang bahagya at pinanood habang sinasalsal niya ang sarili bago muling pumasok na may kasamang halik. Gusto niya ang bigat ng katawan niya sa kanyang puwit at balakang."Ah putang ina, ang sarap ng titi mo." Napamura siya nang malakas. "Huwag." "Huwag tumigil."Sumisid siya nang mas malalim. "Oh, baby." Wala akong balak na gawin iyon. Ang puki na ito ay bagay na bagay sa akin.Ngumiti siya, at ipinatong niya ang kanyang noo sa kanya. Bumangon siyang muli, hinawakan ang kanyang malambot na hita habang lalo pa siyang umuusad. Ang kanyang dibdib ay namula. Ang kanyang noo ay basang-basa."Ramdam mo ba 'yan?" Ramdam mo ba kung gaano kalakas ang pagnanasa ng puki na ito sa titi ko?"Ramdam mo ba kung gaano kalakas ang pagnanasa ng putaing ito sa titi ko?"Mabilis ang takbo ng isip niya. Maging regular na ba ito ngayon? Inilapat niya ang isang kamay sa kanyang matikas na dibdib, sabik na magmakaawa para dito. Bumilis ang kanyang paghinga kasabay ng bilis
Hindi pa naglaan ng kahit isang sandali upang suriin siya, lumapit siya at agad na nagsimula nang magpakasawa. Ang kanyang mainit na dila ay humihila sa kanyang mga kulungan, ang kawalan ng saplot ng kanyang puki ay lalong naging sensitibo. Umarko siya laban sa kama. Ang kumot ay kumislot sa kanyang mga daliri habang siya'y humahawak para sa suporta. Ang kanyang katawan ay parang may kuryente, parang anumang sandali ay lilipad siya sa hangin. Ang pagkakahawak niya sa kanyang mga hita ay halos masakit, at gustung-gusto niya ito. Ang tanawin ng malambot na mga pasa na naiwan doon ay nagbigay ng kilig sa kanya.Hindi kailanman binitiwan ang kontak, muling inilipat niya ang kanyang sarili. Mabilis niyang inalis ang kanyang brief. Bawat pulgada ng kanyang katawan ay sumisigaw na hindi siya makapagpigil sa kanya. Ang kanyang ari ay walang duda na namumula at labis na matigas. Ang larawang iyon ay nagpasmile sa kanya.Ang kanyang mga balakang ay umusad pasulong, halos parang naglalabas-masok
Pagkatapos ng kasal, dinala ni Kean si Maria sa isang malapit na resort na puno ng tahimik na kagandahan. Ang villa na kanilang tinuluyan ay may malalaking bintana na tanaw ang dagat, at ang paligid ay napapaligiran ng mga rosas at kandila, na tila nagbigay ng mahiwagang liwanag sa buong lugar.Pagkapasok nila sa loob, mahigpit na niyakap ni Kean si Maria mula sa likuran. “Sa wakas, mahal. Ikaw na ang asawa ko,” bulong niya habang nararamdaman ni Maria ang init ng kanyang mga bisig.Napangiti si Maria, ngunit bago pa siya makapagsalita, biglang inikot siya ni Kean paharap at mabilis siyang hinalikan. Mapusok at puno ng pagmamahal ang halik na iyon, na para bang lahat ng sakit at pagsubok na pinagdaanan nila ay natunaw sa init ng kanilang pag-iisa.“Kean,” mahina niyang sambit nang maghiwalay ang kanilang mga labi. Ang kanyang mga mata ay naglalaman ng halo-halong emosyon—pagmamahal, pagkasabik, at kaunting kaba.“Mahal, simula ngayon, wala nang hahadlang sa atin. Walang ibang mahalaga
“Mga minamahal kong kaibigan at pamilya,” simula ng pari. “Narito tayo ngayon upang saksihan ang pagtali ng dalawang pusong nagmamahalan. Ang araw na ito ay hindi lamang tungkol sa kanila, kundi tungkol sa pagmamahal na nagbubuklod sa ating lahat.”Nang dumating na ang bahagi ng kasal kung saan tinanong ng pari kung may sinuman bang tututol, tila huminto ang oras. Si Maria ay tumingin kay Kean, ang kanyang mga mata puno ng pag-asa. Si Kean naman ay tumitig kay Maria na tila sinasabi, Ako ang lalaking magmamahal sa'yo habang buhay.Tahimik ang lahat."Kung wala," muling sabi ng pari, "ating ipagpatuloy ang seremonya."May narinig na mababang buntong-hininga mula sa mga bisita, lalo na kay Donya Loida na tumayo sa likuran, hawak ang kamay ni Harry. Nagpahid siya ng luha, masayang nakangiti sa eksenang nasa harap niya.“Kean, maaari mo nang sabihin ang iyong panata,” ani ng pari.Huminga ng malalim si Kean, hawak ang kamay ni Maria na bahagyang nanginginig. Tumingin siya sa kanyang magig
Pagkatapos ng ilang saglit, biglang lumuhod si Kean sa harapan niya, may hawak na maliit na kahon. Sa loob nito, isang kumikislap na singsing na tila simbolo ng lahat ng pagmamahal at pangako niya para kay Maria."My heart always belongs to you from the first day I saw you until today, mahal kong Maria," sabi ni Kean, puno ng emosyon ang boses. "Will you spend the rest of my life with me, until our hair turns white? Will you marry me, my love Maria?"Natulala si Maria, hawak-hawak pa rin ang mga rosas habang tumulo ang kanyang luha. Hindi niya inakala ang ganitong surpresa. Ang buong paligid, ang musika, at ang mga bulaklak—lahat ay perpektong naglalarawan ng pagmamahal ni Kean para sa kanya."Kean..." sagot ni Maria habang pinupunasan ang luha. "Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Napakaganda ng lahat ng ito. Hindi ko inaasahan, pero... oo! Oo, Kean, papakasalan kita muli!"Nagpalakpakan ang lahat nang lumabas ang kanilang mga pamilya mula sa taguan. Si Harry, ang kanilang anak, a
Kinabukasan, nagising si Kean nang may isang malinaw na layunin sa isip—ang ituloy ang kanyang plano para kay Maria. Hindi na siya makapagpigil. Ang kasal na matagal na nilang pinangarap, ngunit hindi natuloy, ay magaganap na rin. Puno ng determinasyon, nagpunta siya sa isang wedding couture shop upang magpagawa ng bagong gown para kay Maria.Habang tinitingnan ang dating wedding gown ni Maria, nagulat si Kean na pareho pa rin ang sukat nito sa katawan ni Maria. Napansin niya ang bawat detalye—ang disenyo, ang tela, at ang mga alaalang nakatago sa bawat tahi. Ang mga sandaling iyon ay nagpabalik sa kanya sa araw ng kanilang unang kasal—isang kasal na puno ng pagmamahal, ngunit naputol dahil sa mga pagsubok."Si Maria, hindi mo na kayang ipagpaliban pa," bulong ni Kean sa sarili. Agad siyang pumunta sa wedding planner at ipinakita ang mga detalye ng plano. Lahat ay handa na. Tanging ang singsing na lang ang hinihintay. Kaya't nakipagkuntabahan siya kay Eric, kapatid ni Maria, upang ala
Pagkauwi nina Maria sa bahay ng Esperanza sa Cebu, hindi niya inaasahan ang biglaang pagdating ng kanyang ina, si Rosemarie Esperanza, mula Manila. Halata ang pagod sa mukha ni Rosemarie, ngunit ang kagalakan sa kanyang mga mata nang makita ang anak ay hindi maikakaila. Tumakbong sumalubong si Harry, ang apo niya, at mahigpit na yumakap sa kanya.“Lola Rosemarie!” malakas na sigaw ni Harry habang yakap-yakap ang matanda. “Alam mo ba, gumaling na si Daddy Kean! Wala na siyang coma!”Napaluha si Rosemarie sa narinig. “Talaga ba, Harry? Ang saya-saya ko naman. Ibig sabihin, masaya na ulit ang pamilya ninyo,” ani Rosemarie habang pinupunasan ang kanyang mga luha at hinahalikan ang noo ng apo.Tahimik na nakatayo si Maria sa tabi, pinagmamasdan ang yakapan ng mag-lola. Nagpaumanhin siya sa ina. “Ma, pasensya na. Akala ko po magtatagal pa kayo sa Manila kaya hindi ko na kayo inantay. Napagdesisyunan ko rin po na pauwiin muna si Harry dito habang nasa ospital pa si Kean.”Ngumiti si Rosemari
Habang naglalakad sila patungo sa pintuan ng kwarto dahil wala masyadong signal sa loob, ngumiti si Maria at tinawagan ang kapatid sa telepono. "Eric, nandiyan ka ba? Pumunta ka na rito sa hospital at ipakilala kita kay Kean. Kailangan niyang malaman na wala siyang karibal sa puso ko," sabi ni Maria, ang tinig ay puno ng pagmamahal at kasiyahan.Ang sagot mula sa kabilang linya ay mabilis at masigla. “Oo, Ate! Nandiyan na ako. Andito na ako sa hospital at aakyat na. Magkita tayo diyan.”Habang hinihintay ang pagdating ni Eric, si Kean ay patuloy na nag-iisip. Minsan, ang pagmamahal ay hindi agad-agad nakikita, pero si Maria… siya ang lahat para sa akin. Ang hirap man tanggapin, kailangan kong magtiwala.Ilang sandali pa, dumating na si Eric. May dalang ngiti sa labi at kasabay nito ang kagalakan na halata sa kanyang mga mata. Hindi alintana ang lahat ng mga hirap na naranasan ni Maria at Kean. Ang bawat hakbang ng buhay nila ay nagiging mas magaan nang magsama-sama ang mga piraso ng
Sa isang silid ng ospital, ang mga mata ni Kean ay puno ng kaligayahan at pasasalamat. Matapos ang matagal na panahon ng paghihirap, ang kanyang mga magulang, si Donya Loida, at ang pinakamahalaga sa lahat—si Maria at Harry—ay nakatayo sa kanyang paligid. Tuwang-tuwa siya nang marinig ang balita mula kay Dr. Velasco.“Kean, magandang balita. Puwede ka nang umuwi. Ang mga resulta ng mga tests ay maayos na. Patuloy na ang iyong paggaling,” ani ni Dr. Velasco, ang doktor na nag-alaga sa kanya mula nang magkamali ang lahat.Isang ngiti ang sumilay sa mga labi ni Kean. “Salamat, Doc. Salamat sa lahat ng inyong tulong,” sambit ni Kean habang tinatangkang magtaas ng katawan. Nangingilid ang luha sa kanyang mga mata, hindi dahil sa sakit, kundi dahil sa pasasalamat sa Diyos at sa lahat ng mga tao sa kanyang buhay na naging saksi sa kanyang laban.Si Donya Loida, na hindi nakapagpigil sa saya, ay agad niyakap si Kean. “Salamat sa Diyos, Kean, apo! Hindi ko na kayang maghintay na makauwi ka na.